Het landschap luistert Hoort komen de wind Ziet vallen de vlokken Voelt zich ontsmet Vriendelijk is de sneeuw Geduldig blijft ze liggen Wachtend op het moment Van betreden, de ontluistering Daar komt de donkere man Met de lichte treden En de zware gedachten De mond strak gestreken Hij betast met voeten Het ongerepte landschap Een…

In mijn fantasie ben ik gewild, Ik speel de hoofdrol en alles gaat zoals ik dat wil. Soms draaf ik door en worden mijn gedachtes kil. Ik word wakker uit mijn fantasie, weer heb ik mijn tijd verspild. In mijn fantasie ben ik anders. Ik kan dingen doen die ik altijd al heb willen doen of kunnen. Ik voel me gelukkig met de mensen die mij wat gunnen…

Hij was het standbeeld in het park bewonderd of uitgescholden zijn hart was thuis De mensen liepen hem voorbij of keken hem strak aan zijn hart zat in een kluis. hij was het standbeeld in het park.…

Als er één ding overeind bleef in mijn leven, dan was het, dan is het: de dood. Alleen deze is rechtvaardig, zo ik meen. Alleen deze geeft liefde, zo het scheen. Ik zag het leven. Ik proefde verdriet en vreugde. Ik lachte en begroef mijn tranen. Ik weende tranen in grote, weelderige banen. Van ver meende ik een Licht te zien. Het bezag…

Voor mijn oudste zus Hennie Toen jij de liefde Van je leven verloor En voor het eerst In je leven alleen Kwam te staan gingen De jaren niet meer als Vanzelf voorbij, viel jij In het ravijn van de Eenzaamheid, voor jou een Onbekend begrip - de jaren Leken dubbel zo lang te Duren en heel je menszijn Deed pijn, aangestoken…

Als alle mensen samen kwamen Werden we dan allen één? Bestonden er dan geen eenzamen Of voelden we ons nog steeds alleen?…

Stille avondlucht, lege woorden Het leven heeft zo zijn eigen Ritme met vaak valse akkoorden... Men breekt de stilte door wat vertier. Een kilte, een leemte omrand soms Door champagne en veel bier. Drank vloeit rijkelijk tussen zinnen Die ongezegd zijn gebleven en een Hunkering, een diep verlangen blijft In het leven.…

Al de momenten waarop ik het hardst vroeg aan mezelf te vechten tot in het vuur van de dood: het waren de mooiste secondes, minuten en uren: de allerheetste vuren voor water om van te leven. De momenten van vlagen in verstandsverbijstering: ik had het meest lief. Het waren de meest bijzondere tijden in het leven... van deze vrouw, -dan…

Als donkere wolken samenpakken zal ik er zijn, mijn vrind dan zal ik met je zoeken waar de zon zich dan bevindt. Als donkere wolken samenpakken dan ben je niet alleen, ik kom je troosten, steunen maar een antwoord heb ik geen. Dan zullen die donkere wolken verdwijnen in de nacht en weet ik zeker dat je saam met mij weer naar het leven…

In het roze ochtendlicht, een maagdelijke liefde als een zilveren bliksemschicht die dag en nacht doorkliefde De grijze mist van de dag herinneringen aan jouw blauwe ogen aan jouw gulle lach omcirkelt door regenbogen. Het zwart van de nacht de grauwe pijn van verlies duisternis spreekt niet al te zacht maar gluurt ijzig zodra het vriest…

ga ik naar de schaatsbaan het zal regenen en het ijs zal zacht zijn maar hard genoeg als je valt dus je wilt niet vallen en kijk je om je heen zie je haast niemand en in de verte de huizen waar iedereen samen is behalve jij maar recht je rug, weet wie je bent en let op dat je niet valt en iets breekt en er komt echt wel weer iemand…

Als het verstand het hart tot gruis maakt, liefde wordt gebroken door haat, Dan zijn woorden geenszins meer van belang. Slechts nog stilte en kilte om je heen, alles koud als steen. Grijze wolken die voorbij drijven. Hoe kan je zo vertrouwen krijgen? Geen steun en toeverlaat, een warme hand doet je dan alleen nog maar verstijven.…

Woorden hebben in feite geen enkele waarde: het is gebrekkig uitdrukken van al dat is gaan mislukken in mijn leven. Ik kon geven, maar het had geen enkele waarde, voor ieder. Dus: de gedichten, de woorden hoorden geen échte waardering. Slechts die mij dacht te kunnen gebruiken en misbruiken, hanteerden leugenachtige ladingen in de woorden…

Achter haar maskermuur huisden de droeve tranen Bij ’t stille nachtelijk uur openden zich hun kranen Onder ‘t lachend gezicht woonde er treurnis alleen Ze huilde via een gedicht onder ogen kreeg ’t geen Achter de muur van lach verbleef de eenzaamheid Ogen betaalden het gelag van de grote onzekerheid Onder ‘t zwart der nacht zakte…

Herinneringen? Af en toe kun je ze beter koesteren zonder fotoalbum…

Een schaduw van stof en nietigheid in gedachten zonder een verlossende ontmoeting of een gebaar dat de trieste sporen uitwist van het wachten dat ze niet meer vroeg of wilde dragen met haar lichaam dat alleen nog sprak in een taal van een onzichtbare koude pijn en een stille wanhoop van omkerende momenten en een wakend…

Wat moet ik doen als mijn hart en mijn ziel schreeuwen? Wat moet ik doen als mijn lippen vol verlangen op uw Kus wachten? Hoe liefste? Hoe moet ik de uren overleven zonder jou? Mijn hart huilt, Mijn ziel vlucht Ik ben een niemand zonder jou.…

Pas ’s avonds legde zij haar masker af pas als zij in ‘t dromen vluchten mocht Geheel haar bestaan ervoer zij als straf daar ze eeuwig tegen ’t eenzaam vocht Pas wanneer niemand ‘t meer kon zien vertelde de spiegel wie ze werkelijk was Een bedroefd meisje, van haast veertien en dus niet dit leukste meisje uit de klas Pas wanneer ‘t donker…

Fantasieloze kinderen, dwalend door het leven, lijken de moed al te hebben opgegeven Fantasieloze kinderen, als eeuwige toeristen, dwalend door hun eigen stad Ze verdwalen, ze vergeten de weg. Alleen kunnen ze geen stap ondernemen, ze zoeken altijd naar een helpende hand Fantasieloze kinderen verdwijnen langzaam in ’t zand…

Onzekerheid is een eigenheid welke velen eigen is maar waarvan de veelal ontstane vereenzaming door camouflage na jaren verwoord tot een eigenschap eigenaardigheid onhebbelijkheid welke verre staat tot de zo dan door mij gewenste en wenselijke aangename verlegenheid!…