naar Tom Waits vaag verstaan: de rozen sterven omdat het zo heet is deze maand het is hetzelfde het is niet hetzelfde opnieuw zijn jullie vreemden voor elkaar jij belt me weer je zegt: warm hé? ja, wat een weer de kleuren van je bloemen passen niet bij elkaar man mag ik dat niet zeggen? ik kan jouw tuin niet redden. ------…

volmaakt volledig als de sneeuwbal op het donkerrode autodak in de middagzon door de kinderen uren eerder achtergelaten onderweg naar school beweegt het zich op zijn eigen smelten voort -------------------------------- uit: 'Kleur de schaduwen', 2004.…

Vanzelfsprekend word je hierdoor geneuried, een windstoot slist je naam (verkeerd): de zwelling aan je oog vloeit uit in vergezicht. Hoe je zover gekomen bent. De opgehaalde ladder als een lam been. Al het graaiende beneden mag een ziekte zijn, je wordt toch niet benaderd, hoewel het sap als bloed pulseert en driftig lustberichten doorseint…

Ik weet van water niet het wrak dat peilloos diep daar ligt verloren, de duur van zoveel nacht. Verborgen groeit een kilte onder golven bij. De sleep van zo een dood zo rusteloos beschoren stort zich in mij uit, roept als ik niet wil horen hoe 's nachts het water stroomt hoe onweerstaanbaar over ------------------------------…

Vrienden zijn het, bomen die gesprekken met je voeren je gedachten laten gaan als hun bladeren het licht laten schommelen. Het zijn je vrienden, bomen. Hun schaduw leggen ze als een arm om je heen als je alleen wilt zijn en niet alleen wilt zijn. ------------------------------------- uit: Plint poëzie en beeldende kunst.…

Zacht water, rietkraagbehager, vissenkomvuller, voortdurende kabbelaar bij zwoel namiddagwandelen: zonvanger in avondrood, luchtbellendrager. Nooit iemand zo mooi dood gezien als zwevend in jou. Begeleider van gewijd leven, wijdverbreide aarde-omhuller, dorstlesser van de bovenste plank, oceaanstomer-medium. Wolkenvormer, regenpak- bestormer…

De onmetelijkheid van het heelal is te verdragen op een mooie lentedag in de Beemster, thuis op deze eenzame planeet vol tulpen en stolpen 'Gladde akker', 'Hoop en Vlijt'. Geen zwarte ruimte maar stralende zon langs de vaart een grutto zonder weet van leegte tussen manen, sterren, stelsels. Een zwaan broedt plechtig het leven uit, bestaat…

Maar de toekomstige roos is aan het bloeien geslagen. De roodfluwelen blaadjes hebben zich al geopend, Decennia te vroeg, niet op schema. Nu hebben de kwekers een vergadering belegd, Ze spreken in hun glazen stoelen. Ze spreken zonder terughoudendheid. Ze spreken wilskrachtig. Ze sommen de gevaren op. Zo'n eigengereide roos is funest voor…

Nog altijd gelest door een lied van de grond hingen de takken al laag in het najaar Bedruppelde webben trokken het bos door en vingen wat klein was en vleugeltjes had De idyllische dood van detail en nuance maakte weer plaats voor het egale witte geschitter van sneeuw op een winterse wolkloze windstille weide Als het maar klonk…

water slijpt steen al eeuwen druppelt tel na tel de bron zich tot een beek die eerst verborgen, schuchter, grillig, zich een pad zoekt naar het meer dan langzaam verder nog naar zee. zo ebt graniet zich terug in de natuur -------------------------- uit: 'Gaandeweg', 2007.…

ik sta op het balkon met de wens een blad te zijn, behorend tot de populieren, zwierend in een wind van zon sloom danst mijn schaduwvlek, onder het gewicht van de hemel, met de dofgroene spiegeling van het vetglanzend bladerdek door mijn fijn vertakte aderen welt wit spuug van goden, het chlorofyl voor de mensen het bloed van de bladeren…

Zo is het. Met je rug in het gras. Boven drijft de wolkenwereld voort. Nog hoger druipen de luchten van het violet. Diep regent het de grond in. Een avond vervluchtigt, zo stiekem proeft de zoute wind aan de zachtheid. ------------------------------------- uit: 'De hengstenvrouw', 1997.…

Die staat er met zijn voeten in het water die trekt een vis zieltogend op het droge. Wat trekt er aan zijn voeten? Sluipend water, een wieling van nog ongekende kracht zuigt alle vaste grond weg bij zijn laarzen. Hij trekt zich terug - ik nader op de oever twee kleine kolken mompelen waar hij stond, een brasem hapt naar adem op de grond…

de dagen weer korter, binnen rekken de kaarsen hun vlam naar de sterren buiten scharrelt een vogel als teken van leven. als wanhoop gelijk loopt met het donker zie ik, bij toeval, aan de voet van de wilg groen sprieten van bollen.…

Ik woon vlak bij een lijkenhuis Je ziet er niets Ook is er niets te horen Behalve het gezoem van ventilatoren En van de doden niets dan goeds. Daarachter licht het kerkhof Je ziet er niets Ook is er niets te merken Behalve een paar scheefgezakte zerken Als drempel voor de eeuwigheid. Een mollenvanger lacht naar mij In de nabijgelegen…

Zoals altijd is er een dierenspoor. Er staan gewone brem, slangenkruid, ossetong en koekoeksbloemen. Sommige konijnen begonnen een hol, maar groeven niet door. In de spaarbekkens hangt het water; je zou er munten in kunnen gooien als in het bassin van een fontein. Bast is van jonge bomen afgeknaagd. Zie toch hoe de dag werkelijk wentelt…

Klopper kleurt zich met 't hout van de deur. Wie de stad met list bouwt, de burcht met onrecht, die zal vallen. Wie raaskalt zal verdwalen, hartenscheurders worden zure regen. Wie vervoering dooft, van tombe naar tombe tolt hij. Die 't water teert, zoet DDT kust vroeger dan hij de engelenveer. Nog niet eerder snelwandelden veenlijken.…

Altijd bang in nachtdiep water dat is bang aan land. Dit is geen hol, eerder een leegte geen stootrand voor begrip, begeerte, noch een grot met ruwe wanden waarin op de tast. Zonder randen ligt het zonder berm, horizon, houvast. Geen bodem waarop schaduw meevaart. Helder het zwartst. Onttrekt zich in verte aan verte onttrekt zich…

Hij is de landheer van een licht seizoen en praat er ongemaskerd met de bijen. De koningin laat hij het meest nabij zijn terwijl haar zwerm de woorden verder zoemt. Het zijn maar lichte spreuken, van de regen ver weg, achter zijn rug, een grijs bewegen - een koningsmasker zijn gezicht. Hij buigt, het zomerlicht verdicht zich in de bijen…

Onder de hemel, bleek om Dag´s nadering, drijvend gewemel binnen de kring. Dromende spiegel zwijgend en afgemat, in lome wiegel glimmend en glad Diep van de wolken dalen de schimmen af, Donker bevolken ´t groot watergraf. Zo wel bevaren, vreugden en leed ontvlucht, doodmoede blaren doodstille lucht. Rimpels verdwijnen…