Tussen de zerken, lezend het verleden Van deze kleine stad, waaruit ik kwam, Waarheen ik telkens wederkeer, vernam Ik achter mij stil wandelende schreden. Verwonderd zag ik om. Even beneden Het kruis in 't midden draagt een vrouw een vlam. Dit stenen beeld, vlak naast een treurwilgstam, Stond of 't gereed was, op mij toe te treden. Geen…

Je weet niet wat er is. Je bent gestruikeld In je slaap, een zon heeft je geslagen Om de hoek en je koopt blind een brood, Verdwaalt. De straat gaat met je op de loop. Een vreemde brengt je thuis, het is je vrouw Die napraat over je begrafenis. Je lag te roken in je kist, zegt zij, En pakt een pan en bakt je dode hart. Je weet niet wat er…

Het lichaam is een eenzaam ding met plasma, beendermerg en smeer en kleine holtes vol geheim en drie, vier klieren voor plezier. Het kreeg twee handen voor iets liefs, maar zelfs twee handen zijn alleen gehoorzaam aan het protocol van een of ander kolderdier. Een koningsvaren heeft nooit last van blinde onderdanigheid, maar halzen willen…

Het staat er nog het huis waar moeder mij na negen maanden dragen heeft gebaard en waar ik in een bedstee sliep m'n broer m'n zus en ik totdat we wisten wat een meisje was. Hij staat er nog de plee waar veertien buren hun behoefte deden. Waar het op warme dagen stonk. Het huis waar vader werd gemeden omdat hij werkloos was en dronk en af…

Wij hebben een mooi witstenen huis, maar we zijn nooit thuis. We rijden in mijn houten wagen door de dageraad, langs wat getoverd werd uit zaad in het land dat ik ontgang. Stop bij een bron: de wielen branden in de zon. Wil je nog beter zien wat ik met jou begon, dan stappen we in mijn luchtballon. --------------------------------…

verdrongen in de tijd in wankel evenwicht gaat ze op halve leeftijd naar de psychiater in wankel evenwicht haar halve leven was gewijd aan tranen een tranenregen als een niet te stelpen stroom en rode vlekken tekenden haar hals de nek geroest in rust ---------------------------------------------------…

Wie niet, als wij, in het donkerst Europa van deze eeuw, toen er geen enkele uitkomst meer leek, jong zijn geweest, en hebben liefgehad, zullen nooit beseffen hoe wij ons klampten aan het klein geluk, een sonnet, een spoortje van weelde, wat druiven in een kristallen coupe, die scheurde bij het overtrekken van bommenwerpers. We wisten het…

De ladder stijgt omhoog in het azuur en gaat meteen al in het groen verloren. Meikersen in je mond en aan je oren en in de emmer, pluk maar, pluk het uur en pluk de dag waarop je van tevoren de zon hebt zien verrijzen en rood vuur uitgieten op het groen van de natuur waartoe je nu ook zelf schijnt te behoren. Het eten is de volgende etappe…

Wetend van afscheid fiets ik met mijn oude lief door de polder. Ik heb hem geleerd dat het Hollandse landschap mooi is. Ik laat hem dus niet met lege handen achter. Hij zal zijn vrienden kunnen vertellen dat hij op vrijdag de zoveelste de enige allochtoon in het bos was en op een zondag in mei de enige bruine man op de fiets in de Hollandse…

Mijn doodsvijanden heten stof en pluis. Ik ben de gesel van de spinnenwebben. Zie hoe ik keer en ruim en poets en kuis - De oude spinsels zullen mij niet hebben. In een aan kant gemaakt en helder huis Kan het bestaan altijd opnieuw beginnen. Mijn broodheer noemt mij - hij is nooit abuis - 'De Mondriaan van haard en tafellinnen.' Ik had…

Op zo'n moment barst een hart van onder tot boven. Er valt een stilte uit de lucht. Dat is de tolk van groot verdriet. Niemand ziet de engel die een paar keer langskomt en geduldig knikt. Pas op: een engel bedoelt het goed, maar verder kan zo'n wezen weinig doen. ----------------------------- uit: 'Iemands lief', 2013.…

Obscure selecties van pure projecties: reflecties, figuren, connecties, structuren, Daartussen: de rozen die razen in broze extase van kussen. ------------------- uit: 'Rebis' 1989.…

Ik heb twee lange linkerbenen aan elk been een grote linkervoet. Ik ben het type voetballer dat het buiten het veld het beste doet. Bij het kiezen van de elftallen, wat door de aanvoerder wordt gedaan, staat één ding onveranderlijk vast: ik zal weer reserve mogen staan. Mijn rol is langs de lijnen lopen tot er iemand uitvalt na een lel.…

Ik was gaan kijken of het toonde: de stand van de zon, zwaluwen onder de dakgoot. Moeilijk te zeggen. Al die lege schuren. Overal land begon dit landschap te zijn en veel daarin wat niet hersteld kan worden. Niet alleen hierheen gekomen maar ook ingehaald was ik een akker naar dit hoofd gedragen om voor die akker te zijn geweest.…

de trein naar het hiernamaals is vertrokken en neemt de laatste van zijn vrienden mee voor hem was er geen plaats in de coupé de wind speelt met zijn grijs geworden lokken in tranen blijft hij achter op ‘t perron er rest niet meer dan een vertwijfeld staren naar hen die aan ’t loket gelukkig waren hij wuift nog zinloos naar de horizon de…

zorgen goed voor zichzelf vers fruit op tafel zorgen goed voor de paarden geen mens tot last dahlia's en afrikaantjes in aangeharkte borders maar ze wonen onder golfplaten sinds het kippenhok werd dichtgetimmerd niet in de caravan van de gemeente en ze zwijgen ze zwijgen zwijgen -----------------------------…

Iemands stem stapt door mijn hoofd, begint te vragen uw schoenen uit. Het is waar dat men hier zo nadert, de dag sluit, het glas van tafel, mij mijn kleren af. Wie ruikt hier zo naar ziekenzalen, bed na bed het lopen van de koffie, belangrijk kleiner de resten van een sigaret, krulletjes ergens afgevallen, o wee, rusten zacht. Zo de dunst…

De vaas bleef bewaard sierlijk en versierd, honderden jaren, niet voor de bloemen of het water. De kast niet voor het hout noch voor de inhoud. De schaal niet voor het fruit en het kasteel niet om in te wonen. Evenmin als er van jou iets overblijft in deze woorden. ---------------------------- uit: 'Speelgoed', 2000.…

Hij is het zwijgen rechtop de hemel in; de wind, de hitte en regen hieuwen zijn stam en takken, zijn wortels als houten fonteinen wellend uit de bronnen. Alle seizoenen krijgen kwartier, hij is het opgetaste korte en lange jaar, in de zomer fluistert nog de witte sneeuwjacht in zijn blad en bronzen herfst omarmt stormend zijn schors in de meimaand…

Mijn vaders tronie vult het schilderij een sloot loopt uit zijn pols naar horizon waarop zijn kin rechtstaat een heldere lijn omgeeft zijn kale wezen en de zon nergens zichtbaar natuurlijk plakt hem gauw tussen kleine wolken en het blauw ik meen hoewel van zorg de verf haast breekt dat er iets vrolijks uit mijn vader spreekt. -----------…