Alle inzendingen over Avondlicht

en opgedoft strijken ze neer op het terras bestellen koffie en likeur bespreken met elkaar hun voorkeur half verborgen achter een krant soezerig, de ogen geloken ontgaat hun niets van wat passeert even gaan ze er tussenuit om aanstonds terug te keren de lippen wat meer aangezet een extra vleugje parfum om het tij te keren in het zachte avondlicht…

genoten van de laatste dagen; Veel gelachen, meer dan voorheen; Zelfs dingen gedaan uit je stoutste dromen; Maar de energie was op; Een dag van wegkwijnen; Wachtend op de dood; De dood had haar genomen; Levenloos lag zij op het bed; En jij die haar ogen sloot; Afscheid nemen kon je nog niet; Ze keek zo tevreden; Hoe mooi ze in het avondlicht…

Laat ook mijn ziel maar even dralen, genieten van het avondlicht en weten dat de tijd zal komen dat die weerom versneld zal stromen en niemand vraagt naar een gedicht... Waar zal ik dan de moed weer halen?…

Het meisje aan de waterkant zag wolken, grauw en hoog Het grassprietje in haar hand bevatte het nat van haar oog De hemel, stil in avondlicht rustte van een zware dag uit In haar hart klonk ’t gedicht haar stem was zonder geluid Door ‘t riet zuchtte de wind alsof hij gelijk ‘t meisje leed O, waarom was zij zo blind toen hij haar had uitgekleed…

onze handen en voeten onze ogen tedere lippen één adem één ritme uitgestrekt in het hoge gras boven wolken uit zonken we in de diepte van de zee de tijd vooruit gevlogen hebben we gelachen waren we dronken van de aarde waren we dronken van de wijn dag en nacht dansend zijn we moe geworden eens zullen we gaan als vlinders in het avondlicht…

Het avondlicht dat de hartstocht accentueert en de nacht verzacht die mijn droom omarmt blijft er de molton die mijn emotie absorbeert.…

In het avondlicht laat ik dit stil mijmeren zachtjes voortbestaan en doe mijn ogen dicht. Ik hoop dat de tijd nooit wil slapengaan want in deze verhalen zie ik jouw verlangend gezicht.…

wanneer de mist het avondlicht verdoezelt in haar betovering gedompeld houdt wanneer vensters en bomen zo wonderlijk boven de aarde zweven, lantaarns meer dromen dan schijnen wanneer geluiden en stemmen in roerloze stilte verglijden, de wereld waziger wordt dan bekruipt ook mij het verlangen hierin te verdwijnen, dichter…

We balanceerden in evenwicht omarmd door het avondlicht. Terwijl je mij nu verlaat blijft jouw standvastige blik zoals voorheen. Jouw strijd van overwicht staat als titel van het gedicht.…

dit duurt nog voort, deze lijn de cyclus, de spiraal van adem en herhaling zolang het weke weefsel zich haastig versteent tot fossiel met vlakke facetten de verse stilte moet nog verkalken avondlicht moet nog doven we moeten ons verliezen, onwrikbaar vergruizen, langs bospaden en melkwegen verdwalen, thuiskomen bij nacht, roerloos verstillen…

Alleen de weerschijn Van 't avondlicht? Was 't de gedachte aan Iets liefs van weleer? Of een verwachting -? Ik weet niet meer. Een vogel nam het Mede op zijn vlucht En droeg het ver heen In de avondlucht. Een dood blad nam het Op zijn stille vaart En droeg het neder In 't stof der aard.…

In het schemerlicht rust en stil vinden elkaar het magische uur Wanneer schakeringen van gele - en rode kleur in geleidelijk donker wordende lucht me aanspreken, in vervoering brengen en raken waar diverse vormen van licht branden op het netvlies tegelijk laat verstrooiing enige sporen na in mijn hart. Hoe dankbaar ik ook ben voor wolken…

eendagsvlieg oogverblindend zacht met wit doorzichtige parelmoeren vleugels vliegen vanaf de oever naar de overkant had ik vleugels van morgenrood…

Kijken naar boven de lucht schildert vol vurigheid een nieuwe schemer. Hoe ik geheel en waanzinnig in vervoering raak door de veranderende kleuren en het geleidelijk donkerder worden van de lucht waar intense patronen en vormen van licht branden op mijn netvlies op hetzelfde moment laat verstrooiing diepe sporen na in het hart. Flora vouwt…

Hoor het naderen van de herfst en het ruisen van de bomen Kleuren bladeren in de zon dwarrelen vrolijk door de stad Takken van de beuken zwiepen krakend hout de eeuwen door Stormen razen door het bos regen valt met wilde sprongen Vergaan is weer een zomertij de warme gloed in avondlicht Sranden stil en uitgewaaid de duinen moe ze slapen…

vaak zie ik de werkvrouw schreien wenend komt zij de kade af ik sta dan voor het venster wend dan dra mijn ogen af zie haar het werkhuis binnen gaan met een droef en rood gezicht zie haar te moede ruste staan in het schemer avondlicht hoe boent zij niet de boenwas poetst zij koper, haalt de kachel leeg slaat met kracht de loper eerdat…

De vermaarde beroemde rozen wensen niet te wijken, ondanks hun doornen niet rozenvariëteiten schitteren voorbehouden vol betekenis in het avondlicht der zon de koele frisse avondlucht, begon zwijgend als een bries met wereldallures, de vele kleine webben van spinnen te tonen de bijhorende kleine cirkeltjes een voor een krachtige…

Nu kijken aan de horizon weer andere beelden; heel vaag nog, omfloerst door mist en avondlicht. Ik kan ze nog niet vatten, niet bespelen, maar ‘k wil de toekomst kansen geven: openstaan naar morgen.…

Zie de zee gestaag het land verleiden door haar lippen vochtig langs de rand te strelen van het maagdelijke strand om in diep verzinken te verglijden en hoe het avondlicht blozende brand als de zon zich drenkt in de getijden wolken nevels weven als verscheiden duinen zwijgen in hun rust verzand hoog op de keienkade zit een vrouw haar…

Gorgelende radiatorgeluiden schemerlampenromantiek op een vroeg aanvangsuur een rappe vleermuisvlucht dringt door het laatste avondlicht. Bob Dylan kreunkrijst kritisch van zich af op 'TEMPEST' Teksten stapelend, speldeprikkend lange songs, minuten wegtikkend 'never ending' zijn strijdlust.…

In de laatste zonnestralen Van een late middagzon Warmen we onze lichamen Heerlijk aan elkaar Nog één moment Voordat het warme licht Geruisloos verdwijnt in de kim In het schemerdonker Van het avondlicht Laten we elkaar vinden Zoekend naar liefde Nog één moment Voordat je mijn mond kust Geruisloos zacht in liefde In de donkere nacht…

Ik weet het nu, nu het weer avond is en de drukte stilvalt rond de avondlichten. Een auto maakt nog wel lawaai en je hoort in de verte stemmen die bij de avond horen: gedempt en zonder al te veel intonatie.…

Generfd blad je handen nu en bij het late avondlicht zie ik de overpeinzing op je zacht gezicht.…

De tunnel rekt mijn koers mijn vizier wordt verlicht evenaar mijn horizon zij kleurt mijn avondlicht. Ik verleg mijn laatste grenzen en spoor haar unieke lach voor vertrouwen en geloof voor mijn nacht en dag. Mijn silhouet straalt naar haar tegen zonsondergang. Met hartstocht in mijn keel deel ik met haar levenslang.…

lange schaduwen werpt de avondzon bij het onder gaan op de dijk tot ver in de kwelder zie ik helder mijn omtrek uitgerekt staan aan de overkant ligt Emden fel in het avondlicht en meer naar rechts Borssum daar tegenover aan deze kant van de Eems niet ver van Torum lag Wilgum waar in 1277 de Eems door haar oever brak het kwam niet…

's ochtends zijn de poorten de handelsdoorgangen van de stad waar de zon de gouden tempel van stralende juwelen is waar de tijd geen grenzen kent, waar dromen geen bedrog zijn en waar de bloemengordijnen zo mooi zijn als de het avondlicht van de maan elke nieuwe dag laat je voelen wie je bent, want leven als een god in Frankrijk, wie wil…

zij kust de tranen op zijn wangen hij streelt teder haar gezicht knuffelen zij innig vol verlangen in het vroege avondlicht zeven lange jaren moest het duren voordat zij elkander zouden zien telden steevast alle uren veelal dagdromend bovendien hoe de zon volop schijnen zou zij door 't gras zouden springen kleurde de dageraad korenblauw…

Zo bezocht me ooit een engel, terwijl jij koortsig sliep, en op het vuur een pan die jaren blonk van avondlicht. Verlicht ons, Muze, versnipper onze levens. Omhels me, jij, je vingers ruiken en ze beven. *) ajuin: ui ----------------------------- Uit: 'Muziek voor de overtocht', 2006.…

Dan had ik u nooit bevend meer omvat, Nooit meer uw haar gestreeld, zijn geur gesnoven, Met u nooit meer door zomers blijde hoven Gedwaald of laat door de avondlichte stad.…

De Veluwe legt haar vloeren zoals eeuwen geleden hard en ruw soms in losbandig scharlaken avondlicht dan weer ingetogen in krijtstreepjes van pastel elk schijnsel wacht geduldig op wiekslagen en reeënsporen - taal van passages - sprokkelaars en eekschillers verzamelaars van karigheid zwoegen er zwijgend sprengen springen uit sompig…