Alle inzendingen over Lichtvoetigheid

zuchten Openheid en ruimte had zij nodig De afstand des te meer De klanken van herinnering deden nog vaak te zeer Alleen met wind en met geweten met troost voor eigen ziel moet deze weg gelopen om al die pijn te kunnen gaan vergeten omdat het zo zwaar viel Zo wandelt zij haar wegen nog zwaar en onverkend Maar eens komt u haar tegen: lichtvoetig…

onder Zuidvlaamse wolken met rauwe grauwe grijns suizen ontieglijk vroeg verbeten Flandriens gekromd zoals de bomen vernijdigt zich de strijd over kasseien wegen windop tegen de tijd melkkoeien slaan op hol door 't heuv'lend platteland wanneer de waaier spint en zich bergop verkrampt lichtvoetig over muren bemerkt de favoriet hoe…

Haar lange blonde haren dansen losjes op haar rug haar pasjes gaan lichtvoetig het pinnen super vlug de ruiten spiegelen ogen gehaast en ongeremd haar handen dragen tassen woeste blikken onbestemd wil zij alleen maar shoppen schouwt elk pand als tent langs etalagepoppen verkleed als vrouw of vent haar leegte draagt steeds zwaarder…

In de laatste stadia van de dood huilt de wind over naamloze staken flauwe schijn van geschiedenis maakt een stille tocht langs littekens lichtvoetige schimmen versterven in een lenig landschap waar nauwelijks plaats is voor zoveel ruimte en de laatste pagina ontbreekt veraf ligt het dorp voor anker ze verbergt, achter fluisterende zandmaskers…

Verbaasd dat een zo lichtvoetig wezen mij optilde. Verrast dat haar ogen de mijne ontmoetten en ze op mij bleven rusten, alsof er iets in de lucht hing wat niet meer voorbij zou gaan. Uitgelaten, opgetogen, haar lippen die steeds maar zeiden: jij, jij! Weerloos… Als was ben ik in haar handen.…

jij hebt je altijd gekleed met jaren vol liefde modebewust van de kust tot de grote altijd drukke soirées ik mocht mee als een postiljon d’amour op retour natuurlijk smeedde ook ik de edelste metalen als zij heet waren besteedde mijn vrije tijd aan uiterst lichtvoetige kunstzinnige ontwerpen waarvan het hand- en afwerk dagen nam…

tonen zouden dansen op een verkwikkend ritme van scheppende kansen klanken speels en stuwend in de open speeltuin van mijn innerlijk heelal met onzegbare lachende vreugde en schenkende liefdesdeugden zo ruim en schoon in getal als woorden behoorden tot onzichtbare oorden zou mijn luchthartige verbeelding allengs vertederd zingen op lichtvoetige…

het hart kent hartstocht meestal klopt het in ritme een pompende beat waar het van volloopt in gouden hart en nieren het biedt ruimte aan vier gulle kamers gevuld met warmbloedigheid gevoed door stroming in lichtvoetigheid dan weer in zwartgalligheid twenty four seven kloppend aan het werk haalt het pakken van het hart voert het…

is het van geen enkel belang dat jouw hieltje gisteravond in de palm van mijn hand lag - kiezelglad en spiegelkoel. de vorm van de wreef etste zich in mijn hand toen ik jou hielp spelenderwijs over de muur te ontsnappen - uit mijn opwaarts uitgestrekte hand sneed jouw hiel een vleugeltje. het bloed aan mijn pols likt ik af terwijl jij lichtvoetig…

Vandaag werd ik spontaan getroffen door een aanval van lichtvoetigheid, waarvoor geen therapie bestaat, dan zéér sombere gedachten. Mijmerend ga ik zitten op een bankje. Somber denk ik aan de zinloosheid van ons sterfelijk bestaan. Mijn donkere wolken werden getroffen door een aanval van de zon. Ze verloren na een nutteloze strijd.…

Ik zou zo graag lichtvoetig zijn, want ik ben veel te serieus. Dat zeggen ze allemaal, maar ik heb vaak geen keus Soms voel ik me vrolijk en kan ik er weer tegen. Maar dat duurt niet zo lang, na zonlicht komt altijd regen. Toch gaat de somberheid ook wel weer voorbij. Dan voelt alles fijn en goed en is het licht in mij…

zwartgesleepte sluier, soezende zomer tuimelt lichtvoetig als een vilten stemvork over ons glinsterdak, ondermaans bestaan krioelt van noten, zingt van opschudding, klinkt lentelijk, tot winterstof helderhoog zweeft, licht wordt als groeiend gras haar bloemen ten hemel richt alsof God spreekt, zij vergeten dat bangtrillende kou anders is dan…

Als eenmaal het smetteloze wit in mijn tuin vervangen zal zijn door jouw adembenemend groen Als eenmaal jouw lichtvoetig dansen mijn gazon zacht ruisend zal doen zweven Als eenmaal jouw klanken door mijn huis lachen, fluisterpratend vensters zullen openen Als eenmaal jouw zaligmaken weer terug zal zijn in mijn verlangende hersenhelften…

O, schone bruid Wat zijt gij bijzonder Ja, ik verkondig luid Gij zijt een gotisch wonder Met uw kleedje Van lichtvoetig kant Verleidt g'ons toch een beetje We dingen gretig naar uw mooie hand Rubens, een van Antwerps' zonen, Tooide u met pracht en praal Mocht zich met roem laten belonen Uw minnaars snelden toe, allemaal O, schone…

Weet ze wel hoe zwaar hij weegt De fakkel die hij draagt, hoe die Hem tegelijk verheft, zwaarte Lichtvoetig maakt?…

Op de terugweg dansen blaadjes lichtvoetig om kussenzachte pootjes. Thuis lig je waakzaam dromend naast me. Welterusten, mijn dierbare metgezel.…

gebonden door het duister geleidelijk ontdaan van je waardigheid en luister je wassen handen gevouwen op het laken geel verstilde glimlach, de eeuwigheid nu je deel je glimlachte toen de Engel Gods je kwam halen in je geest begon het licht steeds feller te stralen je richtte je op en verliet het bed vergezeld door onze liefde en smekend gebed lichtvoetig…

Het onderdrukkende juk met z'n noodlottige ban Van je afgeworpen, geen zonde meer, geen eerste steen, Je werd er geen lichtvoetig danstype van, Maar het leven was licht en draaide om jòu heen.…

Enerzijds is liefde lichtvoetig, anderzijds goedgelovig. Moreau…

Ik sta naast je de blik verneveld door de innemendheid van een vreugdetraan mijn hart razendsnel ingesponnen als een prooi om nooit meer los te komen ik bid een wonder dwing geluk wil schreeuwen en mezelf tonen de tijd in glazig blauw verstoppen wakker worden en niet langer dromen dan wordt de afstand groter lichtvoetig van…

Wanneer het leven soms zwaarmoedig rust en je weer graag door een lichtvoetige ochtend wenst te worden wakker gekust om met nieuwe levenskracht niet van het zonlicht te worden afgesloten. Nocturne een romantisch snarenspel.…

Belletjes rinkelen lichtvoetig aan zijn enkels terwijl zijn hart zich ongenaakbaar stelt aan zijn meesters die genieten van het vrolijk twinkelen zijn ogen niet stralend door innerlijk geweld binnen een harlekijnsvel geen tranen geen lach, getekend wellicht geen enkele echte emotie straalt uit zijn 'zijn' zingend op de meest invoelende…

je keek me aan en ik stond perplex naar jou te staren proberen te begrijpen hoe regelmaat zoiets beeldschoons zo fraai kan belijnen op de achtergrond speelde magie met licht en donker tekende mystiek de stippellijnen tussen waan en werkelijkheid van ziel en realiteit haar vluchtige lichtvoetigheid was een verademing om…

Lichtvoetige gedachten sluipen op wollige kousenvoeten stiekem mijn hoofd uit. De aandachtslust van toeters en radio's is herleid tot een lethargische lockdown, het therapeutische principe van stilte. Tijdloos inhoudsloos kaderloos Plots het knorrig geronk van een motor.…

Hoe zij het bracht dat konden er niet veel: Lichtvoetig maar toch ook sentimenteel; in Ballad-tempo wist zij nog te swingen. En op TV kwam in die tijd van toen een journalist met prachtige cursiefjes, meestal gestoeld op bruine kroeg motiefjes en ~Sentimental mood~ dat was zijn Tune.…

lichtvoetig trippel je de heuvel af voeten zijn onzichtbaar in het hoge gras je opent hekjes die spontaan weer vallen in passeren koeien kunnen dat nooit leren jouw rood laat groen nog malser lijken we rusten op een uitzicht met stilte in begrijpen jij was weer de berg opgegaan ik ben je nagekomen zag je ogen spiegelen…

Geopende handen verwelkomen al het groen en gevleugelde der aarde lichtvoetige lijven bewegen zich soms traag, soms iets versnellend naar een thuis in haar beginsel begint hun bestaan Iedere ademtocht begeleidt ons door het wonder van de natuur geschonken eeuwen geleden gaf zij al kleurrijk haar schoonheid aan ons, puur en ongerept zonder…

‘Hier vind je wat of wie je zoekt’ zegt iemand Lichtvoetig loop ik mijn toekomst tegemoet, laat me op vleugels drijven Dan dringt dageraad door. ‘Nee,’ zeg ik vechtend tegen tijd ‘laat me blijven’…

Door huid heen gloeien de kastanjes van een vorige herfst een slapende morgen in een verdronken landschap ik groeide op in dit gewest stap door de spiegel en vervolg mijn tocht langs littekens hier zoekt tijd een woning -nauwelijks plaats voor zoveel ruimte- een lichtvoetig beeld versterft als schim later is slechts een geweerloop lang…

begin en eind staan tegenover elkaar als poortwachters langs de weg naar vergetelheid lichtvoetigheid maakt dagen draagbaar zonder wetenschap van dood is leven een verloren strijd het is de scherpte van de snede in de huid die schrijnt in het licht van verdreven herinnering de rivier is op een droge grens gestuit in de vallei waar water…