189 resultaten.
Geheel alleen voor eens
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 359 ik wou wel eens
de vloer inventariseren
maar ik voelde me al snel hinkelen
omfladderen van tegels
één, twee, drie, vier
de lust verging me
het lijnenspel te verbreken
het raster eeuwig tot aan zijn oevers
vaalwit, harder dan waspoeder
vergrijsde aderen die ooit zwart kleurden
op één perfect spoor na
waren ze allen gebroken
als klonters…
het evenwicht en het verbinden
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 357 ze loopt heet voor koffie
ademt en dampt
de desem van mijn brood tot leven
ze overvalt me met haar overvloed
op een verse maandagmorgen
trekt sporen in de aardkorst
van hier tot in Zuid Amerika
ik lei me te wentelen
in haar moederschap
vermeerderd met essences
uit vruchten van de wereld
ze doet me nogal wat
met haar kronkelen
van…
Verborgen geschiedenis
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 344 Tweemaal
de werkelijkheid verloren.
En in een waas van
wanstaltige weemoed
versneed hij de realiteit
in een dubbelledige overpeinzing.
Sperma is het verval
te verschieten, dacht hij
en het lichaam cumuleert
naar verzadiging om zichzelf
in de finaliteit te verliezen.
Tweemaal verliezen
zijn vader en hij
zich in de potentie
van levensvattende…
zo spreekt de wind tot het droomhoofd
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 338 Hoe jij ter taal zwerft
in het zwerken
van een school woorden
met nieuwwassen vlerken
het schurkt er
aan de regen, het rijpen hijgt er
in een rijgen van kransen
en de windvlagen
die schudden
de woorden vallen er als pruimen
alsof je voorhoofd het stalen gebinte is
je gedachten metalen wind beslaat
en al het gesprokene als lood
platvalt…
Tweede akte/ de zon was dood
netgedicht
4.0 met 12 stemmen 337 De zon was dood
en de aarde kleurde bloedrood
verdriet voorbij
want materie kent dat niet
het is fysieker dan dat
de oude God was
onder zijn eigen lichtgewicht bezweken
gedoofd in een wit geboortekanaal
Duister
het andere kon nu schijnen
grijs licht
ruis van fotonen
een beetje als
uit de ether verdwenen
teevee kanalen
het dode meisje…
batterijen incluis
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 336 buitensporig
de verte in kijken
alsof het niets is
hoe ik correcties
ontvang
op zelfontplooiende wijze
als een bezwering
van het perfecte organisme
buitensporig
hoe de weg versmalt
wanneer je je land achter je laat
hoe de fantasie
verschaalt
in de weerspiegeling
van de werkelijkheid
hoe makkelijk
de eenvoud uit zichzelf rolt…
het land van de dogma's
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 336 Niet meer dan wat wol
aan mijn voeten, hetzij wat katoen
als de winter haar vacht weer intrekt
en ik een insteek heb aan de wereld
waarom trekt de lucht zich samen
in 't blauw met zwijgzame strepen
het gesprokene is nog niet koud
als de donderwolken zich verweiden
Aan elke druppel hangt een wit woord
dat ik in onvruchtbare grond gezaaid…
Landschap
netgedicht
2.0 met 10 stemmen 335 Het landschap?
Het was gewoon ik
die mijn hand uitstak
en wat objecten
uit mijn vel strooide!
Nu ben ik moe
en laat alle meren
zich terugtrekken
onder mijn oogleden
want mijn tong is van leer
en mijn huid staat vol eelt
door het afwerpen van
onderhuidse spinsels.
Ik noem het geen afscheid
het is een land van helen in wording.…
Spaarzaamheid en het kieren
netgedicht
3.0 met 12 stemmen 335 Het liefst
zou men doodgaan
aan een paar
opgelopen verwondingen
maar dat doet de deur dicht
voor een paar lichtjaar
en een mens wil altijd wel
nog eens kunnen checken
of de lichten wel gedoofd zijn
en zo gaat men verder
op een kieren in dit leven
deuren en sleutels passen
de hond of de kat
nog even buiten laten
en het vervloeken
dat…
het land van het ezelsveulen
netgedicht
4.0 met 10 stemmen 331 wat losse woede was
met de trein gekomen
op rails van wolken
westwaarts denderend
in stampij en crescendo
daar ligt de meander
van het avondland
het luwt er
en ontglimt elk scherp kantje
dat op het ego lag te rijden
het heldere water daar
in stalen linten
herinnert aan onthechting
van weleer
het futiele verschil
in het samen zijn…
aarzelende dracht
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 329 De aarzeling rijdt spoorslags voorlangs
mijn gemoed, zoals de bezwangerde nevel
het omhoogreikende gras strelen wil.
De herkenning is als de blauwe zwaan,
geurloos drijft ze op de nostalgische onderstroom
en zuigt haar stuwend naar hogere vluchten.
Onze monden roeren traag en bedreven
de zuurstof doorheen de gesmolten lava,
om sterk en bindend…
hogere hoed
netgedicht
4.0 met 21 stemmen 328 vergeet je niet
mijn vel te schrijven
de inktsteen neemt mij hard
mijlen verder weg plas ik
door waadbaar diep spraakwater
op het kruispunt van twee kolken
die elkaar de das om doen,
'Kijk, zie die dassen zwemmen!',
wordt mijn reddingshoed hoger dan de jouwe
de vloeiende ongerijmdheden
slaan uitgedroogd terug in mijn poreuze poriën
ik win…
Het traagste zien der dingen
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 326 Aarde van nevelend blauw;
hemelsoog van troebele verzuchting...
Houdt mij de bril van blindheid voor
en breek het hardste licht tot wit in zwarte kleuren
of laat het zoete zingen klinken in de zoutste herinneringen.
Trek je ooglid dicht met een zweem van bezwering,
tot de tranennevel; wit en grijs
soms crèmezwart zich vergist
en het donkerste…
versteend in de pop
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 326 tijd vertraagt
mijn groene vingers
de houten pop
een bomenelf
knoestig gezicht
knokige vuistjes
zijn bruin olieachtige huid
ademt
transpireert stil
en beweegt van binnen naar buiten
in dikke zwellende druppels
tijd vertraagt
ik heb hem geen wil meegegeven
maar
zijn glinsterende oogjes
verraden mij
het is niet hij
het is…
Met weigerende keel
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 322 Ik moet wel gek lijken
met al mijn harde woorden
gesmeed uit een wind van metaal.
Maar ik heb altijd de smaak
van vlinders in de keel,
als het al een andere smaak is,
dan is het de smaak van rupsen in de modder.
En als mijn stem al eens hees wordt,
is het door toedoen van felle woorden,
die razen als een trein door een tunnel
en me achterlaten…
handen
netgedicht
3.0 met 14 stemmen 319 ik lees je over duimrollend, het standpunt van een paar handen
handen
ook wel een beetje een mens
ik zou willen zeggen ik haat het mij te moeten...
wat daarna uit mijn bek rolt doet er niet toe
het is het inpalmen met de tong van de meer eigenlijke ingebonden tenen
alsof mijn voeten van zich laten spreken recht naar boven
door mijn ruggengraat…
voorkeur en erfrecht
netgedicht
2.0 met 10 stemmen 319 hoe de zinsdelen
klinkend ijsschotsen
in mijn hoofd
een klankschaal
het rumoer van 't stad
dat daalt naar het asfalt
het snedige klievend stukvalt
op het beton het lidwoord
het luchtgevecht de metafoor
die altijd op de buik landt
zich wentelt en rolt
en galmt in de maag
het trekt er aan
de oude bloedlijn
de krokodil en
haar lage…
spinnende behaagzucht
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 319 ik trok mijn klauwen in niet dat ik prooien zocht
of praaide maar langzaam, langzaam kwam het terug
ik herinnerde me het beginsel, de oude jongensdroom
alsof ik wat sympathie kon binnentrekken in een paar halen
richting mijn lichaam
*
al het verzinbare is bestaande
er zijn werelden die slechts de affecten beslaan
het toedekken zonder…
Duistere omhelzing
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 318 Huizen plassen
door een wassen herinnering
het schilderij dampt
onbestaande geschiedenis
bomen wortelen
in de modder van een doods bestaan
de kunstenaar had daar
een sloot door zijn aderen lopen
de wind van het voortglijden
was een grens overgestoken
vergeelde randen spraken over verandering
de één vouwt zijn handen
om zoveel vakmanschap…
Kruinen uit hoofde van het helen
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 312 Ze zuigt met haar jaren
aan de oude boom
en ribbelt hem eeuwig
in een hard palmen van haar handen
ze offert hem beetjes
leven van haar vingers
her en der riviertjes
bloed ontgonnen in het kozen
'kruintje kruintje' wil ze liggen
want hij begrijpt dat wel
knoestig zinnebeeld
van gerijpte verwondingen
het excuus voor intimiteiten
en…
opgedrongen ziekte
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 312 Ik lees in jouw zinnen
het verscheiden
van de duistere mens
er is geen gelaat meer
kant noch wal
vel tegen vel
puist en steencyste
alle individualisme
bloot gelegd
in een poel van
naakte aanschijn
het gaat oeverloos
ophemelen
van ziektebeelden
ingebeeld
opgedrongen
sociaal rond draaien
theatrale empathie
van een generatie
want…
winter van ongenoegen
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 312 Het is als een bleke
afspiegeling van mezelf
de einder staat bol wollig
uit het grijswit van zichzelf
collage van bevroren beelden
het huis komt er onder te krommen
ik zou het liefst reepjes trekken
de wilgen en de katten
die de achtertuinen door steken
de ramen betrekken in een damp
binnen ligt alles te tochten in wachtkamers
het ligt…
verbonden in het gebroken achterland
netgedicht
3.0 met 12 stemmen 311 Hoe is het gesteld
met de toon der dingen
hoe lelijk mooi kan worden
omdat het aan de ribben kletst
of schots en scheef
een tong draait met de waarheid
Hoe jij de sluimering
onder je fiere borstkas lispelt
met wat samengeraapte gebaren
en elk verzet uit mijn gezicht valt
Hoe wij het noodzakelijke spreken
in het ongezegde alles wat ons…
antimaterie
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 310 Herinneringen
het voorbije leven
en daarvoor
ijl als hoge lucht
azuur en de vlucht
het stuwen
en het dragen
flinterdun
denkbeeld van bijna niets
sierlijke zwaan
boven
alle verdenking
van de wolken
en de bakstenen mens
de nek krommen
om de vergissing
het zware trekken
van verheven verzuchtingen
de mens is wel degelijk daar…
vluchtig geluk
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 307 Ik word de helft kleiner
zoals ik mijn linkervoet
om mijn heup draai
als een idioot zondagskind
op een suikerspinnenkermis
wanneer de dingen genoemd
worden sinds mensenheugenis
maar het is zo weer voorbij
als de steek van een bij
alsof ik vermaand word
om mijn dwaze gelach
alsof het klapt in open lucht
het bestond alleen in mijn hoofd…
singulariteit
netgedicht
4.0 met 9 stemmen 303 Wie zal mijn vel nog lezen
krakend uit zijn voegen
alles besloten
op het perkament
van eeuwig groeien
zal mijn huid
zich sluiten
voor een zee van leven
zal ik niet
uit de nerven barsten
als vochtige ogen
de matrijs van het verleden
nog eens openen
zal ik dan
van papier worden
op de kantlijn
krioelt het
van ongeboren poëten…
overschotten
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 302 Het is er teveel aan, soms
het onzegbare
(met klompen aan de vingers)
hoe de jonge veulens
alles liggen op te hopen
in het verslijten op heuvels van morgen
en hoe ik daar mijn tanden op gebroken heb
ergens hier waart het in alledaagse gestaltes
het herkennen in de vlakte van de poëzie
hoe het trekt aan het panorama
(het zich tot vleugels…
Tomeloze meme
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 299 O loze belofte!
Tierlantijn het geluk genaamd.
Breek mij de bek niet open;
de farce kan zich niet staande houden.
Scheerwollen dichter! In godsnaam!
Welke onverlaat
heeft ooit het begrip
in onze geschiedenis
achtergelaten.
En ik zink in mijn badkuip,
tot over mijn oren in het zeepsop.
Geluk-kig heb ik er één.
Denkend in mijn denktank…
Multiple ervaringssyndroom
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 299 Inktzwarte beweegredenen
laverend
tussen de groen grijnzende fundamenten
van zijn ontgrendelde onervaringswereld.
O latente, potente imperator van de innerlanden.
De blik van 'Veel is niet genoeg!'
zocht al veel te lang en veel te fel.
Zijn ogen sijpelden door zijn huid
en het zien werd een gelooid voelen.
De wereld was gekleed met een…
zuiver op de graat
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 298 hij ademde
op een afstandje van zichzelf
brokstukken van zijn ziel
en zocht nog wat begrip
via het raamwerk
in het wolkenstelsel
hij had nooit een druppel
mogen ontvangen
lege handen
grepen in de eigen ligamenten
en baarden een voorschim
de man die veel te goed was
voor deze wereld
een gebrek aan schaduw
en het zelf van het zelf
kwam…