Als ik hem zelf gebrandmerkt had kon ik de tekenen herkennen en zou ik weten wie hij was. Maar zelfs het vuur dat zijn verminking heeft aangekondigd, is mij vreemd. Ik kan de vlammen niet verstaan, al praten zij in vele tongen: Er is niet één, die tot mij spreekt. ----------------------------------------- uit: 'Niet ik beheers de taal…

Je lippen tintelen van roomijs er staat een accordeon te liften. Alles heet naar streken, twee donkere kinderen trekken blij een straat uiteen. We leggen onze harten niet op tafel, slapen onder velaren*. Kijkend naar twee handen lopen we terug van de overeenkomst, en heen. Daarna zijn we ingepakt, nog nat. Een vuilniswagen rijdt voorbij…

Na alles dit. Een vreemde, afgeleefde blik in een beslagen ruit. Dat afgehakte hoofd, die Hitler zonder snor: ben ik dat echt? Heeft daar, in die verwaande iezegrim, heeft daar een moeder in geloofd? Mijn god, waar is die plunderaar die met Walküren sliep, de dichter die op vogels en violen reed? Ik ben zo moe, zo vastgevroren in een vloek,…

Ik heb vannacht met Haleine geslapen. Ik ben de bijzit van mijn eigen vlees geweest. Ik heb onder een donkere maan naar een liefelijke blauwe lucht geslapen. Twee vogels hebben stro in mijn handen gelegd. Twee vogels hebben gefloten als fluiten, als noodweer, als kwade dagen in aantocht. Ze zijn weer weggevlogen. Alleen…

Ze kwam bij me in de gedaante van een hond van onduidelijk ras, er was niemand thuis in dat dorp. Ze kwam zo sloom als honden eigenlijk niet kunnen naast me lopen, raakte me met geen haar aan, keek niet omhoog. Bij het korenveld zei ik ga weg en ze antwoordde niet maar liet haar tanden zien. Ik zal je niet zal je nooit verlaten. Bofkont…

lang na de winter talmde de lente jij man, ik een vrouw eenzaam een paar eenzaam als velen steeds opnieuw delen alles aanwezig maar toch, iets ontbrak tussen ons tweeën wat langzaam maar zeker de passie verstoorde die soms weer ontstak komen en gaan net als de seizoenen jij man, ik een vrouw, ik, ik en jij, jij.…

Met haat kom je nergens kun je nergens naar toe ook niet naar Timboektoe nergens kun je heen je staat helemaal alleen want waar je ook gaat je treft alleen je eigen haat ------------------------------------ uit: 'De obscure camera', 1983.…

1 Zittend. Denkend aan liggen. Je handen strijken rimpels in het tafellaken glad rond een gerecht dat moeilijk en te veel voor twee en niet als op het plaatje is, maar ruikt, het ruikt de ramen uit, het doet zijn best niet in te zakken, zoals een ingehouden buik niet bol te zijn - ook andersom is vergelijken. 2 Lopend. Bijvoorbeeld naar…

Hij raakt verdwaald in een doorsnee park, ontdekt een vijver die langzaam ademt, veegt het roet van een zwarte zwaan en valt daarna in slaap van geluk. Dit moment vormt een schiereiland in de duur van zijn bestaan. Er loopt een barst door zijn denken. Hij ziet een gat ontstaan in de lucht. Zijn voet weegt zwaar en schreeuwt om woorden,…

Ik heb niets meer. Ik ben niets meer. Mijn boek is bij voorbaat kapot. En ik die werkelijkheid wou maken. Ik wil eindelijk wakker worden uit jullie omgangsvormen van mij. Ik wil eindelijk genezen van mijn antieke geschiedenis met jullie. Maar mijn bestaan is in beslag genomen. Mijn tong wordt oud. Ik ben onderweg. En er is niets om dichterbij…

In de schaduw van de avond kwamen dan twee die vertelden dat zijn vader op sterven lag; hij volgde hen gedwee. Het licht was vreemd; een tere groene schijn was in de hemel en stilte regeerde boven twee die aangenaam verdoofd waren, hun mededeling ver van hen gedragen en gelost - en een in wie het stormde als in een versomberd bos. Zo kwamen…

De jongen wachtte op de dingen die komen zouden. Zijn vader zette de kachel op tafel, zijn moeder bracht huisraad naar boven. Toen begon het wachten. Het wachten op het water. Het kwam als een groot grijs monster dat zich breed uitrolde over het bouwterrein over het braakland naar het huis waar hij woonde. Hij hoorde de kelder vollopen, de…

Terwijl het strand, veroverd door de eb, natuurlijk door de vloed herwonnen wordt en allengs tot de helft wordt ingekort ervaar ik weer wat ik ervaren heb: een kleine jongen ben ik met een schep, hernekkig vechtend voor een wankel fort totdat het weldra toch is ingestort - de zee geeft op het laatst de volle mep; een klap, die onafwendbaar…

Hij pakt zijn oude handen vast. Een rimpel naar de dood. Nooit meer wordt hij groot. Nooit meer wacht zij om de hoek. Ieder woord raakt zoek. Alles was, is waar gebleven? Wend De steven nu voorgoed en paai de gondelier. Drink wijnen. Slurp het gistend bier. Stil de honger in de maag. Want Op de kaaien liggen rood, de taaie haken van de dood.…

De lamp vult heel de kamer met zijn bolle glazen oog. Mijn ogen liggen gans verlaten in de schaduw van mijn hoofd. De slagen van de klokken naderen uit het huis van God-zij-geloofd. Ik zie een leger lampen in mijn kamer, ik hoor de stemmen van een koor. Niemand kan mij zien noch horen De lampen gloeien rood. Ik lig mijn lichaam te…

Slaap - enige uitweg uit een overvol bestaan. Peilloos diep verkwikkend niets. Dan steeds opnieuw die droom: tot stikkens toe gevangen woel ik en parelzweet mijn onderwereld. Zwart rimpelig en onont- koombaar drijfzand. Zo machteloos, verdwaal ik in herinneringen uit de valkuil van mijn jeugd, dwingt Maartse Haas mij van een…

Meer dan 't gebeurde telt wat kon gebeuren en niet gebeurd nog steeds gebeuren kan. Je loopt een huis langs en herkent daarvan de grammofoonmuziek, de braadvleesgeuren. Is dit jouw huis - of woont een andere man met vrouw en kinderen binnen deze muren? Vitrage voor de vensters, dicht de deur en geen pad waarlangs je achterom kunt gaan.…

mijn moedertje is nooit meer slapeloos - dag ik strand hier op uw graf, nog immer bergaf het marmer strelen, voel de laatste herfstzon wat ge niet meer ziet, ben ik aan 't stockeren wat ik nu doe, ik laad wat wrakhout op mijn kar want ik ga een wrakhoutscheepje maken vol kwaliteitsmomenten, plus maar ook min de baren moe en zinkt…

Volle melk, hete aardappelen, schroeiend vlees. Meer! Erger! Waar is de slager? Daar achter die bloedrode horizon. Verlangend naar het theater van de slacht gingen we op weg. Maar het was te vermoeiend. Geen van ons kwam aan. en toen we stierven dachten we: er ontbreekt iets. Dit was niet wat we ons ervan hadden voorgesteld en we zijn…

Jaren heb ik in potten zinnen geperst, op sterk water gezet voor wie lezen wil dat tijd ook dood kan gaan. Maar hier maak ik geen woorden aan mooi: ik ben oud. En dood was ik al toen ik voor 't eerst ter wereld kwam. Ik ben moe, ik heb negen keer geleefd en ben tien keer gestorven, geloof me, slapen doe ik niet meer en met dromen hou…