Alle inzendingen over enigszins

Dwaalt hij weer verder door de vriezende kou en witte straten Begint hij zichzelf enigszins te haten Ziet feestverlichting in winkels en huizen Zal die warmte ooit zijn pad weer kruizen Maar die warmte is op dit moment geschiedenis Voor hem is het namelijk Kerst…………………MIS…

Overdag gaat het dan enigszins weer. Maar in de avonden doet het zeer. Dan huilt mijn hart heel zacht, En zoek ik de weg naar het einde van die lange verdrietige nacht.…

De zeeman hij hoort de stem der Loreley* hij ziet op zijn horloge en springt het water in - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - * De Loreley is een enigszins vooruitstekende rots in de Rijn, in het mooiste (Mittelrhein)gedeelte tussen Koblenz en Bingen, nabij de stad Sankt Goarshausen.…

Maar uit haar neus Kruipt een bosmier... arme stakker Na vier dagen weer wat opgeknapt De horrormier enigszins vergeten Dan zoonlief koorts en zere keel Had ik nu maar thuis gezeten... Drie dagen eerder dan gepland Rijden we huiswaarts door de regen Na het weekend aan het werk O mijn hemel, wat een zegen!…

Het had altijd bestaan, het was een samengaan zonder ook maar enigszins te vergaan. We zijn in de tijden nooit losgegaan...…

en zot Rond 1500 lachten bij ’t schavot Veroordeelde plus massa zich nog tranen Het Lage Land had vreemde onderdanen Hoe droevig was hun troosteloze lot Geen kleren en verkleumd tot op het bot Dat vroeg gewoon om drinkende kompanen Een land, geplaagd door stormen en door regen Dat smeekt om vraatzucht, drank en lomp gedrag Wil je nog enigszins…

huiveren op het verkeerde moment ik zal proberen te zijn als de wind zo’n zwoele waar in de onderstroom zich een behaaglijke en aangename zomer bevindt maar een oplossing kan ik nooit beloven vertel en ik luister soms is dat genoeg maar besef dat ik slechts aandacht heb te schenken uit mijn kan met medeleven en laat ons zonder vrees enigszins…

Toen het uur van het onheil aangebroken was konden de mensen niet vermoeden dat ze elkaar niet meer terug zouden zien Het is de hoop die als een bloem in een graftombe bloeit in het trieste uitzicht koud en eenzaam in de dagen van ontbering Een sprankje hoop, de schreeuw om hulp voor hun nood dat het verdriet enigszins…

Met haar gezicht in de plooi getrokken en haar mond lachend, doch enigszins vertrokken, trekt zij telkens weer een dagelijks publiek met haar lachen, die liegende komiek.…

de hemel Zie ik een mierenstelselgewemel Hoe kunnen zwemel zwemel zwemel Al die mensen de aarde vrede geven De vraag rijst uit mijn bolle hoofd Invullen heeft mij gans verdoofd Ik zou het alles anders willen vullen Maar mensen lullen lullen lullen Dus denk ik zonder ernstige twijfel De hemel heeft zijn eigen ijver En ik ben slechts enigszins…

eenzaamheid, ik voel het in mijn hart, zonder spijt maar enigszins verward, voel ik dat jij niets met mij kan delen ik heb jouw liefde nodig kan het jou iets schelen? slapeloze nachten altijd op jou wachten, hopeloos verliefd kan het jou iets schelen?…

De stilte die nu heerst op gronden waar geleden is, is slechts geruis die de echo’s van verschrikking enigszins doen onderdrukken. De geuren die hier dwalen proberen te ontsnappen aan bespeuring. Het zicht is enkel een verbeelding, wat de ogen niet kunnen verwerken worden vertaald naar tranen.…

De werkelijkheid zo het is in-kijken verdichten in een zucht en een tel en een moment, zo radeloosheid verzwaren ook soms verlichten tot het enigszins in versteende stilstand went.…

grenzeloos vormen spinsels dauwdruppels op zijn gezicht zij kust zacht draad voor draad het web, vlecht het wederom dicht somber staart hij voorbij troost zoekt zijn weg in de donkere nacht roept verscheurd om warme adem put uit naderend voorjaar kracht zij schenkt hem haar beide ogen laat nevel verdwijnen, geeft hem rust maakt het pad enigszins…

op het verveloze bankje enigszins naar achter gezakt door jaren van steun zet ik me neder terwijl ik tegen planken achterwaarts leun voorzichtig weliswaar ik hoor immers ouderdomsgekreun een onvoorspelbaar gebaar van dragende flanken ik tuur voor me uit zie de rustende aarde waar graven met marmer zijn aangeduid in…

Door een zuchtje wind Knakte de boterbloem Van ’t zondagskind Jong, veel te jong Maar zo verliefd Op mij en de bloem Aangedaan, gekliefd Ze was enkel in haar hoofd Waar wolken stapelden En schapen zwart werden Enigszins verdoofd Ik zag dit alles op afstand Ogen traanden, echo’s zongen Ik zocht naar bloemen in ’t land We spraken…

Net ontwaakt, als ik nog half soes, glip ik snel onder een warme douche rep me dan naar het prachtmachien waar ik in een ommezien het filter vul met die heerlijke geur van gemalen bonen zo diepbruin van kleur Vervolgens gaat in het reservoir het koele water, en het is bijna klaar Nu komt het aan op kortstondig wachten en om dit enigszins te…

Daken en muren van Rommeldams huizen ogen enigszins schuin en ingezakt. De gevels, roze en bleek groen gelakt, hebben wat scheuren: werk van sterke muizen. Gammel aanzien en achteloosheid suizen door straten, worden door stenen vastgepakt, spreken van verborgen kracht, die nimmer knakt.…

Ondanks dat ik afscheid moet nemen van de zomer om eigen weg te volgen doet het pijn te voelen en te zien hoe ik afkoel een deel van mijn liefde geef ik langzaam weg in kleurrijke tonen het jammert zo mijn naam te noemen IK BEN DE HERFST niet zomaar van de ene op de andere dag in kilte verdwijn welnee ook ik benut het schitterende enigszins…

Mijn schoenen prangen bij tijd en wijle, knellen, terwijl ik er enigszins onder lijdt. Maar dan ga ik nieuwe kopen en vervolg mijn weg met herinneringen, verlangens en weer hopen...…

't bestaan omlijst door storm en regen door oorlogen van huis verdreven in een tentenkamp gepropt waar uitzicht op een nieuwe toekomst aanwezigen wat hoop doet geven hopelijk is 't verblijf hier voor hen maar voor een korte tijd al lijkt hun eigen tijdsbegrip door de oorlogsellende voorgoed verdwenen het gevoel en 't denken is enigszins…

zinnen hij moet nu in stilte het duister beminnen geen zomerse flair, of stedelijk vermaak mensen zien hem niet, steken liever de draak die enkeling ver achter de horizon die hem nog wel in dromen horen kon is er vandoor gegaan met een platvloerse slet nu ligt hij eenzaam te huilen in zijn zomerse bed misschien dat het schrijven hem enigszins…

Een zwaar, enigszins ingevallen dak dekt het kleine huis van Olle Kapoen, de wortelman, die woont tussen het groen van lieve vlierstruik en oude, kromme tak. Het kereltje is gesteld op zijn gemak, maar moet somtijds wat groots heldhaftigs doen, houdt zich daarbij vastberaden en koen; daarna verloopt het leven ongestoord mak.…

Blaren onder haar voeten, niets wat de pijn enigszins verdoofd. Vrienden hebben haar verlaten, juist toen ze hen zo nodig had. Als een baksteen laten vallen, viel zij in een heel diep gat. Ze is wat je noemt, mislukt in deze maatschappij. Niemand gunt haar een blik waardig, men loopt haar met een boog voorbij.…

ik rijd door velden van mijn jeugd de skyline ach,.... mistige velden doorkruis ik het zijn de polders in Mondriaan-termen geschetst ik weet dat, maar zie het nu niet en stuur haar vooruit, zoals vroeger nu echter wat ingehouden kan ik hem nog vertrouwen lijkt zij te denken de leidsels enigszins gevierd ruimte geef ik haar ik voel haar…

kleverige band dat resteerde; een tweehonderd bladzijden oorlelletje waarvan ik er honderd achtennegentig heb afgescheurd met ongeschreven gedichten met de onzalige doch veelzeggende titel; waarom heb ik mezelf nooit bemind zo, het laatste vel is nu gevuld met dwarrelende gedachten ik stuur ze naar je op in de hoop dat ze het lange wachten enigszins…

Enigszins afzijdig van de rest zich voelend op z'n best. Wat te worden nooit geweten; weifel en wankel als basis en bron.…

Vástberaden, maar enigszins onzeker alle twijfels tegemoet getreden in de pas rond de wereldgifbeker die is aangeboden zonder een duidelijke reden. Het hoofd in de schapenwolken, fier met de zon als een gebakken ei in de hersenpan van een gestoord dier gestoken door, zegt men, een gemanipuleerde bij.…

De dans De wereld heeft met kunst en kleuren toch nog iets wat doorgaans mist Dit leven zoekt met haar bestemming naar de hand die leven schetst Deze aarde circuleert en doet of toeval schijn vertoont Doch ergens hier bekent een ziel dat hij bestaande hoop erkent Enigszins het tegendeel ziet dat het lot diens spel wel speelt…

maar mensen gunnen je pas geluk als ze zelf enigszins tevreden zijn zij bleef naast haar geliefde ook haar “vrienden“ trouw.…