Seizoenen vallen, dagen staan weer op, April is zijn geboorte niet meer meester, De aders barsten in de heester, De vogel klimt zijn klankbord op. Maar hier bouwt pijn haar nest in ’t lover, Waar tortels klappen in de vleugels Met de verborgen honger van de leugen. Geluk, geloof, alleen de droom blijft over. Geen antwoord op dit troosteloos…

Het dorp ligt wit -wàt een sneeuw! - Ik klim naar boven met twee verse broden onder mijn arm. Ze luiden, het is acht uur. Het begint weer, witte vlokken en witte woorden, het daalt zò maar. O zie, het is woord geworden! - op mijn donkere mouw het kristal. ---------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1980.…

- fragment - Dertig varkens, vijftien koeien, een tractor 75 PK, een TV, vijftig kippen, geen kinderen. (Wij hadden er wel gewild, Mijnheer, maar naar de dokter gaan wij niet gaarne, want als er iets gebeurt met de vrouw, Mijnheer, wie zorgt er dan voor het vee?) Villa's, 'Windekind', 'Lentewind', 'Bambino' staan in hun velden geplant…

Men verplaatst zich, maar nooit even snel, in tegengestelde richting. Nooit met eenzelfde zakdoek mooi symmetrisch wuivend - even wit, even droog. Eén blijft er staan, verwijdert zich. Bij gebrek aan wie verliet langzaam kleiner wordend. ----------------------------- uit: 'Met flinke pas', 2003.…

ergens moet het zijn een soort verwilderde tuin van oude stilte de boom voor het huis zacht wazelt hij zijn verhaal niemand begrijpt het het heeft geregend de tuin dampt goede geuren aarde die verlangt -------------------------------- uit: 'Ik ga maar en ben', 1981.…

Ons houvast heet landschap. Wij planten de dagen vol bomen en dromen van dijken en duinen die als we er stranden nog lijken op wat we bewaren. Wij sparen gedachten en spannen steeds samen. Het noemen van namen als vogel of wind overbodig voor wie zal beamen dat alles wat nodig is staat waar het hoort. Zoemen van camera's blijft achterwege…

Ik heb u nooit door bitterheid bedrogen, Onder mijn huid bloeide blijmoedigheid, Want ook de bloemen leven snel en open, En leven heet vergankelijkheid. Nu lopen vogels in de vlakte van mijn ogen. Ik ken de onschuld van de made, ken de averij. Dit is mijn dageraad, de moed voor regenbogen, Gods jonge vingeren verwekken mij. Ik laat u nog…

Destijds in kinderspelletjes kon je, bv. als je veter was losgeraakt, gewoon 'twee' zeggen, en dan stond je even buitenspel, niemand mocht je dan nog aantikken. Voor jou had dat moeten blijven gelden. Dat je 'twee' zei, 'ik ben even mijn man kwijt', en dat die laatste tien jaar dan niet hoefden mee te tellen. Of dat je, in plaats van…

Je weet nooit zeker wat het is dat door de lucht beweegt zo ver weg ook zoveel hoger je kan alleen maar hopen dat het iets is onderweg naar een mooi plekje een oude duif naar zijn duiven ---------------------------- uit: 'De twijfelaar', 1989.…

In takken groeperen zich groene zinnen popelend om alle kanten uit te lopen Op stoeptegels een kindertekening door regenschrift al half gewist Achter een dakkapel begint een merel te zingen houdt dan midden in zijn herinnering op In mijn hoofd vertwijgt zich zijn lied - niemand ziet iets aankomen, dat is ons geluk. ------------------…

Waarom draait een groot verschil? Kijk vannacht eens lang en dood doodstil vanuit de sterren naar deze kleine aarde en niets blijft groot. Wat blijft eigenlijk van verre over van onze eigenwaarde? Niets in de eeuwigheid om voor te vechten zo gezien en waar kan oorlog anders nog toe dienen? Ikzelf was eens in een daarvan gevangen en zag…

zij komen glanzend overgevlogen onder de bloedende moeder smelt de eerste sneeuw onder wuivende palmen monstert hij de nieuwe limousine van zijn schoonzoon ---------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichte', 2002.…

Ik hoor het licht het zonlicht pizzicato de warmte spreekt weer tegen mijn gezicht ik lig weer dat gaat zo maar niet dat gaat zo ik lig weer monomaan weer monodwaas van licht Ik lig languit lig in mijn huid te zingen lig zacht te zingen antwoord op het licht lig dwaas zo dwaas niet buiten mensen dingen te zingen van het licht dat om en op mij…

Ik schrijf geluk. Gij schrijft nog leven. Ik zie hoe gij uw dagen vult Met eten, jagen, kommer, vlucht, En hoe gij daaraan zult begeven. Ik was de knaap die tussen u zou wonen, Maar die een eigen wereld kleuren mocht, En die hier vond wat gij niet zocht, De knaap die kleurde met zijn dromen. Ik schrijf geluk. Ik werd nu vrijgegeven, Om…

Het jaar begon goed op 1 januari het was droog toen ik opstond ik zette 's avonds ervoor al de wekker deed het licht aan van het aquarium Daarna ging alles fout, erg fout, er viel van alles uit de lucht ik was er niet op bedacht, jij? niemand zag het aankomen, niemand? Toen begon de aarde plots te scheuren lawines - instortingen - stapels…

In de voorwereldlijke schemering waar nacht en dag elkaar vluchtig omhelzen slapen zij naakt en schuldeloos verstrengeld als op goddelijk bevel. Voor hen geen boom der kennis, geen appel en geen slang maar wel het tikken van een kleine feilloos afgestelde tijdbom: straks laten ze elkander los, zoeken hun voeten de begane grond, het eigen…

De ochtend in doorzichtig glazuur, nog bauw van dauw en Hoofd dat naar adem hapt. Een steenworp van de boeg Verwijderd: Ik was je nog niet vergeten. Zo innig blijft Geur in het hoofd hangen. Zo teder de gebaren van het Afscheid, de strelingen ervoor. Toen wind het boord Scheerde, de golven voorwaarts braken en het zicht vernauwde. ----------…

Toen we nog gewoon vissen waren en zweefden door het water of voor ons uit lagen te staren toen dachten we niet aan later als we geen vis meer zouden zijn, maar wezens met twee benen om te vallen, twee wangen om te blozen, twee ogen om te wenen, toen moeten we gelukkig zijn geweest in het water, ons vlug voortbewegen zonder vallen en zachtjes…

Ik wens je een landschap, zo compleet dat ik er haast niet ben, dat jij bemint en ik herken, waar ik de weg nog weet. Onder de grote varenblaren die hier lang geleden waren wijs ik je de bloemen aan die ook niet meer bestaan. Dan sta je stil, knijpt in mijn hand, en roept: Waarachtig! Daar! en wijst naar geen spoor in het gras zodat ik mij…

Eens, tussen karekiet en kraai Streek er een felle Vlaamse gaai Op Sint Franciscus’ schouder neer En schonk hem fier zijn schoonste veer Franciscus blijkbaar erg vereerd Had daags voordien wat Vlaams geleerd En zei: ‘Ik dank u goede gaai! Ik vind uw veer bijzonder fraai!’ Daarop werd urenlang verteld Hoe het in Vlaanderen was gesteld…