Netgedichten

netgedicht (nr. 42.986):

Slagveld

Door huid heen
gloeien de kastanjes van een vorige herfst
een slapende morgen
in een verdronken landschap

ik groeide op in dit gewest
stap door de spiegel
en vervolg mijn tocht langs littekens

hier zoekt tijd een woning
-nauwelijks plaats voor zoveel ruimte-
een lichtvoetig beeld versterft als schim

later is slechts een geweerloop lang
toekomst altijd een vinger te ver
we slapen in netten van angst

alleen zij die verdrinken nemen waar
vullen het geheugen van de nevel
de wind huilt over naamloze groeves
we overwinnen met gevouwen handen.

*** *** ***