Alle inzendingen over steiger

Waarom dan niet de paden op, de bergen in, de velden over bij deze stad vandaan waar stegen uitlopen op steigers niet meer door boten gebruikt.…

ontwaakte bij een kwakend kikkerkoor nog voor de zon het zenith raakte terwijl op 't blote water een zwaan haar nek opdraaide tot een witte vlek kraaide ergens een haan pluizen buiken van donzen kuikens trippelden in trosjes tussen groene bosjes gras als was het een schouwspel voor een snelle fietser en op de steiger…

Mijn banden verwisseld mijn bougies zijn bijgesteld mijn olie ververst de snelle er uit de liefste er in Mijn ballen knetteren vuur gelijk een ferrari ik steiger helaas mijn v-snaar weigert Even aanspannen nog dan zal men wat beleven met name the lady Caddillacs zal ik laten beven Ik laat mij waxen ik zal gedichten faxen Herrezen…

Zon valt op de gevel een zoveel duizenste tegel verlicht door een ster aan de hemel Wij verven de wolken blauw zingen op die steiger dansen door tot de dauw De zomer komt eraan een groot feest hier ver vandaan Dans dan mens en laat je gaan ver weg o maan o maan waar komen wij vandaan waar gaan wij naar toe toe het toeval bestaat…

In de tuin plukken de mensen pruimen en peren, ze bakken taarten van de bitterappels, ze spelen luit en fluit in de oude, oude rozentuin Op de steen brandt het licht de buik van de lamp, boordevol olie, is opgewreven, ik hark de paden tot aan de steigers in de oude, oude sterrenzee Er scharrelt een egel, eeuwen gaan voorbij kinderen op…

Ik bouwde aan een droom, het leek een vaste handeling, maar op die bewuste nacht niet uit de steigers kwam, blokkade door gêne en de schroom, beperkt de wil om de ogen weer te openen tot het licht wordt, het onbewuste spreekt zich uit wat eerder is geweest moed ontbrak dus ik hield de wakkere ogen stijf gesloten om de imperfectie…

De klinker en de medeklinker zijn De weke onderbuik en het korset Dichter is hij die, schijnbaar zonder pijn, Het vormeloze in de steigers zet. Zijn woorden, corpulent of slank van lijn, Verenigen zich vloeiend tot couplet. De moeiteloosheid, niet het rookgordijn, Is zijn geheim. Met taal gaat hij naar bed.…

Op steigers die uitzicht schoonwassen, ruit spiegelt ruit ruit, daartussen de pluisjes, de mussen, een lijstje te licht om te landen, waarop wat onthouden moest ooit.…

schreeuwen over de kade waar ijzeren schoenen van houten karren kletteren in een oceaan van lawaai ik vaar de haven uit onder een opgeheven brug handen als geklonken aan het draaituig waarvan het hart niet klopt omdat de richting door vuisten wordt gekozen mijn rug schermt het priemen af terwijl witte doeken op de steigers…

Waarom dan niet de paden op, de bergen in, de velden over bij deze stad vandaan waar stegen uitlopen op steigers niet meer door boten gebruikt.…

Zekerheid wat alles heeft overgenomen, angst om die touwen los te laten, men dobbert maar wat aan de steiger, zonder uitvaren nog te gaan toelaten. Golven der gevoelens, blijven dansen, hoe hard je jou er ook tegen verzet, met de riemen die men maar heeft, zal je verdrinken in je eigen net..…

Dichter is hij die, schijnbaar zonder pijn, Het vormeloze in de steigers zet. Zijn woorden, corpulent of slank van lijn, Verenigen zich vloeiend tot couplet. De moeiteloosheid, niet het rookgordijn, Is zijn geheim. Met taal gaat hij naar bed. De taal, van A tot Z, is zijn fles wijn.…

Het is niet minder mystiek omdat het uit het hart komt die bruisende liefde van de Wolga waar de wolven huilen in het bos en ik van mijn tranen jenever maak nu mijn boek geopend door jou ademt over het verlangen naar jouw torso het steigeren van jouw liefdeszwaard terwijl mijn weemoed snakt naar zuurstof bezweet in mijn eenzame zomerbed…

Wat valt er verder te verwoorden over onze natuurlijk ogende uitgestrekte oorden wat zetten uw ogen al in de steigers.…

Sinds Hyves gekocht is door De Telegraaf Zijn heel wat leden woedend weggelopen Maar brengt dat het effect waarop zij hopen? Het lijkt veeleer aandoenlijk doorgedraaf Het lot der mensheid ligt erin vervat: Niet elke David wint van Goliath…

orkaankracht, die nachtelijke storm al ontelbare jaren zieltoog ik gelaten boegogen gericht op het land half verzakt in zwaarmoedig zand grafdelver klus gestaakt, voortijdig steigerend nog over kokende golven sloeg het rijkvergaarde overboord aan xenofobe kust kon torenlichtsnoer de stranding niet verhoeden evenmin geroutineerde boots…

Je lyrisch betoog kan bewegen als een pont aan de steiger, je kapseist hooguit in het zich van een horizon, een verre vriend. Op de rede, op straat blijft het stil, al die tijd.…

De reiger heeft gegeten als een vorst, de merel wist een wormpje te verschalken, een zwarte kraai die plukt wat aan een korst en eenden zijn de steiger wit aan ’t kalken.…

En heeft hij haar bedwongen en verwonnen Door macht'ge min en steigerende gloed, Dat ons nu wachten harmonien-stromen, Waarover lichte melodieën komen? Of blijft het nog een worsteling, verwoed, Wat nu ons dunkt een hoge vreê, begonnen? 12 Febr. 1910…

zoals ik struin langs oester en blikken fanta hangt mijn geest reeds aan het verderf van moed te zwieren gelijk die witte reiger die me beziet vanaf de rijsdam tot aan de in verval geraakte steiger het is de overvloed die het lijden voedt met een onleesbare handschrift wiens tekst mijn mijmering in zwartgallige woorden in herinnering…

verleid ik dat ‘k jouw zachte borsten voel - het trekt mij altijd naar je toe - en mannenkracht stijgt in mij hoog wanneer ik dan je schoot bevrijd ik hou ervan als lust mij wekt jij dat mijn lijf ’t jouwe bedekt omsluitend proef je mijn begeer genot in steile tuimelvlucht is voor ons beiden nooit genoeg eerst wanneer ademloos veréénd in steigerende…

Je kreupelt al een week zonder een kik te geven het leven laat je in de steek ik moet je zeilen reven tussen het hoge gras kijk je naar de reigers het wordt nooit meer wat het was mijn kerk staat in de steigers Je ogen tarten mijn geloof in het goede van de mens er gaapt een catastrofale kloof in jouw allerlaatste wens ik gooi een…

het lichaam, gouden randen aan een moegestreden horizon, de diepste nerf van een zwijgende nacht de zwakste lichtjes feller stromen op de gespiegelde achterzijde van de dromen om aan de schaduwen ontkomen, de zingeving gewogen in gewichtloosheid in alles wat ik bezat, de reis in een te krap valies wat ik gisteren uit de steigers…

Het wassende water is onstuitbaar hoe vaak het ook breekt in brede golven op het strandje De zon staat een half uur boven de horizon, hand in hand lopen we in waaiende kleren onze vrije avond in Mijn haren dansen In de boot aan het eind van de steiger kussen we als tieners, het water klotst en de hemel kleurt oranje Ik zie met eigen…

Op fluwelen voeten door velden van distels met de koude kalkoen die mijn huid bekruipt Het honingzoete lekt en druipt op de mosgedoopte zerken van oude en prille paden van gestorven helden De aanblik van het steigerend paard geschuimd en met ornamenten manen duizend penselen in zijn staart sintels vergruizend in volle vaart over winterpaden…

van mijn eigen mooie huis Als ik dan naar buiten kijk over landerijen en het water Geniet ik volop van mijn rust de rest komt allemaal later Als ik me maar gelukkig voel tevreden met mezelf alleen Mijn glimlach weer terug is hoef ik… nergens meer heen Als de zomer weer aanbreekt ik voor de zon ben gezwicht Luier ik lekker op mijn steiger…

het licht in het boothuis brandt de geur van zilt en olie hangt rond ik zweef naar de sterren en het strand hier was het dat ik de gedachte vond die me nooit meer brengt waar ik was beland de treeplank die jouw spoor nog draagt kraakt op de steiger een flits en het licht waakt ik geef niet toe, nee ik weiger te denken dat jouw lach hier…

met name de Palestijnen -------------------------------------------------- Deze hartenkreet draag ik op aan Dries Van Agt, die op uitnodiging van de werkgroep PA-IS op basis van het Kairosdocument van dec. 09: onhoudbare situatie van (christelijke) palestijnen in de bezette gebieden een helder schrijnend betoog hield op 20 mei in de Steigerse…

Donkre bomen uit mijn kostbaar woud, Geboren naar de hemel op te schieten, En uit uw waaiend koepel-dak te gieten Koelte, waarvan de grijze aarde houdt, Zoals een orgel zijt gij opgebouwd: Pijpen van klank en fijne hoge sprieten, Die uit hun steigering stemmen loslieten, — Te roepen staat gij, klankenwachtend hout.…

Schaduw strooi onnavolgzame twijfels over het zwervende gedachtegoed, broze jaren verschijnen in beloftevolle schetsen op de smetteloze muren van gedroomde kastelen hangend in luchtledige steigers.…