Alle inzendingen over schril

Pinokkio hing houterig in de kramen Bomvol met allerhande souveniertjes Die wij, op hoop van zegen zijnde Kniertjes, Maar wat graag voor de kinderen meenamen We keken door getinte brillenglazen En knepen onze oogleden tot kiertjes Omdat het zout als bijterige miertjes Op onze arme oogbollen bleef azen Pisa vormde een schril contrast met…

Toen de eerste regendruppels daalden zuchtte ik gelijk het dorre lover, zacht Wat had mij toch naar hier gehaald en waarom trotseerde ik die zwarte nacht Verre klonk het krijsend schril geluid van een onheilspellend nachtelijk dier Koude rillingen roerden stil mijn huid ik huilde om haar, reeds drie kwartier Grauwe wolken dekten verre de…

Maar zoals regen-middag, schril van rood'rig vroeg-kil licht-geril, de avond heelt met gulden honing, zo stroomt, als door de stille woning jouw geurig ruisen nader-spoelt, 't geluk me om 't hart met koelte en zoelt'! ----------------------------------------…

De wilde golven sloegen Luider en luider langs de zijden, droegen Hoog-op het broze vaartuig, met geklag Van schril zoevend gieren door want en stag, Die knerpten. Hoorde-i niet, hoe de andren joegen Hierheen en daarheen, zuchtten, riepen, kloegen? Hij las maar, las, totdat hij niets meer zag ...…

De maan beschijnt ons geel en schril, Een aap slaakt nu en dan een gil; Wij blijven na de dood soldaat, Op ’t slagveld in ’t gelid. ------------------------------------- uit: Yoeng Poe Tsjoeng (1930)…

in schril contrast met de stille schare verzameld rondom het nog open graf overstemt het lawaai van een vliegtuig de stem van de spreker die gehuld in een donkere jas met zorgvuldig gekozen woorden een arbeidsverleden tracht te beschrijven dat als we hem mogen geloven zou hebben bestaan uit het met veel succes werken van de één naar de andere…

. - En 'k ril van 't schril gesnater, De stilt' doortrillende als een weeëroep.…

Hij kijkt nog altijd door een roze bril Maar de werkelijkheid is het contrast Het is verbluffend schril. Hij zal nog veel moeten leren. Het filmpje zal nog generaties meedraaien. Het zal hen ontroeren Spijtig van mij zijn er alleen foto’s getrokken met zo’n vierkant bakje. Meer mislukkingen, dan nuttig materiaal.…

't Was of angstwekkend snel en schril Liefde in onze zielen dorde. Zij nam haastig afscheid, dacht: ‘Ik wil Liever nog niet gelukkig worden.’ Nu is het te laat, waarom toen niet door Onverhoeds aanrakende monden En armen om bevende schouders gewonden 't Geluk ontbonden, nu voorgoed teloor?…

het restant, de overblijfsel van de zomer staan in schril contrast met wat ik erover wil schrijven, kleine vergaar dingetjes vallen in het niet bij het schrale gevoel waar dit seizoen op broedt ruwe regens smeken de grond om zeeën van verdriet aan te maken, armoe hangt aan de twijgen en de geur van gaan is een binnenkomer voor de late gast…

Een kreet, een gil klinkt schril en rauw: De landman, door de waatren vast-genepen, Wordt in de dood gesleurd met brede klauw. -…

Ik sta stil en schep het schril stilleven op papier. Het evenwicht is nog lang zoek. Vanaf nu geloof ik in de mens. God in mij hij lacht.…

De paardenmolen deinst in crescendo de hoogste sferen in Gekir van een peuter zo schril gaat dat knap universum recht in. Gebed en meditatie ter bedanking voor al het wondermooie Prachtig al de Liefde overal ter wereld; zij kan staal doen plooien.…

De was verandert de kleur van regen, verborgen onder zoden gras, totdat jij doorbrak, stond de horizon te laag en leek of die achter een violet gordijn verborgen was, druppels kaarsvet parellen traag op verse bladeren, die er kennelijk gisteren nog niet waren, om in schril contrast de moed weer te laten wegen, want morgen wordt het beter…

Geween ook tandengeknars Dokters hadden het opgegeven Landloopster had er niets aan Gesmeekt en oh zo vaak gebeden Opgesloten in zielige barre toren Net niemand bleek me nog te horen De vuisten bloedend geslagen Zombie die nog slechts kon ademhalen Sidderend in mijn pikzwarte hel Verstikt in eigen schril gejank Beneveld door een muffe…

Schreeuwende zeevogels lokken me naar de kliffen Het zwarte lavazand steekt schril af Tegen het bijgekleurde blauw van de oceaan In het noorden stoeien fotogenieke watermonsters Terwijl ze flirten met de poolcirkel Op het land ademen of spuiten de fumarolen en solfatoren Hun stinkende adem uit en lavakraters bekomen van hun laatste eruptie…

't Klonk schril op de heide: hun baasjes floten beiden op de hei-eide.…

Dan hoor ik wel, gebarsten gong, Slaaps wijsje zoals moeder 't zong Vlak vóór de diepe blinde sprong: Nog gaat het vals met leemte aan leemt; Maar 't klinkt niet langer schril en vreemd, Als straks de dood het overneemt.…

ik stond daar in die canyon, zo nietig in schril contrast tegen die magistrale rotsformaties in een diversiteit aan kleuren, van dieprood naar zandbeige. de geschiedenis van de aarde ontrafelde zich voor mijn ogen in miljarden jaren evolutie vol probeersels en vergissingen.…

De dagen kennen soms schaduwen breed en smal, uren vormen dan vaak een leren voetbal, melken dagen en weken schril uit met die fluit. Dus nu even niet denken aan dat wat was, als zware stilte wederom volstrekt nog spreekt, het felle gemis zwijgend preekt en het bestaan zelfstandig zelf doorgaan nog echt te pijnlijk is. ©12-7-2018…

maar dat staat in schril contrast met het wormpje onder aan zijn dikke bast.…

Landschap in de schemer verloren, Bergtop met een meer zo koud, Koestert schril een vloeibaar goud, Sprankelend in stilstand bevroren, Pegels van ijs markeren de rand, Punten achter elkaar vertand, Verhard en star maar transparant, Kristallen schitteren als korrels zand, Stijgende zon op het koele meer, Stralend licht breekt speels en fel…

In schril contrast met het enorme pakket, wat Spanje kreeg niet stil verwacht maar wel gekregen, dikke lagen sneeuw Blijft het hier beperkt tot: een te verwaarlozen beetje wit, lang verwacht wel gekregen maar een beetje meer, was welkom geweest!…

De aan de Einder zwartgeworden Luchten Mijn penseel vliegt over Het kleurenpallet, mijn Fresco gestalte Gevend De aarde scheurt onder Mijn voeten, angst Is mij Vreemd Kleuren door mijzelf gekozen, Afgedwongen door sjamanistische Visioenen, wijds Verbeeld Woeste trommelaars verscheuren mijn Pijnlijke trommelvliezen doch Ik lach Schril…

Een doodsklap omdat diegene zijn mond open deed "Vrede op aarde" We zingen het uit volle borst rond de kerst Ach, een schril contrast met de werkelijkheid Nederland…waar neem je ons mee naar toe? Wanneer zal je rood wit blauw weer schijnen Vertel mij weer je prachtige oorsprong daar waar het ooit allemaal eens begon……

loer Wel uitkijken voor slinkse hondendrollen Soms in onze schik met onze vredige ik wandelen we vandaag daaraan voorbij Kille krijgstactiek en politiek gespin baren tsaren 2.0 die botoxverstard door een onbarmhartig oorlogshart dreigen met kernachtige verwoesting Een sperwer bidt nu onder bescherming Plots valt hij loodrecht, een kort schril…

In schril contrast met tegenwoordige tijd, waarin iedereen een camera bij zich heeft, al zou ie in een mobiele telefoon moeten zitten. Maar iedereen kan zich met recht eigenaar noemen van een kolossaal aanbod van foto’s genomen vanaf het moment van geboorte of zelfs al van daarvoor.…

Ik hef de tand op om hem nog beter te bezien en dan hoor ik hoog en schril een vrouw lachen. Ik ken die stem. Toorn trekt door mij heen. Ik zie haar echter niet en ik wil haar ook niet zien. Maar kennelijk is die vervloekte Melly Melencolia niet te ontlopen. Ik heb levenslang. ...........................................................…

Alles zat heel stil Zoodra ze voortrad, oogen keken schril Van takken waar twee duiven in hun tooi Op schommelden, er daalde een sprietje hooi. Zij was als een wit beeldje toen ze ging Een lage laan in, waar de schemering Nooit optrekt. 's Morgens smelt er koele damp Uit dauw, en 's middags brandt de geele lamp Van 't licht er nevelig.…