Alle inzendingen over landschap

klaarwakker, zo dacht ik te lopen, op iets wat soms aandeed als het prettige van mos, om fluisterend te zoeken, te voelen het minste geringste: alle erkende bestaande variëteiten van schaduw dit uur van de dag, opdat men mij voegde, met nodige discretie, bij de lijst van gewone prestaties in het boek der vergelding, het grote jaarverslag…

Als het dwarrelt als het komt en alles tot het wit vervormt kunnen we spreken van witte sneeuw. De rust, die wordt opgewekt, kijkend op de paden, onbevlekt, kijkend naar de neerslagbui, vormt een deken op de pui, is de oorzaak van witte sneeuw. Zowaar ik zit verandert de wereld langzaam in wit…

vandaag mijmert de lente over liefde gestage woorden verpakt in een sober collectief, het is de late schemer die zich uitstrekt alsof het ontwaken een herrijzenis is geraapte stenen doen geen kwaad de mantel kraagt aan de warmte van het lichaam het gebiedt het leven de tijd te herzien en de illusie om dromen waar te nemen is het bont van…

Op een landweg met boeren Staan ze een gesprek te voeren. Deze keer Gaat het over weer, Zoals elke keer weer. Maar het is ook zeer gecompliceerd Zoals het weer zich manifesteert.…

Als reizigers reden ze op dampende paarden door de maan verlichte nacht. Ze trokken voorbij, alles achterlatend behalve de herinnering. Het geluid van de paarden loste op in de stilte. Schaduwen, stille getuigen van een andere dimensie. Ze reden de onbekende wereld tegemoet. Niemand wisselde een woord, niemand die wie wist wat er op hen te wachten…

Dit land is de oever van leed, liefde en lange vluchten. Van verscholen foto’s en brieven die in metrisch getij verzuchten. De bodem onder mijn voeten stroomt lijfelijk binnen. Ik voel mij bevaren door het landschap, bezwangerd van getemde zinnen. Het land is bedekt door een luchtige deken. Opsnuifbaar van aard, voelbaar als kloppend…

Het groene bootje glijdt traag door het meer tussen bergen purper Op de oever in 't gele huis schijnsel van vlammen rook geur van turf Het klotsen van water gerust smelt de tijd bergen bootje en huis in de stervende gloed van de Ierse schemer vergleden…

Bomen schuilen in een verre rooilijn Kleuren zijn van scherpte bevrijd Lucht en land vloeien in samenzijn Als het oog zich op de vlakte neervlijt…

In de armen van het zandpad rust in het late middaglicht het vale veld De bosrand breekt de zon in duizend stralen kleurend al naar rood Vogels moegefloten en gezongen keren huiswaarts naar hun bomen De vader maant zijn kinderen: Kom we gaan ! Nog lang niet moegespeeld en niet tot luisteren van zins: Ach pap laat ons nou nog even…

In de vervaagde, municipale binnentuinen ontwaken 's nachts de kersenbomen. Een roezende conciërge beent rond. Nachtvlinders pruttelen er zacht tegen een peertje, balkon driehoog. Geluid, hij kijkt op. Naakt als een asperge puilt ze uit het groen velours. Ze lacht. Even licht zijn waakvlam en de klimop van zinloze brieven die de wind vroeger…

Ja nu is ze daar de sneeuw die viel vannacht smelt om de middag kijk hoe ze van de bomen ik zie het graag van nature ritselt er is geen houden aan ook al is het hartje winter…

Achter ons huis ligt een tuin hij is niet eens zo klein een stuk of dertig aren moet hij zo wel zijn éénmaal in de week dan maai ik het gras en loop daarbij te wensen dat het gazon kleiner was ik maakte ook wat perken een bloemetje staat fris ik weet nu ondertussen wat onkruid wieden is over het hele karwei loop ik te klagen en te…

Dat schijnbaar misgaan met dat killig onbetrokken zijn geen herberg zoeken vinden voor elkander laat staan er ook een zijn…

Een landschap met kerktoren en boerderij. Een beeld pittoresk van aard en alles is daar bedaard. Daar waar vrede heerst en rust. De zon op de weiden door sloten omrand. Veel groen en af en toe rode en rieten daken. Een gehucht ergens langs een rivier waar je in de winter het vriezen hoort kraken. In de verbeelding spreekt Anton Pieck en…

Soms ligt mijn hart gesterkt, maar verward achter de einder Echt heel ver voorbij over de grenzen de horizon gepasseerd het leven soms hard Gehard door het leven. Niet gesard naar de mooiste stroom Een zeer lange weg van zeven stromen elkaar geheel negérend dus totaal verward Paarden sieren een mooi landschap van heuvels en rotsen…

Het Zwartewater Wild en donker, dan weer kalm schitterend zilver. woest en ruig soms, of lief kabbelend Oh rivier van mijn jeugd, en nu nog . De felle gloed bij het vertrekken van de dag na stralend in mijn hoofd. In een blinkend meanderend spoor trekt ze door dit groene landschap Levensbron, en schependrager getemd door rotsige oevers…

Parelende takjes fonkelende dauwdiamantjes nevelweefsel over dampend akkerveld. Speelse blauwgroene luchtlaagjes, in een bedje van zachte herfstzonnestralen. Bont gekleurd bladlover van kastanjelaar. In ver-zicht een slapende zwarte brabander onder traag heen en weer wiegende slierttakken van een treurwilg. Zo eenzaam en verlaten in…

Het land ter zielen aan de oevers van de kade, uiterwaarden Het tegenlicht van glinstering weerkaatst het zwevend gruis Lichtend pad kabbelt het spreken in de wuivende kraag Het land ter zielen houdt de voeten staande rond de spiegeling van het stadsgezicht…

Op het droomerf Van mijn jeugd Zie 'k mijzelf Dartel huppend Over goudsbloemen Springen die zwierig Hangen over het Het tuinpad Van mijn vader - Een niet in woorden Te vangen geluk Maakt zich van Mij meester - Want wat zich nu Aan mij voltrekt Is kortstondige extase Over wat hopelijk Mijn levenspad zal zijn…

Half in het donker, half in het licht Twee gaten in een vergezicht Eén gat waarin het licht verdween Eén gat daar gluurde ik doorheen Ik zag het zand dat stoof in de wind Ik zag hoe de zon in het water scheen Half in het donker maar ongedoofd Kaatst het licht van wand tot wand door mijn hoofd Flitst en stuitert van hier naar daar Gedachten…

Een weldaad aan rust draag ik mee op deze dag.. een dag waar uren loom van mijn schouders glijden, wolken zorgeloos voorbijgaan, oude bomen langzaam groeien langs velden waar halmen van goud hun ruige stoppels laten staan.…

Te midden van ontginningen der woeste gronden liggen kanalen van vloeibaar zwart als primaire aderen aan geboortegrond gebonden. Nauwelijks hoorbaar zijn fluisterende verhalen over een week gedempt hart gelegen op de waterscheiding langs de palen. Ginds ademen verre dwaallichten schrille klanken op de grens van nevel en land zonder te verzaken…

De Spiegelplas kleurt geel, daarna metallicblauw en dan wordt één paneel door nevelslierten grauw. Terwijl je vaart vermindert zie je de lucht die zindert van fluoroze strepen en paarse rafelrepen. Je schrijft op wat je vindt. Je pen is kleurenblind.…

het gras kent geen geheimen dan waarmee de wind het toerust een lichte stroom brengt het tot sussen en zwijgen verstrooid in rust aan niets hoeven te wennen het gras glijdt mee met gedachten het ademt diep wat te binnen schiet dicht bij de aarde reiken halmen naar de hemel zonder te bewegen liggen tussen de stand van het gras zo…

Nevels tussen de grove dennen weglopend in het glooiend zand ik hoef nooit aan jou te wennen jij staat altijd aan mijn kant.…

Jonge eiken maken een bos ratelpopulieren een allee drie op de fiets kletsen…

diep in het Oblast nog honderd en twee werst in de trojka doorheen geschilferde berken snerpende wind zweept ons voort door het kale bos Chlynov nog ver maar dat bestaat niet meer ook de Vjatka zal ophouden met stromen alles verdwenen zelfs vadertje vorst weet dat de lente komt en de berken weer de Vorovskogo Ulitsa zullen…

Op een kei een meeuw een glimmend reusachtig ei vlakbij is de zee al meteen take off een overmoedig zwenken een borend gekrijs een schuimende zee een scheren op vier winden vermetele duik…

over wondere wateren waait een vergezicht een oude kerk met breekbare zerken achter wuivend riet waar eenden tateren een lintlandschap onder heilspellend licht…

Stemmig gebogen onder wind en weer, mild vertroebeld door het kreupele hout, was het in het jeugdig land van weleer qua heldere herinnering warm noch koud. De zon scheen in kleuren geel, goud en groen langs het schelmendecor van stad en land. De willoze rede met ongeschonden blazoen ging met ongebreideld geloof hand in hand. Waar de vlakke…