Alle inzendingen

Ik schreef schat De regen van Mijn jas Ik vocht schat Tegen de leeuw Op je tas Ik riep liefste Tegen de koffie Als je mokte Je ochtendhumeur Je oude liefdes Je nieuwe wagen Ik schreef het Van me af…

het publiek was enthousiast wilde zich vaker de lippen aflikken en kicken op lustgevoel maar de vloer kraakte piepte en weerhield de meute met het zelfde voeten en handenwerk als de blonde die nu tegendraads draaide en het geharrewar in de ogen nam af maar stilte gaf als rustgever geen pas het publiek genoot in pure ongeremdheid…

in mijn droom heb ik geprobeerd jou uit marmer te houwen op doek als een Mona Lisa te vereeuwigen te boetseren uit klei met woorden beschrijven in een hemels mooi gedicht dit alles zetten naar mijn hand nu ik weer in de werkelijkheid ben aanbeland en ik jou bij daglicht weer aanschouw besef ik dat ik niet meer hoef te dromen alles…

in alle vroegte doodstil opgestaan om nog eens het eerste licht te zien. Wassen, oude kleren aan. Koffie en dan leven voor het open raam. De meeuwen draaien om wat brood. De kinderen slapen nog aan later jaren. De duif zit dagelijks in de dakgoot. De wolken kijken werkelijk te varen. Terwijl ik het zit op te schrijven, geen andere vraag…

Het nieuwe jaar is hier; het aardrijk gaat ontsluiten, De botten puilen uit, de bomen zullen spruiten, Het kruid en welig gras zal kruipen wijd en breed, De bloemkens zullen staan elk op zijn best gekleed. De tijd, de nieuwe tijd zal nieuwe jeugd gaan brengen, Aan bergen, bos en dal, aan allerhande dingen: Al wat daar henen lag, begraven in het…

Als eerste ga ik Groenland annexeren Dan laat ik Capitoolbestormers vrij En Poetins oorlog? In een dag voorbij Het Panamakanaal zelf exploiteren Buur Canada, maak ook je borst maar nat Bij voorbaat kiest Trudeau het hazenpad…

Het penseel van winteradem walst tussen boom en struik streelt verloren gevallen herfstbladeren fluistert witte vlokken tot zacht tapijt. Kleine kristallen schitteringen vallen zacht dwarrelend naar d'aarde omgetoverd naar diamanten kleuren door winterse zonnestralen. Een wereld toegedicht onder een tedere liefde, een stil lied, een serenade…

waar licht komt is stilte in mij even niets dan warmte waar de weg gaat kom jij op mijn pad wellicht ooit in mijn hart…

Witte watten wolken, voortgedreven door de wind. De schaterlach van een kind. Kwetterende vogels in de tuin. Op zoek naar vetbollen en broodkruim. Natuur gesluierd door de dichte mist. Beroerd door de muziek van een solist. Een teder gebaar. Een streling door je haar. Een vreemde die vriendelijk groet. Een verfrissende wandeling doet zo goed…

uit het knisperen van ijs en sneeuw stromen zij als heldere gedachten binnen in dit jaargetij, meanderen zo vol een lege leegte in die zindert, zingt, bol staat van verwachting, thermiek draagt vleugels op, in golfvlucht wiekt de vrijheid in haar kop, de snavel uit’ een langgerekte toon, fluitenkruid, geurig hangt de vlag, halfstok gestoken…

Danny van Strien is een naam die iedereen in de Literatuurwereld kent Ze weten wie ik ben in de Literatuurwereld Daar heb ik veel voor moeten doen en moeten lijden Om die teksten te verspreiden Dichtersmonument Vroeger zei ik al ooit komt er een moment dat iedereen mij kent Dichtersmonument Dat is algemeen bekend Mijn ouders en familie…

Schuld & Boete het fundament van ons Calvinistisch Nederland afhankelijkheid van de overheid, angst voor die overheid en de overheid is Big Brother, de Majesteit: "zo helpe mij God Almachtig" in Zijn naam dus als een onzichtbare God op zichzelf:: "Het is jouw schuld, jouw grote schuld, jouw grove schuld weet je wel, weet u wel, wat u, jij aan…

Er slingert een rij banken langs de tuinpaden -- voor oude mensen.…

Liefde is het enige Medicijn. Daar kan geen Godsdienst tegenop. Fladder mee Met de liefde En geef het door Telkens weer.…

Ik kan deze ruimte niet (be)schrijven, stil in beweging, eindeloos tijdloos en toch is mijn hartslag voelbaar, telbaar, zelfs hoorbaar. Het licht komt van jouw ogen, afdalend langs een pad als een bergbeek springend naar een ven en valt in mijn ogen waar draaikolken wervelend het licht in gang zetten, dat zich nestelt in mijn borst,…

tussen ons dansten de woorden op een eigen melodie twee mannen op de bühne nog zonder publiek de uitnodigingen waren niet verstuurd de schoonheid als publiekstrekker zat op de enige stoel zij was gevraagd mocht interrumperen op ieder moment vandaar haar blanco script en vrije blik zij had geschiedenis met de blonde zonder dat…

tussen ons dansten de woorden op een eigen melodie twee mannen op de bühne nog zonder publiek de uitnodigingen waren niet verstuurd de schoonheid als publiekstrekker zat op de enige stoel zij was gevraagd mocht interrumperen op ieder moment vandaar haar blanco script en vrije blik zij had geschiedenis met de blonde zonder dat…

Rivieren worden wilde waters Een weiland wordt een woeste woestijn Dode dieren, een enkel nog even dolend Dat denkt, dat het niet lang meer zal zijn Maar het blijft bestaan, het beest Maar mens, arme van geest Jij, bent er nooit geweest…

Een grijze lucht de wolken verbergen de zon regen raakt aarde Al heel vroeg in de morgen word ik wakker. Met een daverende kracht hoor ik de regen uit de hemel vallen. Op weg naar een nieuwe bestemming strijken talloze traandruppels neer en scheren nog even langs het dakraam. Buiige neerslag, spetters hebben hun afdruk nagelaten op het…

Er schijnt een nieuwe mijlpaal aan te komen Voor de fluitisten op het voetbalveld. In het vervolg wordt aan het volk verteld Waarom een VAR-beslissing is genomen. Een tip aan die arbiters tot besluit: Leg eerst het vrouwvolk buitenspel maar uit.…

Herinnering aan vrijdagmorgen, 28 dec. 1923 Dit is het laatst geluk geweest, Dat u en mij op aard' verbindt: Een sledevaart door sneeuw en wind, En dit geluk gedenk ik 't meest. Er was geen leven en geen tijd. Onder een hemel van ivoor Gleden wij stil de stilte door Der smetteloze oneindigheid. Peilde onze diepe veiligheid, Aan…

De tijd staat open, het hijgt aan weerszijden of avond en donker elkander omarmen, het slaapt dat het kraakt in de stokoude boomgaard, zwanger van wanvruchten galappels wormen in het huis het gemor van adem, van data dat de nachtschade hangt aan zijn leven dat de zaaier ontkiemt in zijn veldbed dat de groene woorden als kersen bederven bij…

Toch wil ik hoop bewaren al voel ik me alleen; 't Is of ze nu voorgoed verdween en nergens plaats meer heeft in mijn bestaan. Haar lichaam rust nu op het kerkhof maar waar is ze nu echt dan heen? Ik voel verdriet en rouw en pijn en spijt om waar ik haar ooit griefde. Wat blijft is enkel nog de liefde. 't Is winter nu en heel veel grijsheid…

(Misschien denk ik het maar en besta ik nog wel.) Iemand kucht. “De Heer! Is uw herder. Kom in de kudde en verheug u op het grazig dal.” (Je verheugen - op 24/7 rondhangen, met een helse kramp in je kaken van je eeuwig blije grijns? O Moeder Morfine, haal mij uit dit bed vandaan, zorg toch dat ik… ah, ja, fiets! Met losse handen, lachend…

het fijnste porselein dat de lichtste aanraking niet verdragen kan in scherven uiteenvalt droef gemis blijft verplaatst zich niet het vouwt zich onhoorbaar op in een lege koffer de kalklijn rondom je lichaam voordat je wegging vervaagde op de muur ik zal je herkennen aan de kalkdeeltjes op je rafelige schouders je holle ogen…

Het is voor mij, met mijn geestelijk creatief vermogen niet moeilijk het publieke plaatje voor te stellen van de inauguratie van de heer Donald Trump op 20 januari a.s. Daar gaat ie dan mensen 'make my way, read mij lips' en natuurlijk mijn onderbuikgevoel, 'k bedoel gewoel het plaatje van de inauguratie op 20 januari 2025 Hoog boven de…

Menselijke plicht recht raakt met vingers van hoop maar breekt door machtshand Als glas geblazen, dunner dan ooit gedacht, Zijn rechten krachtig zolang ze worden bewaakt. Eén hand die reikt, één ander die stil verzacht, Een stilte valt wanneer hun kracht wordt geschaakt. Waar vrijheid bloeit, groeit ook de twijfel voort, Een sprankje hoop…

drink tranen uit je droeve ogen vocht dat mijn lichaam ontbeert smachten kon niet langer wachten tijd gaat niet terug of omgekeerd stilte spreekt in zachte tonen lust verward in maneschijn nacht is een ijzige mantel die je omhult als diepe pijn kus de haren van mijn liefste streel je lippen met mijn tong noem je bij al jouw namen toen…

In een afgelegen hoek van mijn gedachten, waar fluisterend de monsters dwalen, resoneert een echo van eenzaamheid. Broze fragmenten van vertrouwen, onverbindbaar door de tijd, Herinneringen blijven, in hun onzichtbare eigen strijd. Ondanks de afstand, Blijft de pijn een stille metgezel. Niet rijker of wijzer, door wat ik nog steeds voel…

Stoelen, dans. Dansen onder de wolken van het vergeten land. Samen met mij en mijeen, ik dans van been naar been. Poot naar poot.…