Alle inzendingen over buik

Die moedervlekken op d'r buik zijn groot!' Hij is hierdoor gedesillusioneerd. Voorbijgaand ziet-ie, dat ze naar 'm lacht. Die 'wrat' is door een piercing aangebracht. De 'moedervlekken' zijn getatoeëerd. Geschrokken denkt-ie: 'Wat bezielt die stoot? Waarom laat zij zich mateloos ontsieren? - Opdat ze haar aantrekk'lijkheid vergroot?…

Net na het morgen gloren bij het kraaien van de haan ogen pas ontloken kijk je me aan In het kaarslicht, gisteren heeft hartstocht je bevlogen maar nu heeft mij dan toch het morgenlicht bedrogen je kijkt en ach wat zou ik nu graag willen een hele strakke buik en idem dito billen een adem die nog - na deze lange nacht- geurt als…

Op de muur, waar geen enkel woord meer crepeerde of terug kroop naar de leugen en mijn buik, het spreken verwaarloosd na het vloeken. Misschien bracht rouw jou naar deze kamer. Alleen.…

twijnen van draden het maakbare in ranken ben ik het twijgen op de koppen kasten zijn eindig tot op de einder op de lijn pakken ze zich samen de bielzen ijskastelen vastgeklonken aan het krullen van stoelen je kunt het rollen op het langen van de latten * Het vuur poeder en schaveling aanmaakstokken en de warme pit die om mijn buik…

Je bent ergens, het doet er niet toe waar, altijd aan een rand, dit keer tussen land en water, het gaat over nu - nee je ligt op je buik. Zand zingt zich voort zoals water, geribd. Je kiest de kleinste rib. Berg. Je kiest de kleinste korrel. Aarde. ----------------------------- uit: 'Hier is de tijd', 1998.…

Vliegtuigen getuigen van cigarettemerken schrijven nijver merknamen tegen de buik van God Met koortsig glanzende oogopslag en stramme arm signeren generaals de capitulatie in een theetuin vol roestige fietsenrekken ze laten heftig naar pis ruikende bunkers achter om de herinnering aan hun levenswerk concreet te houden…

Mijn buik vol van een oceaan van zware trage golven Liefde in mijn lijf wil stromen traag door dalen van groene bloedrode hartstocht Omvat naast jou onze woorden van vandaag Schragen onze lijven samen Bloeien als de ontluikende roos zacht rose als ons vel fel begeerde tederheid zo kwetsbaar zo fragiel ontsproten aan…

volgeladen genoeglijkheid draagt tijdloos stukjes thuis de claxon roept gedag, tegen alle vrije vogels, alle witte buiken en een schuwe lach dag, dáág!…

Ik voel de kriebels in mijn buik het borrelt nu naar boven en dat het niet besmettelijk is kan ik je niet beloven Een eerste hi borrelt in mij op en ook de ha komt er al aan maar ook een ho, een he, een hu zitten nu al bovenaan En daar komt de eerste ha ha ha en alles schudt nu mee Het is niet meer te stoppen deze eindeloze schaterzee…

Mijmeren is het juiste woord niet nijd verwringt je gezicht en je nagels krassen zijn naam in mijn witte buik de naam van je Vader die gestikt is in het sleutelbeen van een konijn.…

zelfs de vogels dwarrelen hun witte buiken beurtelings gekeerd in lichte flitsen kleurt de zon, vrij spelend langs het dons geen waterkou rond zachte vleugels boven bomen hangt het aardse van de weg daaronder schemert schaduwleed in krullen rond de oudste stam er blaast een zucht, tot lucht gekeerd en bladeren vereren thans een storm…

Nu het vonnis blijkt te luiden dat levenslang zes maanden is rest haar slechts de harde keuze ofwel te blijven liggen als een aangeslagen bokser die niet meer tellen wil tot tien of toch de zegeningen te tellen van het plukken van iedere dag bewonder het carpe diem terwijl het donkerzwart knijpt rond maag en buik met tranen als druppels…

Kriebels in mijn buik, als vlinders fladderen ze rond. Alsof ze hun weg niet kunnen vinden, maar wel loskomen van de grond. Als een roos nog in de knop, maar die langzaam open gaat. Om vervolgens te ontwaken, en dan in een prachtige bloei staat. Als een mooie regenboog, Waarvan de kleuren niet vervagen.…

machteloos moet zij toezien hoe smetteloos wit verwatert vuil/grauw wordt haar speelgrond modderig haar paden al worden handen haar zacht opgelegd kan zij haar blik niet afwenden haar stervende geliefde het gelaat dat haar zo dierbaar wil zij behouden met handen en voeten hart en buik in eeuwige omstrengeling desnoods samen sterven…

Mijn buik kreeg van die vlinders die niet kunnen wegvliegen gelukkig maar het was het trillen van de gevoelige snaar. Even een dansje wagen op één tegeltje Ik voelde me innerlijk bibberen. Het waren de polen plus en min aantrekkingskracht van in het begin.…

De keuze tussen rond en recht heeft de natuur allang gemaakt en in de kunst der vrouw’lijk naakt is Rubens mooi en Twiggy slecht want schoon en rond gaan hand in hand dat geldt voor borst en buik en bil een mooie welving krijgt ons stil, door ’t ronde wordt men overmand.…

Haar lichaam lijkt de volle rijke aarde, En als de hemel zijn haar blauwe ogen, En als de ronde bergen zijn haar hoge Borsten en buik, die nu een Mensheid baarde, Een Mensheid, van een oneindige waarde Van Vrijheid, en een oneindig vermogen Van krachten, die zich nu op haar bewogen Als in van 't paradijs de zaalge gaarde.…

Een woelmuis vult haar buik met plantenloten.…

de jonge bladeren bracht de plant weer tot woestijn mijn bloemen en hun schoonheid mochten er niet langer zijn wel stenen die ik keerde hun schaduwzijde bloot het vage leven vegeteerde toen ik het felle zonlicht bood ze wroeten liever in het duister maken anderen kapot ze vreten leven uit de weke buiken…

onder een hemel vol sterren smachtend lonkt naar een blinde afspraak met kennelijk verzwegen liefde nestel ik mij in het zeker weten van vurige hartstocht doorheen de jaren die zich vlammend wakkerde tot zekere geborgenheid waar in cupido’s vizier met rozerode romantiek de geschoten pijlen harten op hol doen slaan die kriebelend de buiken…

schrompelde de jonge bladeren bracht de plant weer tot woestijn mijn bloemen en hun schoonheid mochten er niet langer zijn wel stenen die ik keerde eindelijk hun schaduwzijde bloot het vage leven vegeteerde toen ik het felle zonlicht bood ze wroeten liever in het duister maken anderen kapot ze vreten wit uit volle buiken…

in de schaduw van de tovertuin doemt vergrendeling op verwonderd peinst de boer over de os die plots viool spelen kan met vuur en magische veer schrijft een nachtelijke dichter onverdroten voort kinderhanden tekenen het ei in de buik van de rode hen de lantaarnpaal neemt de benen samen met het licht een man met één voet…

Hij draagt een koffer voor zijn buik het hengsel vast met beide handen. Ragfijne lijntjes en zoveel; moedeloos gooit de waarzegster de hoofddoek in de ring, vergeet haar accent.…

Ik neem mijn handen en leg ze neer op mijn buik. Mijn ogen vallen dicht. In het donker vormt zich een vraag, welt als kwelwater op, stroomt door mijn aderen naar de plek waar mijn handen rusten. De vraag zakt door mijn huid naar binnen en fluistert: “Wat wil je?”…

zijn muil wijd open gesperd, de ogen diepliggend in het karkas dat leeft en wordt gevreesd, de aarde schudt haar reeds tot hol geworden buik leeggezogen en onthutst schreit moeder Gaya, er is niemand die haar troost, de draak heeft haar genomen met zijn diep gebrul niemand die haar temt, in de boeien slaat of haar woede verstaat hij…

ik aanbid je als godin je mooie haar en trotse kin de felle blauwe ogen ik duik er midden in je huid is goud in glinstering van zinnen je straalt een hete passie uit bent een vulkaan van binnen je borsten rank gepunt een slanke leest en billen die de honger van het beest graag willen stillen je buik is strak en rond in donkerblond…

strijd in paardenlijven mij voorbij de smaak van bloed en vettig tuig kreten rauw en ruig het schreeuwen en het doodsgereutel brengen mij de sleutel van de tijd ik zie ze gaan met rossen op de vijand af het godenvuur in ogen ze doden zonder mededogen wie sterft is laf de falanx faalt de overwinning draalt in speren die de buiken…

Farao's waren op zijn minst zwaarlijvig Zij aten veel, de wijnen uit de kruiken Verdwenen in verslaafde dikke buiken Werklieden bleven onderwijl bedrijvig Haast wekelijkse klysma's moesten zorgen Voor lucht en het verliezen van gewicht Maar ja voor lekkernij weer snel gezwicht Begon de vraatzucht alweer in de morgen Het ideaalbeeld…

De zon schijnt op jouw haren, terwijl jij mij indringend aan blijft staren Ik mijn wangen rood voel blozen, dan wegkijk, naar de bos met prachtig rode rozen Die ik net van jou mocht ontvangen Mij nog meer naar jou laat verlangen De vlinders nog heviger voel fladderen in mijn buik Terwijl ik nog even aan de rode rozen ruik Jouw warme hand voel…

Waarbij ik "en passant" haar kut met een tongzoen verwen waarvan ik weet hoe het de vlam jaagt door haar buik. Meer voorspel is niet nodig als je geil als boter bent: ze plant me diep in haar en kreunt reeds bij de eerste stoten onder golven van genot en plant haar nagels in mijn rug.…