jong zijn is een zegen nog zo onschuldig en verlegen nog een lange weg te gaan nog zoveel om te overwegen oud zijn komt dan wel met gebreken maar het zijn wel de oude bomen die vele stormen hebben doorstaan die zo mooi zijn gaan verweren die ik zo bewonder dat ik er graag bij stil blijf staan want er valt zoveel van hen te leren…

De menselijke ziel kan verdorren tot een vlakte vol verbrokkelde stenen waar geen boom of plant op groeit slechts grauwe droogte heerst zware lucht duwt je neer om in doffe berusting dan wel wanhoop te wachten door de drukte van jouw wezen op het troosteloze gruis spuit ineens een springbron op is een statige fontein ruist onverstoorbaar…

Teveel gedachten Een overdosis ratio Regelt ons bestaan Terwijl al wat nodig is Is te luisteren naar ons hart Voor onszelf Voor de wereld Voor al wat dierbaar is Het hart weet het 't best Daar klopt het ritme van het leven Het ritme van liefde en licht Daar verliest alles haar gewicht…

zie haar nu eens gaan the greatest of all times - goat niemand kan haar verslaan het leek wel een dolfijn die daar door het water schoot en ook al is ze nu dan zo groot ze blijft ten opzichte van de zee en diep van binnen toch altijd maar heel klein in gedachten zwom het hondje Rio met haar mee ook al is het maar een hondje het was de laatste…

De keuze verraadt Het ware gelaat De maskers vallen Door ze te dragen…

in die ene traan zag ik jouw en mijn heden en verleden vreugde en verdriet vanuit beider perspectief ontdaan van vals sentiment klaar glimmend en doorzichtig weerspiegelend al wat ons is gegeven wat in die traan valt te lezen is zo bijzonder ongekend vergeet vooral de vreugde niet ze doen zo veel uit de doeken simpele eerlijke tranen…

Liep vandaag weer eenzaam langs jouw raam, er werd niet vrolijk naar mij toe gezwaaid. In wanhoop fluisterde ik stilletjes je naam, daarom toch nog één keer omgedraaid. Echter jij bleef voor mij in de leegte verborgen, ben toen verslagen maar verdergegaan, Mijn dromen achterlatend waar ze blijkbaar horen, bij haar die helaas niet meer naast…

Het spookt door mijn hoofd Het wil nooit meer weg Het gaat nooit meer weg, want ik ga weg…

Hoe is het om als rimpeling terug te kijken in de tijd? Om gedachten en gevoel in stukjes te knippen en te plaatsen op een denkbeeldige lijn. Voor, achter, eerder, eens. Wat was en wat (n)ooit zou kunnen zijn. Verwijten die als kinderwijsjes blijven zeuren. Rondjes draaiend totdat ze moe worden en gaan slapen. Tenminste, voor heel even…

moet ik me schamen voor hoe ik heet of wat ik ooit of nooit deed of voor het familielid of vriend die zich niet meer aan mij bindt ook al is het buiten mijn schuld of had ik toch weer te weinig geduld of voor mijn vrouw en ons niet zo begaafde kind moet ik me voor alles schamen ook toen ik zei wat heb je mooie ogen en wist haar terstond te…

Het blijft me maar verbazen. Zo valt er niks te klagen. Zo valt alles tegen. Maar ondanks deze pieken en dalen Zal er altijd uitzicht zijn, uitzicht op betere tijden.…

Spreken met je hart Dingen zeggen die waar zijn Al vinden sommigen het apart Je mag je mening niet meer geven Zijn ze het niet met je eens Dan haten ze je Of in het ergste geval kunnen ze je opvegen Spreken met je hart Tegen ouderen of een kind Is zeggen wat je vindt Spreken met je hart is oprecht Spreken met je hart is het allergrootste…

Er staat een bankje in het park Een bankje dat troost biedt Onder een grote boom met hangende takken Aan een water met zwemmende eendjes en zwanen Hoe vaak heb ik daar niet gezeten Om uit te rusten Om het leven te overdenken Om moed te verzamelen Om mijn tranen de vrije loop te laten Om zoveel redenen is het bankje als een vriend Altijd…

toen de held haar eindelijk in z’n armen nam en kuste kon ze haar tranen niet bedwingen en pinkte menig traantje weg net op dat moment zag hij op z’n tablet z’n club een beslissend doelpunt maken en juichte: ‘Wat een fraaie goal zeg.’ Ach soms vallen tegengestelde emoties heel ongelukkig samen ook al zijn ze nog zo puur in aanleg…

Er woont een dwingeland bij haar Ze noemt hem meneer Dwang Hij zit al jaren in haar hoofd En maakt haar dagelijks bang Hij vertelt haar elke dag Wat hij wil dat ze doet Hij is niet gauw tevreden Ze doet het dan ook zelden goed Ze moet bijvoorbeeld controleren En niet gewoon één keer Nee, dat moet veel vaker Soms honderd keer of meer…

Waarom zou ik nog schrijven? Wie luistert nog naar mij? Mijn letters worden bitter door dingen die gebeuren. Geen vreugd is meer daarbij. Mijn mond staat niet tot lachen en tranen vloeien vrij. Wie komt mijn verdriet verzachten, wie wist mijn tranen, geeft een beetje troost aan mij? Het heeft geen zin om wat te zeggen. Woorden kunnen…

de ijskorst in haar zal alleen maar ontdooien door zoute tranen…

hij kijkt je aan zegt niets terug en kijkt weg hij wiegt heen en weer heen en weer heen en weer hij is in zijn wereld laat niemand toe zoveel kinderen zoals hij ze bouwen muren om zich heen wonen in hun wereld er mag niets veranderen alles moet blijven zoals het is alles moet hetzelfde zijn laat ze niet los ga met ze…

Ik sta als een stam in de grond er is niets enkel de takken die aan me groeien Soms breek ik af en komt er een nieuwe tak kijken Ik wil weg van alles Want er is niets hier of daar Ik wacht tot iedereen het ziet Het gevoel dat ik het weet Maar niemand durft toe geven Ik klim tot aan de top Daar ben ik Alleen…

stel dat jij morgen… of wij tegelijk – allebei … wie zal er dan zorgen voor… wie regelt wat? hoe gaan ze verder zonder jou en mij schat ach we zien wel of niet wat er gebeuren gaat echt tot die tijd en daarna draait de wereld gewoon door de rest ligt in het verschiet we leven nu en besef dat je bestaat plooi je mond in standje glimlach…