Achtergelaten in een onherbergzaam oord wachten, vol verlangen, totdat iemand mij hoort. Tot ik gevonden ben knagend weten diep van binnen dat alleen ik de coördinaten ken…

Waar ik was keek ik naar schimmen die wilden fluisteren. Volgde ik willoos woorden en echo's van wachtende stemmen die bleven roepen maar geen momenten vroegen. Want de stilte lieten ze waken zolang ik niets uitdoofde in de vluchtende kou waar ik mijn eenzame geluk weer mocht vinden dat leeg en verteerd niet meer dan een…

Piekeren in de nacht helpt als je wilt dat het helpt, dan helpt het ook overdag piekeren... piekerse!!!…

Leven op een eiland Stil en verlaten Omgeven door golven Tranend nat Door isolatie Niets in de gaten Alleen met je medicijn Pil van bittere smart Als ineens op Een zondagmorgen Het zon dag licht Aan jou laat zien Voel jij je verbonden Helen de wonden De bron geeft Het vergezicht bovendien Langzaam aan Begin je te beseffen Komt…

De stilte verdrongen met versteende gedachten aan momenten die geen aarzelingen dulden in de kou. De kou die steeds antwoordt met een eenzame echo. En een stem die geen warm gehoor zal vinden of het licht van de eenzaamheid zal verwarmen. Want de vragende tijd is verloren in beloften die geen kou verdragen. En geluk begraven waar de kou…

stel mij gerust. Stel, mij gerust. oh nacht verberg mij, zo dat ik mijn gerustheid niet verlies en al mijn geheimen bij jou blijven het wordt steeds donkerder om mij heen oh nacht verberg mij ik wil mijzelf niet zien oh nacht verberg mij…

Der komt geen einde aan Althans niet in mijn zicht Geen grond waar je kunt staan Geen balans, geen evenwicht Geen reddingslijn, geen baken Zelfs geen teken aan de wand Ik verslap niet, ik moet waken Al heb het zelf niet in de hand Het valt altijd zo tegen Nooit eens een keertje mee Mijn lot is rond te dobberen Alleen op volle zee…

Toen de eerste regendruppels daalden zuchtte ik gelijk het dorre lover, zacht Wat had mij toch naar hier gehaald en waarom trotseerde ik die zwarte nacht Verre klonk het krijsend schril geluid van een onheilspellend nachtelijk dier Koude rillingen roerden stil mijn huid ik huilde om haar, reeds drie kwartier Grauwe wolken dekten verre de…

het is jaren geleden dat ze me vertelde van de duisternis die in haar huisde de littekens ziet alleen zij ´s morgens in de spiegel de angst die ze kende bestaat nog steeds al is het nu meer een volgzaam beest….therapie daar geloofde ze niet in en de jaren gaan nu bij haar tellen dus dat heeft ook nauwelijks nog zin haar leven zou er niet…

vaarwel zegt mijn gevoel dat nog stoeit met mijn hart zoals een glimlach lacht in gratie van mijn gevoel zo heel verward jij fluisterde een droom en lachte om de pijn als er een hemel is wil ik daar dan nu zijn want het leek of jij je leven leed als een kaars in harde wind ook brandend in de regen maar iedereen was blind ik zal je dragen…

Ik voel me eenzaam en alleen en wil geen mensen om me heen.. Laat mij maar even gaan. Even de stilte om me heen. Dan kan ik het weer aan. Ik wil weer verder gaan. En genieten van het leven. Dat zal me weer vreugde geven. Ik hoop dat me dat is gegund, En dat je zo weer verder kunt.…

het is de avond, het is de eenzaamheid, het is het leven, het is de leeftijd.. waardoor ik me momenteel zo verloren voel.…

Stilte om me heen Alleen Het zou een stilte kunnen zijn die vredig is die zacht aanvoelt die prettig is een stilte die omarmt als een warme deken een stilte die troost biedt een stilte waarin ik oplos ik, één met de stilte Maar zo is het niet Het is een stilte die me aangaapt die me neerdrukt die om mee heen ligt als een muur een…

Ik heb geen zin meer, geen zin meer, geen zin meer. Ik zeg dit elke keer maar weer en weer. Ik heb geen zin meer. Terwijl het leven aan mij voorbij raast, Terwijl oude bekenden de muziek iets harder zetten, Terwijl de lucht in mijn longen blaast. Ik heb geen zin meer, geen zin meer, geen zin meer. Ik zeg dit elke keer maar weer en weer.…

's avonds in bed sirenes loeien de een naar eerste hulp de ander in de boeien als je jezelf met Den Haag hebt verbonden gaat het als vanzelf groeien want de wolven hebben je gevonden En dan op de dag zonder eind zonder licht of donker iedereen hetzelfde is de dag dat je gevoel verkwijnt in een helder geflonker weet dan dat ik je mis…

Met je afgetrapte gympen aan en je veel te korte broek lijk je te zijn weggelopen uit een heel oud jongensboek Je zegt nooit veel, eigenlijk niets maakt nooit een praatje met de buren je lijkt wel mensenschuw geworden en blijft maar in de verte turen Ze zeggen dat je ooit professor was al is dat nergens aan te zien je lijkt een schooier…

je naam verloren in de stilte van ogenblikken verlangen van vergeten letters vol gesleten verdriet vergeten namen in mijn hart zonder woorden wat zou ik je liefhebben als je me liet…

Niets meer te zeggen Of uit te leggen Alles is al eens gezegd Soms gelogen, soms oprecht Soms in woede of verdriet Soms om anders Soms om niet Blijf bij mij En ga niet weg Laten we samen ongelukkig zijn Waar moeten we anders heen Ja, samen ongelukkig Dat is beter dan alleen…

beelden flitsen voorbij een gezicht op de voorgrond kijkt naar zich zelf en lacht de ogen worden gesloten even om het beeld vast te houden en koesteren het blije gevoel uit langvervlogen tijden ik kijk weer naar buiten alles gaat door in grote snelheid en onverschilligheid maar ik ik lach nog steeds…

onder de waarheid onwaar onecht een illusie van gevoel die dacht waar te zijn wat blijft is en was de realiteit zoals zij boven huilt een meisje zo klein zo bang…