Netgedichten

netgedicht (nr. 13.951):

Verzuchting

Hoe kan ik mijn ontroering
subtiel over jouw diepe water
tillen, zonder mezelf te verliezen?
Als woest water die mijn oevers
doen inkalven en jouw bekken
uithuizig wordt in mijn bodem.

Zullen wij ons dan bloot
te glunderen leggen voor elkaar?
Als een kamerheer en
een Chinees theemeisje?
De uitkomsten van ons vlees
en lusten samentellen op het telraam?

Of zullen we uit de modder,
in de meander
van ons samenzijn,
onze nieuwe oevers bouwen?