Ik wilde bij de dood belet aanvragen, hij deed zelf open en hij liet mij in. 'Er lang omheen praten heeft weinig zin; ik kom hier', zei ik, 'om je uit te dagen'. Hij glimlachte: je komt dus uitstel vragen; kan ik je dienen, een glas port of gin? ''t Is mij hetzelfde', zei ik, 'schenk maar in'. 'En nu muziek, daar staat de grammofoon…

Vertel het me nog eens en leg het me opnieuw uit, hoe het was en is geweest. Ik keek naar water, de golven bewogen heel licht in die lange stroom naar de einder en langs het riet zwommen enkele eenden, verderop een reiger aan de waterkant. Je zei dat woorden altijd kunnen wachten op het goede moment, en dat dat zo moet zijn, en dat de lucht…

voor Alice (1926-2008) voorbij het lievemoederen voorbij de laatste vraag die ook het eerste antwoord was – wat weten wij van de doden ? laat haar heelhuids in een kistje slapen mooier dan de open kooi waarin zij sterven moest en lichter dan het laatste uur van nooit meer dood laat haar huizen in de warme schoot van keukens vol potten…

Eten, dagenlang voor je meegebracht, verzamelde ik uit laden naast het bed dat je afdruk nog niet kwijt wou. Aangebeten vruchten, taart in zijn sarcofaag verdroogd, vleesresten in je zakdoek uitgespogen, brood dat onder een mossen deken lag. Nu, het is tijd, ga zitten. Eet. Wees stil, niet mopperen. Eet, leef omdat ik het wil. ------------…

De eerste, onrijpe sneeuw viel als zuivere kerstversiering bedekte onmerkbaar de stationsgebouwen, de perrons, de daken van de huizen in het noorden van Frankrijk, er soesde een bodempje sneeuw op de landerijen. De trein verwijderde zich schokkend van Parijs, onwillig bemand door een man in uniform, verstoten door de stad. Ik liet me brood en…

Ik zie een man die weggaat. Een vrouw laat hem passeren. Daar gaat een schouder en een heup die ze heeft vastgehouden. Ze zijn nu bij de deur. Het is een messcherpe vouw. De plooien heeft ze al weggestreken. Er valt droge regen tussen zijn hemd en haar rok. Wat zullen ze groeien! -------------------------- Uit: 'Zandloper', 1997…

zachte vioolmuziek bestrijkt mijn ventrikels in een perfecte akoestiek die de hemel dichterbij haalt de frisgroene geur van vers geplukte bloemen verspreidt de illusie dat alles onverwelkbaar is de bittere smaak van afscheid wordt milder door de gedachten aan de voorkeur die je had altijd te zwaaien met een lach deze dag draagt jouw…

Ga, een keer nog, terug kijk wat er was dans op de balken, de blootgelegde vloer. Dein in het bed omhels je geliefden die stuivend verwolken tot eeuwig stof. Open het luik voel vervlogen licht fladdermottend langs je gezicht. Grendel het hek, je biezen gepakt, zie de blauwe lucht - en vertrek.…

Grijs wit-glimlachend staat hij daar -achter glas- mijn vader hoe verder ik van het raam weg moet temeer komt hij me nader vermoeid beweegt hij beide handen en ik denk dit is de laatste keer een zaaiend grijs geschenk ------------------------- uit: 'Schiereiland', 1979.…

Herinner je 't Vondelpark en hoe de dagen kouder werden daar, hoe vanuit de kamer naast het Leger het station ging drijven op de Amstel die wij blauw dachten. Denk aan het vignet in Fodor toen je zei: Een zoon. En het regende buiten om je glanzend lichaam. --------------------------------------------------- Uit: '100 gedichten', 1977…

lege letters rijgen zich als kralen aan een koord langzaam ontstaat wat ik je zeggen wil: het laatste woord.…

met verbeten happen schrokte je spek en eieren naar die verkankerde maag. ik voelde me haast een ramptoerist. mijn tijd als krijgsgevangene was een plezierreisje als ik het met dit vergelijk. en je wees alle hoeken in de eetzaal van het bejaardentehuis aan. je had lak aan regels van verpleegsters die niet wisten wat vrijheid…

omdat lopen beter is dan stilstaan hebben zij niet op de bus gewacht maar gaan alvast gestaag het uitzicht in, met grote ogen kijken hen de dieren na zij namen afscheid zij hielden even bij elkaar wat straks uiteen zal vallen huil niet, zegden ze omdat woorden beter zijn dan stilte een jongen loopt hen tegemoet met rubberlaarzen in…

Zij heeft het riet in huis gehaald, waar altijd met een zweem van streling, snaren klonken. Zij wil niet als de klarinet behagen, niet verlokken als de fluit. Zij stelt. Zo eenzaam heb ik haar als meisje nooit gehoord. Met haar oprecht en puur geluid blaast zij zich daaglijks verder weg. Wat nu? Ik bied haar fluisterende tegenstemmen op het aangetast…

Wie moet haar nu voorlezen doen vergeten dat ze niet slapen kan Wie moet naar haar kijken als ze elders is bedenken waar ze zich om omdraait Nu ik mijn angst om haar te verliezen ben verloren Nu ik haar niet meer in mijn dromen hoef te zoeken, waar ben je toch? Ga nu maar slapen; zo alleen kan iemand je wakker kussen het glas om je breken…

En nu nog maar alleen het lichaam los te laten- de liefste en de kinderen te laten gaan alleen nog maar het sterke licht het rode, zuivere van de late zon te zien, te volgen-en de eigen weg te gaan. Het werd, het was, het is gedaan.…

Die norse gast zal jou niet overslaan. Nooit belt hij op en vraagt: 'Kom ik gelegen?' Hij komt te vroeg, te laat, zijn zeis stoot tegen je lamp of vaas. Hij laat zijn koffie staan. Beloftes worden niet door hem gedaan en nooit zal hij zijn knekelvoeten vegen. Hij kent geen smalltalk. Er wordt stuurs gezwegen tot hij je vraagt om met hem mee…

Het mutsje is wat scheefgezakt maar siert haar smalle hoofdje rood kan slechts gedeeltelijk verhullen dat er geen haren onder krullen het onbedekte schemert bloot De chemo liet de lokken vallen blond dwarrelden ze op de grond en in het duister van de nacht bidt hoopvol kleine Vera zacht Lieve God, maak me gezond. Een bont geschminkte…

De zeeschelp in mijn hand is vandaag op het strand door de zee neergelegd. Haar zwijgen zegt dat de wereld vergaat en niets bestaat dan alleen de zee. Alle wel en wee is maar vloed en ebbe. Ik wil niets meer hebben en leg de schelp weer neer bij de zee.…

De wandelaar hijgt. Bij het achterlaten van niets heeft hij ervaren hoe alles blijft. Langs de jaren voordien ging zijn tocht. Wat tot bedaren werd gebracht, als met water besprenkeld stof, wordt herdacht. In over elkaar gelegde landschappen vindt hij één voor één iedereen terug. Alleen: omkeren naar zichzelf kan hij niet. ----------…