De boer staat te maaien op het hooiland. Samen fluisteren zeis en gras. De schaduw van een reiger schuift Over de rustige halmen. Mensen horen de stilte van de reine hemel, Zonlicht verdwaalt in de luie rivieren, Mensen geloven in vrede. Het jachtvliegtuig haast zich beschaamd Naar zijn oefenruimte, ginder, boven de waddenzee. ------…

We wilden licht meer licht we kapten de boom die in zijn eigen reiken ons verlangen in de weg stond de boom kreunde kermde kraakte zijn laatste vezel scheurde en met een razend suizen van zijn blaadjes sleurde hij zijn leven neer de wind die hem bespeelde week geschrokken uit eindelijk hadden we licht in de kamer in dat licht keken we elkaar…

Maansikkel, koud schoudertje tegen haast donkerblauw van zonnige wintermorgen. Te klein om er mijn hoofd moe tegenaan te vlijen. Eerder geschikt om er een hand zorgzaam omheen te leggen. Gesteld dan dat ik groter was tot kosmische proporties uit kon dijen. Ik zie daar, schurkend in mijn jas en trouwens onderweg naar jou, voorlopig…

De dokter keek op en vroeg: Ben je soms bang dat er iets ergs met je zal gebeuren? En ik dacht na: Natuurlijk. Want ik dacht aan vijf keer oorlog, en die ene keer zo onverwachts zeven jaar zonder elkaar. En altijd wel ergens rampen, hongersnood, ziekte, haat, achtervolging, vernieling en kindermoord. En ik antwoordde: Ja. Toen vroeg…

Houden, als kind, van zachte lijnen, van felle kleur: ultramarijnen, oranje en rood, gelijk een zon; van warme gelen, rijp als koren van sluiers blauw, wolkenverloren van helder wit; sneeuwwater; bron. Twee eeuwen later, dieper houden van warme tinten, donker gouden gebarsten oker, schroeibruin brood. En met de ogen willen meten, en met…

Nog nooit zo tergend opgegeten als tijdens dit gesprek door een driedelige gedaste bidsprinkhaan. Woorden stuiten op tafel, knikkers vallen op een glasplaat. Hij neemt slokken van mijn levensloop en boert onaangedaan. Hij rolt mij in. Hij steekt mij aan en rookt mij op. Dan mag ik gaan. Later belt men mijn stoffelijk overschot. Ik heb…

God woont ver weg. Ik heb zelfs zijn honden nooit horen blaffen. Ik heb van zijn brood gegeten maar ik verleerde van hem te spreken. Hij schreef mij nog wel eens en vroeg het dan weer: waar is je broer? Wel, zijn Volvo staat hier voor de deur, zijn groot licht gericht op de hemel. Hij gaat juist vertrekken. Van auto's houd ik alleen in…

Nu weet ik, wie gij zijt, de Jongen die ik eenzaam zag te Woudsend en daarna, nog op dezelfde dag, in een kafee te Heeg. Ik hoor mijn Moeders stem. O Dood, die Waarheid zijt: nader tot U.…

Hij groet zijn hand: klein glas. De trage kamer groet hij, het vertrek van zitkuil, eethoek, suite, tot hij ze niet meer ziet. Hij sluit de ogen, wacht. Hij groet de zachte nacht, die langzaam, langzaam, hem de laatste tonen van gedachten horen doet. De leegte groet hij, toevluchtsoord. De oude kat, de zwarte, streelt zich met de hand…

Op de voorgrond een verzamelplaats van lege jassen, een teruggekeerd plein waar in het weekend weer allerhande hartelijkheden kunnen worden uitgewisseld iemand kijkt naar wat hij waarschijnlijk de best gelukte benen vindt, iemand al plannen aan het smeden slaat maar de eerste stap nog moet zetten, iemand even een paar passende woorden…

Oplettendheid bracht de vogel. Hier ligt het geluste in aftel, het aas van de vissende bomen. Voor vogelhoofdboothuis een kano al omgekeerd op een plankje. De vogel het nut van de snavel. De snavel het nut van de vogel. De zin van kleurige wieken naar de tak van de vissende bomen. Droom standen vol notige zaden. Het kuifje dat even omhoog…

Langs de kant van de weg slingert de tijd en roest en vermolmt. Hij raapt hem op, een kromme secondewijzer bijvoorbeeld, een vogelkooitje piepklein of een balk met een oog dat vergaan zou wanneer die bleef liggen. Thuis werpt hij een ander licht op de dingen, maakt ze tot wat ze nooit zijn geweest, geeft ze een nieuwe verstilling: ijzervouwer…

De vlammen stonden bevend en bedeesd te branden in de kerstboom, en daaronder eerbiedig aangetreden om het wonder de ezel en de os, het brave beest. En Jozef ook, misschien het allermeest verwonderd over wat er met en zonder hem was gebeurd, maar blozender, haast blonder en blijer dan hij ooit nog was geweest. Maria in Mariablauw en wit,…

Als ik zijn geweten was had ik hem in het oor gefluisterd: 'En nu nooit weer, schobbejak!', enzovoorts. Zachtjes, zaken die hem kwelden. Een van z'n laatste dagen hem zijn verdiende rust gegund. Misschien een regenbuitje om de dorst van morgen vast te blussen. Zijn trots ik had hem het blozen van de kaken geslagen. Hem gelaarsd van zijn…

het atelier staat wijd open maar eerst worden van licht de tere benen gebroken voordat de bezoeker zo kan staan als de schilder zijn bezoeker droomt maar vaak is de bezoeker in het atelier een haan met haar en veel zitvlees met stemverheffing geen schilderij kan hem aan soms ook komt als op kousevoeten de beschouwende bezoeker die diep…

Vissen met Verschoor is rustig en goed. 'Niet denken', is zijn advies. 'Denken vermindert de kans op vis.' De Door Zeelten Gevreesde hangt vol stoeltjes, kussentjes, mesjes en twinkelende schaartjes. 'Hm,' zegt hij, turend naar de sterren in de Deense zomernacht, 'reken maar dat daar een hoop vis zit.' -----------------------…

Dit meldt men op doorreis men is halverwege het licht is gespleten men ligt tussen drinken en eten het glas speelt de meerdere het eten vast nog een meter men is hier geheel gisteren vertrokken zal men morgen als het luchtkasteel meezit als van ouds arriveren - -------------------------------- uit: 'Vallende stilte', 2008.…

De mensen schuiven stil op fietsen door de lanen, een enkele meeuw er boven. In dorre blaren rent een merel. Hij luistert, telkens, de blaren maken leven. De wind, een oude wind van toen de mensen die nu dood zijn leefden, spreidt breed, aanvaardt al wat hij aanraakt. Laag hangt de lucht, is overal grijs, de hemel woont bijna bij ons.…

Zo er iets mis mocht lopen - maar dit zal wel niet - krijgt u het voorschot op de wieg terug de drukkosten van 'wij melden met vreugde' blijven echter verschuldigd- toen zij hijgde met een tong witter dan mijn gelegenheidsjas en haar ogen rolden waar een orgasme ze nooit gekregen had stond het aantal chromosomen onherroepelijk vast…

ter verheldering mezelf nog eens voorgesteld. alles weerstaat. kijk, een jager op grote hoogte. en een pas opzij voor de moedige kleine stortbui. vijf minuten stilstaan, twee minuten verloren lopen. af en toe een halve vraag. hoe grasland het doet met onheining. ---------------------------------------- uit: 'Kleine criminaliteit',…