Alle inzendingen over ruines

Sneeuw voor de zon Waar ik gisteren begon Is vandaag geworden De inspanning van tijd De meest gehate En geliefde tegelijk Gisteren was jij hier nog En ik In mij woedt de oorlog In ruïnes Waren wij vermist Diep in onszelf Maar we worden niet gemist De wegen die ons leidden Zijn nu onbegaanbaar En akelig oud geworden Daarmee ook achterhaald…

de vertraagde voetstap op de trap het gierende geluid van de huissleutel die onophoudelijk het slot mist - het zijn de kogels door mijn hoofd ik geloof dat ik krankzinnig word nu ik mijn geboorte wens te wissen en mij vastklamp aan mijn kussen om de ruïnes niet te hoeven zien later zal ik neerschrijven hoe je strompelend mijn kamer betrad…

In de cockpit klinken Wagner en Nirvana doelbewust doelgericht doelwit in het kader ruïnes even later van god verlaten karkassen levenloos ondoorwaadbaar oord straten opengereten gedrenkt in bloed in de val schreeuwen ratten hun wanhoop in de koele camera's van Al Jazeera allah en god knijpen het oog van de dag…

Alles raakte vandaag zonder omwegen het hart Twee vogels in de boom de dag was nog niet voorbij Bespraken het doen en laten van passanten zonder iets te begrijpen Toen de buren ons verrieden was de dag nog lang niet voorbij Op kousenvoeten door belaagd gebied en de wens om te begrijpen Door de duisternis toen de vijand ons uit ruïnes…

van de bomen daar plantte je de stekjes als toverstokjes van je droom gedreven droeg je emmers water naar dat zonloos bloemenbed waar je lichtgetinte knopjes dacht rijk doorvoed met koele kracht maar ach ze werden donker roze net als de kleintjes in het veld het donker lot bleek niet te lozen eenmaal ingesteld Opgenomen in "Op de ruïnes…

laat de oude bomen mij opnieuw verleden geven als ruïnes die nog huiveren in verlaten land oude schuren armoe spreken in de stille dorpen, harken aan de kant oude handen met hun vouwen dunne haren grauwig grijs boven de versleten ruggen verdroogde huid in vochtig huis laat dit alles overstemmen wat perfectie heet, het niet meer…

Reizen over bergen en diepe dalen door ruïnes met kille massieve wanden dat haar ijzige gil opvangt als een echo. Haar weerkaatsing reist door mijn brein als een reflectie voor mijn gedrag dat is haar souvenir wat gaat als een jojo.…

Het blijft steeds vaker zoeken naar stervelingen van de wereldliefde waar verharding reeds lang is toegeslagen struikelend over puinhopen van haat en ruïnes waar de dood waant brandende hitte heerst en verdooft de duivel heeft nazaten te over wolven in schaapskleren jagen in roedels op blinde armen van geest het allerhoogste brein ziet…

In de ruïnes van mijn bestaan verstikt tussen gangen en muren waar geen adem gaat, in of uit heb jij de schatten blootgelegd ooit verborgen, onbedorven zonder ooit in twijfel te verkeren graven in het mulle zand doorzien van pure bodem jij, archeoloog zonder vrees gewapend met de scherpe blik steek je dwars door mijn hartvlees mijn…

De ogen nat, de haren droog, verruilden ze het tij te vroeg, voor wat eerst op een zandpaleis leek en afgedreven was in een afnemende jeugd, gedacht daarop luchtkastelen te bouwen, streek de tol op, vergat hiernaar te streven, om op de ruïnes te rouwen, waren we maar in die deugd gebleven.…

We struinen door de duinen en ruines van vroege eeuwen. Welp mijzelf tot de leeuwen en strijk door de manen. Zacht verlaten ze stralend, tranend, het firnament waar geen feeksen zich onthouden tot zuiver ongetemd de zeven hemelenkoren zuiver zingen. Tot we bijna blijven kleven - heel even- aan de honing van grote beer.…

Er bloeit een Lelietje van dalen tussen ruïnes in Betlehem en de wind vertelt verhalen aan de wereld over hem Dus als het waait, weet dat ik luister misschien vertelt de wind me wel dat er Licht breekt door het duister uit een nieuwe kleine ster Of hij vertelt me van de Koning die in de nachtelijke kou werd geboren zonder woning waar…

doofpot ingaan toont verleden een ziekmakend masker waarachter nieuw leed toe kan slaan trauma’s lijden tot nijpende kolken een feitendrainage richting moeras verwijt explodeert als een giftig gas uit belten van herinnering vallen ooit de slijkpoelen droog is waarheid al lang verrekt - gelooid in totale gekte Opgenomen in "Op de ruïnes…

Tijd verschuift met dons, bepaalt het gewicht van ruïnes, steelt vuur uit hemel en harten, waarin blikken zijn versluiert, golven vonken breken door vanuit de ruimte, als wolven land en zee bespringen, een witte meeuw vangt zilte wind in een oneindige geeuw.…

in het onzichtbare valies draagt hij gehavend mens geheimen mee een masker bedekt in het licht van de dagen de ruïnes de duisternis vindt in het verborgene de doos van Pandora hermetisch gesloten in de doorwaakte nacht reist hij naar Emily vandaag las hij haar: 'Hoop' is het gevederd iets- Dat neerstrijkt in de ziel-…

steeds vaker jaagt een brandende wind langs het steen waar zij vroeger polijstte schuurt nu de grove korrel het fijne zand is verdwenen in duinen die al de benen hebben genomen hier brokkelt alles af dat zachter is dan rots tot ruïnes van muren die eens de winden keerden bescherming boden aan de kleine oase nog vegeteren…

de wereld is vervallen tot gebouwen en getallen de mensen zijn verdwenen in de leegte der stenen hun god bleef bestaan hun zon is ondergegaan de liefde is gebleven bron van warmte en leven de straten zijn verlaten ruïnes en diepe gaten bomen moe gestreden na een kortzichtig verleden lange winterdromen de ijstijd is gekomen de…

als de straat dreigt dood te lopen of de lantaarn te weinig belicht vergeet dan voor een wijle de naamplaatjes op deuren of namen van stijlen schrap nummers die aan bordjes zijn toegedicht erken dat het onkruid tussen klinkers is geslopen daarmee schep je nog geen wanorde of ruïnes in spe plaats je geen vlaggen op zwarte lijkauto's…

zetten op uw gebonden grond geen afdruk op de stranden korrels zand zullen mijn vrijheid niet beletten onrust zou mij overkomen het mes op de keel voelen als vee samengedreven Europa krijst op de stier die briest in de aanval hoe schoon ook het land dat eerder is aangedaan binnen grootse steden en historie, schrei ik tranen over de ruïnes…

ze staan in groepen bij elkaar hun kleuren steen te bloeien vlakte geeft mijn vrijheid aan hemel is de ruimte om te groeien ik dwaal soms naar de rand de ruines van mijn muren mijn leven is daar vaak gestrand in pijn van waardeloze uren ik bouwde met teleurstelling bescherming tegen leven ik dacht me veilig als ik aan een mens niets meer…

ze staan in groepen bij elkaar hun kleuren steen te bloeien vlakte geeft mijn vrijheid aan hemel is mijn ruimte om te groeien ik dwaal soms naar de rand de ruines van mijn muren mijn leven is daar vaak gestrand in pijn van waardeloze uren ik bouwde met teleurstelling bescherming tegen leven ik dacht me veilig als ik aan een mens niets…

hoor hoongelach zie de saters in hun ogen verdampen zij hakken hoofden af nog rijgen snoeren gebeden aaneen rult heet zand woestijn onder voeten schalt het oosten roept op tot gebed in de zinderende ruïnes van moskee en minaret in strijden voor de leer moeten ongelovigen verdwijnen zoals weleer in allahs naam en eer we zien het…

heet gebarsten harses lossen de wereld op in nauw beknepen ademtochten wensen vol woeste doodsverwachting razen door rauw ontstoken vloekgeluiden wurgen wolken woedende verblinding door een waas van gedoemd zicht in voor rede doofgeschreeuwd gehoor tot hoge prijs gewroken zuigt een demon zijn tanden los gewond gestolde ruïnes blijven met…

ik wil bouwen geen ruïnes schonen op een al doorleefde plek een nieuwe stek daar verrijst mijn kathedraal zonder pilaar en heilige graal geen glas in lood en zwaar berookte muren vrijheid gaat weer eeuwig duren het zelfdragend dak wisselt steeds van blauw naar zwart met vage wolkconstructies de muren transparant uitgevoerd in seizoengroen…

Een stad van grijswitte gebouwen En halfvoltooide huizen, Van ruïnes die spoorloos vergruizen En zuilen die zichtbaar vergrauwen. En overal zijn nog de puinen Van de aardbeving openbaar. Waarom zou men bergen en ruimen? Onder de aarde dreigt steeds het gevaar. Paleizen zijn scheef afgesneden, Van andre ontbreekt een brok muur.…

bestaat Geen vertrouwen in iemands strepen Omdat het nergens op slaat Er is niemand gevonden die boven mij staat Want ik houd niemand klein Iedereen is even belangrijk binnen mijn domein Ongevangen zonder dat ik je ooit loslaat Zeggen dat ik van mijzelf houd Al voelt het niet vertrouwd Alle stenen boven, zodat er opnieuw kan worden gebouwd Ruïnes…

afgematte koortsig lijf verstijfd door regenwater bloedzuigers gelaten op wat jij nog aan benen had je ledematen zwaar ontkracht door honger, ziekte en verlies bleef jou wat je eerder leerde verweer uit kennismacht velen konden niets meer ruilen jij zag ze naakt gedumpt in die ondiepe massakuilen Cambodja 2008 Opgenomen in "Op de ruïnes…

Tijd verschuift het zachte dons, bepaalt het gewicht uit de ruïnes van het verleden en steelt voedsel uit de harten van de hemelkar, waar starre blikken worden versluiert, breken vonken door, geheeld door bloesemgolven uit een veilige kudde lammeren, die het land en zee bezetten, een witte meeuw vangt de zilte boodschappen als broedsel…

ik heb mijn vlag geplant op de ruïnes van vandaag overleven is nog vaag het eerste stuk werd geplaveid met rituelen uit de morgen chaos kwam met haat en nijd om twaalf uur boog alles en ging barsten, ik zag brokken ongebruikte tijd was gevangen in de niet doorbroken cirkel van verwachten kon niets tot mijn ultieme spijt ik duisterde…

Geschrokken van zoveel naaktheid - ze had de bomen nog nooit zonder bladeren gezien – geurden alle gedachten naar strijd was het leven wankel, onzeker en alles misschien Struikelend over verdroogde dromen aan haar flanken de ruïnes van huis en haard de omhelzing waar ze nooit los van zal komen de wijdse leegte waar ze nu in staart Ze heeft…