juist las ik in het ochtendblad na die van twintig en dertig is nu een bom van vijftig megaton ontploft bij nova-zembla verwekkers van chaos maken ijzige muziek regenwolken uit het noorden dragen de echo met zich mee tik tik tik tik tik tik de hele weg naar huis heb ik de morgen niet gezien het is al negen uur ----------…

Eten, dagenlang voor je meegebracht, verzamelde ik uit laden naast het bed dat je afdruk nog niet kwijt wou. Aangebeten vruchten, taart in zijn sarcofaag verdroogd, vleesresten in je zakdoek uitgespogen, brood dat onder een mossen deken lag. Nu, het is tijd, ga zitten. Eet. Wees stil, niet mopperen. Eet, leef omdat ik het wil. ------------…

De eerste, onrijpe sneeuw viel als zuivere kerstversiering bedekte onmerkbaar de stationsgebouwen, de perrons, de daken van de huizen in het noorden van Frankrijk, er soesde een bodempje sneeuw op de landerijen. De trein verwijderde zich schokkend van Parijs, onwillig bemand door een man in uniform, verstoten door de stad. Ik liet me brood en…

Hij begint niet als eerste te vechten maar wacht af en laat de ander de regels kiezen en hij vertelt niemand zijn oordeel als hij iemand beoordeeld heeft en evenmin maakt hij het openbaar en hij troost niemand die door de troost te ontvangen zich bij hem in de schuld gebracht zou kunnen voelen. Bekenden omgeven hem en uit datgene wat zij voor…

Afscheid van Holland nemen valt niet zwaar, in Hilversum staat op beschaafd niveau een humanist te liegen; men hoeft maar een hand uitsteken om hem met een knop te smoren; uit Brussel is altijd muziek te horen. De weg naar 't zuiden weet niet meer hoe snel hij zich aan mij zal onderwerpen en ondertussen rijd ik de gemeente binnen van de verscholen…

Babygekrijs, dat de haren overeind laat staan. Daar weer bovenop de trage voetstappen die steeds luider klinken, een toilet dat alles schoonspoelt, met een reuzevaart, bij wijze van een geurig intermezzo. En op de achtergrond een prettig kwetterkoor van vogeltjes, de naklank van een schot, midden in de roos (of kraakbeen van een vluchtend dier…

Wat is leven? Ogen die elkaar niet zien, hout op hout de woede van het lichaam, draaiend in het cirucusspel van heden. Het is een straatnaam aan een huis, de ogen rode tekens aan een voorhoofd, terend op de gedachte aan gisteren: 'Ik loop in zoveel duisternis dat ik blind ben van vragen. 's Nachts de koele mist van de liefde bij dag de…

Verschillende bomen in deze verdoemde tuin stellen godzijdank nog perk en paal aan een oude man die daar gedurig rond loopt, zonder hoed, zwart als een krent in grauw gebak van licht en landschap, ja een man van ziekte. Zwak maar taai en onbeschoft. Hij draait, de afgeleefde kreeft, in kringen om mijn vijvers, der seizoenen dolle dolle…

Je bent ook een stuk fruit dat ik van de schaal pluk jonge mooie man. Vrolijk en wel schil ik de sinaasappel waar ik je voor aanzie. ---------------------------- uit: 'Men zegt liefde', 2003.…

Ik liep in een straat die doodliep, op het spoor van iemand die hier gelopen had maar die nu dood was. In kieren tussen de keien groeide fris gras want doodlopende straten bieden meer levenskans dan straten die doorlopen naar mensen die nog volop leven. ---------------------------------------- uit: 'Wat blijft komt nooit terug', 2002…

Komt u maar binnen. Hier is dus de hal. Hier hangen alle jassen. Voor het winter is, voor als ze passen. Hier is de kamer met de bank, waarop ik laat en moe Afghanistan nog zie op de tv of iemand die een eind weg praat met aandachtsgeil op camera gericht gezicht. De deuren. Mooi bedacht toch deuren, zo eenvoudig gaan die open en weer…

Ik haal mijn vader in. De roos die als confetti op zijn schouders sneeuwde, de slierten lang gehouden haar - resten serpentine om de leegte van zijn schedel op te sieren -, de schamele guirlande van zijn baard die de krachteloze kin bewimpelde: ontluistering die ik herken in bange ogen blikken van zelfbespiegeling. ------------------…

Gisteren was ik in de werkelijkheid van anderen Naar anderen gemaakt is die natuurlijk zelf Maar alle daden komen uit hun handen En het is ze aan te zien waartoe zij dienen Morgen zal alles verschillen van vandaag wijder Dan hemelsbreed. En de anderen, verbeurd geworden, Herkennen zich niet in de lateren. Maar of zij verblijven Onder derden…

Hoe duidelijker ik 't wil zeggen hoe slechter ik uit mijn woorden kom dit lijkt me een typisch verschijnsel van het een of ander. ---------------------- uit: 'Dichter', 1995.…

Vanzelfsprekend word je hierdoor geneuried, een windstoot slist je naam (verkeerd): de zwelling aan je oog vloeit uit in vergezicht. Hoe je zover gekomen bent. De opgehaalde ladder als een lam been. Al het graaiende beneden mag een ziekte zijn, je wordt toch niet benaderd, hoewel het sap als bloed pulseert en driftig lustberichten doorseint…

Ik weet niet zeker of het zwanen waren, een najaarsnanacht dat hun vleugelslag in duizendvoud over het huis heen lag, om pas tegen het daglicht te bedaren. De hele dag liep ik als uitverkoren, of ik door engelen was aangeraakt. Maar hoeveel lege nachten zijn doorwaakt waarin sindsdien geen wiekslag viel te horen? Nu moet ik mij…

Nu de wijven Schutteldoeken uit het telraam Van hun mager a b c Hoe innemend de haat kraait, de vliesdunne wrevel Bij donker alleen met de rook Het gebaar voor de spiegel De baltsende vogel vergaat In het vuur van haar bloot Ah de muis in haar hand de beminde Die klautert en klimt In haar adem Het lichaam staat groot…

Terwijl in het eiwit zand kinderen alweer grijpgraag kuilen graven en huilen om de hitte en hun rode moeders zich openleggen en de zon een hete man tussen hun dijen plant komt de dag kentaurisch snuivend nog druipnat het spierwit borsthaar glinsterend tevoorschijn uit het water voert luidkeels nieuwe vogels aan en fluit naar de verspreid spelende…

(vrij naar W. Kees) mijn dochter hupt op haar skippy door de tuin voedert de eendjes en de beesten in het hertenkamp alsof zij alles in de hand mijn dochter zegt: papa, maak je geen zorgen spoken bestaan niet noch heksen niet noch tovenaars en morgen breekt een nieuwe dag weer aan mijn dochter wenst me welterusten in het donker, kust me…

Vliegtuigen getuigen van cigarettemerken schrijven nijver merknamen tegen de buik van God Met koortsig glanzende oogopslag en stramme arm signeren generaals de capitulatie in een theetuin vol roestige fietsenrekken ze laten heftig naar pis ruikende bunkers achter om de herinnering aan hun levenswerk concreet te houden…