Alle inzendingen over Graan

Graan ligt in je handen, wijn glanst in je mond. Je bent van het veld naar het huis gekomen. Je hebt te veel om van minder te dromen. Je maakt een vuur van hout dat je vond. Nu is het tijd om de brief te lezen, die zij van heel dichtbij verzond.…

het licht is langzaamaan de volle kleur gaan dragen vloeit trager uit in bezwangerd zijn met vrucht en rijpend fruit streelt met warme hand het graan tot goud na lange zomerdagen speelt transparant met wind in koele tint als de forel weer springt tijd ontlaadt het licht en klaart in strakkend blauw de eerste komst van ijle kou…

Graan, polder, hemel Rechte lijnen, gele vlakken Meanderend doorkruist Door achtergebleven kreken Land dromend van zee Warmte spiralend Boven verlaten akkers Klimmende leeuwerik Hoor, het zacht ruisende water Tijdelijk gescheiden Van haar bedding Ooit weer verenigd Tot die tijd Gouden vergezichten Korenblauwe lucht Stilte…

Geoogst van goudgeel graan, Gehaald van land bezaaid Met menselijk mededogen, Bemest met onvoorwaardelijke Liefde voor land en plant; Basis voor het allerfijnste deeg, Met vaardige hand flinterdun gekneed Voor de ontelbare laagjes In 's lands lekkerste croissant Die hier onweerstaanbaar Voor je op tafel ligt, Korrel met een hart…

Ik ben zonlicht op het graan, Regendruppels op het raam. Ik ben de lippen die je kust, Ik ben de stilte in de rust. Ik ben de vlinder in zijn vlucht, Ik ben adem in je zucht. Laat bij mijn graf geen traan om mij, Ik ging niet dood. Ik ben nu vrij.…

tussen de klaproos en de korenbloem stond ik te wuiven als graan gedenk mij wanneer de halmen rijpen of als de leeuwerik ten hoogsten hemel stijgt aanhoor de elegie van pijnboom en plataan denk hoe ik was genegen het zachte oeverlis onthou de vuurdoorn de zonnebloem de goudenregen en... liefste...…

mijn eerste zinnen schreef ik ooit in spijkerschrift op natte klei die hard werd in het ochtendlicht ik telde bussels graan de schapen en de balen wol de tichels voor de huizen ik schreef toen kerf na kerf de trage dagen van de zon het wassen van het water ik schreef ook avondrood je lieve lusten toe de hitte van mijn oven…

ik zelf, ik kaf het koren oogst de granen van het land maar mijn broer die speelt met woorden hij bezit een dichtershand ik, ik hak in mei de bomen voor straks een wintervuur maar mijn broer zit stil te dromen en zo zit hij al een uur ik veeg en schep de stallen en ik poets de hele dag maar mijn broer praat over poëzie of wat dat dan…

Nog proef ik je bloed in mijn mond de as van bitter graan.…

Nog proef ik je bloed in mijn mond de as van bitter graan.…

abdijbrood blinkt bruin op de plank ligt al een mes, een vork en boter als de glans gestorven is, neem ik een hap geolied door de aanraking van vers gegist door het moment wendt diens smaak zich tot mijn tong ik proef de arbeid uit een harde tijd handen die het graan vermalen -een machine binnen nu- gedachten dwalen tot een déjà vu…

ik zoek je in de spiegeling van 't meer, toch ben je daar niet de bevrijding die ik vond in jou met jou beelden van fietsen door velden vol graan die wind deed ruisen, noch jouw handen over mijn spiernaakte lijf zal ik ooit vergeten evenals jouw opgaan in het niets toch ontmoetten wij elkaar weer, ongezien en één week voordat je vrij…

Langs de rand van het koren Waar korenbloemen en klaprozen staan Loopt een klein meisje met vlechten Bloemen plukkend tussen het graan Ze wil mama zo graag verrassen Met een prachtig veldboeket Er zitten zelfs margrieten bij Een korenhalm heeft alles vastgezet Mama staat haar al op te wachten En drukt haar stevig tegen zich aan Wat een…

Hoe jij liep in die storm bij het lage tij, hoe je me volgde langs die lange regens hoe je met me danste ik zál dat nooit vergeten nu is jouw akker verdord het graan te lang gerijpt de schoven omgewaaid en de stoppels op het land braken hun laatste adem ik mis je hand, de dagen in je ogen en sinds mijn laatste droom dicht ik jou in…

ga niet naar mijn graf of de urn met mijn as ik ben er namelijk niet want altijd springlevend in duizend waaiende winden in diamanten die glinsteren in de deken van sneeuw ik ben de stralende zon op het nog rijpend graan ik ben de zachte herfstregen die je in de ochtend wakkert ik ben de opbeurende rush van stille vogels in de lucht…

Ik voel opa’s ziel in mij krimpen van verlangen naar grond, geen akkers maar eigen graslanden niet langer verdreven worden door de boerenzonen met hun honden, muizen en wantsen in de bedden voor hun zieken en hun zere rug van het ploegen en het planten wieden, oogsten en malen van het graan Ik ben verder gegaan…

Nu ik hier terugkom, zie ik het pas als een paradijs, dit groene land de bloemen, het gouden graan al de rijkdom die ik normaal vond Nu overweldigt het bekende mijn nieuwe ogen, vervult het me met een weemoed al voor ik aan weggaan denk Of zal ik blijven voor de rest van mijn leven, best wetend dat het zielshart werken is om samen te…

Doet zo de rijke niet die veld aan akker schakelt en 't grote goed met goed groot graan Bezaait, en rijst en goede bomen plant? Zaad is het kostelijk bezit des mans. Veel zaad bezitten is veel zonen hebben. Zaaien en oogsten is in Tao één.…

luisteren naar ratelende populieren, dromen met een luit op uw rug, klaprozen blazen en de blaadjes drogen op een hoedje van stro steken luisteren naar de koekoek die uit een stiekem hoekske naar de dorpen roept waar in volle staminees het volk zich laaft aan de geuze - lambik, kasseien blinken in de maan en de geur van klei en gemalen graan…

In mijn aren hangt hun tijd te drogen, Op kousenvoeten te vergaan van geduld, Want mijn lijf van graan en gras is oud En verschraald van zovele jaren Grazen op mijn blakende naam. --------------------------------------- uit: Meisje dat ik nog moet, 2010…

ik ben een heks zie zei ze iedereen is waarheid en draag leugens met je mee waarachter wij staan achter een waarheid scherp de zeis verborgen waarheden ontsprongen iedereen een ster de kring wordt alsmaar groter O.T.O zei ze sikkel snijdt groeven in de oudheid oogst het graan omcirkelt de Melkweg in een nacht waar wij in één lijn…

een moment opgeworpen in steen dit ogenblik stolt tot aanhoudend voorbijgaan wat plaatsvindt is nog ergens na te lezen overal kalmte voortijd van avondmaal dichtbegroeid op den duur ontbost rustend graan is koren op de molen wolken verjaren met binnendrijvende zon stille genade benadert iets van troost alles is eeuwig…

studentikoos: zoals ’t fokschaap op 't kofschip onder ezelsbruggetje naar zee van lieverlee langs kusten (alsof het beter was dan zielenrust) met het Spaanse graan de orkaan lijkt te doorstaan zo zet ik de wereld aan uit blauwe hardsteen een handzame god bikken eentje die nooit sterft een blijvertje als het ware met de laatste…

De zon voelbaar belevend Zonnebloemen weelderig bloeiend in het veld Voelbaar door warme natuursfeer omgeven Vlinders heb je in dromen besteld Een zachte wind ruist tussen de granen Veldleeuweriken kwetteren blij Zingende geelgorzen die in gedachten kwamen Ze kwetteren frank en vrij Een verlaten oplegger in het land Hooibalen liggen aan…

Een warme adem wriemelt door ’t koren En aait met zachte zuchten De golvende dijen Van ’t graan. Grasgroene lippen Groeien open tot Een fluwelen mond Van vuur. Uit roze wolken Dauwt een warme honing Van likkende bijen Die gonzen. De klaproos ontboezemt Haar bloedrode huid.…

Vergezicht vanaf een stille binnenplaats: bloesemgewijs vloeien overwoekerende paden uit tussen het graan. Dit Silezië ruikt naar appel, de velden rondom Praag, dorp na dorp de trage tred van zomers' land'lijkheid. Sleurt er zich een zuchtje wind door het hitte-trillend-groen? Ik sluimer in de schaduw van een eeuwenoude laan.…

Wat je allemaal niet bestaan hebt, bezeten vervloekt hebt, geweest bent, nu lig je papegaai boven je bed hij snavelt het Boek af, bevleugelt de woorden herhaalt jouw organen, dofgoud brokkaden het graan is bescheten, wil nog vergeven je uurwerk maalt niets en weet elk uur beter diep in de tuin slaat het binnenste buiten altijd die Vogel…

De velden wiegend met het groeiend graan wij lachten, heerlijk kersen eten tijd in overmaat was daar en groen tot rood de kleuren. Dit alles hebben wij genoten de zon heeft ons gezien en liet begaan haar baan en tijd aan ons voltrokken, vermoeid na dit onstuimig feest rest nog de hoop, op nieuwe bloesems volgend jaar.…

mensen vielen uit de hemel engelen die vrede kwamen brengen hoopten we maar ze hadden geen vleugels stukken van mensen regenden neer op onze daken en tuinstoelen in onze velden en akkers tussen gras en graan mensen kwamen tevoorschijn uit de wolken als vogels hoopten we nog dat ze geen doden waren ik heb je zoon gevonden en zijn vrouw…

Zijn vorm, zijn inhoud en gewicht Verscheen reeds menigmaal in ’t licht, Want reeds voor eeuwen ging zijn vroede Geslacht dezelfde landstreek rond En schatte peerden en percelen, Het zwoegend grauw, ’t graan op de delen, Luidruchtig van gemoed en mond. Hij stompt de vrouwen in de maag En strijkt de meisjes langs de wangen.…