Alle inzendingen over kale muren

Blokken Op mijn tenen lopen Heilig resultaat Topprestaties Doel voor mijn toekomst Beste van besten En gezien wil ik zijn Moe van het altijd Buitengesloten en En onopgemerkt zijn Dan in de grauwe November lucht Zo maar een grijze Zeppelin - verdwaald In dit wijde landschap Van mijn jeugd De vervreemding verbeeld Mijn…

Dat was het dan oude vriend een dood in de goot nee, dat heb je niet verdiend je klom op tegen muren je zag er erg tegen op je sprak het niet uit misschien alleen in die eenzame duistere uren het einde kwam dan onverwacht in die diep donkere nacht.…

Een muur rust op een fundament van liefde en vertrouwen liefde is het cement waar wij op verder bouwen door het afscheid op dit stervensuur vertoont de muur nu scheuren toch weet ik zeker: jouw liefde zal ons leven blijven kleuren…

Muren zijn niet eindeloos.…

bij mij hangen ze niet aan de muur worden ze desondanks niet weggestopt of ontkend de binnenkant van m’n hoofd daarentegen is er mee vol behangen met hen die ooit op beeld zijn gevangen elk willekeurig moment kan ik ze bekijken in elke gewenste tijd iedere dag ieder uur en als ik wil kan ik ze ook ontwijken…

in deze tijden vervalt de menselijke maat in onbehagen moeten opgeworpen muren de angsten slechten de ingemetselde naakte schaamte sterft duizend doden een dak willen we om de muren van ons huis te verbinden bij toeval belanden anderen - ik ken die mensen niet - aan de ontredderde kant van muren die als rode prikkeldraden…

In China tegen de Mongoolse plagen In Vlaanderen de Muur van Geraardsbergen Bij Trump om Mexicanen te gaan tergen Jeruzalem: een muurtje om te klagen Berlijn: symbool van rode dictatuur In Nederland: kroketten uit de muur…

De muur is zuiver muur. Als hij zich toont, zinkt ook je moed. Je kunt niet spreken in zijn ondraaglijk gezicht. Je kunt pas spreken na het camoufleren. ----------------------------------------- uit: 'De jagers in de sneeuw', 1986.…

Maar zal zo’n muur de mensen wel bewegen om weg te blijven? Maakt die het verschil? De grote muur in China trekt elk jaar wel tien miljoen bezoekers bij elkaar.…

in woede en vertrok net als jij ooit kriskras crossend op zoek naar beschutting alle muren moeiteloos ontwijkend…

Maar als de muren vallen, dan komt mijn hart in zicht, Ik draag het in mijn handen, houd de deur niet langer dicht. Kijk maar gerust , hoor. Ja, ik stotter, vind moeizaam ieder woord. Als ik ben uitgesproken, Zegt men: “Dat heb ik meer gehoord.”…

ze zijn nog maar met enkele bewoners in 't vervallen dorpje op de heuvel vergeten en in de tijd verloren primitieve boerderijtjes waarin comfort ontbreekt 's winters vochtig en tochtig lekkende daken en muren veel verrot hout 't ruisen van de wind door toppen van kale dikke beukenbomen het dorpje is reeds dood en koud…

Een deur gaat open, ergens in een blinde muur -- Een deur van liefde.…

de lampen enkele dagen koud het licht naar de zolder verhuisd de muren als geschrokken in één klap kaal op de vensterbank groeit je plant onverstoord verder richting zon maar in ons hoofd wend jij je ervan af woekert de schaduw langs je omhoog als een geschiedkundige naam met een steeds vager gezicht spreken wij je weldra uit als een…

ik liet handen groeien uit de muur we werden vrienden ik denk ze maar huur ze lichten wit uit beelden en verleden wat gebeurt ik proef het kale heden verdwenen is de kleur zwart beweegt de handen in schaduw zonder tijd streelt de diepe angsten voor dood en eeuwigheid bespeelt mijn ziel ogen heb ik dicht gelaten kijken hoe het mij…

Kijk je raar op als je ziet dat ik een kale plek heb op de muur? Dat er geen familieportret hangt maar enkele eenzame foto’s van nu? Zou je tijd en geduld hebben om te weten wie er achter dit masker schuilt? Me weten te troosten, de tranen op te vangen als ik huil? Zou je de eenzaamheid willen zijn als ik me alleen voel?…

Ons geheime bed in het donker, daar leef ik -- droom ik mij bij jou.…

Woorden galmden tegen lege muren zo kaal en grauw en koud en rauw enkel nog de echo die blijft maar duren verdwaasd bleef ik achter in mijn rouw. Stap voor stap verloor ik de gewaden van het leven zelf totdat ik, wegzonk in het gevoel van het naakte waden en in de poel van zelfbeklag verdronk.…

Zit ik weer in de schoolbanken Hetzelfde als gister en de dag ervoor en die dag daarvoor Daar moet ik deze maatschappij dan voor bedanken Bedankt voor alle nutteloze uren Die ik beter aan mijn taalkunsten zou kunnen besteden Nu zit ik een beetje voor me uit te turen Al die kale witte saaie muren In het begin der tijden gevuld met posters…

Kaal is het huis kamers met geroofde wanden geen vloer meer om ons te dragen koud is het grind koel knisperend door mijn handen stenen jaren blijven vragen naar je naam waar is het raam?…

De kale man geeft van verbazing blijk. Hij buigt z'n hoofd en houdt z'n hand erop. Verrukt zegt hij: 'Verrek, je hebt gelijk.'…

De klas is kaal, de paar tekeningen aan de wand zijn stuurs gekleurd met een bevroren hand. Een kluizenaar die wacht op een verschijning, zo staart hij op uit het correctiewerk. Zij zijn de vogels die niet in zijn landstreek horen - dwaalgasten met geesten om de geest te storen.…

De hoge bomen, zwart en bladerloos, Wien grijsgroen mos de ruige stammen dekt, Herdenken, droef, de zoete zomertijd, En schudden zacht de wijze, kale kruin. In de oude toppen klaagt de winterwind. Door ’t huivrend schaarhout vaart een lange zucht, En tillend klapwiekt, als een bruine vlinder, ’t Verdorde blad, dat trouw bleef aan zijn tak.…

‘Dit is’, zegt een man uit Kapelle, ‘zo’n vraag die me weken kan kwellen. Want wat je ook kiest je moet, o wat triest, het hoe dan ook zonder haar stellen…’…

mijn broertje woont al maanden niet meer thuis hij kreeg een mooie en een grote kamer met heel veel beren in een ziekenhuis ze vinden hem het liefst van allemaal ik vind hem stom, want hij wil niet meer spelen hij ligt daar maar op bed, z’n kop is kaal m’n moeder zegt je broertje gaat op reis vanuit de wolken zal hij naar ons zwaaien hij…

Ik hoef nu nimmermeer mijn haar te wassen, Ik leg mijn kam weg, een verouderd wapen, En, zucht elkeen bij zwoel en drukkend weer, Dan is mijn kale kop zo heerlijk koel.…

Bomen, hoge bomen, ik kan er niet zonder Bomen, het zijn de meubels in de natuur En ze staan ze er zo vast als een muur Bomen, voor mij blijven ze een wonder.…

De vijver van het verlaten landgoed ligt eenzaam en donker, streng omgeven door oude, kale bomen, die triest leven onder een grijze, gerafelde hoed. Hun geboetseerde stammen zijn bebloed met verleden, dat zich nòg wil geven aan des adels gestorven bevelen, slechts droevig verzinkt, maar steeds schimmig woedt...…

Kalende knuffels tekenen leed. Het zieke kind ziekt nooit alleen. Koorts klopt in je hoofd, rillend droom je dat je slaapt of sliep je toch, -zuster, blijf, mijn buik doet zo raar- dan draait de kamer, een golf warme brij schuimt over mijn jas, wangen wisselen van kleur, het is voorbij. Pendelend tussen de kruisjes van de kuurkalender…

De kale takken kijken triest naar hun blaadjes  die gevallen zijn…