Alle inzendingen over ONTSPRUITEN VERGAAN

in de herfst van haar leven een witte tutu nog eenmaal het park met heimwee naar de bloesems van de Japanse kers en echt, het ligt nog vers in haar geheugen zij danst naar het pijpen van pa en ma, legt haar sluier af, ze weet het was een leugen scootmobielt naar de supermarkt alwaar zij rijdt over tenen…

(tanka) Varens in april liggen bruinverdord, warrig op het lentegras, beschutten hun nazaten, die, klein en teer, rechtop staan.…

Mist overwoekerde het zicht. Niets geeft nog klaar licht. Het vergaat in smog en tast met de zure neerslag de laatste monumentale tederheid van de wereld aan. De mens kan er niet meer leven. Diezelfde creatuur is de schuld van de verdoemenis van deze mooie planeet. Ingestorte gebouwen, verwrongen ijzer. Spooksteden, spooklanden verschroeid…

Uit de eikenstomp ontspruit nieuw en teer leven: een berkenboompje. De kastanje valt... Zal hij wintervoorraad zijn of een nieuwe boom?…

Vergane glorie loopt waggel lachend naar haar loge in het operatheater... Willens en wetend, maar toch genietend.…

Oude, geliefde volksvertellingen willen voor altijd de geest verblijden van ieder die zijn leven laat leiden door eenvoudig denken vol zuiveringen. Met kunstig spreken of rakend zingen mogen sprookjes eeuwig hun kracht verspreiden, glans om beroemde namen verwijden: lof aan d' eerste geschreven meldingen! Eens verzonnen mijmerende boeren…

De zee is woest en zilte ogen vol vergane glorie voeden de kilte. Verdwenen alle hartstocht, de jaren gebonden aan onverbiddelijkheid, terwijl menigeen daar onder lijdt. De wolken grijs, grijzer en de mens wijs, maar in wezen toch niets wijzer. Terwijl een regenboog altijd blijft bestaan zullen kennis en macht vergaan.…

Ze falen als vrienden en broeders als verwanten en hoeders wiens bier-bevloeide lippen klatergouden woorden baren hun herhaalde eden van trouw blijken lichtzinnig gezworen de holle wind verklankt En ja, ik begrijp hen wel soms ben ik de woeste zee en tracht ik te tonen wat in mijn inktzwarte diepten huist wat gezonken en gebroken…

zwijg je handen woorden werken ploegend in gevoel blik op later vage dromen toekomst zonder doel droom je zwijgen leeg je zinnen harten worden koel leef je uren zonder dagen op het randje van bestaan flits het leven uit je ogen en je schaduw zal vergaan we zijn cirkels om onszelf zonder ooit te raken aan…

ik liep in de fuik van laat avondlicht en hield je hand vast ontleedde een bloem, zag om naar waar we net nog liepen met zo weinig geluid, alsof niemand wist wie wij waren zonder wetenschap van uitdrukkelijk achterblijven zowel bomen, bladeren als vuilnisbak bestonden rond dezelfde tijd een vogel floot nog even als teder besluit…

Mist overwoekerde het zicht. Niets geeft nog klaar licht. Het vergaat in smog en tast met de zure neerslag de laatste monumentale tederheid van de wereld aan. De mens kan er niet meer leven. Diezelfde creatuur is de schuld van de verdoemenis van deze mooie planeet. Ingestorte gebouwen, verwrongen ijzer. Spooksteden, spooklanden verschroeid…

Verlaten tussen onkruid en struikgewas, staat wat eens een huis was. Een dak vol gaten, de ramen zonder glas. Eens woonden hier mensen. Leefden hun leven, met al hun dromen en wensen. Nu rest verweerde steen en rottend hout. De kachel brandt niet meer, het voelt hier koud. De neergaande zon, kleurt de lucht in alle tinten rood. In de…

kijkend in de spiegel ziet hij de jaren die rimpels trekken in zijn hoofd en handen ouder is hij toch dan hij wenst en weten wil spreekt hem de reflectie vergaan is toch de glorie kijk nu toch hoe sjofel geforceerd ook de grandeur van het ooit goddelijke lijf dat hij zo graag verkocht voor deze gigolo oud en moe wiens ogen eens toch…

Door de achterbuurten van Parijs liep een moede man hinkend en grijs zijn afgezakte jeans op de rand versleten en in een plastiek zak zaten restjes eten als jong artiest was hij hier gekomen maar het bleef bij illusies en dromen copains en coppines had hij genoeg gehad en ieder avond dronken ze zich samen zat zij sliepen in de straten…

Bomen, vergane dromen ...…

hoe zou het ze vergaan als de attractie van rechte lijnen verbleekt door vrije curves en ruige kronkelpaden?…

Het toilet was gechloreerd Net als mijn adem Benemend Het glazuur straalde wit Net als mijn gezicht Bleek Ik hoestte tegen beter weten in Mijn ademnood weg Loog Dat droge tranen erger prikten Dan chloor op wc-papier…

wat blijft op het strand en verjaart tot vreugde van mijn kleine hondje met zijn juttersaard een aangespoelde vogel, lege flessen, half vergane bomen…

Kolkende orkaan Terwijl man en muis vergaan Zingt er een walvis…

Ik ben een handje lucht dat wordt weggeblazen door een zuchtje wind vervlogen, vergaan en voor altijd Weg…

Ik geloof niet dat een vrouw sterven kan noch vergaan maar dat zij -daardoor- dodelijk is daar twijfel ik niet aan…

Altijd samen Jij en ik Omdat we samen sterk staan Zonder jou zou ik vergaan…

Vergane gedachten ontstane levenskans.…

ben ik vergeten hoe dagen vergaan, in de avondrood spiegeling tranen ontstaan waarin ik de wens dat nachten bekoren mooier dan dromen sluit in mijn hart omhels ik verlangen het ochtendgloren waar zonlicht rakend sluiers breekt door tranende ogen die even gesloten nooit meer vergeten hoe dagen vergaan…

Schoonheid als nooit Te voren - vandaag Op een dood en zo Goed als vergaan Restje van wat Ooit een tak moet Zijn geweest - zit Jij koninklijk tronend Vorstelijk om je heen Te kijken, neus in de Lucht alsof je speurt Naar een niet echt nodige Uitbreiding van je konkinkrijk Inspiratie: roodborst op een vergane…

dag na dag zag zij in afwachting vergaan….…

dag na dag zag zij in afwachting vergaan….…

je staat te pronken in het landschap dat je zelf geschapen hebt tot hoog geschoond van alle wilde takken die het leven gaf een volle bladerkroon nog stevig in de wind die lachend langs je zingt maar aan de stam ontspruit nog ongewild een nieuwe loot draagt bladeren van verliefde jeugd voorbij de harten op de bast in afscheid…

Dan is er altijd iets dat ontspruit tot men moe, maar voldaan de horizon bereikt en deze haar poorten sluit.…

Wandelend over een verlaten kronkelpaadje Slingerend langs knoestige bomen Loop ik vergezeld door zilver maanlicht Zomaar wat te dagdromen Kijkend omhoog, naar de witte magische bol Voel ik inwendig de lol Om een diepe wens te uiten Een wens die een vorm van creativiteit laat ontspruiten Overvallen door een gevoel zeer frappant Lijkt het alsof…