Alle inzendingen over afscheid

Ik kom haar ruimte binnen vlak voor haar vertrek, voorzichtig om af te dalen in haar zelf gekozen eeuw, zo stil, licht als sneeuw op sneeuw, liggen handen op het smetteloze linnen, we zwijgen, ongeopende vuisten om niet hoeven los te laten, strijdbaar is gestreden een glimlach strijkt over het gesteven laken, het rusteloze…

Naderende onweersbuien die emoties verwoorden in de wisselende beleving van het ongewisse, verregende verten, verstomde beeldflarden, lui verstrengeld, het individu is niet te onderscheiden in de spiegeling van gedachten, schaduwen brengt ons dichter en weer verder van elkaar, onder de maskerade van de maan maakt de kuisheid lichter…

Ik mis je genegenheid, je verlegenheid je tijdloosheid het einde onverwacht overmacht niemand die meer zo lacht als jij.…

zo vlak na de eindstreep als je hebt verloren of gewonnen doet men een greep naar de voor jou klaar staande blommen je hebt je tocht uitgelopen en nu je hier staat in het heden is de cirkel rond mag je hopen komt het nu weer samen met het verleden en als je denkt O God het was me wat wat een tocht en wat mooi die prachtige bos bloemen…

De stroom van vluchtelingen werd gestuit Dankzij de schimmige Turkijedeal Het mes snijdt aan twee kanten (door mijn ziel), zoals het eufemistisch wordt geduid We hadden van ’t verleden kunnen leren dat Turken steengoed zijn in ‘t deporteren.…

Ditmaal blijft het niet bij schrijven Ik wil voor altijd bij je blijven In je schoot In het leven, in de dood Aan het eind of een begin In verlies en in gewin Dus waar zit je (waar zit je? waar zit je!) Welke stoel geeft plaats aan jouw gevoel Welke ster, of welke bloem Welk artikel, welke vraag Ik geef je nog een week Vanaf vandaag Domme…

ik was erbij maar zijn schaduw sprak niet tegen mij zichtbaar was hij in de keuzes die hij ooit maakte kleur en vorm naar zijn hand in harmonieus verband alleen de twinkels zijn verdwenen met de innemende lach zij gaven ziel en spanning aan alles dat in zijn omgeving was stilte zwijgt rondt een leven af dat nog zoveel…

Wie kent het beekje van de weiden, Waar bloemen wenken teer en bont? Mijn liefje en ik, we plukten beiden Der bloemen puik in d’avondstond. Doch geen der bloempjes in de weiden, Hoe rijk van kleur, hoe zoet van geur, Hoe lieflijk wenkend zij ons vleiden, Kreeg boven de andere onze keur. Maar dicht bij ‘t beekje van de weiden, Belommerd…

elke dag weer opnieuw loop jij naast mij ben jij in alles wat ik doe en zeg mijn gedachten bewegen naar waar ik jou ontmoeten kan om samen weer te dromen van het leven samen zo stuur ik dagelijks mijn groet ter omhelzing naar mijn lief in de hemel tot ook ik daar zijn zal…

wij hebben gezwaaid elkaar de hand laten zien die wij zo graag wilden geven maar tussen ons is de afstand gebleven ik zag je stappen hoorde de finaliteit in het geluid van je hakken dat verder droeg in een wereld zonder jou je draalde heel even leek om te keren maar door gedachten gedreven volgde je het pad steeds verder van…

geen afscheidswoorden waren er geen tijd om "tot ziens" te zeggen weg was je voor wij het wisten en nog weet niemand waarom als tranen een trap konden bouwen of herinneringen mij een weg dan zou ik naar de hemel lopen om direct jou terug te halen ons hart pijnt nog van verdriet dat in stilte tranen stromen doet want elke dag meer dan toen…

Wanneer rozenlucht de avond voedt, dansen late nimfen op blauwe violentonen, zomertonen die in schemerlicht de dag verlonen, dan komt het verlangen met een laatste groet aan het verleden , naar rust in zwijgen vergleden. zal iemand me niet vergeten?…

blijf bij me hier bij mij dat je bij me bent verslingerd ben ik aan de tijd met jou die eindeloos was verslaafd ben ik verslaafd aan herinnering van mij met jou draai terug de tijd opdat zij stilstaat bij ons samenzijn ik heb je nodig zoals altijd weer sinds ik jou ken verslaafd ben ik verslaafd aan herinnering van mij…

op jouw fiets naar het feest lange lokken speelden langs jouw gezicht vrienden ontmoet in stilte afscheid genomen met vastberadenheid onder jouw arm fietste je door het maanlicht op weg naar nergens verdween zij achter de wolken al tijden opzoek naar de sleutel bleek je gevangen in een doolhof zonder uitgang dit leek dit de enige…

Je euforische ademhaling wekte een tijdelijk verbond iedere zucht voelde als het avondlied van de merel van klank door een engel met een octaaf omhoog als in het lied van Eurythmics met There must be an angel. Met verspreiding van geuren jasmijn door geurkaarsen kwam kleur in het gezicht tijdens licht van de dageraad maar geen structuur…

(voor Marja) We dachten altijd nog dat het weer beter zou gaan we dachten altijd nog weer samen dingen te gaan doen Soms leek je op de goede weg maar de dood heeft je wreed ingehaald Je laat een gat na dat alleen nog maar vanuit het verleden opgevuld kan worden…

ik voel onuitgesproken verdriet maar zie het niet in ogen die bewogen kijken naar beelden die zij niet begrijpen het zijn kamers waar stukjes bestaan langs elkaar leven zonder samen te zijn ieder op zijn eigen terrein waar het ego mankeert desintegreert naar waaruit het is ontstaan terug met zucht zonder vloek tot een volgende…

Stoffelijk niet van deze wereld verankerd in hart en nieren levendig in volle weerbaarheid, geen diepe smart, een sterke eigenheid valt niet uit de toon onmiskenbaar consequent voorafgaand aan een zekere dood ontsproot zich het dichterlijk talent een eigenschap waarvan iedereen genoot waarin een creativiteit wordt herkent had hij niets…

in de levende verlatenheid ontmoet men de toekomst niet vreemd aan ons bestaan zo ook groeit de ouderdom over wegen die niet meer volgens oorspronkelijke paden gaan ik schets een schaduwrijk beeld dat het alledaagse verkleint het is ook hier de onbekende tijd die wel heelt op een vlek die blijft maar waarop regen droefenis lekt ik beschrijf…

En ik zweefde dicht bij de bron van al het leven. LICHT eindeloosheid, puurheid, zelfheid. Hier woont mijn geluk, want hier ben ik geboren. En al mijn kracht heeft op dit moment gewacht. Dit is mijn zijn, dit ben ik en dat wat was, was maar een beetje....…

Op zijn hart waren ze gaan staan, of er nergens anders plaats was, zijn ziel lieten ze voorbijgaan alsof dat onbelangrijk was! De sporen van de zolen staan gegrift in zijn hoofd en hart want zoveel onbenulligheid wordt natuurlijk wel afgestraft! En zo zei hij: het is nu klaar je mag trappen, alsook slaan maar ik laat dus echt niet toe…

Citaat Een mens is maar onvergetelijk Zolang iemand overblijft Om hem niet te vergeten. Claire Vanfleteren…

geschrokken ben ik van het bericht dat jij ons vooruit bent gegaan voor mij totaal onverwacht zeven jaar kwam ik wekelijks langs en zie je vorige week nog buiten staan waar wij altijd ons praatje hadden, een niemendalletje over mijn fiets of over het weer nu ben jij er tussenuit gepiept jou horen zal ik nu nooit meer jouw…

Ik streelde je wakker in een morgendicht , onderzocht wat je eerder hebt beloofd vervloek de gisting tussen engel en z’n sater, waarin je z’n minnaar werd in donker licht, ik verdoof de duivel met gelijke munt en waan die rondwaart ver van mij vandaan, als dat had gekund. Ik wil niet strijden met de verwachting, die de geest verwart…

je verdween ’s ochtends naar de overkanten tijd terwijl starend uit het raam ik zocht naar woorden waarmee ik zeggen kon hoeveel ik jou nodig heb je vertrok stilletjes zonder de deuren te sluiten naar de kamers van liefde die ons elkaar verbonden dus mis ik je meer nu meer dan ik eerder deed je voer in je eentje weg uit wat mij haven…

Je bent er niet, maar ik draag je in me mee. Je hoort me niet meer, maar in m’n hoofd vertel ik je alles. Je ziet me niet meer, maar in m’n dromen kijk ik je in de ogen. Je kan me niet meer voelen en toch raak je me. Mijn verlangen heeft geen stem meer, maar het zal blijven verlangen... M’n handen zijn gebonden, maar m’n hart niet. Jij…

Bij vlagen denk ik aan jou, nog steeds de herinnering aan jou leeft het is dat wat mij elke dag leven geeft. Ik koester onze geheimen diep in mij. Jij, die er altijd was. Het offer dat je bracht kostte jouw veel kracht ergens te weten dat je eerder zou gaan dan ik je hebt lang toegeleefd naar het einde het laatste ogenblik.…

ik zie je nog zo vredig zitten altijd op dezelfde plaats het groene bankje in de tuin wat te pitten tussen gras en bloemen of naar leuke vogels staren die ravotten tussen takken rustig aan je pijpje trekkend denkend aan vervlogen jaren het bankje treurt en blijft maar staren geduldig wachtend... op mijn opa het had absoluut geen flauw…

daar sta je dan niet meer alleen een plek waar je eindelijk schitteren kan met al die anderen om je heen nooit meer zul je je eenzaam voelen jullie zullen met z’n allen hetzelfde bedoelen een richtpunt in het donker zijn voor hen die zoeken samen voor de ene een lichtpuntje in het donker wezen en jij zult voor altijd bewonderd…

Ga met God en laat je leiden door de zon Speel lichtvoetig in grazige alpenweides Dans op de wolken van de seizoenen De engelen zullen je vergezellen Een lentewind wijst je de weg. Ga met God en laat je leiden door de zon…