Alle inzendingen over wereld

ik schrijf van leven tot aan de ondergaande zon draag de dood tot aan mijn kraag het kleedt warm en is barmhartig het eind smaakt naar doffe gebeden en bidt zich door het sluitwerk van opgedrongen vaardigheden die roerloos blijven staren het monotone, het lied zonder verhaal dat toonloos de tijd laat passeren met schreden die al dolend…

Groen is de slag van de stroom door het dal van de dag heuvlen van licht zijn de wallen de stad is een fort door de poorten der bruggen ligt zon gestort over de ruggen der golven de stad is bedolven onder het haar van de zon.…

’t Is waar, de onwaardigste wordt vaak ten top verheven: Verdienste is ongezien, verholen of veracht: De wereld is een zee door stroom en wind gedreven, Waarin de parelschelp in diepe grond blijft kleven, Terwijl zij zich voor ’t oog met nietig wier bevracht.…

Mijn moeder komt uit Afrika en vaderlief is Noor. En daar heb ik al heel wat moeilijkheden mee gehad. Mijn ouders houden veel van mij. Daar ligt de knoop niet hoor! Ik ben nog steeds hun lieve, kleine, teerbeminde schat. Toch ben ik een geval apart, want ik ben een mulat. -------------------------------------------------- Een versje over…

zonder zich te storen aan een wereld die vechtend verkloot blies hij de laatste adem uit en stierf de hongerdood zonder zich te storen aan een wereld zonder brood blies hij de laatste adem uit en stierf de heldendood maar de tranen in hun ogen, uitingen van angst of pijn, glinsterend verdampend op hun wang, zouden dezelfde kunnen zijn…

Geboren in onweer ontlading en donderslag de flitsvereniging van twee vuurstenen, de ene rond - vol, de ander lang en fors is zij een verzinsel mannelijk begonnen is hij sindsdien onvermoeibaar bezig met uitvinden hoe een en ander in elkaar steekt het gat te dichten valt jaagt hij haar achterna krast en tekent hij spijkert, pint haar…

Lampen, de lichtheid van het bestaan Licht over de gehele wereld Hoeveel jaren korter zal de aarde leven Doordat overal die lampen branden Op straten, in winkels, in de cafés, de bordelen. Zien zonder te kijken, meer licht, minder waarnemen Niet meer voelen, geen geur Al die computers Geen gevoel, wel "contact" Geen aanraking. Met internet…

Het kruis brandt op mijn ziel als kindervuistjes rammen, op trommels van verlangen op het netvlies van de wereld van een hunkerende God Dit licht waarvoor ik kniel om schaduw in te dammen en normen op te hangen aan de doornen van de mensheid in haar onomkeerbaar lot verzoent zich met het offer, wat genageld aan het hart de hemel waar moet…

Het leven is niet makkelijk , het is je kracht en wil om het te doorstaan. Vrienden, lovers komen en gaan. Voel je niet alleen , want dat ben je niet. Doe wat je wilt en geniet. Het moet je niet schelen wat een ander denkt. Jij zal moeten nemen en schenken. Blijf positief, doe niet wat de rest wilt dat je doet. Jij hebt controle over je leven…

Er gaan eindeloos dagen voorbij, samengepakt in een bundel van tijd, van op afstand als een amorfe brei en zij lijken allen aaneen gebreid. Krampachtig het gesprek gaande, geen moment te laten blijken, alle dagen ten overstaande voor een obligate pose te wijken. Verloren is het juiste moment. Achteloos, voorbij voor je het weet. Voor iemand…

Mensen met een spiegel en een treinvertraging kijken in de spiegel en zeggen heb ik wel zo'n haast? Mensen met een spiegel en een computer kijken in de spiegel en denken hoe kan ik zonder? Mensen met een spiegel en een heel gelukkig leven kijken in de spiegel en bedenken zich dan dat ze ook wat aan een ander kunnen geven…

Geborgen ligt in eenzaamheid het eiland onder de hemelboog. Onttrokken aan de horizon, bijna verloren voor het oog. Door zeewind voortgedreven, wuiven stralend witte wolken het eiland toe, dat zich slechts door zonderlingen laat bevolken. Alle golven zijn gesmoord die in de branding breken. Zo ver het oog reiken kan, is de wereld er gladgestreken…

Toen de dag zich draaide naar de wereld lag er in jouw bruine ogen dat donkerblond verlangen naar droevere weemoed dan die je had gevangen en aan zwarte horizon verloor een boom zijn uiterlijke schaamte en wentelde een droom zich uit de zomer naar een herfstgeraamte.…

stilstaan bij de beelden van toen, roepen ze nog altijd kippenvel op gaten die geslagen zijn in New York, mensenlevens is het gemis duidelijk voelbaar verenigen liefdevolle handen in de hoop de weg naar tolerantie te slechten…

Sterren laten zich zien op boulevards, zijn verzonken in het diepste van alles boven het alledaagse leven gelegen, naar trouwe dragers van onmetelijk licht kijk je op, zoekt men in het aardedonker met een dorstig hart vol verlangen, de schittering plots aan diggelen doet de adem nog verder stoten naar alle in geluk uitspattende richtingen…

Verzen vlerken langs mijn schaduw rijmen resten ongeluk waar de liefde mij mag lijmen loopt de tijd zijn wijzers stuk In des mensheid open geesten kranst de ader tomeloos in de hartslag van de Aarde om des wereld's tondeldoos Mensenkind als universum middelpunt van eigenheid speelt zijn hoofdrol tussen sterren aan een zuiver firmament…

Waar ik ook ben hoor ik dezelfde woorden waar ik ook ben zie ik dezelfde moorden waar ik ook kijk zie ik dezelfde kinderen waar ik ook kijk zal honger me hinderen waar ik ook voel blijven vuren branden waar ik ook voel…

Mijn kerken zijn geen schijngebouwen ze zijn daar waar ik ze vind Een hunebed op Drentsche heide in het lachen van een kind Mijn kerken zijn waar ik ze zie een ster die schittert in de nacht Een oude boom in het weidse land de maan die knipogend naar mij lacht Mijn kerken zijn niet duur betaald maar wel van grote waarde…

O Heer, hoe vreeslijk zijn de dagen, Nu heel de wereld schreeuwt van nood, Naar uwe hemel waaien vlagen Kreten om bloed, klachten om brood. Gij geeft, en men verdelgt uw spijze, Verwekt kunstmatig hongersnood, En stilt op uitgezochte wijze Wanhopigen met lust en dood. De vlakten liggen braak en bloedig, 't Zaad en de zaaier sloeg terneer…

Aarde is zo schoon. Eeuwige frisheid waait uit gras en dauw en lover. Elke vogel slaat een eigen toon door 't zwellend ruim. De leeuwerik spant de kroon. Aarde is zo schoon, zo schoon. De hemel ziet haar aan en buigt met wolken er over. Van vreugde alle harten slaan een juichgeluid. De dichter spant de kroon. Aarde is zo schoon,…

Een partij thee. Thee. Neem een koekje mee. Thee. Thee. Gekken aan de thee. Ze zijn tegen de thee. Arme thee. En arme mensen die hen de thee brachten. Thee drinken van lieverlee. Zakje mag geen theezakje zijn. Want dan ben je een theezakje. Dus drink thee. En neem je bijl mee. Gekke dominees aan de thee. En gekke domineesdochters…

Vanmorgen is deze straat mijn gedicht. De zon, die haar verlicht, laat ik welhaast helemaal buiten beschouwing. Nee dan het onkruid dat tussen de tegels groeit, tot tegen de bebouwing, of het bruine gras langs het ongebruikte spoor. Een stilte, met meeuwenkoor, verdrongen langs een park gelegen. Een verhuiswagen komt gehaast voorbij. Dekveren…

Nederzetting. Ze zitten in zwarte kleden op de grond. Jammerklachten. Geen water, geen leven. Maar de meester heeft een zwembad. Daar, waar dor en duister nog écht dor en duister zijn, happen wilde ezels als jakhalzen naar adem.…

De wereld verandert doorgaans niet in haar ondoorgrondelijke wegen op de met kleur aangewezen paden waar de aarde haar aanzien verbleekt, Was het hoogste punt snel betreden naar beneden aan het oog onttrokken steunend een omhooggevallen bomenweg met van die gezette kronkeltenen. De kruinen alleen in hun bestaan doen hun kop boven alles…

Zoals de zon een maan beziet zo kijk ik naar de verleden tijd Tijd, die alsmaar verder schiet en elk mens naar ‘t einde leidt Zoals de stilte ‘t kabaal beziet zo bekijk ik de mens rond mij Elkeen die God in de steek liet als dank voor liefde en medelij Zoals God onze wereld beziet zo kijk ik door de microscoop Een wilde kluwen vol verdriet…

de zon weerschijnt de maan en kaatst de aarde naar sterren die stralen in een onmetelijk zwerk en wij dragen ons gelijk in mierenhopen…

Ik had een fijne nacht, over veel moois gedroomd uren lang. maar dan het ontwaken en onverwacht, het normale leven in oh hoe wrang. Nu loop ik met mijn ziel onder mijn arm wanhopig over die droom die ik opnieuw wil beleven. Zo zoet zo zacht zo warm, Daar zou ik zo het echte leven voor opgeven…

Verstrengeld aan den ouden lindendreef in het domein waar de lente loom haar schreden een pracht gloed in zonneschijn overspoelt voelbaar levende historie achterbleef. Gedachten meer rustgevend dan omvangrijk de voetstappen van een passerende enkeling ooit veelvuldig betreden door Duitse ridderorde vlinders fladderend over de diepe wallendijk…

De wereld als tangen en ijzeren haken waaraan dieren worden opgehangen, en ik schreeuw en zing over schoonheid en mogelijkheden omdat ik vrolijk ben. Omdat de zon nu toevallig schijnt en het weer wat beter gaat, en ik luister, haast in trance naar goddelijke muziek terwijl de buurman zijn vrouw misbruikt en slaat. Om maar niet te kijken…

’s Avonds in de betonnen stad waar de wind onze namen fluistert murmelt een lied in zachte zangstemmen en sluit ik de dag weer toe Kleine kinderzieltjes zweven vrijelijk in de innerlijke ruimte en verhalen van tierelantijntjes in de jeugdige sprookjes die zij kleuren Ze geven troost aan beide zijden van het bestaan die ons soms onaangenaam…