Alle inzendingen over wakend oog

hoe groot is het verschil tussen twijfels en keuzes… stappen ik heb ze ooit gemaakt betamelijk en voldaan tussen de tweestrijd dikwijls weer mezelf betrappen op matte vlakken tussen het groen glanzend tapijt maar nu… meer dan ooit schuilt het verlangen in mijn hart op verhaal te komen de weldaad te voelen ontwaken…

open ogen verdragen weing licht in een wankel jaargetijde versleten levens uit de lijst gehaald verblind ten val gebracht ijskoude handen op het hart gedrukt is het ooit zomer geweest?…

maar o u, men gebruike het gewicht van uitgerafeld en opnieuw gesponnen verlangen naar het verlangen naar de onnaspeurbare schim van de Schone van Li om de luchten te wegen vooraleer men er u in aanbrengen wil (zo wuift althans de levende les van uw blanke lendenen het toe op dit vuile blik, in het afwezige oog dat het op uw verwijlen gevestigd…

wat doet het er toe, waar ik was jij bent een deel van mij waar de rivieren ontstaan beloften van aarde aan de hemel stromend het licht tegemoet daar waar de liefde is en alle vijanden slapen alleen de tijd nog met zijn heldere oog als volle maan boven onze lichamen wakend tot verschrikking van mijn ziel.…

Hét is het brood die de honger steelt, een wuivend bos wat mij zachtjes streelt, een tomeloze slaap in hét wakend dromen tussen zwart licht en hét verlichte kwaad wat hét in nachten met me deelt.…

“Ik zag twee beren broodjes smeren”… WAT!? Een wonder! Nee, gewoon waarachtig trek ze mikten alles gulzig in hun bek (Maar kleuters willen meestal toch patat) Zo’n simpel wijsje doet aan poëzie en is in kindertaal zijn evenknie…

en dan is er de nacht waarvan je niet dacht dat het er eens van moest komen afscheid, dag dromen sterven slapend zo vaak geoefend, ik ga er wel voor wakend voor de dood en morgen ben ik er weer misschien ook wel niet neem het mij niet kwalijk…

het was half twee in de nacht toen ik opstond om naar het toilet te gaan en me realiseerde dat zij altijd wakend voor je klaar staan God heel heel hoog in de hemel en vlakbij voor je bed liggend op de grond je trouwe altijd waakzame hond…

O nacht, bevestig dat ik leef, ontken dat ik gelukkig ben, sta toe, dat de liefde mij bijstaat, dat ik wakend het slapen herken. Als ik van wolken en nevels niet weet, als ik neig naar wat niet is te vangen, is, wat mijn lichaam is, dood. Nacht, ik kom om van verlangen.…

er scheen een zacht licht binnenskamers die nacht wakend over het restje droom voordat dekens en doeken zouden lichten en de naderende dag die het vale schijnsel bracht was het geestesuur in dagzoom waarvoor het lichaam in stilte zou zwichten…

Intussen oefent zij zwaard- en vechttechnieken, en rent door het woud van oog om oog, waar zij haar messen slijpt met tegenspraak en heerst met brute kracht.…

In de stilte van de wakende gedachten die zoeken naar een belofte voor een volgende reis en een nieuwe droom over een tijdloze verhaal dat ooit begon met de verlossende hoop en een zee van volgende ogen die geduldig wachten op sprekende beelden van hun zwijgende maan.…

in mijn grondhuis slaap ik tussen de wortels van mijn onder-wakend kind. ------------------------------------------ uit: 'Onder een leeggewaaide boom', 1982.…

de loep vergroot naast het beeld m'n oog ook.…

alsof lucht ledig is door mij heen blaast daadwerkelijk in onzichtbaarheid zoals, titelloos het gelaat in een gedicht dat onder metaforen van de zee kruipt en het zwijgen wordt opgelegd zonder onderhandelen over woordwaarde of het aandeel tot berusting, het gegeven dat aanbreekt wanneer een zoutpilaar wordt bekleed met verte…

(Hemelwerk) Mijn wil leek gebroken Voor even Soms lang Al jaren weer werk ik Met soms nog Die hang Die lust De waarheid van Boven Die heldere ogen Zij spraken en Zeiden: 'jij hebt het Gehaald' Terwijl ik toen kroop Door het oog Van de naald * Uit: 'Het oog' van Vladimir Nabokov…

Publiek, de dichters op de eerste rij van blinde stoelen, mijn plaats is achteraan onder het oog van het gebrandmerkte raam. Waardoor de maan van zieners schijnt voor de dichtregels die ons raken, al dan niet op rijm, voor alles wat we denken te zijn.…

Zie mijn eigen schaduw niet meer, Twijfel over mijn bestaan - Hoofd vol loden gedachten, Gedachtenstroom stroperig Tot stilstand gebracht Buiten bruist het leven Binnen leeft de dood…

Ontsnapt aan de rijmen van smachtende heethoofden (anekdoten die qua lolligheid niet voor elkaar willen onderdoen) sta ik recreërend aan het perspectief van de leegte: het Dwingelderveld (daar waar het oog van Achterberg je terzijde staat) Hier moet het toch lukken verbale vormen om te zetten naar nieuwe sentimenten, Gerrit?…

van niets te leven dan van de synthese uit de winterwarmte van de grond om in de gerijpte nevels over te gaan, waaruit de verborgen zon hem baarde een schuilplaats onder het onbeschreven blad, energie geladen uit eigen kringloop, voorloper van gedroomde wensen met een half oog geopend in hun winterslaap nu nog naakt en in…

In een vermorst land tasten reizigers in het duister, ze wassen hun handen in een grijze zon en dekken hun vermoeide sporen toe, papieren grenzen rotten in het raamwerk van tevredenheid en overvloed en blijven stromen hangen een onwrikbaar taboe, het ontneemt de intrinsieke ruimte van ziel en geest, het autonome recht van mobiliteit…

Het biezen hart heeft ongetelde kamers, de verlichting kiert door de ontboezeming, het inner-oog ligt in het laatje van verwachtingen, de waarheidssleutels liggen onder de mat van de kaal gelopen verkenningen, de scharnieren van het glimmende harnas van het heden moet nog worden gesmeerd, als - tot de laatste draad - versleten jas,…

Wat doe je met de zaken die je ziet Waarschuw je de betreffende personen? Bespaar je hen een ongekend verdriet Belet je ze hun karma op te schonen Wat doe je met de dingen die je weet Die onherroepelijk hen zullen schaden Hoe kosmisch is de wet voor een profeet Wat laat hij wel wat niet in zonlicht baden? Hoe heilig is de gave die hij kreeg…

onmacht in de strijd het gevecht met jezelf verwoest wordt een leven verscheurt door pijn waar angst sluipt in nachtelijk dwalen het zoeken naar waarom de vraag, nog hoelang en jij luistert naar stilte het snikken gesmoord angstvallig wakend dat niemand het hoort…

straal verlichte hemel bij nacht lumineus door mensen aangebracht schijnvertoningen breken het duister gebundeld in kleur en neongefluister glazen steden overstralen de maan nachtdieren wordt de das omgedaan verstoord wankelt ons wakend brein door het nooit meer aardedonker zijn…

Waar de kou weer spreekt ben ik het verhaal dat begint met de wens die de wakende dag vraagt om elke eenzame echo te veranderen in een belofte van warmte en gebaren die elkaar vinden met een liefde zonder zwaartekracht en ogen die beloven dat woorden van afscheid niets meer zullen uitdoven.…

Tot er iets bewolkt en zij begint te gapen Zij leeft genoeg om wakende weer in te slapen.…

Hét is het brood die de honger steelt, een wuivend bos die hét zachtjes streelt, een tomeloze slaap in hét wakende domein tussen zwart licht en verlichte kwaad in een hét wat de barrières met me deelt.…

Ik droomde weer de droom vannacht jij wilde mij dwarsbomen ik had ook niets anders verwacht jij speelt deze rol in tal van mijn dromen eenmaal wakker rolden de tranen over mijn wang zelfs wakend ben ik bang dat het niet anders zal zijn elke gedachte aan jou doet immers pijn.…

Wakend zoek ik mijn gedicht. De stilte zal me volgen met elke gedachte die ik wens. Gezichten zwijgen en zoeken een ontmoeting zonder een vreemdeling. Ik ben op weg naar het einde. Ik begin met het einde. En alleen mijn schaduw weet waarom ik levenslang slaapwandel zonder één verlossende herinnering.…