Alle inzendingen over bodemloze

Gij bodemloze stad waar zotten ooit putten sloegen tussen rottende palen waar nochtans steeds de bink stak met zorg nooit 't lijntje brak wie was 't die vergat dat uwe appelen in zilveren schalen slechts de bange vraag stutten zult gij de Kaap nog halen…

dat donkere, bodemloze gat het valt niet op te vullen toch is er nog geluk zo af en toe... geluk, tot nu toe ongeschonden, vrij ik bewaar het op een veilige plek... daar, zie je dat?…

honderd duizend leugens regenen zonder waarschuwing over paraplu loze hoofden hun vervuilde vergiftigde water slaat stinkend de naakte waarheid in bodemloze putten en nooit genoeg hebbend luisteren lichamen naar loze beloften over zielloze gouden kalveren honderd duizend lege leugens kunnen putten niet dempen zelfs niet als het levenloze…

Een lamlendige zomerhitte Vertraagde zin van alledag Verschroeiende zonnesteken Een natuurlijk rouwbeklag Verdorde fletse einders Trillende zompige lucht Een bodemloze droogte De lome leegte zucht Meedogenloze stralen Zinderen de hete grond Barsten in moeder aarde Een uitgedroogde wond De oorverdovende stilte Een verstikkende atmosfeer…

aan mondhoeken kabbelend proef ik een vloeibare wens de lucht te bevolken, te dolen langs een frisse, onbewaakte grens de ideale plek om een offer over bodemloze grond te plengen of mijn stoffig lijf uit aderkalk met gestrekte adem te lengen bij hoog mikken of laag scheren kent deze platgeslagen woestijn noch gebeitelde geboden…

drijven in het midden Gelaten met het lot getart in eenzaamheid verlaten zelfs door god onzichtbaar leed verzwaard trekt in het bodemloze putten echo`s wensen woest golvend brullend uit den boze kreten treffen doven kaarsen blikken als blinden dicht druip ik er mijn tijd voorbij en jij mag er jouw wegen vinden…

Ach, hoe is toch je diepste verdriet, wat je niet ziet, wat je niet kan horen in bodemloze afgrond verloren? Hoe eenzaam is je arme ziel de peilloze diepte waarin je viel en je pijn verbeet, hoe moet dat zijn? Maar hoe koud is nu je arme hart vervuld van smart en schreeuwend zeer Het wordt nooit meer licht.......niet meer.…

maand met jou geleden ik zie je groeien in het geel de schaduw van de kraters uitgediept je schijnt me maandenlang vertrouwen toe kent mijn ondergaan ik zag je opkomst in het kwijnen van de nacht na het bleken van de sterren je torent tot de dagenraad het licht verhaalt hoe flets de zon je dan weerkaatst je trekt je terug in bodemloze…

Ze zat in een bodemloze doos, maar zag het gat niet waar ze kon ontsnappen.…

een klein fijn korreltje van zand verloor zijn hechte band toen de wind hem even meenam en hij zo in woelige zee terecht kwam… verzwolgen door klotsend water, aangezogen met veel kracht, naar bodemloze diepte gebracht, waar een schelp zich wel ontfermde over het verloop van zijn verdere lot… de oester besefte waarde, gaf al zijn liefde…

Zwijgend staat zij aan de rand van het meer waar rimpelloos wateroppervlak verdronken zinnen laat verdwijnen in bodemloze klanken verankerd in het uiteindelijke weten Verloren in het lege nachtelijke niets terwijl het duister tranen naar de morgen stroomt overspoelen hete golven woordloos verlangen naar het onbegrensde van het minnen Fluisterend…

De liefde en hoop die er eens zaten, zitten opgesloten in bodemloze vaten. Gevuld maar toch ook leeg staat mijn hart voor een doodlopende steeg te trots om te blijven staan en te bang om terug te gaan. Dat gevoel zit daar en is toch ook weg want ik wil niet dat je nog één ding zegt.…

Bodemloze put te verdrinken in je ogen, wel zo makkelijk Overtollig woord ingepakt en uitgekleed tot naakte waarheid. Winterzon tekent mist op een bladloze tak, schildert zonder kwast Mijzelf verloren, kwam de dood tegemoet, ook hij scheen de weg kwijt.…

het kan ons ticket uit haar uitzicht-bodemloze diepe dal zijn Als we voor de nacht de luwte niet achter ons kunnen laten vrees ik dat onze zielen altijd soulmates blijven tot het einde op de oeverloze zee tot waar Ritambhara stagneert…

In de schaamteloze tijd beleden wij onze berouwvolle zonde zonder woorden wij nestelden ons schuldloos in de zachte, vochtige flanken van een fonkelende nacht wij dronken en lachten moordden en verkrachtten zongen en vonden vochtig onze monden Sodom en Gomorra naakt stortte ik naar beneden in een oeverloze, bodemloze droom jou…

Bodemloze put te verdrinken in je ogen, niet vanzelfsprekend Overtollig woord ingepakt, weer uitgekleed tot naakte waarheid. Zomerzon blakert kruin tot een blad-loze tak, schildering in okerbruin Gaf haar twee rozen, slechts gaf zij mij maar één zoen houd nog wat tegoed.…

- Uit bodemloze vaatjes soms getapt? Och, van de crisis heb ik slechts gesnapt, dat kapitale blunders zijn begaan. Ik heb het met de rijkelui te doen, die plots miljoenen armer zijn geworden. Ik voel me daarentegen best in orde, want ik verloor goddank niet één miljoen!…

Het is moeilijk vechten tegen brave wil en stank uit het rijke hemelwater, om tenslotte tegen klare drank en een afgedankte kater, de rug te moeten rechten als de kruik dan leeg is, wankel in gestelde stromen vaart het droes van kleine ziel, op de tere vleugels van een bodemloze boodschap, waarin zo vaak de inhoud beschreven…

wijn te jong, ik te oud dronk de levenslessen leeg zonder enig zelfbenul, de dag verdronk zich in de morgen, doorstak de kurk en vele harten het droes bleef hangen in de ziel elke zon opkomst blijft minuscuul de voorraad werd te gering om alle tegenslagen te bedekken van de relativering te proeven maar in onmin te verdrinken in een bodemloze…

't Kost zeeën van Tijd en Bakken vol Tranen Getrooste moeite die Voor niets Lijkt te zijn Geweest 't Klopt niet Oneerlijk Onrechtvaardig Zelfs vuil en Gemeen Niemand kan Begrijpen dat Licht opnieuw Donker kleurt Als geïnvesteerde Energie gelijk Sneeuw voor de Zon Verdwijnt Gedumpt wordt in Een schijnbaar Bodemloze…

Het snakken naar het licht maakte weerloos, een donkere wolk in een bodemloze leegte. Ik adem bloemen op de wind en schik mijn blad tot rozenrood verbeelding kleurt. Er liggen weinig parels tussen vandaag en morgen maar de herinnering van een willoze wees in een opstandige nacht maakt de schoonheid des te groter.…

Bij voortdurend gebrek aan regen verdwijnt de volgende aanslag onopgemerkt in de bodemloze put van het verleden.…

elke morgen een kerende angst om te ontwaken in een kamer met gegil elke avond een blijvende angst om de ogen te sluiten in een kamer met geril tranen druppelen in een schreiend gelach in een bodemloze matras wachtend op de volgende vuistslag wakkere dagen slapeloze nachten elk uur een gebedje in een paniekerig kinderbedje een…

en degene die dansen, beginnen te dansen degenen die huilen beginnen ook en ik hoor een stem die roept kan iemand die hongerig is zijn eten delen stilt het zijn honger als hij het weinige geeft wat hij heeft wees verbroken brood geschonken wijn breek de muren van je bodemloze honger want alle mensen zullen zeelui zijn tot de zee hen zal…

Zie hoe de zon de aarde tot genezen slaat met elementen gooit het leven sommeert tot weerkaatsen tot kommen vloeibare ruimte tot vijvers van reflectie smeedt smaragd aambeeld van mezelf gifgroen met wat speelruimte de huid reeds bruiner mijn lichaam wuivend rimpelende golfjes lichtjes goud de gloed speelser dan ik zelf wil het lijf nog…

Op de eerste oktoberstorm bouwen we onze luchtkastelen met glazen ophaalbrug en doorzichtige kantelen in ongrijpbare dimensies in een door wind geboetseerde vorm Boven de bodemloze slotgracht wemelt het van herfstvertier vliegende vissen van snippers papier voortgedreven door windkracht acht In de toren duizend ramen al het buiten…

De nacht kan je overvallen doch niet verhullen de dag dat je wakker wordt alleen om een scheepslading vol loze gedachten in je hoofd het volle nakijken te geven te lozen op de oppervlakte van haar bodemloze zeeën waar schatten aan teksten onwetend verspreid liggen te wachten op de ingeving om ze te vangen als haring met een kussen van…

Het is het niet het brood dat de honger steelt, of kreunende bomen die in stormwinden worden getest maar de toonhoogten van het denken van bodemloze nachten tot in de zwartste dromen, verlicht door pijn waar elke dichter z’n dorst uit lest maar ook als schrander dier dat zijn bloed laat koken, een opmaat waaruit de heerlijkheid…

Onderschat de diepte van de woordenschat op de lange duur als ik hierin ten onderga, een hopeloze strijd tegen taal en tijd, vertil me aan de bodemloze letterkast, waarin het doel wordt ondermijnd denk ik de waarheid te onderschrijven, zelf ik heb er zovelen, onmogelijk te noemen in getal, om die bij de Muzen in te lijven herschik…

Bloot lijkt ze wel op haar van Willensdorf Verzond die ooit een bodemloze korf?* Vanaf haar terp beziet zij deels de Waal Zij denkt aan klokgelui en magazijnen Kaars, zandzak, schop, het hele arsenaal Dijk van een wijf, oervrouw, Eva van staal Geen vloed zal ooit haar moed laten verdwijnen *iemand afwijzen…