Alle inzendingen over Dal

soms in mijn dromen vlieg ik hoog door de lucht niemand houd mij tegen op zoek naar hemels geluk door wind gedragen zweef ik als een vogel vrij van alle zorgen zoals een doelgerichte kogel zweef ik over steile bergen, duik in diepste dalen, vlieg over blauwe zeeën, niet bang te verdwalen in hogere sferen komende wil mijn…

Waarheen ik ook loop, altijd komt er een eind aan mijn reis aan de kust van een zee waarin het land uitmondt met uitzicht over oneindig vruchtwater dat leven geeft ieders bloed doet vloeien en jouw zaad draagt door geulen, over bergen en dalen naar het hiernamaals, het vult mijn cellen, mijn borsten rond van vreugde lest mijn dagelijkse…

we bergen en dalen vertellen verhalen van vroeger en toen ineens wringt de schoen je staat en kijkt in mijn ogen weer zie ik je blik en mijn onvermogen te zeggen hoe het nu gaat zacht neem ik je hand in elkaar begeleiden gaan we zonder te strijden langs het kruispunt vandaag de toekomst lijkt vaag maar in samen de paden…

In berusting van verlies voelt het liefhebben als groeien in verdriet waar men de hoogste toppen van het leven wil bestijgen het dal van tranen ziet waar kluchten witte meeuwen in schier onbewolkte luchten blauw woorden van oeverloze liefde schreeuwen verder laten dragen hemelhoog in dagen van stille berusting zullen woorden zwijgen…

Gekomen uit dalen genietend van vrijheden zag ze door de sporen van de schaduwen de getekende lijnen helder zichtbaar voor haar gezicht. Even keek ze naar de geworden patronen en zag ze, dat de structuren van toen de fundamenten van later werden.…

ik jaag en jacht daal in de wereld af voel kilte van spelonken waar naamloos vuisten op de muren bonken geketend zonder licht probeer de hemel soms te raken in het ontwaken van genot om in overgave eens mezelf te vergeten in het schuldbewuste weten ik wil uren huren om gisteren te verdringen morgen weer te zingen de toekomst is…

De Almachtige God is niet te zien als 't geloof zelf van mensen vertrouwen op de Heer is een ladder staande op harde grond vol stenen en distels die tot de Hemel reikt bij alle treden zweven eng'len rond zenden vragen omhoog laten zegen dalen het begrip geloof zal steeds stijgen om weer de aarde op te zoeken vertrekt en komt…

In een wachtkamer voor gekwelde mensen Met hartzeer en onverwerkt groot verdriet Staat een groot beeldscherm vol herinneringen Waarin je de pieken en dalen van je leven ziet Je kunt er je mooiste dromen even herbeleven Maar ook de dalen komen langzaam voorbij Het is de bedoeling dat je die emoties verwerkt Zolang je in de wachtkamer zit ben…

Noch stijgen, noch dalen en is er mij lief: geen beemden, geen bergen, is ‘t beste gerief. Ik schuwe de hillen, ik vluchte de wee: daar, best van al, jeune ik mij, tussen de twee.…

(Een epos in 4 delen) Nu draaien de zes ruiters zich naar de rijzende zon hun blikken nog verwilderd, hun stemmen reeds verstomd staand oog in oog met God’s geweld, het ganse dal gespannen Heer Alpha heft zijn hand omhoog om misverstand te bannen Eenieder die zijn licht weerkaatst is eerst verwoed en dan verdwaasd Men dacht geweld te vrezen…

De wederkeer der zwaarden, zes helmen in getal berijden ruige paarden, verkennen het Ochtend-dal Zij zijn zich van ‘t gevaar bewust wat ruigheid mede brengt Daar in het dal van haren zwart en goud en adamant Dan als de mist hun blik vervuilt de wind langs stenen helling huilt wint angst des mensen harten vervloekt door oude smarten Zes…

Zachtjes dalen ze neer op de grond. Mijn gevoel zegt me Niet neerslachtig worden, nu niet Waarom is er niemand die het aan me ziet. Deze moeilijke tijd je moet er weer doorheen. Elk jaar komt het terug Altijd moet het weer alleen.…

Een grauwsluier omgeeft golven van emoties een woeste zee splijt mijn gedachten Lopen door het water de horizon onbegrensd waar mijn eigen ik verdwijnt in de verte en het denken de macht bezit Het rijzen en dalen van mijn gedachten het zuigen naar het diepste diepere van de zee verdringt mijn pijn Overpeinzing doet met schuimende…

je hebt dat ongetemde en dat trotse een bergbeek in godzalige natuur het water van het allereerste uur belaagt de oude wortels, speelt met rotsen je bent nog onbezonnen en nog puur een wild verlangen laat je telkens botsen te jong nog voor een overwogen klotsen tegen de tirannieke kademuur maar achter verre bochten wacht het dal eens zul…

Schaamt zich de naakte roos in Katmons dal? Zweer mij, dat nog in uw graf uw geraamte Ons genot sidderend gedenken zal. Engelse vertaling: - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Recall our mild flowering without shame. Does the naked rose feel infamy in Katmons' taking?…

aanzet tussen lijnen onbeschreven in vertraagde werk’lijkheid neergezet geen kwatrijn, en ook als een couplet leidt het maar krap een eigen leven doorgesponnen woorden dralen ritmisch in lengte korter en langer langzaam groeit het steeds meer zwanger van de invloeden van de Van Dale terzinen zijn weer allesbepalend de eerste toon maar net…

Ja stellig zal ik ooit verrijzen uit het stof van grijs verdriet op een Berg van Overgave door het Dal van Angsten omringd Mededogen zal de wolken vullen die de laagten vervlakken zal en uit het stof mijn driest herscheppen aan de wanhoop heeft ontrukt Als de Overgave wordt geslecht en zomerzon het stof verzengt resten van het nieuwe leven…

Het dal kijkt hem vragend aan want de finish zwijgt. Afstappen is een woord gekleurd met de tijdloze schaamte die doet vluchten naar een uitgang waar niets meer wacht. Doorgaan is geloven en lijden want de zon brandt elke schaduw op de tijd die overblijft.…

Hij liet zijn vrede dalen Op ziel en zin; 'k Voelde in zijn vaderarmen Mij koestren en beschermen, En sluimerde in. De morgen, die mij wekte Begroette ik blij. Ik had zo zacht geslapen, En Gij, mijn Schild en Wapen, Waart nog nabij.…

Daal, hemel, tot ons neer, wij laten de aarde los, om zelf niet te bezwijken. Ontruk ons aan ons zelf en houd ons vast o Heer!…

De zon worstelde met de bergen, verloor en zonk weg in een zwart dal. De wijn walmde uit mijn mond, de schemer sloot mijn ogen en ik besloot terug naar bed te gaan.…

de stad ontploft tweevoudig als de daders galopperen in het lagere dal - want ik ben eertijds met de helm geboren en zie, met verdeeld gemoed, in de stand van je ogen de verborgen toegang tot het koninkrijk der doden o wee, ik zet een stap achterwaarts en neem met overleg mijn hoofd in mijn handen reeds heeft de aarzeling de tover verbroken…

'k Ben eenzaam-droef, in 't geel-teer avond-dalen... Door 't open venster hoor 'k de donzen val van klamme bloemen in kristallen schale... - En 'k weet niet of ik haar beminnen zal, in 't stil en licht bewegen harer leden, en hare goedheid in mijn vreemd bestaan...…

naar waarheid nu wat-ie ervoer op het zeven heuvelen parcours hij had daar lood in de benen z’n kin zonk tot op de tenen afgeleid door muziek en schone zang bleven heuvels te hoog wegen te lang tot ‘n groesbeekse hem verschoonde zich tevens terloops innig betoonde verend schreed hij langs berg en dal men riep hiep hiep hoi voor hannibal…

Door diepe dalen en over bergen ging hij; vaak onder zorgen gebukt maar net als hem is het mij eindelijk ook gelukt. Hij bleef van het leven houden en was met zijn 90 jaar de oude wijze opa die mijn voorbeeld is.…

hortende tonnen grijs, slenterend op trompetgeschal slepen hun aangeslagen tanden naar een nakend einde toe de Alpen rijzen – sneeuwig nog, sereen – en bergen hun stijgende lijnen in dalen, weidse valleien; hopen op het ijs en steen een bevroren vloed van weggeëbde dieptes blauw als de blakende einder het gekrompen harnas kraakwit;…

ik schreeuw mijn armen rond de geknotte wilg en laat tranen de kronkelige groeven volgen als lijdensbanen van verdriet in de avondstond mijn knieën knellen de stam opdat ik niet val vraag me af hoe het komt dat mijn menselijke vrijheid bijvoorbaat sneuvelt voor een diep geschapen dal alsnog zak ik traag en schreiend neer de nagels…

de winter ging aan wijdopen in het nachtland van afwezige rozen in het water tot ijs versteend behangen met dichterswoorden stond hij die ik liefhad ik was zonder gewicht toen ik op mijn tenen de zwarte lucht streelde en zijn stilte liet rusten in de wind wolken schreven ijsvogels op zijn schouders en lieten sneeuw dalen…

er is altijd dat vage voor een mens alleen bijna niet te dragen gevoel dat alles onecht is ik zie maar kan er nooit bij komen de horizon is vaak een obstakel voor mijn dromen filosofeer over de diepte van bestaan daal dan af in een steeds nauwer wordende spiraal waar angst de sfeer bepaalt in een totaal verloren zijn door existentiële…

Een auto winnen om langs berg en dal... Bloemlezingen, toeristen, komma's, punten. Te veel om... nou ja, geweldig veel en allemaal om het verstand te boeien dat momenteel helaas geen zitting houdt maar morgen weer voor alles openstaat. -------------------------------------- Uit: 'Apenlier', 2004.…