Alle inzendingen over lijdzaam

De eerste vlinder dartelt door de voorjaarslucht neemt mijn bezwaarde gevoelens voor een onbezorgde vrije vlucht op haar smal ogende tengere rug ‘k laat haar begaan lijdzaam heel gedwee ze neemt ze met zich mee langs de schoonheid van de prille bloemenpracht ze worden met frisheid door gelucht die vrijheid blijheid vol van levenslust…

Het leven heeft veel onzichtbare grenzen. We denken: Het leven legt ze er neer. We kunnen ze niet verleggen. toch komen er steeds meer. De wereld verdeelt zich, In wereldjes met eigen grenzen. Partijtjes en groepjes. Overschrijdt je een grens, je hoort er niet bij, hoe graag je zou wensen. Als een vreemde wordt je behandeld. Papieren moeten…

Lees jij nog de laatste uren die schoonheid vormen in gracieus licht een hand schraal de winters voert laat kelken sluiten in gevangen vorst de wereld weent om afgestorvenen verkwisting van het goed naar kwaad verschrompeld is reeds de rauwe aanwas broed zal allengs lijdzaam verscheiden gedoemd zijn zij die kwistig smeden een kort vermaak…

ik kan de vroegte wel begrijpen, de bruid in trouw en korte verhalen met onbedekt en zelfde gezicht de mond zo rijk, geheel luchtledig de houdbaarheid of ochtendhanden het tijdelijke in prachtig licht maar ik weet van stilte, het lijdzaam staren het gedoofde vuur in gesloten nachten onvolmaakt en ooit geleden dus ik liet hem gaan…

Denk dan aan de Dode Soldaten, en luister naar het lied van namen, duizenden namen dat Zij lijdzaam zingen in smart en droefenis. Gedoog de schrijnende klaagzang van slijk, geronnen bloed, over de hel van oorlogsgeweld en waar geen mensenleven telt.…

traan rolt langzaam langzaam maar zeker naar beneden de andere tranen zijn volgzaam er is verdriet geleden een zout spoor achterlatend zachtjes wenend de emotie gehavend niet redegevend de mond gesloten lippen die trillen de trots ruw omgestoten op zoek naar troost om te stillen het verdriet heeft de overhand treurend over dat ene lijdzaam…

Uren later, dagen zet ik nu pas hier weer een pen op deze bladzij papier de tijd daartussen was een stuk tijd wat onopvallend is doorgelopen een stukje verder tussentijds niets gebeurd geen moed, zin iets te laten gebeuren ook geen dingen die moeten gebeuren niets doodlopende tijd traag oneindig langzaam lijdzaam wachtend voorbijgaande…

De Dnieper òù 4 De eeuwen minzaam dragende Haar schoonheid trots ten toon Volgt onvermurwbaar haar loop Trotserend de lozing en onbegrip Geen oorlogen sabelden haar neder Zij heeft allen lijdzaam gedragen Vervaarde geschonden het verdriet Men heeft haar nimmer horen klagen Herboren maagdelijk stromende Laakt…

Je diepste geheim, gaf jij me prijs, en ik hoorde je lijdzaam aan... m'n ervaring gespiegeld, toevalligerwijs, terwijl jij dacht hierin alleen te staan... Als ik in je ogen kijk... dan zie ik 'ons' verleden... dan schokt mijn adem, en verkrampt mijn hart...…

je huis stap voor stap, bedachtzaam iedere taal uit mijn passen haalde tot het kruim mijn ledematen omsingelde hoe ik brak toen ik jouw handen in andere handen voelde, mijn rechterarm verloor als een broos nest waarvan de takjes braken alsof de dood reeds zachtjes tikte hoe ik voor eeuwig misvormd door hunkering niet anders kan dan lijdzaam…

Ongeloof dat geen twijfel kan verdragen in ongestelde vragen, zoektocht van de werkelijkheid naar niemandsland nooit volbracht om vermoedens niet verlegen niet gerijpt om niet te delen cognitief begrip van lijdzaamheid het oude inzicht te laten helen verloren in beetje eenkennigheid verkend op veel te vlakke wegen, opgeteld in elke stap…

een nieuw geloof wordt alom beleden de man was al lang bekeerd z’n vrouw door onbegrip verteerd volgt hem lijdzaam vanaf heden beiden zitten vooraan op het puntje van de bank en beiden juichen na veel geduld als het doel waarvoor wordt vervuld en beiden belijden dan hun dank zoals eertijds heeft ook dit geloof z’n vele goden en ook nu…

De prilste tocht die ik zal ondernemen uit de schaduw naar het andere licht weg van het mogelijk samen verademen een jonge blos ochtendglanzen in zicht leidt tot een herhaald lijdzaam ondergaan van het voorbije dat getekend in mij blijft slaat de weg vlakbij het slotstuk stilaan af naar wat is maar nimmer in het…

mijn leven kleur Hoe vreemd het is dat ik je ga vergeten Langzaam sluit zich nu die deur Ik leefde echt voor jou Ik was jouw wachter Ik vraag me af of je dat wist Desondanks liet jij mij achter God, wat heb ik je gemist Dagen in eenzaamheid Vol met gedachten Heb ik aan jou besteed Om maar te zwijgen van die nachten Dat ik lijdzaam…

zie mijn vriend en meester daar staan in ‘t licht lijdzaam onder bespotting en verbijst’rend venijn doodsbleek en zwijgend tussen valsheid en leugen in deze zwarte nacht smeult het vuur van haat verraad en achterdocht de mens daar ken ik niet waarachtig nooit gezien ik zweer het bij god de zon ontwaakt bloedrood en de haan kraait…

vertelde je eindelijk wat jou was overkomen in jouw jeugd er vlogen kraaien boven bomen die onder herfstlicht op het kerkhof stonden er huppelde een verdwaald konijn op het goed onderhouden graf van de buurvrouw je gaf mij de brief waarin alles stond geschreven, in stilte lees ik woorden uit de brief zo lang geleden lijdzaam…

telkens als ik wolken veradem smaakt lucht naar grondig water klinkt tijd tussen vroeger en later in cadans van lijdzaam metrum dan voel ik weemoed wellen fijne druppels door poriën gaan blijf ik achter alle bomen staan om drentelloos te versnellen tranen keren tot condens weerom met zilveren sluiers die 't gezicht verhullen, want alleen…

Devoot stil je mijn gebed, mijn litanie van lijdzaam deren bezweer je met een trillende glimlach. Vanaf nu hou ik van jou.…

Ontwijkende blikken kruisen elkaar Onhoorbare woorden worden gehoord Door vier nieuwsgierige oren opgevangen Zo dat zij naar sprankjes hoop verlangen Onhoorbare woorden worden gehoord Gebaren worden geanalyseerd Apart van elkaar, totaal onterecht Onbedoelde gebaren, als stress schijnen ze echt Gebaren worden geanalyseerd Ik ben het lijdzame…

dan wijkt het lange lint van zilver zand voor uitgestoken broodmagere armen sirenen vluchten lijdzaam voor erbarmen geen scherpe rotsen maar een veilig land na de havenhoofden zwarte kaden verworden zeebenen tot vaste voeten geen lager wal meer of het eeuwig boeten van hun vrouwen door de zee verraden het onheil komt niet van de woeste vloed…

Piussen en Johannessen Naar deze wereld Star, progressief Lijdzaam, bekrompen of actief Kerkvaders in de engste en de ruimste zin Moeten de geestelijke noten kraken Moeten de eenheid in de kerk bewaken Staan aan hun begin Hij die was, is er niet meer Verdiende kritiek of lof Zoals het hoort Maar wel geliefd Dat vond ik ook Het wachten…

ik geef je geen dromen meer noch zet de kersenboom voor je klaar op de puinhopen van de oude rivier waarin alles lijdzaam stil wordt vanaf hier open ik mezelf wel en de tijd, de deuren van het rouwbeklag zullen voor het grijpen liggen ogenblikken zoals ze zijn zoals ik ben wanneer de nacht voorbij moet en ik rond en rond draai…

Lijdzaam zal ik moeten dragen wat geschiedt in Eros naam het juridisch aan te klagen heeft geen zin, zíj treft geen blaam.…

Geschreven stilte op de huid leidt tot het lot van ongebondenheid zonder dat de ganzenveren breken geslepen in hun vrije vlucht van toegankelijkheid op de grens van de werkelijkheid en het lijdzaam schrijven genas verbonden in gehechte levensplooien sluimerde een onechtheid van het denken met de gesluierde waarheid voor ogen die…

je koos voor dood in uitzichtloos voelde levend vingers sterven vegeteerde zonder greep niet nog een week het was wat jou betreft wel mooi geweest je opende een deur zonder lijdzaam af te wachten we hopen dat je binnen komt met het laatste van je krachten wij drempelen een levenlang weten van jouw laatste gang maar donkeren…

Het scherpe zand veegt ze nog lijdzaam van de tafel en de bank. Een afgebroken rozenrank prikt ingehouden woede in haar ogen en zijn valse doornen in haar hand. Ze haalt de bedden maar weer af en dweilt de opgedroogde plas die, naast de pot beland, vol afschuw wordt bekeken.…

de zon het betreden pad wanneer de dichter woorden laat vervagen in ondergrondse, nachtelijke lagen die nog schemeren doorheen zijn zielensmart hij schikt het zwijgen in ’t bleke ochtendlicht onder de grimmige wolken op de ruit verzamelt zinnen voor zijn stervende bruid wanneer zij het uur volgt zonder morgenzicht en in die stilte van lijdzame…

handen tegen de jouwe aard jou met mij, in stille verbondenheid ik zie het koord van jouw leven de lijn tussen goed en slecht, iedere dag voorzichtige stappen, om het lot niet te tarten En toch, als het even kan, een zijstap maar nooit terug, nooit heel en altijd minder dan de vorige keer dromen najagend in de nacht, kleur bekennen overdag, lijdzaam…

zij zijn nooit samen uit of thuis wel hecht verbonden door dat huis geen mens weet of zij ouder zijn van regenbui bij zonneschijn als zij haar neus de deur uit steekt de zon door de depressie breekt zit manlief lijdzaam op zijn kont ziet zon juist als een onweersfront plots schuift zij steels haar man opzij zij weet zijn bui gaat snel…

Maar aan het einde van zijn lijdzaam dulden, spruit op een lichte morgen, als een vlam van 't heet verlangen dat hem gans vervulde, een bloem van heimwee uit zijn dorre stam.…