Netgedichten

netgedicht (nr. 9.217):

nessun dorma

niemand slaapt
of sluit bewust de ogen
de stilte van deze nacht
kan schreeuwen of
opnieuw verwonderen
het ligt niet in mijn macht
de verzuilde gevoelens
van dit moment
zomaar af te zonderen

het zijn verleden
gedachten van
latijnse gezangen
ook de droom van
opnieuw verwachten
waar mijn hart onbewust
door wordt bevangen

maar bovenal
het onbestemde uur
na twaalven
waarin leegte
zich telkens openbaart
waar niet het kind
maar vooral melancholie
opnieuw wordt gebaard