Alle inzendingen over liefde

Als ik lucht heb, zal ik vliegen op vleugels die ik er in volle vaart bijboetseer; de teugels van het steigerend verstand laat ik rijkelijk vieren, evenals de tranen welke mogen bloeien in de blijdschap om te leven. Als ik niet gebonden ben aan rampspoed, aan godengeklaagde vetes, ben ik, met een drive als Thor, de kwiekste van de ‘…

Met het diepste van mijn wezen, wil ik je gevulde lichaam lezen, ken het inmiddels uit mijn hoofd, ’t me van ’t verstand berooft. Ik herlees je gewelfde lijnen keer op keer, verrukt me telkens weer. Ik kan er geen genoeg van krijgen, laat ‘t bloed tot kookpunt stijgen. Als jij mijn lijf met je ogen streelt, je liefdesgevoelens met…

Ik mag die slanke handen zoetjes strelen, Als zwoele wind de blanke duivenveren. 't Zijn lelies, waar de schaduwen om spelen, Gekruifde golfjes, die de meeuwen scheren. Ik druk ze, en zal hun wederdruk niet weren, Ik wil, ik wil ze kus op kus ontstelen. Een warme handendruk zal ze niet deren, En deerde ze al, een handkus zou ze helen. Gedoog…

Haar deinende verschijning Deed mij stilstaan in bewondering, Wijl zoiets ik eer nooit had gezien, Ze verdiende zeker een tien! Ik wilde haar nader leren kennen, En stelde me aan haar voor, Maar door mijn blik had ze door, Ik meer wilde dan ’r kennen. Toen ze dit aan mij verklaarde, Gaf ik dat ruiterlijk toe, Waardoor’k veel tijd bespaarde…

O, meisje wat ben ik toch gek op jou, Jij zet mij steeds in vuur en vlam, Met je golvende blonde lokken, Wanneer je verlokkend kijkt naar mij. Mijn hart rikketikt slagen over, Mijn bloed raakt tot kookpunt verhit, Over mijn huid lopen rillingen, Alleen door jou kunnen worden gesust. Mijn liefdeshartstocht raakt nooit op, Ook al breng…

Wij geven ons over aan onze hartstocht en likken aan de nectar die aan de opwinding kleeft Met gefluister, slaken kreunen en roepen wat mensen roepen als ze zich niet gedragen maar hun kleren hebben afgelegd en de liefde vieren die hun leven verbijzondert liefde, likkend aan de nectar aan elkaar…

Vanuit mijzelf kwam ik op, waar ik geland ben, de Neith van het rationele weten; waar ik vooruitschrijdend verstand plan, overstijgend denken manage, als ondersteuning van de vleugels: deze lange gangen der kennis der genezing, waar ik een wereld gebouwd heb, jouw kunstbrein in detail verbeeld wordt, -de zenuwen zorgen dat je af…

Ja, laten we elkander goed begrijpen: Het is voorbij. Dit moet het afscheid zijn. (Nu zal ik heel hard in mijn vingers knijpen, dan doet het me van binnen niet zo'n pijn.) Zie je, ik blijf er koel en nuchter onder. Het is het beste, voor ons alle twee. (Nu zit ik dus te wachten op het wonder nu zul je opstaan, glimlachen... maar nee...)…

een bescheiden aandeel zou ik zeggen is mijn bijdrage aan het welzijn op deez aard meer wil ik niet meer op mijn lippen leggen de waarde die ik heb vergaard dan wel gedeeld heb met anderen is uit een ondiep beekje te dreggen het is zeker niet zo dat ik mij gering acht of anderen boven mij stel ik spreek over mijn eigen aandeel heel zacht…

De zomerzon schijnt fel op verplichtingen die liggen te wachten op mijn bureau, terwijl mijn haren nog naar rook ruiken van een vakantieland dat in brand stond. Het vuur in mijn hart wat die smart verdrijft, blijft gedurende deze wegglijdende werkuren mijn denken in de luren leggen: het schenkt jou, en wat jij te zeggen hebt, als een toverbrouwsel…

Waarom ontbreekt mij steeds weer het talent tot ontdekking van een nieuwe eigen stijl met zwierige woorden en nieuwe trend al schrijf ik mijn gedicht met botte bijl. Ach wat maakt het uit welke keuze ik doe mijn inspiratie komt alleen uit jou najagen naar nieuwe methodiek maakt moe noodzaak van geeigend schrift maakt mij trouw. In mijn…

Twee paarden bij een hek, terwijl het avond wordt. De zware koppen naast elkaar, de schouders elkaar strelend, een liefde even smekend als bevelend, in een tevreden stilstand uitgestort. Zo te beminnen met een lange hals vol manen, een brede borst die op voorpoten rust, terwijl het hele lichaam kust en wordt gekust en 't zonlicht valt…

en toen ik dan ben weggegaan - jij moest blijven waar ik niet blijven kon - en ik er niet meer was was ik dan nog bij jou zoals jij nog altijd bent bij mij zo nabij zo dichtbij zo dichterbij dan ooit…

De kracht die mij steeds in vervoering brengen kan, hangt op de bank en lacht om zijn eigen gevatheid. En dat, hij, zou als een lawine mijn veilige wereld binnengetuimeld zijn? Met zijn handen, zijn woorden, zijn stem (je zou ‘m eens moeten horen), waarmee hij elk vuur op hoopt te stoken, de tijd zegt af te kunnen remmen,…

zij gaf mij in een ogenblik met enkele woorden alsnog mijn jeugd en het gevoel van echte liefde; deze week werden dat waarachtige verbonden akkoorden plots drong het door tot in mijn bewust zijn en ik zag een regenboog over alle dagen heen wat mij bij het ademen altoos had verstoord het gaf inzicht in het verleden met geleden pijn maar…

Ik zie je binnen zitten op de bank onder de lamp, turend op je telefoon. Met een glimlach om je mond. Fonkelingen in je ogen. Hopelijk lees je nu mijn boodschap. En ik sta hier buiten in de droge vriezende nacht. Ik strek mijn armen uit naar jou, onder de donkere hemel, met al die fonkelende sterren in het zwart van je pupil.…

Nu gitzwarte nachtmerries galopperen over in duister gehulde groene heuvels libellen dauwdruppels drinken uit onzichtbare liefdeszinnen omdat zij jou innig lief heeft in benevelde bibliotheken op zoek naar pure liefde ben ik bij je in verlegenheid naakt in de zwoele nacht.…

Fluisterende wind verre blik die mij ontglipt schaduw blijft hangen Ze loopt door de verweerde straten, alsof ze hier niet hoort; de tere lucht draagt een bleke glans om haar heen, en haar fluisterende woorden ademen uit een ander land. In haar ogen ligt een onpeilbare zee, waar sluimerende golven mij blijven wenken; haar onverschillige…

Het zal wel weer zó moeten: vergoed ons met verlaat bloeden, de late boete voor de ongegronde zonde, tijdens de o zovele schrijfronden, van verwerpelijk (en vergeefs ;-) verwijderde vrijheid van creativiteit en vakmansgeest. Uitgedaagd (door een knuffelfeest?); klaar om ons, in bespottelijk meervoud, terug te douwen in één hokje…

Een burcht, afgesloten van de wereld of een tuin met open poorten, en heel in de verte een ophaalbrug naar ons luchtkasteel. In onze harnassen van dons plonzen en plonsen we wat af in de levensgrachten naar het einde. Het slot sluiten wij in onze opengebroken harten, overlopend in gekantelde oeverloosheid met aan geen van beide zijden…

Ik weet, jij blijft niet deze nacht want jij weet hoe je vuur moet maken hoe je op de komst van een vroege vogel wacht en hoe zwaluwen verre wolken raken. Jij weet hoe je de adem van slangenkuilen ontwijkt, de droge eindeloze steppen oversteekt hoe je voorbij het hemeldak en verder reikt hoe je een helse nacht met demonen doorbreekt. Onrustig…

Toen Orpheus verdoofd en verslagen een lied van verlies componeerde Zochten wij bedroefd en bedrogen naar een begin om te helen wat was gebroken Stenen en bomen zouden bewegen tot we Orpheus’ Klaaglied hoorden: kijk niet om kijk niet om Wij liepen behoedzaam langs de Dodendraad we zongen ons terug naar een doorlopend begin…

ik zou de gedichten lezen en al vrezend zeeg jij neer bezeerde jouw tere knieën bijna weer voor de tigste… mijn glimlach glom zelfs als pleister op de wonden jouw zonden verdwenen in het stralen van mijn… jij mag mij zeker beroeren met ruwe handen, je grove mond mijn naevus kussen sussend in mijn oren… je hebt mijn hart zover opgestookt…

Wanneer gij niets verlangt, dan zal zij komen Liefde, en met haar verenigen, Zal zich uw wezen, dat haar heeft ontvangen, In al de kamers van uw denkend hart; Zij wordt het groeiend weefsel uwer ziel, De kleur waarin gij ziet naar het heelal, Zij zelve wordt het wiegende heelal, Het vochtige, het zich weggevende, Het in elkander vloeiende heelal…

Ik stond te wachten op jou bij de slagboom van de Spoed met het bewijs voor het bestaan. Misschien keek men uit het raam om te zien of je me kussen zou, of dat ik zelf iets doen wou. Het was niet nodig, ik kleurde al zonder zoen zoals gisteren samen in de zon; stralend en afdwalend in elkaar, in onze ogen, in een geslaagde poging…

ik moet je iets vertellen… géén eendagsvlieg eerder iets dat blijft hangen dat klinkt als… een zoemend liedje met vonkend ritme dat golft in azuren zee zo’n melodietje dat… je leden bevleugelt en danst in je lijf het is als… de bitterzoete passie van vermiljoenen rozen (een doorn hier en daar gelaten) une…

============== ze zaten tegenover elkaar in het muffe motel. hij nipte van oploskoffie uit een morsige mok. zij peuterde aan een blaar op haar hiel. de airco zoemde als een insect, dat naar buiten wil, op gevoel en zonder logica. ‘ik hou niet van je,’ zei ze. ‘dat hoef ik ook niet,’ antwoordde hij. ze grijnsde. ‘dat komt nog wel.’ hij…

Stil, wees stil: op zilvren voeten Schrijdt de stilte door de nacht, Stilte die der goden groeten Overbrengt naar lage wacht... Wat niet ziel tot ziel kon spreken Door der dagen ijl gegons, Spreekt uit overluchtse streken, Klaar als ster in licht zou breken, Zonder smet van taal of teken God in elk van ons. ------------------------------…

Rozengeur en maneschijn Zijn niet weggelegd voor haar. Schreit in stilte door de pijn, Zij nooit vormde ’n liefdespaar. Zij kwijnt weg in stil verdriet, Hunkerend naar zij zo verlangde, Wat zij wilde, kreeg ze niet, Haar gemoed zo zeer prangde. Zo gaat de tijd aan haar voorbij, Tot op zekere lentedag, Een heer op jaren kwam langszij…

Als je handen voelen als de hemel, zonder een greintje van geloof in mijn donder; als je ogen ongelogen de fijnste zijn om me in te verliezen; als je woorden, je stem, die mond! het leven lachen laten, glunderen als het even kan; als het ziek-zijn naar een achtergrond verdwijnt; het lijden kwijnt in jouw bijzijn, sterren vallen in het niet…