121 resultaten.
toekomstig verleden
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 81 de foto vangt vlakheid op papier,
het begin en einde van voortduren,
de versheid van perkament
je laat me raden naar herkomst,
naar de gezichten van dienst
en de wijzers van de klok
bij een rammelende maag kan
ik de foto niet eten, toch stilt
zij de honger zonder wedervraag
in deze aarde besterft het
onderhuidse, in het voorbijgaan,…
De wulps gekrulde
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 69 geen papyrus meer
of dikke rollen perkament
handgeschreven boeken
worden als museumstuk gekend
het goud op snee
de wulps gekrulde
grote halen in tijdloze
levensverhalen zijn voorbij
het handgeschept papier
waarop vezels streden
met de letters van de
kroontjespen verleden tijd
woorden kaatsen
in het naamloze zwart wit
het onpersoonlijke…
Dichtersangst
netgedicht
4.0 met 39 stemmen 433 tongval zoekt spreken dicteert onderworpen
maar de dichter ziet woorden in gal en steen
Hij spreekt hier de letters in onrust gedropen
Zijn wereld bevredigd het blok aan zijn been
De dichter bevestigt zijn wezen stilzwijgend
Geluidloos verstokt in gekrabbel bevroren
De rebel wordt immers vermeden door oren,
luidruchtig verbonden met dwaas perkament…
Maat - en meetlint
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 226 Zinnen, geef mij je woorden
terug, huid van perkament
een lege slaapzak op de rug,
om inzichtelijk te worden
blindheid op het papier, het
wordt me aangepraat misschien,
geblinddoekt naar een einde
streven naar gelijke strofen
en ik de inhoud nog niet zie
en me op de private tekst verlaat,
het ene dicht de ander toe in de
maat- en…
Een woord ?
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 343 Als ik daar een klank
voor vond, als bede uit te
preken op een zonnetrede
van de lentestond, die te
beschrijven op lelieblank
perkament voor alle uren
als je mij niet kent, als ik
dat woord mocht vinden,
vraag ik jou dit verlangen
te verwoorden, wat eerst
niet over de lippen kwam,
te spreken uit jouw mond.…
ik zie haar nog wel eens
gedicht
2.0 met 76 stemmen 26.026 ik zie haar nog wel eens
blond en aangepaste lippenstift
verkreukeld perkament van dichtbij
een vrouw met bontjas in een bus
tas dichtbij haar
lippen dicht op elkaar want je weet
nooit wat er kan gebeuren
de ogen vosachtig wantrouwend
achter de kooi van een modieuze bril
dan zit ze op de bank en praat
ratelend uit een oud plakboek
en…
ik heb mij met moeite alleen gemaakt.
poëzie
3.0 met 79 stemmen 23.273 je schoenen zijn van perkament
o - mijn vriend - deze wereld is niet de echte.…
Het bestaan
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 1.322 De perkamenten van mijn ziel
kerfde ik in het goud
zoals onze namen ooit zo kort vereeuwigd
in een stuk vernield schroot.
Ik wou hem doen vliegen,
die vlieger,
op de dag van onze dood,
maar hij woog gewoon te zwaar
en viel als de maan weer omlaag.…
Moestuin.
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 2.580 Perkament dacht ik, rimpels
bedoelde hij. We speelden generatiekloven,
dat is traditie. Moeder had rotsen
toen ze stierf en papa verbrandde
de Rolonda nog voor haar laatste
adem van de steedeur was getrokken.
We lieten hem begaan, vader was
stief. Hij had geen weet van ons
Pukkie in de kruisbessen.…
Geurtuin,
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 247 Als ik hiervoor woorden
kon vinden zou ik de ogen
sluiten en geblinddoekt
dwalen in jouw geurentuin
en vastleggen op tijdloos
perkament maar niet kon
zeggen op dat moment als je
er niet bent en dat is vaak.
"Zoals de bloemen hun geur
verspreiden, hebben wij de
liefde nodig om mens te zijn ".
Francis Bacon…
Remedie?
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 115 Zinnen, geef mij je woorden
terug, huid van perkament
een lege slaapzak op de rug,
om inzichtelijk te worden
blindheid op het papier, het
wordt me aangepraat misschien,
geblinddoekt naar een einde
streven naar gelijke strofen,
waarvan ik de inhoud nog niet zie .…
Cursief ?
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 145 Gesmoord in twijfel en
maakt subjectief om dat
pad alleen te gaan over
de naakte pagina’s van
het laatste hoofdstuk
waarin ik werd getroost
door mijn lief, eeuwen
pril geluk op vergeeld
perkament, maar altijd cursief.…
Massief
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 167 Loom land onder het strakke weefsel
dat alleen het diepste hemelblauw bieden kan
over de perkamenten huid
kruipt het geluid van rondtrekkende stammen
door wind en water
in de gelaagde aarde geëtst
de leegte is massief en hardnekkig
nodigt iedereen binnen
maar de aarzeling zoekt dralend een uitvlucht
voor de symfonie van exotische marktpleinen…
Israël
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 38 Omzwervingen en de uiteindelijke
vestiging in het land van belofte
over de rivier rondom de vijandelijke
horde straalt het vergezicht van de gelofte
Het land ligt als een verscheurde
mantel in het hart van de tijd ; ik denk
aan handen en het perkament verkleurde,
de schrijvers van het schoon geschenk
Wij voelen ons met jullie verbonden…
Zonder titel
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 342 Op een dozijnmatige ochtend,
tussen handdoek en hemd,
welde onverwacht uit koele diepte
een stem op,
een verloren gewaand stuk papier,
een vergeeld krantenknipsel
als perkament van herinnering.
Zelfs de geur vloeide zich een weg door de duisternis.
Nu ben je een gezicht zonder naam,
een gedicht zonder titel.…
Taalstilering
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 107 Zinnen, geef mij je woorden
terug, witte huid van perkament,
een lege windbuil op de rug,
om inzichtelijk te blijven als
de blindheid op papier, het
is me aangepraat misschien,
geblinddoekt naar het einde,
streven naar de juiste strofen
waarvan ik de inhoud nog niet zie.…
Mijn eigen mythe?
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 30 het sterven herkent
zich in de kleine dood
van afscheid, elk moment
van minnekozen verlegt
de schaduw van de tijd
gesmoord in twijfel
lijkt alles subjectief, het
pad alleen te gaan over
een blanco pagina van
het laatste hoofdstuk
eeuwenoud geluk geëtst
op perkament wordt
het snel een eigen mythe,
maar altijd weer cursief,…
Eigen Mythe?
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 38 het sterven herkent
zich in de kleine dood
van afscheid, elk moment
van minnekozen verlegt
de schaduw van de tijd
gesmoord in twijfel
lijkt alles subjectief, het
pad alleen te gaan over
een blanco pagina van
het laatste hoofdstuk
eeuwenoud geluk gedeeld
op perkament wordt
het snel een eigen mythe,
maar altijd weer cursief…
Van achter een papieren muur
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 398 Men kan geen pijn met venijn bestrijden
als woorden mijn ziel gevangen houden
Mijn handen zijn als perkament
Mijn tranen vloeien als inkt
op een oude huid
die de winter draagt als een koude jas
Kan ik schuilen
achter een papieren muur?
Of in het vuur der waarheid
dat smeult op een zwakke plek?…
IJle splinters?
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 56 Verzinning, geef mij je woorden terug,
kwetsbare huid van perkament,
een lege windbuil op de rug,
om inzichtelijk in te lijven op
de blindheid op papier, het
is me aangepraat misschien,
blinddoek tot het zoveelste einde,
streven naar de juiste strofen
waarvan ik de inhoud nog niet zie
mij op de private tekst verlaat,
het ene verdicht…
Olla Vogala
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 1.109 Maar ik, ik kleef hier vast aan perkament
vol zwart en traan en voel het blanke vel
zo vloeibaar op uw borst hier in mijn cel
tot alles stolt - alleen gemis is permanent.
Alle dingen worden mij te inghe.
Wie geneest de smart van geest en hart ?
Het dicht in moedertaal ? Ben ik een bard ?
Hoe bloedig ver is nu uw zoete zingen...…
Houw en trouw
poëzie
3.0 met 51 stemmen 5.514 Dàt was een zegel zonder breuk,
Een handschrift, nooit nog vals bevonden,
Een vaste borgtocht, nooit geschonden,
Een perkament in goeden reuk,
Dat nooit een barst had of een kreuk!
In Oost en West, in Zuid en Noord
Werd Holland om die leus geprezen.....
Och!…
Atlantis – de verzonken dichter
hartenkreet
2.0 met 2 stemmen 270 rook de roze nevelen – van het leven
een traan, ’t was hem aan het ontgaan
de geur van ’t leven, deed hem angstig beven
zijn ziel ontsloot zich, de vervagende droom
des dichters geest begon te ontwaken,
glinsterende gedachten, sijpelde als ’n stroom
water weg uit zijn handen, ’t deed ze staken
’t was een triest gezicht, de pen toch op ’t perkament…
Het juiste perspectief?
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 93 Bezinning, geef mij je woorden terug,
kwetsbare huid van perkament,
soms een lege windbuil op de rug,
om overzichtelijk te blijven in
mijn blindheid op papier, het
is me aangepraat misschien, het
bit te strak tot de laatste hindernis,
te streven naar de juiste strofen
waarvan ik de inhoud nog niet zie
mij op de private tekst verlaat…
Zoektocht of queeste?
hartenkreet
5.0 met 1 stemmen 49 Zintuig, geef mij je woorden terug,
kwetsbare huid van perkament,
een lege windbuil op de rug,
om inzichtelijk in te lijven op
de blindheid van papier, het
is me aangepraat misschien,
geblinddoekt tot de laatste strofe,
streven naar de inhoud waarvan
ik de essentie nog niet doorzie,
te veel op de private tekst verlaat,
het ene verdicht…
gewone jongen
gedicht
4.0 met 39 stemmen 11.404 de dichter droomt van oeverloze stromen
die traag door een oneindig laagland gaan
hij peinst over de zin van het bestaan
en wat er na de dood zo-al zal komen
hij is een god in ’t diepst van zijn gedachten
z’n ganzenveer bedwingt het perkament
beschrijft de wolkenvelden die frequent
extase of een zwaar gemijmer brachten
hij weent om bloemen…
Naamloos
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 426 Het blijft een open brief
Waarom gieten we verzen in een mal van gips
met de ijdele hunker om later ook nog
de versteende vrucht na te proeven
het sap, de schil versneden op de tong
Waarom schenden we ons gebit
aan de blanke pit
We verzegelen het bericht
noemen het een gedicht
Opgerold perkament in een koker gepropt
een Save Our Souls…
bomen sterven liggend
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 214 er wordt soms gerecycleerd
gelukkig, ook wel eens geprotesteerd
online, maar tevens op papier,
te wit voor een tweede bedrijf
flyer maar, een papieren nee
voor elke boom geveld
en dat we zullen stikken
werd ons al lang voorspeld
op dat goede oude perkament…
Als de vlinders dromen
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 582 Als ik daar adem
voor vond, een laatste
bede op de hoogste
trede van de lentestond,
geënt op marmer
perkament voor de
uren waar de zon op
scheen, wanneer
je mij niet kent.…
Vrucht zonder pit?
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 294 Daarin komen we liefde te kort,
een woord waarom gelachen wordt,
het blauw wordt ijs, daarna grauw,
niet in staat innerlijk te bloeien, in
de kou wordt alles ontkend, vruchten
zonder pit, de aarde in twee delen
getekend op oud perkament, is
dat de band waarmee het leven ons
aan een wereld vol geheimen bindt?…