Alle inzendingen over gebarsten

Het grintpad, en het tegelstraatje naar het fietsenhok met de stoffigvuile, scheef gebarsten ruit. De moestuin, het grazige plekje voor de bok.... Dit alles moest verdwijnen voor iemand anders ideaal Al wat blijft zijn mijn dierbare herinneringen Mijn oude wortels zijn weg... alles is kaal Tja... zo gaat dat met die dingen.....…

luchtkastelen zonder bewoners de glans wordt in muren gemetseld - de leren huid van praalzieke patiënten - de regen doet wat hij altijd al deed vallen, eindeloos vormloos vallen de druppels ankeren aan de aarde in briljante vormen met de tinten van regenlaarsjes ik raap ze bijeen met sobere gebaren bewaar ze samen met de tijd in een gebarsten…

Dit is haar strijkbout, zonder lampje, het snoer bekleed met grijze stof die over twintig centimeter rafelt: daar liggen draadjes bloot, gebarsten plastic, bruin en geel. De strijkbout in haar rechterhand, de onderzijde naar zich toe alsof ze in de spiegel kijkt en dan haar bolletjes van spuug die dansen op het hete ijzer.…

bomen dwalen in het bos stammen worden opgeslokt verdwijnen in het groen ze dragen zon en duizend kleuren uit de tijd van toen stenen breken los markeren vage wegen de rotsen zijn nog jong en niet gebarsten van het ijs of gladgeslepen door de regen je wilt voorbij het bos en met de bergen heersen je ziet de bodem komen hebt pijn…

Ook nu geen veiligheid, maar een vergissing in het perspectief, een ander oculair: een fout is zo gemaakt, en dat gebarsten borstbeen: een scheur zo dun als een haar. -------------------------------- uit: 'De tweede ronde', 2003.…

Het paarse boek gesloten, de rood-met-witte-stippen-route weer open; de 16 zijn 63 geworden, sommige gebarsten, anderen bol. Een aaneengesnoerd vaccuum huist in mijn binnenste, genesteld en warm; als een pasgeboren orgaan. De echo werd een fluistering.…

Met de laatste rollende golf slaat het bootje op het zand alle kracht kan niet voorkomen dat een weg terug verzopen is eelt op beide handen toont het knokken tegen de stroom in haar huid, inmiddels licht getint, verbergt bont geslagen blauw lippen gebarsten door verbijten en pijnlijk bijtend zout trekken een harde streep in het eens zo…

heet gebarsten harses lossen de wereld op in nauw beknepen ademtochten wensen vol woeste doodsverwachting razen door rauw ontstoken vloekgeluiden wurgen wolken woedende verblinding door een waas van gedoemd zicht in voor rede doofgeschreeuwd gehoor tot hoge prijs gewroken zuigt een demon zijn tanden los gewond gestolde ruïnes blijven met…

wanneer koude alles lijkt te erven de voorzijde van het geleende landschap zich keert naar verlatenheid en zelfs de allerkleinste steen hongerig knaagt aan een gebarsten zeeschelp door een geliefde achtergelaten vogels angstvallig het vliegen vermijden zich laven aan sneeuw en ieder overlevend woord van lijden schep dan mijn…

Geboren uit een boerenkool getrokken uit de klei zie ik ze aardappels rooien die roestige ijzeren mannen op gebarsten houten klompen met een kenau achter het fornuis als ze dampend worsten eten schildert een man met een oor hun geweten achter een ezel in het land van de blinde koning genieten de meiden van vette aal staat de dorpsgek…

Het behouden huis wat eens zo veilig voelde is gebarsten in meer dan duizend stukken op tenen balancerend om de gemeenste scherven te ontwijken zwaaien armen ongedurig om het evenwicht te bewaren twijfel had al langer geknaagd, en niet alleen aan de stoelpoten maar aan de fundering van mijn zijn mijn ongereptheid beschaamd…

Onder 't venster, waar het muurke Door de tijd gebarsten was, Stonden triestig te verdrogen, Uitgeblomde dahlia's. Een verneuteld vrouwke schikte 't Wit en rood geblokt gordijn; 't Was... alsof haar rimpels zegden: ''t Zal 'ne kwaaie winter zijn.…

tevreden Tevreden in leegte Een gapend gat Verborgen met een spiegel Waan, woestijn, waardeloos, waardevol Een huls Niet van mij Mij is vermeden Mij is versneden Tot gruis In stof Verwijderd, verdrongen, vergeten Wat is eigen Wat is ik Ik is verdwenen Lang geleden Een gat, een diepte Een verlaten schelp De stille getuige Gebarsten…

Je streelt de gebarsten vingers, voelt als je denkt, loslaten is mogelijk het beste - hoe de liftdeuren je aanstoten, het zuchten overgaat in hoesten. --------------------------- uit: 'Huisverraad', 2012.…

bundel aan hout opgeslagen vol met dode takken die elkaar verdringen goede en slechte jaren leesbaar in de ringen versplinterd door het amputerend knagen Herfst vergeten bladeren ritselen hun aderen mos was de stinkende zwammen weken voor vliegjes dansen het afgezaagde verleden door hangen in groepjes spinsels te vergaderen De bast is gebarsten…

de oude kar kraakt in dezelfde voegen als haar duwer, ze smeekt om nieuw bloed, een laagje lak aan antiek, de toekomst is aan de jeugd, vers hout de zwoegende man vloekt op het weerbarstig hout dat gebarsten wielen blokkeert en zijn geleende schoenen spuwen op zijn verweerde blaren eigen vocht eerst schreeuwt hij en ploetert verder door…

Wie kent de klamheid in de steen van huizen zonder vaders de meubelen uit het pleoceen de as der liefde in vergulde kaders al wat er ooit voortvarend was is nu tot haperen gedoemd zonen en dochters worden in de klas de wibra-kinderen genoemd soms zie je ze met ogen van gebarsten glas in onbestemde verten staren waar vaders zonder kinderen…

eenmaal tot de zotten die ondanks zuchten, zwoegen en gekerm vertwijfeld wachten op die ene term de fraaie villa tussen al de krotten 'alleen in mijn gedichten kan ik wonen' schreef een dichter met een goddelijk talent hij schiep de kathedralen vol iconen paleizen wist hij moeiteloos te bouwen doch ik ontbeer de zakken met cement en ben gebarsten…

Geslagen glazen, gebarsten scheuren, monumentaal Kunstenaarsbloed gekropen langs palet en penseel Beeldenaars beeldend, natuurlijk abstract Boekenvol diepzinnig en plat..... taal is mooi. Mooi.... uit ZIJN pen en penseel Hij is terug...... Terug naar Oegstgeest. Dag Jan... bedankt!…

De kelk van het lege glas Waarvan de rand bedrukt is Met jouw gebarsten rode maan Lijkt te zweven boven De verlaten tafel En weerspiegelt het roodgekleurde mes In een tableau vivant Terwijl verwrongen gezichten Zich zwijgend met afkeuring distantiëren Van jouw en mijn lichaam.…

Ik zie de oude monumenten weer, ruik de bestorven wierook van weleer, herken de schedel, de gebarsten zerk. De kale koster, zuchtend aan het werk bij 't altaar, zet daar doden bloemen neer. Een duif vliegt op en laat een witte veer en ritselt aan het venster met zijn vlerk.…

mijn hand rust op je schouder ik kijk je aan schenk warmte van een mens, deze mens het raakt je niet het ontwijkt die bevroren wens je ogen staan flets , zien glazig langs me heen een bespiegeling van verleden in het heden gebet in pijnlijke mist, gebarsten krachten, als versplinterd geboortelicht uit een redeloze reden…

* Er was een harde hand des levens Een hartslag van ongenade Een levend mes op de keel Er was pure reddeloosheid in de maak voor Broertje Dood Jong gestorven talent die slechts nog bloed huilde op een gebarsten huid * Haar oog zwelt de traan en bitter is het lot van de lemming die in allerijl de val in het ravijn verkiest…

Cipressen als verstarde wachters in dit gebarsten paradijs. Alleen de lucht beweegt. Geen adelaar hield ooit zijn blik zo strak gericht als jij op mij. Jouw ogen trekken mij de hemel in. Lente voor altijd en wat nog rest van de liefde. ------------------------------------------------ uit: 'De luwte van het late middaguur', 2002.…

tot op het bot Volkomen zinloos ondoordacht Gegrepen naar de strot Ergens is het tij gekeerd Overrompeld, snel, verrast Ben nat gegaan Een koude douche Volkomen ongepast Halfverzopen getracteerd Op weer een natter pak Zo kil en koud Toen niets geleerd Verzopen in een wak Toch heeft het nog iets positiefs Al zie je dat niet snel Gebarsten…

Ik wenste toen een oudgraaflijk kasteel, In 't midden van hoog beukenbos met uilen En grafruïne, zwartbegroeid de zuilen, Scheef elke schacht, gebarsten 't kapiteel; Twee leeuwen, door oud mos vaalgroen en geel, Spalkten naast de ophaalbrug hun drakenmuilen, En uit het maanlicht kwam de herfststorm huilen Door puin van gang, vol rits'lend…

onder een gestippelde stolp van inkt stampt de ezel met een gebarsten hoef klampt de maagd zich aan zijn poot vast zinkt ze in een zee van stro en stroop Jozef slaat, zaagt, schaaft op een tapijt van krullen tot de kreupele stal er staat planken zonder frullen de os herkauwt met schuimvlokken op de lippen bij de eerste verbeten wee kauwt…

Waarom lachen ze dan, de overgrootmoeders, en buigen alsof, bokkendansen op een deun van pannendeksels en gebarsten fluitjes. Ze zwaaien en struikelen weg in het rookgordijn van deze dag. Een voetafdruk bewijst: 'Ik ben een kloof.' Scherfjes, ondeelbaar klein, geen mozaïek maar as op onze lakens.…

baart rozen, zeggen ze, verstekeling klimt aan boord, container vol relieken, taal en nog eens taal, een ansichtkaart, een brief, een boek, muziek - mazurka van Chopin, die mis van Haydn, strakke Bach op achterplaats in Calzadillo - ook veel verzameld daar: eikels, kastanjes, allemaal bermspullen, een stoel en nog een stoel, een stugge haar, gebarsten…

al fluistert het land godverlaten onder voorbijtrekkende wolken dat vaagheid dwaalt rond de einder krijst de eens zo smeuïge aarde een gebarsten ziltheid van kolkende vuurzee jouw glimlach blijft en wanneer ik jou mijn gedachten geef zal de akker dan, waar wij ooit druiven plukten, opnieuw in alle heftigheid kleuren mengen van…