189 resultaten.
mega retorisch
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 520 'Mega!' riep ze uit
met een gezicht
zo blinkend naief
alsof het ochtendsnot
van haar gezicht afliep
'Nonsens' repliceerde
ik schijnbaar onverstoord
'Het geluid van een ovulerende man
die kotsende zijn darminhoud
door zijn neusgaten perst
lijkt me in het geheel veel echter aandoen'
voegde ik er nog aan toe
'Super! Cool!' orakelde ze nog…
Vierde akte/ parallelle aarde
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 507 Het meisje slikt
de knoop van angst door
haar hart zit
onder het knarsen van haar tanden
heeft ze haar tong doorgebeten?
De wereld is dood
in fractie van een seconde
ze heeft de keuze
van onvermijdelijkheid gemaakt
de keuken laat
een levenloos wezen achter
in een polsslag
reist ze een miljard lichtjaar
en flitst weer tot leven
Groen…
de noodzaak
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 481 Uit zijn lippen
ligt de hongersnood
te barsten -vragend
uit een gekrompen spraak
hij vraagt zich af
de wereld
wat je daar van kan meenemen
slechts een doorprikte zijkant ervan
de lijdensweg
een opklopbare knapzak
tot een troostbal
het paar dode dingen
waar je van leeft
het snijden in het overleven
van alles wat
maar geen luchtkastelen…
vergankelijkheid 2
netgedicht
4.0 met 12 stemmen 478 't ligt
op de lippen
van het onnoembare
't licht dat
de einder raakt
alles van goud maakt
zich purend op de dood
zogend aan de borsten
van de glorie, gezuiverd
in de mond van het leven
't ligt
er aan banden
in de palmen van de tijd
vergankelijkheid
het is een fluisteren
op de lijn waar een mens niet gaan kan
't is
als het blootvoets…
Zomerwens
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 458 Kijk hoe de vogels
de bloemen kleden
en de bijen de was
in hun botten gieten.
Lach dan nog eens
naar die oude magiër
die de lucht beslaat
met goudgele vingers
en de huizen wit pleistert
in zijn gelaat,
want straks is het weer zomer.…
tot het kind weer spreekt
netgedicht
3.0 met 17 stemmen 448 Zie je hier nu staan
naar adem happen
al het argeloze vastgeroest
op een hoop wijsheden
als een blok aan je been
het zien en zwijgen
gedachteloos geworden
op te rapen als een pagode
van verloren gelegde tanden
al het snedige stukgevallen
op je voetstuk van het geijkte gelijk
dat niet verder meer draagt
dan een geringe schaduw
van wat…
Stad op de rivier
netgedicht
4.0 met 13 stemmen 446 Dicht en zo ver bij…
in het glinsterende neongezicht
ligt haar ware toedracht
met het zachtbruin van de nacht
onthult zij haar geboortegewicht
Boven de ronding van de stadsspiegel
steekt zij het skelet van ramen
in de steigers
...en zij ontdubbelt zich
op het schilderende water…
huizen tussen kelder en zolder
netgedicht
4.0 met 12 stemmen 441 In het naar beneden komen
kroop het hout door mijn rug
mijn voeten schoten vol gaten
tussen alle andere dingen in
sprak de trap niets dan waarheid
en nam een loopje met mij
de achterstevoren gedachte
ook al de rest was te zwaar
om dragen, zoals het plafond
mij drukt in de tegenwoordigheid
alsof ik mij eeuwig op de vliering
bevind, mijn…
éénoog het tegenlicht
netgedicht
4.0 met 9 stemmen 435 Mogen we vergeten van het verleden
kunnen we het hoofd verwijten
dat het
of het heden vergeven
dat het
een hoofd heeft vergeten
het is een vraag geen vraag
vaagweg
heeft het een mond in de einder
een stilleven in lood gedompeld
vertraagd
met kiezels in de schedel
is het improviserende
met vlokken in de wimpers
de hoge noot van…
op schoot bij de oorsprong
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 423 adem de vadem op zee
lengte na lengte ellenlang
het is er zo dun ziltig
maar vrij van elk mengen
van de mensenzee en het diepe
spoorloos op vingers van zout
ik wou dat je daar bodemloos
kon vallen in een bedwelmend bedaren
en gewichtsloos zweven op de nevel
mezelf ontrukken van boven en onder
maar ook weer wil ik er niet eeuwig blijven…
sacrale winterdis
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 423 daar hoor ik ze niet stuiven
over het parket
plassend in 't bad
het kindergewas
onder het plafond een ruisen
het kiemen van wasdom
wijl ik afdaal tot de onderbuik
wortelend in de kille keukenvloer
de pit een want van warm aardappelvocht
pompen van schuim tijd en dampende dis
het broeden op doorknede sloffen
sjokkend met aarden klompen…
identiteit
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 415 treed naar voren
in het licht
in duisternis
krijgt ontvangenis
de diepe schaduw
van uiteindelijkheid
en in het niets
kan je ook zonder
ben je enig
ongebonden
laat je wimpers vallen
over je schaamte
de mens is geboren
uit de schande
die de onderbuik bezit
het is het dragen
van alles wat is
op zwarte vleugels
zonder hoop
ooit…
nog even
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 414 Nog even
nog even op de zij liggen
inhaleren en uit zwaar
eventjes nog gisteren
op toekomstige wijze
zoals het zegt, zoals
het je zou toekomen
straks is het weer
links rechts links
het bubbelt en ergens
is een loopplank van essentie
het troebelt van mensen
om je heen, heden
spat steeds weer open
rechts links rechts
en ontwijken
van…
Derde akte/ fletse kaas
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 413 Er hangt iets in de lucht,
een knettering, alsof
protonen elk moment
in mekaar kunnen klappen.
Haar lichaam voelt als een fletse kaas
uitgezweet in een ijskoude frigo
met kale schimmel om uit te snijden.
Haar moeder
is reeds twee jaar begraven.
Vader is vanmorgen de tuin ingegaan
en niet meer binnengekomen.
Negentien is ze, fris en ongeschonden…
vermeende inspiratieloosheid
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 401 twee punten
in een gering raken
weidsheid groeit
in een zee van oeverloosheid
het vervult zich
in een rij atomen
afgesneden
van de baan terug
elk op weg
naar een vruchtbaar land
geen leegte geen lijden
van een handvol
gegijzelde cellen in het zog
van een doelloos zwalpen
het was slechts een spiegel
voor ons verborgen
voorbij de…
De geveinsde dood
netgedicht
3.0 met 17 stemmen 399 Hij lag daar uitgeteerd
op zijn magere bed in een
gedistingeerde lamlendigheid.
Zijn lendenen brandend
in de schurende verkleefde lakens.
Zijn ranzige lichaam
veinsde een
gestileerd voorproefje
van de dood.
De matras trachtte
een doorluchtige indruk
te maken in alle afgrijzen.
Het verenstel had slechts
een weerbaarheid van meegeven.…
sinusoïdaal bestaan
netgedicht
2.0 met 8 stemmen 392 Het is in het verschijnen der dingen
dat de mens zijn bestaan kan hervinden
na het ongebreidelde rijmelen
transcenderen in verheven gedachtengoed
af en toe moet ik mijn pezen spannen
om weer in goede relatie met de aarde te staan
*
zoals ik de Yucca verplant
even de illusie wek van iets grootser
maar de bestemming weer afgrens
tot een…
uitgewit
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 391 Het wit strekt zich
over de wereld der mensen
de meningsverschillen uitvlakkend
van het eigenste einde beginnend
tot over de daken van je vrienden heen
alsof de aarde haar mantel aantrekt
en zich op haar kinderen wil verlaten
nu ze nog eens van huis is
de adem onttrokken, verstoken van warmte
de bundels hout wachtend onder hun ijshutten…
terugkeer
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 389 Muren, mortel, metsers, microreproductie van samenhang
mensen, mieren, middeleeuwen, middagzon die alles gezien heeft
moeten, mogen, mogelijks, moesson die onze intenties wegspoelt
moffen, mensen lijdend onder metaalmoeheid, moezelwijn en de ontaarding
magnesium, mineralen, het magnetisme en de magnolia, louter zo schoon
monstrueus mislukken…
vergankelijkheid
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 389 Het is in de grond, het raakt er
het wortelt er aan de beginselen
de kus van de dood, de Maan
die geboorte gaf aan een levenloze woestenij
de Aarde, kringloop van pril geweld en liefde
op een stormen en een blussen
tot het over gaat, in een versleten seizoen
iets houdt er de adem in
op de zijlijn van een woestijn
het wervelt er in een navelstaren…
bezwaarlijk een gevoel
netgedicht
3.0 met 13 stemmen 384 Er is zoiets als
schoenen op tafel
hoeden draagt men niet meer
het blikken uit het raam
de haag die steeds dichterbij komt
het hoeft allemaal zo snel niet meer
je ligt alles op te vouwen
boeken, deuren, kleren
het genezen van de ander
en het spreken
dat er steeds minder toe doet
steeds gestager komt het opzetten
gebonden aan een geloof…
tegen beter weten in
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 383 Met een sponde
aan tijd
lag hij haar
tegenwicht te wimpelen
(tegen de haren in)
de heldendaden tilde
hij naar haar ledenen
op het lemma in het splijten
van een paar seconden
en een weinig stuurmanskunst
zij telde zijn paar
gespleten borstharen
getuige van wat speelgoedgeluk
hier in zijn moestuin
het oeverloze emmeren
de glunder op zijn…
Overgave
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 380 Ze zat daar zoals altijd
in haar uitgerafelde zetel.
Intussen was ze heel oud
en krom geworden. In haar hele
leven had ze geen tien woorden
van een innerlijk gevoelsleven geuit.
Het witte breekbare vrouwtje,
had nooit een beetje kracht over gehad -
na haar plichtsvolle taak van zware arbeid
vervuld te hebben - om nog
een lach te kunnen…
Horror en de schoonheid
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 371 De dode boom werpt zijn vruchten af
en hij lokt kleine meisjes
om hun darmen te spoelen
in zijn ongenadige bijzijn,
opdat zijn wortels zouden struiken in weeë grond.
Ze kokhalzen de ondode afscheidingen
naar de wereld van zaadjes en nieuwe kiemen.
Het meisje was allang afgestorven,
maar ze baarde een vers nageboorte.
En hij;
het levende…
Hottentottenaffectententoonstelling
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 371 'De wereld is zo fake geworden!
Alle fut is eruit!
Dwaze wegwerpmaatschappij!',
orakelde hij als een batterijkip.
'Ach meneer...' zei ik,
'Mijn vrouw is een trein!
Zo'n ouderwetse, zoals
ze ze niet meer maken!
Ze dendert en stoomt,
raast
met een verantwoordelijkheid
aan honderdvijftig per uur,
haar overtuigingskracht
weegt zowat negentig…
Eerste akte/ontvankelijkheid
netgedicht
3.0 met 12 stemmen 370 't Licht
daalde over hem neder
en drukte hem zwaar
lood wervelde om het heden
blote voeten in de rijm
krakende grashalmen
in stichtelijke stilte
de openbaring voorbij
nevel kringelt zacht
om zijn verlaten lichaam
zijn dampende huid
zweet een koude schedel uit
een stoel dood van het wachten
het levende wit vangt de essentie
vier tralies…
Pertinente indruk
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 363 Hij spuwt een wereld
van ongenoegen
naar de einder van vergetelheid.
De landen der herkenning
honen driedubbele hanenkraaien,
dribbelend op zijn middenrif.
Zijn hart zuigt de trilling
als een kronkelende slang
in de rivier der vervreemde galmen.
Overtuigd van overschot
aan gelijk, wrijft
hij nog eens zijn kin schoon.
Zijn identiteit…
Stad van halverwege
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 363 De stad zuigt
aan mijn welbehagen.
Zij dekt mij onder
haar polierende gelaat
van gewapend beton.
Niets kan mij hier gebeuren.
De woestenijen der barbarijen
liggen ver buiten het bereik
van haar stenen hart.
Haar binnenste dreunt
onder haar eigen warmte
en loopt er van over.
Eindeloos tot haar laatste zucht.
De potente calorieën…
herfst
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 363 't Licht
dat terugkeert
in gevouwen handen
de diepe moederschoot
de aarde
die halfslag maakt
oerdromen die zuigen
de koestering
die elke dood geneest
even stil blijven liggen
in de kromming
het groeien en het rijpen
geboorte en het afsterven
het ongenaakbare ligt er
aan cirkels van naakte eenvoud
het kleedt zich met het leven…
Verzuchting
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 360 Hoe kan ik mijn ontroering
subtiel over jouw diepe water
tillen, zonder mezelf te verliezen?
Als woest water die mijn oevers
doen inkalven en jouw bekken
uithuizig wordt in mijn bodem.
Zullen wij ons dan bloot
te glunderen leggen voor elkaar?
Als een kamerheer en
een Chinees theemeisje?
De uitkomsten van ons vlees
en lusten samentellen…