Alle inzendingen over Lentezon

ploeg me maar in jouw handen zal ik je winter laten bloeien in warmte samen met je stoeien in de lichte lentezon jij hebt je zaden al geplant je hand strooide de nieuwe sporen onze kiemkracht gaat ook dit jaar niet verloren ik heb de herfst gesnoeid knoppen kans gegeven te komen tot hun volle groei en weet dat jij me eeuwenlang…

de takken glimmend bruin lijken kaal maar ondertussen is er een waas van heel licht leven dat door loopt tot in de kruin door malse regen en lentezon zwellen de knoppen en kleuren bij de schubben laten los de blozende bloesem komt vrij als jonge bruiden lente tooi staan ze in wolken van organza te pronken en rozig wit te blozen o, bloesemtijd…

Mijn bril zet ik op voor het fenomeen dat door de lentezon verleide vrouwen de wereld laten aanschouwen, zich bloot gevend boven de knieën daarmee prikkelend de fantasieën, want met het verhogen van de temperatuur stijgt de zoom, waardoor moeder natuur ons toont wat gebleekt was in de winter, nu hunkert naar pigment en bijna elke jonge…

Op het terras bij een glas soes ik weg in de lentezon in het geroezemoes in het watergebruis droom ik weg over de blauwe bossen de hooggelegen akkers de natte beemden over de grillige oevers het snelle water de stille kano's over de eeuwen schoonheid van 's heren watermolen.…

nog zijn konijnen traag maar in een vlaagje lentezon ontwaakt hun eerste voorjaarssprong zien ze het prille groen van lichtend mos dat in warmte weer ontkiemen mocht na winterslapen struin door duinen naar het strand waar golvend grijs haar stilte wit in een opkomend tij in variaties blauw leg ik de schelpen in jouw hand…

Waar zaden van onkruid schijnheilig, onder een deken van grond, veilig wachten op de eerste lentezon. Een enkeling trotseert de onontbeerlijke onherbergzaamheid van onredelijke kou en storm. Paste zich aan en zal overleven. Zegevierend in de lente en vol trots zijn hoofd boven het maaiveld uitsteken.…

De lentezon deed alles openbreken, de wereld om me heen bleef leeg en stil. Nieuwe vogels hoorde ik zingen. Vuurwantsen zag ik het terras veroveren. Vreemde wezens vulden dag na dag het scherm. De dagen gingen hun eigen weg, we konden ze niet volgen, we verdwaalden.…

stilte als in spreken in doen of in gedachten Spiegelt jouw beeld mijn eindeloze trachten Alsof ik geen verleden draag er verder nooit iets is geweest Vervaag jij al mijn kwalijk denken scheppend aan mijn nieuwe geest Terwijl vanuit je diepste zijn je grage glimlach zich ontplooit worden mijn vergeten en bevroren zaden door jouw nieuwe lentezon…

het licht van de lentezon zo kaal nog maar viriel strooit tranen in je ogen staalt de kern van je blik geen jaren meer te gaan de maanden weken de liefde houdt je wakker telt de donkere uren samen in een verenigd ademen de troost zijn trots te zijn geen winter meer te vrezen de weken dagen je lijf legt zich langzaam af in de armen…

Maar de lentezon duikt onder, op zijn zeepaard, de dragonder!…

Bijen, bloemen, vogels een pracht van kleuren, geuren, energie beweging leeft in alle dingen dankbaar voor de lentezon Beweging doet de wereld springen en is jong, zoals ze eens begon.…

Toen een libelle mij mee voerde Naar zonnige waterkanten Trof ik daar dansende groepjes muggen aan Trompetbloemen bliezen hun engelachtige klanken Voor het menselijk oor onhoorbaar Zachtjes over de gladde waterspiegel Vele viooltjes vielen bij Om het lied der natuur te vervolmaken Dit vertoon werd foutloos belicht Door de luister van de lentezon…

zich groen en fris op de onttovering na de winter tot groei en bloei te komen uit de versplintering van sneeuw en vorst en ijzel wederom herboren het laatste smeltwater zoekt haar heil met de gevoeligheid van een moederhand over het babyvel van haar laatst geborene en glijdt onafwendbaar haar weg naar het korstmos op de bodem de flauwe lentezon…

Moet die baard en snor dan ook nog eraf Verwenste mijn onzekerheid als onmin en laf Het zijn van die opleeftijd zijnde momenten Het brood is nog goed maar mist de krenten Denkend daaraan maakt mij regelmatig kriegel Dus bij mij thuis weg ermee geen enkele spiegel En ik zit weer genietend op het balkon Heerlijk met een klein borreltje in de lentezon…

met vorst aan de grond en de lentezon die mijn ogen zoekt tussen stammen door denk ik terloops zou een ijsheilige zich zo voelen: koud op aarde warm in de wolken het leidt me af van de zwaarte en laat mij zweven in ochtendgedachten die vol van leegte zijn als dan ook nog drie honden mij begroeten geleid door een schone maagd…

nu komt de natuur tot rust lage zon verlengt schaduwen avondnevels verdoven dagen dempen het goud van afscheid bomen verliezen hun pracht kale takken buigen in de storm daar is hoopvol leven verborgen in de kille en donkere grond maanden van felle verstijving en sluipende dood trotserend kiemend in de levenswarmte van de klimmende lentezon…

opbeurende lentezon, lavende regen. laat me een paasmens worden: die uitdraagt dat leven sterker is dan de dood, dat geen verdriet honderd jaar blijft duren, dat optimisme bron is van energie.…

Twee dames van gegoede stand liepen langs het Groetse strand in de prille lentezon toen zich dit gesprek ontspon. ~Mijn Klaas~ zei Elly van der Laan ~heeft een kanjer van een baan, bij de Firma van der Steur is hij technisch directeur~. ~Mijn Hendrik-Jan~ zei Truusje Bakker ~procureert bij Kloek & Wakker.…

Lentezon heeft winter verdreven, nieuw groen en bloemenpracht ontwaakt. Geuren, kleuren, hernieuwende energie, ziel door indrukken geraakt. Lichte bries streelt jeugd van het jaar in bomen en over velden zacht. Nieuw leven dartelt in weides, vogel zit op haar kostbaarste bezit en wacht.…

een prille lentezon laaghangend, belicht een brug, in neveldraad gesponnen. het klare water zo zacht kabbelend, zocht kronkelend zijn weg naar zee. zelfs mijn schaduw onderwater nam gedwee, de vele hindernissen, moeiteloos en zonder struikelen.…

geleken als vandaag toen ik langs het pad van bloem naar bloem ben gehuppeld, waar ik besefte hoeveel kleur en warmte het leven om mij heen bevat Ik ben door muren heen gelopen en over vele bergen heen gegaan, ik heb aan afstanden gebouwd en opnieuw weer afgebroken tot ik mezelf uiteindelijk heb verstaan Ik sta nu als gelijk aan de lentezon…

er werd gewuifd met uitgestoken hand in een breed lachend gebaar je losse haar verwaaide blond in wind en lentezon ogen die verrast ineens de mijne vinden uitbundigheid in lichaamstaal we kwamen samen in een zinderend omhelzen zonder enig woord pas later verhaalde jij je leven dat voor even was ontspoord ik wist nog van de…

Achter de wolken slaapt in het bos ‘t droomproces een wijze les het voorjaar wint opnieuw aan kracht een ieder heeft hier lang op gewacht gordijnen waaien open winter is gelopen lentezon geeft vreugde aan kleine trage schaduwen werkelijkheid bekoort dromen er klinken stemmen in de natuur dit is een andere stad…

Diep van binnen hopen ze met mij mee op veel groen en de lentezon. Nog enkele weken en de wintertijd is voorbij. We beginnen weer met een schone lei. De vogels kijken al uit voor hun habitat. Verkennen in huisjes het kleine gat. Zouden ze daar een nestje bouwen. Ik zie ze op en neer vliegen en bespreken.…

Onstuimige wind woeit de bladeren voort als gedachten die dwarrelen Herfst is gekomen stormachtig onmisbaar in de cyclus van seizoenen Kleurrijk prachtig het verval almachtig bereid tot wederopstanding Maar eerst is er winter enig natuur komt op rust wachtend op de roep van het voorjaar En met de lentezon hoog aan de hemel start…

Waar lentezon, in zomerse warmte geladen zorgt voor liedjes, fluitend over de paden waar mannen, soms hun plicht verzaken en mussen zwijgen op de zolderdaken ontwaakt de stad in tussenpozen voor hen, die slechts de droom verkiezen tot nieuwe wegen, andere plichten desnoods het schrijven, over verliezen waar menigeen, hen op komt zoeken…

Zag je wandelen in herfstbos lentezon scheen door bomen alles kleedde zich met kleurig mos alleen omdat men jou zag komen. Zag je door het witte veld schoner dan reinste straling en overal werd over je verteld, “Jammer, ze heeft aan iedere man maling!”…

kijk eens wat een lenteweertje juicht de verpleegster als ze de gordijnen opengooit ik heb een hekel aan lentezon waar ik niets aan heb gekooid tussen vier muren is de lente waarvan anderen genieten enkel frustratie van gemis je wilt toch niet echt doodgaan zeggen de schaarse bezoekers die niet beseffen hoe bitter weinig verder leven…

geluk is simpel het ligt in de engelachtige puurheid van vers gevallen sneeuw in de kleuren en geuren van planten en bloemen die opkomen in de acrobatiek van de eekhoorns tussen machtige eikenbomen het ligt in de klanken van de eerste vroege vogels in de warmte van de prille lentezon vergeet de overdonderende kleuren van de herfstbladeren…

De kleine huisjes staan warm bijeengevleid te blozen waar de late lentezon ze dichtdekt met de ijle deken van de trage avond. De mensen zitten buiten stil te praten van de gewone dingen uit hun kleine wereld, veel stilte tussenin.…