gabba gabba hey omdat we het beu waren klein te blijven drukten we ons in er was eens een huis onder een avondval dicht tegen de muur om in behang te veranderen hoho zei de muur zo zijn we niet getrouwd ga het tapijt maar wakker kussen handen thuis zei het tapijt ik ben in training later als ik groot ben wil ik gras worden twaalf…

muziek van gas onhoorbaar in de keuken. je bent er, geruislozer nog dan de kleine stolp. zelf zit ik in een moeilijke thuiskomst. liever stond ik bij de vijver, de blik gericht op een spiegel zo donker, zo vrolijk stinkend dat ik nu onbedaarlijk hard ga lachen. alles is zo onmiddellijk anders. ook het niets, dat mij zo makkelijk naar je reling…

We ontvangen een herderlijk schrijven van schaduw. Herinneren ons een hand in de nek, die nog altijd zegt iets zegt iets, oud nieuws waarop we blijven wachten. Ach, een slapend jong meisje te zijn, de lippen half open, met een geur van niets om haar heen. We blijven haken, overtreden wetten, laten ons betrappen op een blik in de verte…

voor Tonnus Oosterhoff een kwal licht op in zee roep niet een stoel staat leeg in de kamer kan niet tegelijk op de stoel en de bank we gaan naar de brug naar geleidelijk een nieuwe toonsoort kom je de zon roept ja ik ga mee 'hello texas' de bureaustoel roept ook armleuning trekt ze een bedelkleed aan het licht helpt met…

God schiep als een voorbeeldig dier de nijvre mier. Zijn tweede schepping was nog beter: de miereneter.…

Herinneringen zijn hooiwagens, hun weg vindend terug naar de keukens, op de tastzin van melk. Brood en spek vangen aan te spoken, de boerenvrouw snijdt de hespen open. Tegen haar boezem slaap je in. En het is of de landen leger worden, geen deur knarst, geen hond blaft, de wagens zijn gelost, de vrachten geborgen, alles vergeten wat we…

Aan Johan Egberink Boekelo op twee mijlen van hier waar oom Jan Tolstoj las achter de ploeg. Zijn zoon rijdt ons over zijn landerijen;daar licht groen naast de kalkovens der koeltanks het sein op dat de constellatie verraadt van de alerte apparatuur. Het kalfje slobbert uit een emmer, uit de weiden loopt op zijn gemak het vee de loopstal…

De schuifwanden tussen het terras en het vertrek zijn gesloten binnen laat een waaierverkoper zijn koopwaar zien aan een verzamelaar vanuit een ander vertrek komen de geluiden van serviesgoed en bestek en van het water dat door de waterleiding stroomt maar hier zijn de geluiden van de waaiers als de verzamelaar ze openvouwt, en als hij ze beweegt…

& laat je van je hoge tonen niet ontluisteren die als druiven langs het metselwerk afduikelen tot ze aan de snaren van de basgitaren blijven hangen Zoals zal blijken zitten we gevangen , zolang we in dezelfde richting blijven kijken De permutator*) stookt zijn snelheid op (Waar de feërieksten lagen in fine fleur vergaderen nu schelle heksen…

loop de trap af laptop onder de arm in het stoffige voetspoor van stu denten om voor het eerst herkend te worden her opnieuw vereist een vorig bestaan in semantisch systeem van individu [ ] niet gelijk aan dat wil zeggen anders dan vroeger liep men op straat bananenschil rond [zijn knie en kamde zijn borstkas met behulp van speeksel stond voor…

Ik zag jou laatst versnellen in een wedstrijd waar ik vlak voor je liep, totdat je vlak naast me liep en verder ging waar ik bleef steken. Wat me overeind hield, was dat ik deze vernedering zou herhalen in slow motion, in een gedicht, waarin ik je de kans zou geven om mij dan wél in te halen. Feitelijk gebeurde dat, dus wie ben ik om het niet…

Mijn vogel pover mekaniek Baldadig en impertinent Opstijgen hoger hoger Verleid door 't klatergouden omkoopgeld Van de bedriegelijke zon. Totdat de val begint Verstopte leiding losse moeren Fataal, duizlingwekkend En eindelijk, Apotheose van 't verlies. - Eerst door de lege lucht Dan door de bittere weerstand Van klei en steen…

Twee sneeuwuilen, vaalwit, in een boograam van ruw metselwerk, model dertiende eeuw, een mise-en-scéne treffend gekozen. Niet dat ’t de uilen wat doet. Ze dromen. Ze hebben hun ziel ingeslikt. De resten boeren ze op, zich de oren scherpend aan honger. Ze dromen zich een pool- woestijn, de meren zijn nog dicht,…

Laten wij al afscheid nemen, nu het niet moet, nu het nog vrolijk kan. Wij zijn niet donker in ons drinken deze wijn deugt niet om wonden mee te wassen, het zijn geen zorgen die onze gezangen hebben ingezet. Houden wij het weerzien warm en bezoeken wij elkaar alleen in de herinnering. Laat ons met honger nog van tafel gaan, verlaten vol…

ik denk dat ik aanknopingspunten bedoel, een uitzicht bijvoorbeeld, contouren van bergen die opdoemen in de mist, cipressen, een linde, een halfopen kanten gordijn, druppels aan stoelen op het terras, iets tastbaars en het is waar, in andere steden doen wij meer moeite, kijken naar peuken en stof op de weg, naar plantengroei op het voetpad,…

Je verwijdert je op straat van waar je niet naar kijkt. Het liefst wil je iets zien dat je zelf hebt uitgezocht of toch iets bewaren van wat je nauw- keurig omgeeft, zonder je om te draaien. Een dakrand, een wolk, wat je vanuit een ooghoek hebt gezien. Je draait je om. Het blauw zoekt de grijze hemel. Het wacht op de jurk van het meisje…

Ik kom trouwens uit het Noorden uit het hoge Noorden uit een oud boerengeslacht. wij droegen puntmutsen rood-witte puntmutsen wij dronken karnemelk de echte uit het groene pak onze mesthoop was de hoogste uit de regio puntvormige architectuur u weet wel als er bezoek kwam maar er kwam nooit bezoek een gouden toekomst werd mij…

De Karlsbrücke. Een decembermorgen. Een klok. Het is op slag van tienen. Ik voel zijn jas van gaberdine, Zijn dunne lijf daarin verborgen. Ik denk aan sinaasappelbomen. Zijn bed vannacht rook naar seringen. Hij rilt. Hoort hij de krekels zingen? We zien de zwarte Moldau stromen. Ik weet maar weinig van zijn dromen. Zal straks zo tegen vieren…

Hij kende de mensen van binnen wist wat er was in ons hart haat en verraad doornen en spijkers – toch, niet te geloven heeft Hij ons liefgehad Hij kende de mensen van binnen achter het masker zo arm lachend uit angst bijtend uit pijn van groter te willen een godje willen en maar mens te zijn Hij kende de mensen van binnen wist dat…

Sjaals van zilver zijn de webben in de rododendrons waar de spinnen ateliers en woonplaats hebben; langs de uitgebloeide bollen hangt het franje van hun werk; als het warme waaien in de holtes van een struik, zo is het weven ingewikkeld voor de domme prooien die hun lijf en vleugels op de lijm beproeven, huiverend de koudste opperklem…