O Heer, vergeef mij, dat ik zoveel jaren Uw aarde liefgehad heb en Uw zon, Uw vogels en Uw bloemen en Uw blaren En nooit Uw liefde daaruit leren kon. De grote zee en alle wijde wegen ontstuimig heb bemind; alleen het lied van wolk en wind, en zonneschijn en regen heb aangebeden, maar Uw liefde niet. Dat ik Uw wereld als een harp bespeelde…

Wit hoeft niet stil te zijn in een iglo van papier is geen bubbel in de tijd maar constante geboorte wat gebeurt als je kleur met een moker kapot slaat wit is schansspringen wit is een spaceshuttle laat me aantreffen wat er voor mij nog niet was onder de tafel de postduif van een jonge vorstin de huid van een telegram een ansicht…

Toen de lucht op was verdwenen de dingen. De meubels stonden gedacht, louter schimmen van ambacht en hout. Ik hield een pen in de hand, maar kon mij het doel niet herinneren. Er scheen licht, maar dat lag aan de lamp. Of omgekeerd. Alle verklaring was opgebrand. De boekenkast vol, maar zonder gewicht. Zodra ik er mij op beriep, vielen de letters…

De vlakke boordevolle breedgespreide vloeirivier van bleekallure heeft een luider en een stiller zijde. Bedden met Monetlelies bloeiend eierdooiergeel, langs de geschoren grasoever rietgaten zonder witvisvissertjes. In het lichtmidden van de waterweg rugbuigingen der halende roeiers. Hof Vredelust zal zijn. Minikasteel. 17e-eeuws werk. Het…

als ik buikpijn had vroeger legde je je handen ongeveer ter hoogte van onze navel en de pijn verdween ik heb mijn handen op jouw buik gelegd maar ik kon de pijn niet weg nemen in één nacht waren mijn handen te klein geworden terwijl ze toch groter waren dan toen ik buikpijn had vroeger -------------------------- uit: 'Schiereiland…

De jongen vliegt. Zijn armen bootsen vleugels na. Niet van een albatros of adelaar maar van een Messerschmidt. Hij vliegt van A naar B, van kast naar bed. Hij heeft te vroeg de landing ingezet en stort in zee. De Pipercup en Bristol-Blenheim vallen mee, ook raakt de zeemacht bij zijn val betrokken. Brokkenpiloot, over de doodsangst heen…

Geen gezelschappelijk leven leidde ik. Ik groette mijn sibbe, buren. Gaf mijn vrije tijd aan het Boek, uitgezonderd de uren uitverkoren door me voor scherts met mijn kinders. Wat oude vrienden betreft, ik miste hun por in de ribben niet om bonmots als Van je vrienden moet je het hebben. Toen kwam ik bij de kroon op voor de goor belasterde krijgsgevangengenomen…

De stemming in het dierenrijk wordt grauw nadat de trieste tijding is vernomen. Geen vogel zingt een lied bij dag en dauw: de door hen alle zo geliefde vrouw ging heen. De schrijfster was ze van hun dromen. Voor troost zijn apen bij elkaar gekomen. De octopusinkt kleurt diepzwart van rouw en leguanentranen blijven stromen. Halfstok bevlaggen…

Ik wil gezellig sterven zei ze zonder drama glaasje in de hand pinda’s pellen op een krant een lied van vroeger zin voor zin nog kunnen zingen en dan krak. In beweging woensdagochtend met de kracht van vijfentachtig gymmen op een Weense wals knieën krakend in de maat, een twee drie en een twee en uit. Gerieflijk in de leunstoel de laatste…

is de kunst je als een kenner te vervelen en langzaam, slok na slok, de doffe streken van het daglicht te vergeten, is de kunst je lichter te bewegen, wild en wilder alle hoop en wanhoop van je af te slaan, is de kunst een schoonheid te bewegen naar het Prado van je bed te gaan. ---------------------------------- uit: ‘Zwart als kaviaar…

Je ademt de laatste vrije lucht in, bijna longduizelig, vrolijke standbeelddanser die je minutenlang bent. Ook de pioenrozen leven zich volmaakt uit in deze lucht en draaien hun bloemhoofden mee met de zon. Het drietoninge gezang van de Messiaenvogel. Ingekleurde bewegende bomen. Late onzichtbare zomersneeuw. De herfst drentelt over de…

Zoals iemand die wordt bekeken en zijn hand onwillekeurig naar het aangezicht brengt, de blik neerslaat, de al gelezen krant nog maar een keer openvouwt. Kortom: niet meer is zoals hij onbekeken was. Zo blijken ook elementaire deeltjes onderhevig aan universele gêne. Als je kijkt wijzigen ze schuchter en onvoorspelbaar hun snelheid of plaats…

Hoor de stilte kraait. De minnaars dolen in de nieuwe wouden van de winterslaap en alle zaaiers, nu vermomd als jagers, doden. Met een weefsel van regen en moeheid heeft de stilte ons bekleed en onze lippen gericht naar het van koude biddend noorden. Zo stil is het nu dat men huivert en vreest dat iemand plots op een gong zou slaan en van…

Als een heimelijke kleur wonen bij Paul Klee, en niets meer zeggen. Een lijn zo zacht door zijn lichaam voelen en machinale diertjes vol veertjes doen springen tot een mijnramp van ontroering ontstaat.…

Hoe moeten we door dit portaal naar binnen? Ik kan niet verder en blijf staan. Tussen de sleutels die Petrus peinzend koestert en Jesaja's neergeslagen blik rekken zich leeuw en leeuwin staande op leeuwin en leeuw. Naast Jeremias, rug aan rug met Paulus, starend naar de voorhal van een kerk vol heidenen. Ik kijk omhoog en zie de deur die…

Hij ontstak in gramschap, heftig als die van een Amsterdammer aan een autostuur, die rijdend door rood licht, komend van links, moet wijken voor een ander, die van rechts door groen licht nadert, o het schrijnened onrecht hoe een tweewerf gepriviligeerde een eerlijk man belaagt... Zo was zijn toorn. Hij weende, was vol mededogen, als een vvd…

De jongen wachtte op de dingen die komen zouden. Zijn vader zette de kachel op tafel, zijn moeder bracht huisraad naar boven. Toen begon het wachten. Het wachten op het water. Het kwam als een groot grijs monster dat zich breed uitrolde over het bouwterrein over het braakland naar het huis waar hij woonde. Hij hoorde de kelder vollopen, de…

Begon de streving van het leven uit gemis in de opmaat van een stralende eentonigheid werd ons een pijnlijk groot geluk beloofd als de grote drieklank soms bij Schubert wij stegen met het bloed op naar een hoofd in het bruidsveld van de waarheid waar je op de pijngrens van het zijn alleen staat terwijl je toch gearmd en ruisend samengaat aan…

Achter de deuren stelt zich de wet die hem aan mij bindt, maar achter het behang wacht wat blijft als ik wegga: hij hoort mijn stilte als een vonnis aan, langs mijn wang verglijden zijn handen als rimpels op stilstaand water: nooit blijf ik lang de zinkende stenen staan als avondkoffers gepakt in de gang. ---------------------…

Weldadig en in rust verzonken, deze tuin, vooroorlogs ooit mijn vaders geliefde pleisterplaats. Geen sporen meer van hem die ik hier zoek. Maar elke plant, hoe onaanzienlijk ook, wordt hier gekend, genoemd bij naam en toenaam, een belofte van genezing. Kruiden gewassen tegen elk verdriet, met namen zingend van al wat ontstond in zeven…