De wind heeft haar naar de tuin verwezen, de tijd in haar handen te slapen gelegd. Zij spreekt over stukgewaaide ramen, een dak dat eeuwig lekt, de schoorsteen die niet trekken wil, over hem en haar, en hoe het uur haar slaap niet raakt. en hoe de nacht versteend tot liggend naakt dat zij onwennig tracht te strelen. Achter zich weet…

Zo gaat het: je hoort een deur bonzen en de schelp van de ruimte bruist open; de werkelijkheid schampt langs en laat een lege weg achter zich heel, terwijl je geschiedenis schroeit er vol van dicht maar de uitspraak wandelt verder omdat je lippen dat afspraken Zo hoort het: de natuur opent je blad na blad zoals een leerboek bladert je door…

We hebben geen doden, we zijn alleen denkende weefsels in het heden die zich denkende weefsels herinneren, vertalingen maken zoals u bent nu tien jaar dood - tien jaar dood zijn bestaat niet. Wie herdacht wordt verdween vanuit het eigen perspectief dat er niets is tegelijk een miljard jaar en een seconde geleden. Verdween totaal. Er is dus…

Je had iets aan de heg staan te verschikken; ik haalde de herfstdraden uit je haar, en wist: dit is één van die ogenblikken die ik in mijn herinnering bewaar, tegen de tijd. Maar straks, als wij al weg zijn en geen weet meer van ons tweeën hebben, straks rukt wellicht in deze zelfde heg de wind nog aan dezelfde spinnewebben. -------------…

Tot gisteren waren wij even oud, zij en ik. Nu sta ik hier en ligt zij daar, koud, zij - en ik bezweet van zomer, haast en gêne. Zij lijkt een beetje op een zonnebloem: gebruind gezicht, blonde haren, nog lang niet uitgebloeid, toch geknakt. Zij ligt voor schut; slaap noch diepe rust. Niet stuk, niet beschadigd, niet ziek: kan nog heel…

Men is jong en krijgt de nadelen van batterijen uitgelegd. Men spreekt dan over opwinding. Alles tikt dan om u heen. Men krijgt een kinetic watch, vraagt wat als men niet beweegt. Men beweegt altijd. Dat ziet men in. Het minste polsbloed zorgt voor tijdverdrijf, minutenland. In een la of aan een lijk: los van een mens valt het stil. ----…

Het is zomer en ik lig met andere jongens in het gras op mijn buik zodat ik ruik hoe vroeger alles anders was of moet ik zeggen dat ik rook hoe later alles eender wordt? er is een meisje bij dat zit met bruine benen in het gras zij lacht beweegt zodat iets wits soms even zichtbaar wordt of moet ik zeggen dat het zwart voor ogen mijn verlangen…

Met mijn opgeruimdste gezichten een dag beginnen: probeer ik het eens, blijkt hij niet op te lichten. Niks geen schaarsgbebloemde voorbijgangerslach in mijn raam of dat kind op haar vuurrode fietsje dat me wolkenloos zwaaide en zag - eerlijke uren waren het vandaag. Dodelijke, onverkwikkelijke, hopeloos uitgekeken uren. -------------------…

Hij grijnst en sneert, voor vermeningvuldiging zijn twee grijze haren nodig; smeert, vanwege houden van, Franse mosterd op zijn schedel en likt zijn wijsvinger af. Vandaar is het ineens niet ver meer. Loost vervolgens zijn naam, trekt koele kleren aan, kauwt de wijn, vertaalt - onverstaanbaar - 'ik stel 'n kijker op onscherp, van naaste…

Je bent maar weinig ouder geworden, geloof ik, de stap van je metgezel is aarzelend, zo is de gezondheid ook, de tijd is voorbijgegaan, maar niet als vergelijking, zij is echt voorbij, als een kleine kop koffie, een stuk taart, dat men heeft opgegeten, of misschien weggegooid. Je bent maar weinig ouder geworden, geloof ik, je vijfenzestigste…

Toen je ouder dan 50 was, At je alleen nog kreeften en splinters. Toen je ouder dan 40 was, Keek je naar gozers met flitsende heupen. Toen je ouder dan 30 was, Bezocht je Romaanse kerkjes op dinsdag. Toen je ouder dan 20 was, Luisterde je steeds naar kale geluiden. Toen je ouder dan 10 was, Begon je al van de hel te dromen. Toen…

vraag ik mijzelf liefste wat doen we vandaag als de gordijnen opengaan klinkt er muziek van verpozingsaard dat ik van pure denkkracht braken wou de weg naar mijn bedluchtgemoed slaap ik in als het meisje uit het sprookje met de beren slaap ik in jouw niet schone bed dat hevig naar jou ruikt wat gek is want zo goed ken ik je niet maar…

Het Noord-Atlantisch licht valt zacht als wisselgeld over het terras van Café Brasilien. Welkom. Hier viert men deze twintigste-eeuwse 24 uur in luchtigste bedrijvigheid. Obers serveren Zij schenken port en aandacht aan de mannen en de vrouwen of leunen zacht als op een enkele toon tegen de groene tafeltjes. En zo ook: chipolata kiwi koninginnebestek…

Seconden lopen driftig achteruit de dag is uit de tijd gekanteld ik word zo stil als een strand in een winternacht ik word zo leeg als een uitgebrand huis het leven staat verder van mij af dan ik kan vertellen leg je gezicht in je handen en probeer je dit voor te stellen. ----------------------------------- uit: 'Tegenspeler tijd'…

De tijd is veranderd. De tijd kreunt als een kind in zijn slaap, hoest droog en kortademig. God verhoort geen gebeden meer, ik bid, maar God luistert niet meer. De tijd is een gebed zonder eind, met rondhuppelende ivoren olifantjes door mijn kamer, trompetterend van vreugde. De tijd liet ze los. Melktandjes van mijn kind slingeren door de…

Pak hersenspinsels in dik touw en rollen bruin papier, en nu je spullen in een tas, vooruit, de deur staat op een kier. Sluit alles af of berg het op dat is van later zorg en neem je toekomst bij de hand, vlug, onderweg naar morgen!…

Ik zeg je Plinius, het is september. de dichters keren in 't getij. vruchten rijpen aan de warme muren, vergeet dat niet: het zijn de laatste uren van de zomer. warmte, niets kan nog gebeuren. het zijn de stille dagen van het jaar, want alles wordt geduldiger gedragen in veelvoud van de laatste dracht. september weet wat dierbaarheid betekent…

Stel: de liefde is een klok. Dan wordt duidelijk waarom ze niet meer rinkelt: wij winden ons niet meer op. De tijd, onmeetbaar geworden, slaat intussen geruisloos toe. Kijk: er is een hiaat tussen jou en mij. Een invoeging Hoort er niet meer bij. Gemis is nog een vluchtpunt om af te tasten, blindelings. ----------------------------…

Hoog boven de oceaan versmolten met de bergwand ’n Moorse uitkijkpost. Ooit, witte schelp van Andalusië, vlakten en zee aan je voeten, droeg de tijd je op handen. Met je blik op de kust kwam de eer van de overwinning steeds weer aan jou. Nu het tij keert alle strijd lijkt gestreden wacht vergetelheid. Wat witte scherven tussen…

In deze auberge aan de wankele pracht van de zee beweeg ik me als in een aquarium, bewust van mijn vergaan, temidden van ons, zo sterfelijk dat we nauwelijks leven. Hoewel we ook rouwen, verheugt mij deze gemeenschap van blikken, gebaren, aanrakingen, van nu en eeuwen her. Ik dacht dat ik de stilzetting van de tijd zou afsmeken, maar ik…