Alle inzendingen over polijsten

werkelijkheid dicht bij de lantaarn, mijn licht een blonde zangeres, een gedicht dat zij vloeiend vertolkte tussen spelonken van liefdesdicht wist niet meer over de liefde dan tijdens avonturen, trillende sprieten onwennige uren, getuigenis van zangkunst in ontuchtige schuren, met burgers die gluren ik kuste haar zandstrand met schuurpapier polijstte…

ik zag de wereld in regendruppellicht boven de mist in een mêlee van grijs en donkerbuiig geen open hart of warmbloedig koesterend maar wel weer passend bij mijn nog lang niet verteerde smart waarin ik niet polair of extreem lineair in slijten ben maar wel stukje bij beetje aan het schuren en polijsten van de emoties en gevoelens…

Zelden zag ik zo gaaf een huid, zo glad het late lentelicht polijstte al het mat. Het silhouet van het ranke scheepje ontworstelt zich uit de achtergrond streepje voor streepje een reepje dichterbij. Avondstond. Een scherpe hoek scheurt de rivier klieft de bodem onder haar buik rillingen rollen onder het wier tegen de oever.…

gezouten zangen over wee polijst en schuurt als Remco C., die eeuw'ge melopee. dat sop bekoort de vrouw terstond. met volle maan is driehoek rond waarin ook jij je schepping vond.…

Het mozaïek van jouw gelaat met vormen en kleur door de late woestijnwind geschapen Waarvan er slechts één bestaat met door de luwte aangespoorde lome lijntjes rond de slapen Ik ken de kuiltjes en de schaduw de gouden glans en ook de bron van tranen die het zo polijstten Ik zag fluwelen ogen nimmer ruw ook niet toen de storm begon en…

fouten maken kunnen we allemaal maar het is een kunst om ze te vergeven iedereen heeft zo zijn eigen verhaal en iedereen zal dat anders beleven soms botsen we dan op elkaar en soms gaat daarbij iets kapot er schuilt in elke stap gevaar dat is ons collectieve lot als ruwe diamanten in een zak polijsten we elkaar hier glad dat gaat lang…

ik laat ze door mijn handen glijden de stenen en de keien die ik heb geraapt een levenlang voel de scherpte van vele kanten het glas dat brak als ik ze wegsmeet de splinter die me stak jij was geen steen maar een gesmeed juweel de diamant nog ruw een stalen setting deed je glanzen als fluweel ik polijstte je het zicht werd zachter…

tuinen ingericht steen heeft mij zijn kleur gegeven ik streel de wind met mijn muziek in rotsen gaat mijn stemming leven ik heb mijn handen leeg een helling vol beloften mijn ravijnen zijn te geef daar stort ik mijn gedrochten de hamers zingen vormen mijn zaag jankt het profiel uit de ogen spreken normen hun geest is nog dociel ik polijst…

jouw wereld is papier je knipt en vouwt versiert het leven met de mooiste kleuren verpakt met lint het dagelijks gebeuren voor mij was hout het fijnst om mee te werken het voelde aan als vloeibaar goud ik draaide freesde en polijstte de mooiste jaren bij elkaar zag niet hoe jij in stof vergrijsde je zag mijn vrienden komen…

Bij de afronding werd kernachtig uitgedrukt massa en omvang.…

Gisteren zag ik haar werkelijke gelaat, waarachter appels rijpten, haar contour sneed door mijn blik, gloeide na in een ondergaande snik van zonnen glanzend in de ogen, passie gehouwen uit geaderd marmer, polijst verlangen in een tijdloos ogenblik, het bloed als onstuitbare beek die haar bedding kweekt, onverzadigd als een ster die…

Vredig tot rustige stroom verheven, dan weer briesend door dooi omgeven, vloeit hij langs de oevers van het dal, rotsen omhelzend, polijstend na hun val. Oneindig stromend door het lage land, binnen een bedding van klei en zand, zacht strijkend langs zijn oevers, laag, door stuwen in zij stroom vertraagd.…

Ze kneedt haar klei, in de ogen van verwondering, omlijst door een ranke schoonheid, polijst door ranke handen. Geroerd door water uit de schaal van broosheid, het aanzweet gestileerd tussen schuld en goedgelovigheid, in de creatieve verwachting te zwerven door haar onschendbaarheid.…

van de liefde aan de zonnekant het was te vroeg ik wist niet welke woorden ik moest spreken je ging terug en nooit heb ik je nog gezien toch bleef ik wachten als had je me beloofd, stilzwijgend, wat ik dacht dat je wou zeggen en sedertdien spel ik de tijd als onvoltooid verleden milde hunker heeft me oud zien groeien in koesterend polijsten…

Maar bij al dit ijv’rig polijsten, verfraaien van wat natuur ons bood voel ik de moeder hijgend in mijn nek; haar liefde geldt haar kind zoals het is ze sommeert hem weg te wezen, die gek!…

Zo ver bij mij vandaan Maar heel diep in mijn hart In die warmte blijf je altijd staan En wacht ik telkens met heel veel smart Ondanks de regelmatige misverstanden Kunnen we niet zonder elkaar En polijsten we de grove randen En voelen ons weer een spannend paar Onze liefde is van grote waarde Ook al zijn we elkaars partners niet Zonder…

de mechanische dichter voor de start freest hij het tandwiel van taalvaardigheid: verwijdt betekenissen, polijst syllaben, ordent klinkers op het klankbord van welluidendheid duidt sublimerende berichten en verhalen wringt de verhevene lyrisch uit, hangt hemelse in schrale wind te drogen, zet de dichtpers in gebruik woordenstromen wroeten…

Zwijgen legt het hart van het leven bloot onder de purperen zon die werd aangeboord emoties van rivieren stromen door ons heen het kneedt en polijst de kiezels van gedachten daarin te krimpen of te worden uitvergroot weerspiegeld in de schaduw van de vragen een woord in teksten waarvoor we tol betalen in de bladzijden waarin de poëzie beschrijft…

Hij hakt, slijpt en polijst, beitelt. Misschien wilden de naakten zelf worden geboren, liggen en hangen wilden ze warmte, aanraking van huid of van steen, van liefde, van kou De beeldhouwer, wist hij precies hoe het worden zou? Een zuil. Deze foto wild'k je sturen. Toen droomde ik over een kluwen van leven waar alles al was.…

We dwaalden eenzaam met z’n tweeën alhoewel we reeds vertrokken waren toch raakten we elkaars harten aan, met doel onze geur in een moment van de toekomst te polijsten, ontdaan van willekeur.…

Ondertussen ben ik blij zo blij, zo blij, zo blij Ik ben zo blij, want deze kei is lekker vrij en voelt zich blij In rust lig ik hier te slapen te wachten en te gapen Ik heb echt alle tijd totdat ik je herken Ondertussen ben ik blij zo blij, zo blij, zo blij Ik lig hier voor het rapen de wind streelt; de zon warmt; de regen polijst…

' Wind polijst ons optimisme, de verten juichen luid, bomen weten het zeker: Een ingetogen, stenen koor door ruimte en tijd bepaald, zal dun illuster zingen dat de aarde ademhaalt.…

't huis kent nu geen klanken meer geen klaterlachen klautert hoog tot in de nok om gevangen door 't zolderlicht allengs te bedaren geen zangen dringen door ontsloten vensters buitenwaarts om in gezocht duet met luider merelfluiten of lijsterslaan de vroege ochtend in te zingen seizoenen zullen blanke toetsen tot een dof en okergeel polijsten…

De tijd legt het kloppend hart van het leven bloot terwijl emoties door zandlopers stromen het kneedt en polijst de wijzers van gedachten daarin te krimpen of te worden uitvergroot in de spiegeling in het uurwerk van vragen waarvoor we de tol moeten betalen, het beschrijft een beter oord waarvan we de naam niet kennen maar ergens…

Water Bron opwellend ontstaan geklater Luister ruisend druppels pletsende schittering van zilver Bruisend fris frissend verfrissend Dorst verkwikkend vormenloos speels sijpelend Oase lessend blessend groengerand levensgevend bevruchten Erosie uithollende woestheid glad polijsten spuiten spelonkerig nauw Kringende uitdeining rimpeloos…