Over zijn strenge cirkels heengebogen eigent hij zich de middelpunten toe Hun trots bezit staat in zijn harde ogen Hij wordt de mathematica niet moe waarmee elk nieuw uitvieren zich voltrekt om elke nieuwe inkeer op te vangen Zie hem in rustige beslissing hangen boven het tijdeloze dat hij wekt en kantelend in tegenkringen leidt voor het…

Gek, impotent kwam haar hertog van het slagveld. Niet dat hij niet meer nuttig is. Nu krijst hij wolkbewoners wakker. Goed, zijn krijsen valt samen met het kraaien der hanen, goed... En hertogin Hesther kent hij niet meer. In haar hemelbed (waaraan zij eigenhandig timmerde, maandenlang, luchtlaag na luchtlaag; waaraan zij drie van haar tien…

Ge- dich- ten zijn vaak lang en smal De mij- ne wel in elk ge- val Lang maar te- ge- lijk ook kort Dat zijn ge- dich- ten zo- als het hoort Te lange zijn er bij de vleet Of nog er- ger lang en breed Brede gedichten kan ik niet tegen Meestal zijn…

Een klok slaat aan de overkant. 't Is laat. Je telt de slagen niet, je kunt ze dromen. De jaren lopen, denk je, ook wel zonder dat. Tot hier was er een weg. Die eindigde in wat. De Dordtse Kil, de Rijn, de Nijl de Lethe, Deze omgeving is in wachttijd opgelost. Je hebt de laatste pont gehaald, voorlopig. Vroeger ging die precies om middernacht…

Er is nog nooit een mens geweest die een korrel aarde heeft bezeten. ------------------------------------------- uit: Lunchpauzegedichten (1974)…

Ik verbind hem met touw, met mij, met handen aan het bed. Verbonden beginnen wonden pas echt. Met zorg snoer ik de mond, verblind de ogen. Toegekomen, klaar, begin ik met ontbloten. De rand, de binnenkant. Geheel ontdaan verzoekt hij, deze om genezing. Maar ik lig hem zwaar, ik ben op hem gebrand. Ik ben de bovenhand, tot de tanden…

De slaaf ligt in zijn schrik gestold. Uit marmer lees ik keizers en de rijken. De lavapaden langs omhoog gestold, wil ik jouw naam op de hemel vergelijken. Er zijn slechts dieptes in dit gruis, fragmenten van verbannen muren, contouren van een kaartenhuis: de dood is zichtbaar in kwetsuren. Je bent er tóch. Bij het forum op de trap, dicht…

Wanneer ik ’s avonds in het duister Naast je lig en liefkozende Woordjes in je oortjes fluister Zoen op je actief blozende Wangen en met elk gebaar Een stukje dieper doordring naar Het zoete centrum van je ziel Dan schijnt je schoonheid zo fragiel -- Maar als de schrijver diep in mij Je ’s ochtends vroeg graag wil vermoorden Want de nacht…

Ik zit in de kilte van steen. Wit zijn de muren bedoeld, maar ze breken; andere levens krioelen erover, erdoorheen. Op mijn schoot je marmeren lichaam. Houd je ogen niet zo gesloten wil ik je vragen, lach naar je moeder sta op, wees wat lichter. Nee. Altijd zal ik je dragen. --------------------------------------------------- uit: …

Is hij er nog? Hij is er nog. Ik ga even niet meer praten, zegt hij. Elke stap lijkt nu de laatste. Het nieuw infuus, de ogen gesloten, de ogen open. Hij mompelt dat hij even niets meer zegt. Elk moment lijkt definitief. Misschien blijft hij, blijven wij, voor altijd hier. Is hij er nog? Hij ademt uit, is stil en ademt dan weer in. Hij is er…

Aan zijn zeer netelige draad daalt neer in de afgrond een kleine soevereine spin en schuift mijn lichaam terzijde. Het is een spin, die zijn landing opschort tot ik mij uit zijn kloof heb verwijderd. Zodra hij de bodem heeft bereikt, is dat het teken dat de rivier zijn bron heeft bestormd. --------------------------------------------…

Dat mijn overgrootvader op straat als groet even de rand van zijn hoge hoed beroerde en elke avond op de trap de kaarsvlam met zijn hand tegen tocht behoedde terwijl zijn vrouw zo elegant haar lange rokken ruisend over de treden tilde. En hoe wij dag na dag met vergelijkbare onachtzaamheid de gordijnen sluiten, een bladzij van een boek omslaan…

het afgelopen jaar is boek geworden en trommelt een bekende klank op mijn beslagen ruit; de dagen gaan vrij-uit want ik was mank. jij en het jaar en ik zijn boek geworden. ---------------------------------------------------------- uit: Voor wie ik liefheb wil ik heten (1966)…

Soms moet je jezelf naar de waterkant begeleiden. Tijd voor een stevig gesprek. Laten we een uitroepteken plaatsen, een puntkomma schrijven maar geen punt zetten want die doet de deur dicht. Laten we ons naar de loopplank begeven. Jij gaat aan boord terwijl ik mijn zakdoek pak of net andersom. Spijt moet een optie zijn, onvermijdelijkheid…

Ik ben een mens en zet mezelf te koop. De advertentie luidt: Ruim lichaam, staat vaak vrij, heeft tijdens zijn verloop wat onvoorziene schade opgedaan. Maar, u steekt zich in decennia van schulden voor een stulp met riolering die vaak stokt, een interieur dat door het roken is doorleefd, met in- en uitgangen waaraan een luchtje kleeft. Aan…

Leg de ketting klaar en hark mij tegen draad van kokkelgeur, het ganzenei moet stuk voor stuk gezwellen. Toe maar, bakkelei wat bokbederft, jij stropop volle maan. Je lazerij nu pruimsteen en dan vellen speelt geen rol, maar hou van mij. Knip mijn oren, snij die staart. Dat kindschap zweet in appeltaart vol hoedendoos en razernij? En dat octaven…

Maar hij vergat haar te kussen en toen hij het kasteel verliet was het stil achter hem, de lucht was grijs, de rozenhagen hoog en stijf, er scharrelden wat mussen rond, maar hij had haast, wist niet waarom, en toen iemand hem staande hield en vroeg of het al donker was wist hij ook dat niet en zei dat het waarschijnlijk nog licht was en dat…

De keuze, zegt hij, is niet groot, er is verdriet om bij te blijven, of kies je voor het leven. Zo makkelijk klinkt hij, lacht moeilijk en wenst geloof ik alle dingen nieuw. Achter het raam zit het huiselijk leven onder de lamp bij de hagelslag luistert slordig naar elkaar en de muziek; vier jaargetijden, eerste deel. Hoor de lente.…

Je bent jarig vandaag en je bent het niet meer. Hoe vieren we dat, hoort bij een verjaardag die is verjaard bijvoorbeeld nog taart; je bent toch nog altijd geboren, geworden. Maar met wie vieren we dat voortaan en waar halen we blijde gezichten vandaan. Bloemen krijg je natuurlijk, we schikken ze voor je in vazen terwijl we over je praten…

Dag lief, dag avondlief, dag lief van het licht van de grachten. Drie schikgodinnen spraken daar, op die hoge hoek, moe en wit. En de dansende jonge man sliep, met de knieën tot zijn kin, op het blauwe liefdeskleed in de driehoek van hun vriendschap. Dag lief, dag ochtendlief, dag lief van het licht van de grachten. -----------------…