Alle inzendingen over Melancholie

dat stukje twijfel naast het weten die traan nog telkens naast de lach het niet kunnen bevatten toch ook glashelder soms struikelen naast de krachtige stap de melancholie naast de luchthartigheid - misschien mezelf wat minder prangen blijven vertrouwen blijven verlangen naar……

ligt niet in mijn macht de verzuilde gevoelens van dit moment zomaar af te zonderen het zijn verleden gedachten van latijnse gezangen ook de droom van opnieuw verwachten waar mijn hart onbewust door wordt bevangen maar bovenal het onbestemde uur na twaalven waarin leegte zich telkens openbaart waar niet het kind maar vooral melancholie…

Waar het gras de einder raakt En de regen plassen maakt Waar de zon warmte geeft En de droom die jij beleeft Jou jouw wereld toont Van alle ballast verschoond Waar muziek jouw gedachten steelt En alle wonden heelt Daar dansen de onsterfelijke zielen Gewichtloos in het eeuwige licht Jij herkent degenen die jou bevielen Een blijvende lach…

Op een dag zal achtergelaten speelgoed het gazon iets eenzaams verlenen, de zon zal het rood van de driewieler verbleken en de echo´s van kinderlachen zullen àl vager door het theehuis klinken. Op een dag zal ik schrijven: ´Er was eens´.…

Melancholie speelt de melodie die wij graag horen en onze ziel bekoren. Een dunne zonnestraal komt heel theatraal een bloem verwarmen. Een blad dwaalt door de lucht het lijkt op een geregisseerde vlucht. Ik geef dit seizoen een natte zoen.…

nog steeds bespeur ik rond het geluid van een verre trein die vage ongerijmde melancholie alsof iemand zich in 't holst van de nacht nog even horen laat weer afscheid neemt en verder gaat in 't duister zacht verstomt verglijdt vervliegt…

Als toen nu was, en wij van toen waren, wat dan? Ik, als frank en vrije boerendochter jij, als de koene ridder met een zoveelste standenverhaal als liefde cliché was, en ik er wel hield van die te doorbreken, wat dan? wanneer muren niet langer huizen maar obstakels zijn met een zoveelste moeilijkheidsanalogie als ik terug…

Het is een vreselijk hondenweer. Ik sta voor een beslagen ruit, en denk: "vooruit, het moet maar weer." En laat mezelf uit.…

Smachtend naar het Groene Goud ontwaar ik vele dromen In het Maanlicht hoor ik niets wat mijn Hart vervullen kan Uren leeg en zonder weemoed ook de Toekomst is nog ver In mijn oorschelp heerst de Stilte van een onbewogen lied Van diepte en van dalen Dralen wordt mijn hoogste nood… Hoor die vilten voetjes stappen op een harde ondergrond…

Hier, draag mijn hart maar naar de zee ik kan er verder niets meer mee en voel me rot in dit verdriet de eenzaamheid die trekt me niet ik weet niet waar jij nu vertoeft en of jij ook de weemoed proeft door wat wij samen nooit verklaard in het verleden hebben gestaard.…

Schrijven over geloof en waarheden, dichters nemen het brein in eigen hand, woorden kaarsvet lekken op geschreven tafels, waarmee papier is bevlekt, in de kantlijn van een verstilde melancholie omfloerst de glorie als zij de nacht weer doven, tevreden achterover leunen, om daarin zelf te geloven , steunt op een onvolprezen goed…

Van 't najaar keren weer de schone dagen - Van het hoeveelste? en hoeveel malen nog? Tot het ontrijzen aan zijn nederlagen Lokt den verslagene zijn zoet bedrog. Dit is de tijd, dat men zou moeten lopen, Gerooide velden langs of door een laan, Aan 't eind waarvan een vergezicht gaat open Op herfstland en een edeler bestaan. En, thuisgekeerd…

, hoe hou ik zo ontzettend veel van jou, niet in je persoon te vatten, misschien wel in je volk, muziek, je bergen, je melancholie.…

Aan de oppervlakte van mijn gedachten bevindt zich een verheimelijking die jij uiteindelijk prijsgaf. Gevleugelde mooie woorden als stemmingsbeeld een herinnering die ik onbewust levend wil houden. Misschien nog als pijn om jou te voelen.…

-woorden bij een foto- ergens buiten de stad waar de tijd alleen nog in het verleden huist verhullen gehavende muren een roerloze leegte rond ‘n verweesd en uitgewoond bestaan en ook de mensen die hun dagen hier sleten zijn reeds lang naar het stof der aarde teruggekeerd enkel ‘n verdwaalde passant die in deze bouwval beschutting…

Het ritme van stampende voeten, gitaren en knippende vingers, het stemt haar bevlogen -een vurig verlangen in vlammende ogen- te dansen, gracieus met verfijnde gebaren in opzwepend tempo op felheid van snaren. Ze denkt niet aan morgen, de heersende hand die haar naar zijn pijpen laat dansen, verbant gedachtes aan hem om zichzelf te bewaren.…

Ik zei het kan geen weemoed zijn Geen heimwee, wens naar vroeger, vlucht, Nee, die melancholie is lang verloren Die pijn van terugkeer, nostalgie: Voorbije scènes d'une folie, Een dwaasheid waar ik niet van wist tevoren Een wild fantoom stijgt op, muziek Uit lang vervlogen erotiek Een lief refrein laat mij opnieuw bekoren 31 maart…

Er zijn vandaag geen wespen of bijen, het brood proeft anders dan anders de dag is aan het misten vreemd gekleurd zo grijs , er valt echt even niets te beminnen. Er zijn geen wandelaars op de dijk geen fietsers, er klopt even niemand aan wellicht zijn ze opgelost in de vroege dageraad pikt niemand voor nu de draad van deze dag op. Ziet men…

tussen de blauwe slaap en het verlicht ontwaken ligt het zachte naakt een symphonie in wit takken van kale kromme bomen reiken naar bleek winterlicht alles wacht op de dans van het leven in glanzend zonnelicht…

de stilte van deze zomermiddag hangt zwaar over de groene velden een zuigeling tilt met slaperige levensmoed het kleine hoofdje op vandaag kan het licht de stilte niet bekoren met lichtvoetigheid moeder's ogen volgen de imaginaire lijn van uitgestrekte vingertjes naar witte wolken…

Hubert En wakkert mijmering aan vol herfstdromen Toch bekruipt mij ondanks al dit schoon Een vlaag van melancholie en droefheid Elk seizoen, ’t lijkt allemaal zo gewoon Maar de herfsttijd beaamt ‘t eind der strijd…

onder slapeloze wolken kermen de takken van twee oude eiken over blauwe velden roept een bange vogel ik denk aan de zachte sporen van woorden die jij naliet in het landschap van mijn hart…

Ach wat, Melancholie Jouw emotieve zwelgen In Oliebollerie... Hoe kan ik je verdelgen? Hoezo het Oude Jaar? Moet ik nu krom gaan lopen Met baard en sneeuwwit haar? Nee, ik ga vuurwerk kopen!…

Mijmeren en melancholie, is de tuin waarin zij wandelt. Zuchten en smachten. Beter dat dan dat de droom ooit ten einde komt. Is het beter te verlangen naar... verlangen!…

Een gaan en komen, van melancholie. Eenzaam en gelaten, draaglijk de klap. Leven is niet van deze tijd, sterven des te meer. Verpulver de bergen, drijf ze in zee.…

ik weet niet of er een lied bestaat dat de melancholie wil bezingen die mijn ogen sluit en meevoert naar jouw zuchten aan mijn zijde dat me tot leven beweegt als vrouw wachtend op een tastbaar teken nauwelijks een glimp laat zien me voelen laat hoe in herinnering ons beeld van liefde smaakt zonder het gemis…

Dit is niet de stilte die ik voelde toen mijn jeugd een andere wending nam geluidloos in mijn ouderdom vol weemoed en verlangen dit is ook niet de stilte van verloren vriendschap of liefde die een loopje nam geluidloos in mijn hartstocht vol melancholie en hunkering dit is de stilte van jouw gestorven dood in heimwee die geen weerklank…

Wat is het heerlijk om te zomeren al komt de herfst met trage treden en met groot vermoeden van melancholie.…

zo fier en blozend bloesemen jonge twijgen aan mijn oude stam langs rijpend koren droom ik lomer verzonken in goudglanzend licht het verwaaide blad bedekt mijn aardse wortels vol melancholie zacht, nog ongerept dwarrelt op mijn kale kruin een sluier van sneeuw…

een paar woorden met een snufje regen en zeker wat eenzaamheid en noem verlies en melancholie vergeet zeker niet de regen zoals die valt en valt terwijl je staat op je balkon en het duidelijk is dat je alleen bent zo alleen, zo alleen maar wees daar maar blij mee want wie zou je zijn als je niet alleen was waarschijnlijk niemand…