Alle inzendingen over getij

Het is drijfzand, lastig maar er zijn geen beesten die mijn ogen uitsteken om me levend te verscheuren ook is er geen getij geen vloed die me verdrinkt ik zit alleen maar vast als in beton, het zand is hard geworden, ja als er toeristen waren zou ik naar ze zwaaien op hun foto’s, maar er is niemand ik voel niet eens meer hoe koud…

- Ik ben zo blij, ik ben vreemd blij, te kunnen stil gelóven in nieuw-aanblazend min-getij door oud-gekende hoven.…

is het spreken een daad van geluk wanneer het licht lente schrijft, vloeiend in het uur van een helderwitte dag en jij, in al jouw naaktheid, het hoge gras volgt naar volmaakte zeebloesems tot diep in de hoeken van het omgebogen getij dat bevrucht en reeds ontelbare malen stoeit met het hart zoals de zon met het nieuwe hooi voluit…

- Ik ben zo blij, ik ben vreemd blij, te kunnen stil geloven in nieuw-aanblazend min-getij door oud-gekende hoven.…

verlangen naar zeewater van 15 graden plus zodat het saaie zwembad dus kan worden vervangen door zee aan wenkend strand door vloed omspoelde palen door tenenknersend zand door sterke stroomverhalen door verre zichten grijs door brutaal meeuwgekrijs Ja, voor wie graag in golven klauwt waar wind de toppen krauwt Is het ritme van elk getij…

vegen van zomer een dronken behang voelbaar de liefde van levensbelang droomde van leven een gouden glans de herfst is een streven de liefde een dans ik wil je nog even lief geef me een kans de kilte de stilte de winter brak de kilte de stilte ik huiver ik snak de kilte de stilte en liefde ontstak gebroken ontloken dit laatste getij…

Gloeiend koper verhit het land dat gewillig kleurt onder de hoogste zon De roep van de natuur wordt gehoord door hen die de stilte niet vergeten en luisteren hoe akkoorden gedempt sluieren aan het suizen van een bries die wapperend strijkt in ‘t getij van halmenharen welke ritmisch ruisen wiegen tot fluistersymfonie dat…

En meer is er niet over van storm of zee moe gezogen aan rondborstig strand zo dat alles in zinnen ontstoken was of ze laat zich zacht wiegen op kloeke heupen van getij. En kijk naar mij, ik ben. Ik raak vervoerd in stromingen die ik nog steeds herken.…

Gehuld in een zwartig laken het nest van kaviaar brandhout brakend maakt van het wad een eeuwig levend altaar de som van eeuwigheid loost het water van en naar de dijk en in ’t smal getij waar het leven bruist is de dood de ader die de kwelder doorkruist soms stokt mijn adem wanneer ik de meeuwen zie nestelen in de kelk van een…

Ik weet het weer, ik weet het weer, drank en peuken, vergetelheid valt niet te duwen waar het niet gaat, verdriet vul je niet op, gebeiteld en gehouwen, begraaf je niet met een schop, een gat aan de kustlijn, gevuld met het getij, nooit vergaan, ik weet het weer, ook als ik even niet kijk, jij liet me zien wat ik kan zijn, en ik jou wat…

ik ben het lied dat de vogel zingt ik ben de maan die het getij bedwingt ik ben het groen dat deze aarde verfraait ik ben de zon waar de aarde om draait ik ben de wind die de bladeren wegveegt ik ben instinct dat iedereen beweegt ik ben het vuur dat de aarde vruchtbaarheid zal geven ik ben de lucht die het lichaam doet leven ik ben een natuurramp…

De muren zijn beschreven blad, gevuld met wild getij als getuigenis van het levenspad. Zwak licht valt door een ruit met stoffelijke glas dat de wereld buitensluit. De hartslag is het algoritme van cadans. Nu de nacht is ingetreden vertoont de maan haar stralenkrans. De nacht is helderschoon.…

witte golven nevel tracht woorden vast te houden 't vertrouwen in een stem die verzen las ik keer de stilte in de wind steeds zwakker en jij die de dag vervoert naar uitgewiste dialogen werpt bloemen tussen lucht en water in een opkomend getij ik blaas nog een keer tegen een bleke duintop en stoot het beeld om dat ik eens bezat…

Geen bloem is mooi genoeg om aan jou te schenken geen berg is hoog genoeg om jouw lof te zingen geen woord is lief genoeg om aan jou te denken geen zee is diep genoeg om jou weer te vinden Maar er bloeit een roos enig in haar soort die je alleen in mijn hart kan vinden en die door alle getijen daar onverpoosd in liefde blijft…

Ik ga op in dit vreselijke getij het vreet aan al mijn energie, en het ontneemt me mijn 'zijn', mijn hel op aarde 'fibromyalgie'.…

ik heb de meeste bloemen zien groeien ook onder een minder gunstig getij in slechte seizoenen vertraagde het leven konden zij amper vruchten en zaden geven de nazomer brak alle records de kleuren bestreken hemel als nooit te voor ik mocht vandaag jullie bloeien aanschouwen heb de geurige stemmen van vele harten gehoord dank…

wat je ook beweert de zee is geen gezichtsbedrog, geen verzonnen signaal van mijn gekte tussen mij en het uitgevouwen getij -elk ogenblik beschreven- geen zoutige analyse opdat ik zou kunnen genezen van de stilte of van de watermannen uit jouw sterrenbeeld die met stukjes spiegelglas de verte van een rivier nabootsen wanneer ik…

Van verscholen foto’s en brieven die in metrisch getij verzuchten. De bodem onder mijn voeten stroomt lijfelijk binnen. Ik voel mij bevaren door het landschap, bezwangerd van getemde zinnen. Het land is bedekt door een luchtige deken. Opsnuifbaar van aard, voelbaar als kloppend levensteken.…

Het schemert, en Waar 'k wijkend het getij beleef, Ruist het getijde op mij aan En wist wat 'k in mijn hart beschreef - Wat 'k heb gedaan. Het schemert, en In 't ruisend wit getijde zie 'k Een bleke, vreemd geworden geest - En 'k peins naar wie ik was - naar wie 'k Eens ben geweest!…

Wisselend getij 't werd eb, de zee liep weg voetje voor voetje. Wandeling aan zee Ik kijk achterom naar jouw kleine voetstappen in het natte zand vertedering treft mijn hart in een verstild ogenblik.…

De zeegod rust met zijn hoofd op een vulkaan die borrelend warm langs zijn oren bruist de haren als zeewier omhoog op een krioelend bed van leven op tien kilometer diep Zo groot is hij dat hij slechts drie keren ademhaalt per vier en twintig uur, een maal in het wordt weer eb nog eens uit het wordt weer vloed opnieuw vallend getij…

onophoudelijke regen ons Vlaamse land verdrinkt het weer heeft iets wraakzuchtigs waters prevelen steeds luider alsmaar verder komt de rand van oeverloosheid nog komt geen eind aan dit wolkig ontij weiden lopen blank verworden watervallen velen staan al tot hun knieën in het water dat hen spattend omvat dit eindeloos getij drijft tot…

nog dichterbij en mijn vlam zal de eenvoud tonen in de kaars waarin alles is ontwaakt, deze dag leeft in herinnering en sterft telkens in de nabijheid van de gloed van zijn aanwezigheid niets zal verdwijnen al lijkt de vorm zich vast te bijten in werkelijkheden zonder naam, rouwranden en korstige wonden zijn als het getij, de maan…

In de winter zijn paddenstoelen verdwenen ofschoon talloze draden zwamvlok genaamd werkzaam voort bestaan in de grond verzonken verteerd leven in zich laten komen om over te brengen in de sluimerwortels van boom plant en bloem het barre getij verzorgt verborgen voeding voor ongeboren bloeikracht die stil haar sterkte vergaart…

. ----------------------------------------------------- Uit: 'Omtrent het getij', 1985.…

De kou sluipt heel zacht naderbij zo zacht dat zij het nauw'lijks voelt 't is als de komst van het getij dat stiekem met de stranden kroelt Het is er en verdwijnt ook weer als ijs en sneeuw en zon en wind de kilte doet haar hart zo zeer dat eenzaam is en onbemind Een hand van ijs beroert haar oog dat het licht daardoor niet ziet en blind…

Koud vuur in dit getij, oud zeer druipt van alle omgekomen bomen, zwarte sneeuw bedekt de borst van de doden die van verre zijn gekomen, streelt de winter,oud en wijs gedeeld in ijs, vindt de weg terug van een reis in afgedankte sterren, tussen afgevallen bladeren ontbonden smarten onder gladde stenen, dan zijn ze thuis, tijd ontbindt…

De dagen van alles kunnen Zijn vermoeiend, gaan voorbij De tijd die ooit veel voorspoed bracht Ebt je leeg als een getij Het besef dat niets voor eeuwig is Slaat toe in jou en plant haar zaad Alles lijkt steeds sneller Tot minder meer in staat De kleuren van je haar Je strakke gladde huid Die mooie witte tanden Verrimpelen…

Treur niet om mij, het hoort erbij zoals de vloed past bij het getij Tranen smaken naar de zilte zee veel looizuur zit in zwarte thee Zing een lied, dans voor mijn graf denk nog eens aan mij, huil of lach Leef verder gerust en bedenk dit wel de dood steekt in hetzelfde vel Wees niet bang, ik ging u immers voor zing met alle engelen in hemels…

Altijd weer zingt zij in de kruin Rechtop krom gevallen of schuin Tergend fluisterend vals en schril Doet lover sterven en maant tot pril Wortels verankerd in noeste grond Klauwen zij met vergroeide aders Basten ruw doorstaan rauw getij Vals belaagd door stormende daders Zingt daar niet vogellijn in gevallen kroon Laat zich door winden…