Alle inzendingen over afscheid

Stromen van tranen, van vreugde van blijheid. Soms ontroerend soms droef. Opgedroogd en weggegleden in de stroom van de tijd. Wat is gebleven? Een enkele traan, vergoten in het donker van de nacht. Een vleugje hoop op een weerzien, misschien. Dat is, wat er is. Dat ik je mis...…

bevrijde woorden die het gevoel zolang verstikten stromen waar ze eens stokten verpletterend voort ketsen knetterend terug tot vonkenregens van een onbeantwoord vragenvuur achter de woorden waar het verlangen fluistert zwijgt de einder eindeloos woordeloos verwoordt de moeite het verdriet van verloren vanzelfsprekendheid…

in de schaduw van de dood die de kleuren van het leven verlicht tot aan de horizon waar het verlangen wenkt dat het verzet zal breken lijkt de strijd om het bestaan gestreden als ik op het kerkhof van het even aarzelend mijn vleugels spreid voor een reis zonder einder de verre vlinders achterna…

Er valt in mij een stilte die ik niet kan duiden alsof het allemaal voor niets is geweest een ingewikkeld vragenspel, onwerkelijk niets vermoedende onwetendheid alles achterhaald door het kwaad op zoek naar een werkelijkheid omdat antwoorden nooit komen – adem zuurstof, vitaliteit die ik haalde uit het rouwproces uit het verwerken van…

Staande voor het boekenrek treft me vlijmscherp het besef -eens te meer-: dit alles is waardeloos. Word ik triest, word ik boos? Van beide wat. Vooral ben ik het zat al dat geprakkeseer over de woorden, gedrukt, gesproken, die zozeer mijn leven hebben beheerst. Wat moet ik ermee, nu ik de tachtig ben gepasseerd? Kieper ik alles in…

weg is ze en het is oorverdovend stil kan ik dit is dit wat ik wil zonder haar mijn liefde mijn ogen haar vermogen om lief te houden van het is weg voor even dan en daarom is het stil hier zo stil zonder jou…

met de zon op mijn rug stap ik over de brug in de nieuwe vallei naar de toekomst het onbekende pad de horizon voorbij…

Vannacht wanneer ik mijn ogen voor de laatste keer sluit Zal ik bij jou zijn, mijn vader. Bewaker, ik kijk ernaar uit deze plek te verlaten Op de vleugels van een engel met heimwee. Ik ben klaar. Moge de aarde zacht voor je zijn, Cleve Foster…

Toen ik dan eindelijk gestorven was en in een kano neuriënd peddelde naar de overkant zag ik daar aangekomen een morsig, bebaard iemand die de mensen streng de ogen las. De man zei “ik ben Petrus” en keek me diep in de ogen, hij schreeuwde “ je bent enkel naar hier geroeid omdat je denkt dat de mensen je niet mogen..” hij duwde m’n kano af…

Ik zou je iets willen geven een grote warme deken Een toverdeken die je om je heen slaat die jou met zijn warmte helemaal omsluit afsluit van deze boze wereld die je hoofd leeg maakt je onrust wegneemt en je hart verwarmt In de deken is geen verdriet geen werkelijkheid geen tijd alleen kriebelige warmte In gedachten telkens…

ik heb mijn denken in het huis gelaten wat ik wil doen is een ontastbaar feit bij wat ik deed krijg ik amper respijt hier op het erf voel ik me verlaten de beiden paden ernaast en de tuin zijn voor mij in gebreke gebleven ik wil er naar toe en er weer leven en brokstukken opduiken uit het puin of ik daar nog iets terug kan vinden dat mij…

ze is de schaduw die langer langer wordt uit haar kleine grafsteen bouw ik bloemrijke wolken van woorden in het hart van haar dood asgrijze takken buigen over het kindergraf…

de startbaan verlaat de aarde terwijl het vliegtuig zich ingraaft tussen knollen en mollen onthutst bereikt hij zijn bestemming…

negen maanden duurt het leven de rest is afscheid van de wieg de moederborst en meer en meer van onvervulde dromen en geborgenheid het vonnis van vergankelijkheid bij oorsprong al geveld verjaart niet zelfs na zoveel tijd het is alleen maar uitgesteld ’t is niet de angst de pijn die ’t sterven moeilijk maken nee ’t is ’t scheiden…

vriend ik zie je gaan niet kijkend achterom als een die weet het is gedaan ge zijt mij zo dierbaar waarachtig kunstenaar meester van de achtergrond gelaagd geladen getormenteerd innig lief en kwetsbaar je houdt me immer in de ban ik groet je teder brave man…

de zon gaat onder maar weg is ze niet ze blijft ons verwarmen zolang wij met liefde de wereld omarmen laat mij die zon zijn elke dag laat mij je troost zijn ik zend je mijn stralen mijn eeuwige cirkel mijn groet mijn zonneschijn…

vader is niet meer de laatste schoor is weggeslagen het is een vreemd gevoel en 't doet een beetje zeer ons eigen lief en leed voortaan alleen te moeten dragen er is niemand meer vooraan het schip vaart nu op eigen kracht in 't midden van de oceaan de dageraad ver achter ons en ginder lonkt de nacht angstig zijn we niet want wij…

ik wil niet meer ik wil niet meer van halloween en jingle bells van plastic en karton ik wil niet meer van winst en groei van splijtstof en carbon ik wil niet meer de rups is volgevreten het nest is volgescheten ik wil niet meer ik kruip in mijn cocon…

antiminachting, zo voelde jouw aanwezigheid in de glorie zoals liefde kan wedijveren met een flinke dosis “ dood “ ik mis de telefoontjes, slap geouwehoer doch met een diepgang die wij slechts verstonden van mond tot oor en andersom zelfs jouw verbeten angst om de tijdgeest die als een geslepen sikkel over de aardbol zwaait mis ik…

Nooit voelde mijn hart zich zo gebroken nu ik mijn geliefde plots’ling heb verloren hoe kan ik dan nog verder in mijn leven na alle toevlucht die hij mij had gegeven hoe kan ik mijn toekomst verder bouwen als mijn hart dag en nacht gaat rouwen waar haal ik dan die sterke kracht vandaan om op mijn levensweg zinvol door te gaan Zou God mijn…

Geen smijdig goud of elpenbeen, Geen zuilbalk, verr' in 't West gesneên, Bewelft mijn kamers en portalen. Geen zijden val- of plooigordijn Onttrekt mijn oog de zonneschijn In slaapsalet of etenszalen. 'k Heb Hessens schatkist, met het bloed Van menslijk slachtvee aangevoed, Noch Fredriks spaarpot leeggeplonderd; En voer in 't…

licht in de stilte van de nacht nog even de sluier op om te zien waar je afscheid van neemt in de zwarte ruimte eindigt het woord…

kaarsen verlichten de weg van herinnering ter ere van hen die wij moesten laten gaan ons hart slaat het ritme van de herinnering die wij nooit in met aarde begraven zullen zij zijn onderdeel van wie wij zijn en worden wij slapen ontwaken huilen en lachen samen in het stille zijn wij zo bij elkaar weer thuis…

Ovidius, jij duivels speels genie Vanwaar die spot in jouw Metamorfosen Ik heb jouw koosnaam Oofje niet gekozen Dat doen die Latinisten, classici Ik vond jouw bijnaam mooi als pseudoniem Uit eerbied bleef ik liever anoniem Speels en ironisch roeiend zonder riem…

nu kan ik jou reliëf even niet zijn, de laatste dagen waren als scherven die nog moesten bekomen van de harde realiteit dat we maar éénmaal in hetzelfde water kunnen zwemmen - blijkbaar is mijn perceptie gedrogeerd met hypochondrie, hetgeen ik altijd met humor wist te omzeilen maar klaarblijkelijk is het gebeurde zo intens dat mijn…

je keek me aan ik zag dat jij besefte wat mijn woorden betekenden in de wens van waarheid die vlamde in angst die wanhoop zuchtte zonder zuurstof stikte in verdwenen verten en opgeloste horizonnen die gedaan hadden met leugens en goede wil die niets meer om handen zal krijgen in een tijd waarin wij nooit meer achterom durven te…

dat niet te verwoorden is dat een onvergetelijk beeld nalaat dat met mij gaat slapen en weer opstaat als de zon, de maan en de sterren die lichten aan een hoge hemel maar niet te bereiken zijn zo meen ik, dat ook jij daar bent onbereikbaar in een lichtende schijn…

ik heb het zien gebeuren hoe zij de condens in de lucht wist te kleuren met een beweging van haar hand we lachten maar wat naar elkaar als getuige van dit uiterst vreemde fenomeen voelde ons even ontheemd weg van de eigen wereld verbaasd en licht wazig liep ik naar je toe drukte jou tegen mij aan in de hoop daarna weer…

Ik heb haar eventjes gekend, mijn buurvrouw van hier tegenover. Vanmiddag mocht ik haar nog zien, ze lag daar met gesloten ogen. Waarom wilde ik haar nog zien, zo vraag ik mij? Omdat ik van haar hield misschien. Haar leven ging voorbij. Ze was een bijzonder mens. Zorgde steeds een beetje, ook voor mij. Waar had ik dat aan te danken. Misschien…

je bent overgegaan maar net buiten ons bestaan leef je nog zonder contact geen lach of goedendag maar erger onbereikbaar voor ons misschien toch in ons hart waar wij vroeger alles deelden en hoorden bij sta jij nu alleen en toch zo dicht nog bij mij…