Verliefdheid is: het vreemde pad betreden waarbij geen richting staat. Wel paddenstoelen die waarschuwen voor drijfzand, modderpoelen. Fata morgana's dienen strikt gemeden. Je draagt een rugzak van het merk 'Verleden', die zich bij elke stijging zwaar doet voelen. Een helder beekje om bij af te koelen. Straks komt een uitspanning:…

Een man ontdekte dat de liefde niet bestond. Het was een schitterende ontdekking. Hij werd beroemd. Hij hield lezingen, gaf interviews, lichtte zijn bevindingen uitvoerig toe, en alle mensen schudden hun hoofd van verbazing - maar ze haalden ook opgelucht adem, want zij bestonden nog wel, en achter hun deuren, tussen hun jassen, in hun…

Wat valt er nog te bergen als alles is teruggezonken, vaders, broers, Sophie? Door het plafond wenken wormen. Bomen pompen hen vol. Zerken vastgelopen rookpluimen boven een stad, huizen waarin mag worden geleefd. Gras groeit nog een paar dagen nadat het is gemaaid. Alles weggestopt, keurig zoals de kelders die in dochters worden verborgen…

het begon met een lach die onbekommerd van de springplank duikelde, op het plat van het water, en nog eens en nog eens en nog eens, tot de lach, zoveel harder en grijzer, binnen bleef. ik doe niet meer mee, schreef de lach, de tanden hebben het koud gekregen. het kwam nog tot een eind toen het water, plat en hard, al onder het maanlicht lag…

soms dromen de stenen in het licht van zichzelf soms staan zij gestapeld als muur om een stad soms liggen zij als gevelde vogels op het land in het landschap vol constructie gaan de paden van de nacht hun donkere gang vallen hemel en aarde samen in hun schaduw soms verhardt het water tot zwarte rots tegen…

Voor mij is angst een ziekte daardoor ben ik nergens bang voor maar wel bijna overal ziek van ----------- Uit: 'De Allesvrezer', 1997.…

Ik hou van de hete zon die schittert op de rivier en ik ben gek op de eerste kou van de winter. Ik hou van de zon die ondergaat en zou, als ik de kans kreeg, ook genieten van een kort doch hevig bosbrandje. Ik hou van mijn moeder die oud is en na een godvruchtig leven niet weet wat het worden zal, de hel of de hemel. Ik lijk op haar…

Zijn kop: een Tibetaanse boer die hoopvol naar de berg kijkt. Binnen handbereik de top, het eindeloze blauw. Niet kunnen gaan. De grijnslach uit berusting en daarna alles vreten, behalve touw. ----------------------------------------------------------- uit: 'De vijftig beste gedichten van Wim Brands', 2012.…

Wat ons redt en verslindt is dat we geloven we houden zielsveel van de overzichtelijkheid van onze angsten en verlangens, ik hang mijn armen overtuigend verdwaald om je schouders we houden elkaar stevig vast, ik beloof je in en uit te blijven ademen, en je zolang ik adem niet te vergeten, je niet verdwaald te laten raken, kijk om je heen…

Mensen die je kent, mensen die je best had kunnen kennen. Een mevrouw die op een schoolplein stond om haar kinderen weg te brengen, op te halen, net als jij daar wachtte, soms met iemand sprak maar meestal in gedachten - een gezicht dat je als je het ergens anders tegenkwam in verwarring bracht. Zoals je winkeliers alleen maar in hun winkel…

Als een hond de goten leren kennen en de stem van het riool verstaan. Schurftig in de scheemring om te gaan en zich aan geen huis en hof gewennen. Nooit meer heer of meester te erkennen; met de mégocien te gronde gaan: ál wat kiemt, het kiemt van onderaan, aan de bloei zal men het zaad herkennen.…

Waarom was de herfst droog, mediterraan en dat na zo'n moessonzware zomer. Eergisteravond, na drie keer een volle maan ononderbroken continentaal, was de wind opeens gedraaid in zijn normale richting; de adem van de zee stoof over het land en ik snoof het zout dat ik gemist had en de geur van vuur in hout. Eindelijk tijd voor westerstormen…

Wee het veel te smalle bospad, het stramme struikgewas, wee de gaten in de bodem. De jaren zijn in de boeien geslagen, langs de straten slapen de vochtige lichamen, stapels op een hoop verzameld. Hier heeft iets plaatsgevonden dat op de vage waarheid lijkt. ----------------------------- uit: 'Liever niet', 2017.…

Ze wiegden zich, zwierven door tuinen die ik niet meer ken. Gebakerd slapen, de vleugels gevouwen in een lied. Nachtzwarte aarde. Er vielen er veel die zomer. Uit schaduwbomen vielen ze, van manen waar het ijsde. Het kind een pop van nog geen meter hoog. En zo veel gele snavels, zo veel stilte viel die middag op het pad. Zou een vleugel bewegen…

Wat ik in de hotelkamer vond was al van anderen geweest was van herinneringen doortrokken. Kanttekeningen die ook mij aangingen routes die, wat iedereen weet, naar verkeerde plaatsen voeren. Oude wandelpaden, niet de wegen die we willen vinden. In een gang uiteengezongen onbegrip. Ik had het kunnen zijn die daar zingt vol weemoed en herkenning…

Soms word ik wakker, bang dat ik echt besta. Angstig tast ik de muren af, het bed, mijn nek en zoek mijn gezicht, maar ik kan het niet vinden. Trillend sta ik op. Ik doe het licht aan, trek mijn onrust aan en loop alleen op de sneeuw die mijn hart bedekt. Alles buiten is nog steeds zoals het ooit gestapeld is. Maar de wereld die mij…

De nacht zaait uit en je beweegt langs oneven niemandsland alsof je hebt leren lopen tijdens een aardverschuiving. In de periferie wordt gefluisterd over de initialen van het donker zijn vingerafdruk op je lijf. Je maant jezelf tot overgave. Je bent een schepsel dat zich ontlaadt. Ooit zal iemand je val breken niet aarzelen, de hand…

In de hondsdagen versterft het wilde gezang. Bij de kom in het gras is de merel komen drinken vier lange teugen voor hij weer vloog - wat leeft, leeft van schrik en beven. Ik ken iemand; hij ligt in zijn groene graf, het is nog vers. Hij zwijgt daar als de schuwe vogel die hij altijd was. Ook ik ben nog nooit zo stil geweest. Er is beangstigend…

Kan ik dan leven zonder hem? Vulde mijn lichaam zich niet telkens als hij kwam met trotse koppigheid die paarden dampen doet, met boterdikke vreugde? Stroomde als ik hem zag mijn bed niet vol, sprongen mijn kasten dan niet open; vloeide mijn zand dan niet in patronen op de vloer; sneed mijn brood zich niet hunkerend in schijven; lekte mijn honing…

voor Tonnus Oosterhoff een kwal licht op in zee roep niet een stoel staat leeg in de kamer kan niet tegelijk op de stoel en de bank we gaan naar de brug naar geleidelijk een nieuwe toonsoort kom je de zon roept ja ik ga mee 'hello texas' de bureaustoel roept ook armleuning trekt ze een bedelkleed aan het licht helpt met…