Alle inzendingen over emoties

Het juliet heftig, een zon morst vlokkig zijn licht in de korf van je schoot. Het fruit moet nog meuken het land moet nog zwellen, het meurt er naar moer, naar zaad en naar drab. Omhoog valt een blauwvoet. Van liefde krijgen we vleugels en van verlangen het lef om op te stijgen. We wolken boven het land te meeuwig om teugels te…

We liepen in de bossen En bij een heuvel waar één klaproos tussen een zee van koolzaad, ging het over de dood en het voorvoelen ervan: lang geleden, op haar verjaardag stortte haar geliefde van een berg 't ging ook over Thomas Moore en zijn boek: de magie van het dagelijkse leven We deden nog een boodschap en voor de winkel sprak ons…

Hij brengt haar nieuwe horizon voorbij stille fragiele woorden met de zon in haar ogen de maan boven haar bed dat is waar de woordeloze zee begint met de opstand en de tegenspraak alles wat zij in haar gedachten voelt alleen in de schommelende boot, naakt zonder doel en onbegrensd is zijn wrede tegenspel hoe zij in haar stilte naar adem…

de nacht was kort en ik overdacht mijn kwetsuren dewelke ik onderga als een verre overzeese reis het deren bedaart inwijle de morgen nadert en buitenvenstert het gezang uit zuiver bedachtzame kelen nog voor even heb ik de grillen van de leugens in bedwang, maar ik weet mij dat spoedig de wereld zoals een grondzee mij zal overspoelen…

Ik voel aan hoe jij je voelt Dat is depressief Dus doe ik extra lief Maar dat maakt geen verschil Jij lijkt nog even kil Geen glimlach die verschijnt Jouw rotgevoel verkleind Ik blijf wachten op jouw glimlach Maak een grapje hier en daar Maar krijg het helaas niet voor elkaar…

Ik ben zo vrolijk en vreugdevol als ik tol Ik ben zo vrolijk en vreugdevol als ik draai en rol In de lucht met de wind die zucht Ik waai mee naar de zee Puffend op een berg Blozend op de zon…

Een zoetgevooisde strijkersromance een sonate in d grote terts tempo allegro vivace Godelieve Maria theodora deodata metamorfose ener nocturne in de rijzende zon...…

Aan de oever wisselt vandaag een groep meerkoeten Als bladeren op de wolken op het punt van weer vertrek, Ik aanschouw ze en voel een soort met ze mee moeten In mijn hart voer ik met een van hen een open gesprek. Er liggen families op het gras van dit kleine strand Het vormt vast een prachtig beeld op een schilders doek, Aan die ene meerkoet…

weet me geen raad met al die oppervlakkigheden die worden uitgestrooid als een gemoduleerd zinsnede die geëtaleerd wordt als een op zich zwaar voren trekkende machinerie die door de sporen ploegt van een heroïsche onbesproken verleden diepgang is een verlokkend woord om het drijfvermogen te doorgronden waar zelfs het zwaarste fundament…

De aarde had niet groter hoeven worden dan een zandbak. En alles kwam goed omdat vader het zei. Het venster op de wereld was gewoon zwartwit en de wereld kwam tot ons over twee bedaarde kanalen. Op die avonden sneeuwde het zachtwarm ook buiten de beeldbuis. De gordijnen lieten geen ongerechtigheid door. Wanneer ik uit dromen opsnikte het…

De avond heeft de ontroerde golven Zacht in sluimering gekust. ’t Windje doet geen rietpluim wiegelen; Plompenblad noch roos weerspiegelen Zich in ’t meer, dat zwijgt en rust. Maar op eens - de wateren zwellen, Hoe ze golven, meer en meer ! Toch, geen zuchtje wordt vernomen; ’t IJle loof der berkebomen Hangt nog roerloos steeds ter neer.…

emoties opgesloten achter tralies zwalkend van links naar rechts en weer terug gevoelens gevangen in piekerend denken zoekend naar een uitweg verlangend naar vrijheid…

Een stralend gebed als een zonpirouet van Guido Gezelle Pimpelpaarse papavers verkonden blij de boodschap virginica mertensia Na de rhododendrons verschijnt de akelei en als het voorjaar verglijdt de zon naderbij baart mijn agapanthus een pantagruel Een stek uit Lhasa siert de geranium himalayense de veldkoningin der…

Lijfstijlzien zegt een gloeispiraal wordt verwarmd in de coil als je de firebutton indrukt van de elektronische vaporette Een kruising tussen het lazy onderbuikgevoel op een gemiddeld door de draaibank genomen e-bike en doorgedraaide verstokte kettingkastinhaleerders Mens durf te vapen zonder geeuwen en gapen zolang je batterij…

de taal der gedachten is slechts leesbaar voor hen die de striemen kunnen delen die van binnen diepe doch op maat gesneden plooien heeft achtergelaten bijtijds wanneer een zoete nevel plaats maakt voor de bittere nasmaak waarin flarden van het gekerm de wind over een ijzige vlakte laat waaien mis ik de luwte waarin zich fantastische…

verworpen zijn de jaren die mij heben verlaten, al zijn de seizoenen nog bij vrucht der kennis bruinrood van het verdorvene en het blauw van het zeer dat nu uitgestorven blijkt, al liggen er duizenden zomers te koelen aldaar waar het smeltwater de hemelen deed treuren niets ontzeggende redeneringen dansten als zijde glansende klanken…

de wind die niet waaide duwde mij omver de zee die niet kabbelde trok mij naar zich toe de golven die niet deinden smeten me terug de wind die hard waaide pakte me op hij bracht me naar de zon…

Wat willen wij met mooie schone woorden Wat willen mooie schone woorden zeggen Wat willen wij met onze schone woorden Wat zeggen schone woorden meer dan wij Maar willen wij meer zeggen dan met woorden Met woorden die meer schoon zeggen dan wij Wij willen mooi zijn met dat schone zeggen Die mooie woorden zijn vaak schone schijn Dat…

De sensus popularis heeft gesproken Het caput leeg en frazig hol de geest Nul komma nada zegt het satanbeest Het plebs scrotaris is ondergedoken Obscene blik de ogen diep geloken Libelle linda cosmo vrouw de tic Als maarten roert zijn staart krijg ik de hik Het vlammentongenvuur is aangestoken De hermandad doet wat niet mag maar tast…

Als een wankel schip drijft mijn hart op wilde zee tijd keert het getij. Eerste beelden van hemels verdriet komen voorbij Hoe zij met de lang aanhoudende druppels ook nog eens regelmatig terugkeert als een strijd die in ongekende hevigheid woedt en publiekelijk wordt uitgevochten, het einde is nog niet in zicht. Een onweer en bliksem in…

Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien aan hun gezichten die langzaam veranderden van die van kinderen in die van vrienden, van die van vroeger in die van nu. En gevoeld en geroken als ze me kusten, een huid en een haar die niet meer voor mij waren bedoeld, niet zoals vroeger, toen we de tijd nog hadden. Er was in ons huis een wereld…

Zij slaan verrukt al mijn ellenden gade. Laat, als een spons, hèn zwellen van het kwade. Zij wachten ongeduldig op mijn dood. Bed hèn op wormen en dek hèn met maden.…

wees in bloei zoals een plant of bloem zonder moeite doen schenk de wereld al wat je hebt aan geuren en kleuren laat de bij en vlinder proeven van het moois wat je ze hebt te geven en zij zullen zorgen dat jij als dank voort zult blijven leven ja eeuwige roem valt je dan ten deel en echt het vraagt niet veel want diep in ieder…

zoals water vormen kan in alle talen, soms met veel geraas en dan opeens is ze de spiegel van mijn aangezicht zij is de zee het meer, mijn meander wanneer ik zwijg en mijn gevoel de richtingen absobeert totdat het grijs van staar zicht keert tegen het licht van vandaag het open water, ingesloten door beperkingen van een telkens veranderend…

mijn lief, er ontgaat mij vanwaar ons oorsprong uit de lente is ontsproten, madeliefjes en sombere vergeet-mij-nietjes krioelen als jonge vaarsen voor ‘t eerst in vrije veld door de verse aarde kuieren het dak van zon en maan; vandaag slechts licht gesluierd laat de meeuwen dansen en ganzen door het luchtruim in een grote V van moedeloos…

in het land van niemand wonen vele mensen het land van beperkingen leer ermee te leven het land van ziekte uitzichtloos uitbehandeld in niemandsland spreekt ieder zijn eigen taal zoekend naar lotgenoten die hun taal verstaan zoekend naar hoop begrip medeleven er is geen weg terug naar het leven dat geleefd…

lammetjes huppelend in de wei kalfjes slechts even een blik opvangend van hun moe kuikens worden gemest net uit het ei biggetjes nog niet op gewicht weten het niet maar ze worden opgelicht allen lachen het leven toe de slager slijpt z’n bijlen en messen en na z’n werk te hebben gedaan kan hij ze in het hakblok te rusten slaan hem wacht…

Haar geest was ver van hier en half verdoofd Maar uit haar halfbewuste onbewuste Steeg op een aantal zinsneden uit Mei... 'Blauw dreef de zee, het water van de zon Vloot pas en frisser uit de gouden bron, Op wollige golven die zich lieten wassen Maar in zijn rand verbrak de zee in reven Telkens en telkens weer, er boven dreven Als gouden…

stille tranen getuigen van verborgen verdriet huilende gedachten daar waar niemand het ziet verlangen druppelt naar binnen vermengd met heimwee ooit is er het weten ooit is er rust ooit ga je op weg…

Weet niet of ik een traan moet laten vallen in mijn lach ergens in een trein halverwege de verloren wereld nu je om te troosten weer de clown speelt het verleden weg lacht mijn emoties wegcijfert. De trein sjokt verder mensen hangen uit de ramen schreeuwen om genade hebben honger, huilen tranen. Weet niet of ik een lach moeten laten…