Alle inzendingen over ketens

Hij bleef alleen hulpeloos aan de ketens van haar liefdesbed. Nooit kwam er een kind. En hij bleek waardeloos voor haar. Zij maakte carriere. Zij werd geliefd. Niemand kende hem. Hij kermde aan een liefdesbed , vastgeketend aan zijn blote voeten. Niets deed hij bijna. Hij kon haar ook geen kind schenken, de verder waardeloze man.…

ik ben een man van weinig liefdevolle woorden die ik uitspreek naar haar de woorden die zij wil horen zitten in mijn mond bevroren gevangen in ketens zwaar ik hoor ze fluisteren in mijn hoofd maar mijn lippen zijn verdoofd zitten vastgeplakt aan elkaar bevreemd voor al die lieve dingen die ik in liefde wil bezingen vanuit mijn diepste…

Alle dagen zou ik willen terughalen, wat fout ging, gesmoord in ketening van onschuldig bloed, een keuze te maken om alle consequenties ten spijt excuus op voorhand te maken en uitkomsten ook humaniteit vermijdt alle leed dat straffeloos werd afgedaan in al het gene van ambities bleek de uitslag naïef en nalatig was, de uitkomst stond…

Ik slijt de ketens die me knellen, vellen werp ik traag van me af; verweerd is de vrees en moe is de angst, 't langst duurt wat steeds wil snellen Wat zich naar mijn wezen richt, ligt in mij als monddood talent zo stil; wijsheid is niet spreken maar beleven, vergeven wat ik denken en weten wil.…

Nu stappen we traag, als tijd die ketens draagt, als rot dat tergend maar gestaag, tergend altijd verder, terend verder gaat. En op de oever hoor ik hoe jij steeds meer vermoeid, uitgehold, als trage kano tegenstroom, hoe jij eenzaam traag, geknield, nog altijd zingt, je eeuwig lied van hoop.…

hij speurt naar wijsheid in het mystieke achtvlak dat het innerlijke licht bundelt op het raakvlak tussen vierkant en cirkel, waar de werelden elkaar ontmoeten in de agaten kubus sluitsteen van het gewelf licht de stralenkrans verder dan de krochten waar de driekoppige hellehond waakt, en schimmen van onszelf machteloos aan hun ketenen…

Iets in haar wilde uitbreken, stampvoetend ketenen breken, maar bedeesd bleef het weggeduwd in het hoekje gezeten, verlamd en door woorden ineengeslagen, stille leegte, geen antwoorden op onuitgesproken vragen ... Ze had alleen geleerd zichzelf te vergeten om anderen te behagen!…

vlinders moeder natuur zijdezacht getooid prachtigen zij de dag glimmend gelijk edelmetaal met zorgeloos flaneren van blad tot blad zo geluk regenend dwarrelen als parels zij geluidloos het leven met groeiend verlangen naar vrijheid van zijn daar en dan wens ik bevrijdt als die vlinders van haast en moeten te zijn dat bindend ketenend…

voorbij de brandstapels en het galgenveld volgt hij het pad naar de ijzige hoogvlakte waar tussen hemel en aarde de knoestige boom verboden vruchten draagt en tussen zijn wortels de vreselijke Baphomet verbergt, de lichtdrager, die de kennis van de macht en de macht van de kennis onthult aan de vermetele die aan de blinddoek en ketens…

Zij vergrendelt het vertrek, spant ketens met dikke, stalen schakels. “Ik zit op rozen, milde handen zullen mij liefkozen, demonen vinden mij nooit.” Dit gelooft de vrouw in kamerjas dampend zweet in de vouwen van haar buik. Gisteren nog mompelde ze in een droom, een verhaal van trommels en trompetten.…

[Romeinen 8:35 en 38-39] Noch ‘t brullen der ontmensede tyrannen, Noch zwoege dorst, noch snaken naar het brood, Noch lichte vlam, noch zwaard van bloede rood, Noch scherpe bank, noch ketenen gespannen, Noch goedverlies, noch knevelen of bannen, Noch hoge macht, noch diepe waternood Noch tijdsbeloop in leven of in dood Noch wan-geloof…

Er was afstand tussen ons Ik moest dingen Mocht mijn eigen keuzes niet maken er was een vaste stramien Zo hoorde het te zijn mijn leven was gebonden Dit ben jij dit ben ik Ernstig Was jij  Jij was niet vrij Zag in de vrijheid een duivel Je moest Luisteren verantwoordelijkheid Nemen, Na lang vechten heb ik mij van die ketens Bevrijd…

briesend in schuim gewend aan roekeloos zwerven zonder toekomst met een vaag verleden vertrouwd met de brand van zon jenever maar zelden ontheemd en soms gekweld door het zout en de pijnen van schepen van hout en mannen van ijzer de zee beweegt als een groen kleed op schuim geweven plooien zuigen vol leven breken ongetemd langs smaragden ketenen…

Ik hoor haar stem een roepen dat niemand kan horen als een gebed is het dat zichzelf steeds herhaalt: waar blijft het mensenkind dat mijn ketenen verbreekt? En de branding vervolgt zijn koers steeds hoger loopt uit op het strand om terug te keren als het beeld dat zichzelf binnenstroomt.…

Van toen af aan ging ik jou ontdekken in woorden die je graag herhaalde, de tonen die je ‘s nachts liet horen, ketens van klanken die ik vertaalde naar een stem die mij kan bekoren, die een dag naar eeuwig rekken. En als jij morgen voor mij staat, ben ik de tong verloren want wat er in mijn hart omgaat, gaat dieper dan jouw woorden.…

waardering van broer of zus, vriend of vriendin leven vier je in de verbinding met mensen en dingen om je heen in het samen doen of laten leven vier je aan de liefde van de mensen en de dingen om je heen jouw lievelingsdier de kinderen de partner leven vier je hartstochtelijk in hart en nieren met vlinders in je buik in de bevrijding van ketens…

Hij sprak straks met lieden die ketenen droegen, Zij vertrouwen hem, want hij tekent de Vis. Vitellus heeft voor Christus gekozen, Hij loopt bij Christenen uit en in. Wáár is Vitellus, brullen de matrozen, Dat bakkertje was zo naar onze zin. Men heeft Vitellus gevangen genomen, Op een nacht, met veel ‘godsdienstig gespuis’.…

Der ketens, die slepen En zalig doen zijn.…

We worden vastgebonden aan onze hielen en voeten met ketens op ons nachtelijk bed onder dekens van lood en oud ijzer op zachte kussens vol pluis en ganzenveren om als zielen een beetje dood te gaan en weer tot leven gebracht door heilige droom. Ja we moeten vechten als zielen tegen de demonen.…

Ruk los de ketens die mij prangen: Ach! Koel is ’t in uw arm, en op uw peluw, zacht. ‘k Heb lang de felle brand van ’t middaguur gedragen dat bloed en brein ontstak, en hijg naar ’t eenzaam graf. Ach, zij ’t gekromde lijf van ’t harde juk ontslagen, en neem me uw dorre hand het pak des levens af! Wat ’s leven? – Lijden. – Wat ’s genoegen!…

geïnspireerd zijn meester werk met een ganzenveer op kostbaar perkament Je vrouw fluistert: 'k-Ben blij, dat je er bent Even en je vindt eind'lijk wat je zocht Overal is feest en blijde in tocht een heraut blaast op zijn trompet het woord en roept 'Hoera', omdat een vrouw bij een man hoort Wat waar is, wordt gezegd en uitgesproken Even en de ketens…

gelijkheid het zoet en het zuur gelijk te verdelen de stroom van zoekers naar een thuis vraagt juist ons grenzen te slechten door aan huizen en toekomst te bouwen laat in het stille uur van de overgang waar tijd verleden en toekomst creëert dat alles niet enkel een vergezicht zijn reik en geef elkaar een warme hand doorbreek de ketens…

de regen en de zee niet meer op mijn klippen slaan Als mijn ziel niet wordt gedreven door de wind Als de hemel en de aarde mij niet zeggen waar te staan Als ik nergens om mij heen nog houvast vind Is er een plaats waar de stilte oorverdovend zwijgt Breng me daar en vertel me wat je hoort ...als ik doof voor orders en adviezen de ketens…

De slaaf verbreekt zijn ketenen en zijn zweet blijkt champagne te zijn. De ratten schieten weg in vissekomtegels met uitgehongerde piranha's. Chinese borsten priemen sadistisch vooruit, steken toe bij iedere oogopslag.…

't Stenen huis, dat hen bewaarde, Davert als een rieten stulp, - Open is 't gesloten graf, En hun ketens vallen af. Maar wat engel daalt er neder, Die der slaven boeien slaakt? Maar wie schudt het aardrijk weder, Tot verstokt gewisse ontwaakt? Biddend zag mijn blik omhoog Naar der heldre starren boog! 1844.…

Loop zoals wij anderen graag zien zonder ketenen laat het verleden van die leden waar het hoort onverstoord mag je vrede en geluk uitdelen aan velen juist door het velen hebben we dit al jaren beleden. Fijn kerstfeest voor alle passanten namens Ron Steenbergen en mij.…

We vragen u om na te gaan, hoe dit zou kunnen werken: Een roker, wegens overlast tot ketening veroordeeld, zit daar als kettingroker vast als afschrikwekkend voorbeeld. Een smeulend vuur is bij de hand. Z'n hart zal niet meer kloppen, nadat-ie levend is verbrand. Zo zal het roken stoppen. - Een grapje was dit slechts!…

Haar tepels zijn ingesmeerd met gif De rode wijnen zijn koppig geworden op het terras van de eindtijd De zwanen vliegen weer naar Finland En er is gerucht van oorlog en strijd De vissen overlijden massaal in de plassen, kommen en oceanen Het grote alsem viel in Japan Na barensween in de grote gele zeeen En gevangen mannen en vrouwen met ketens…

Ringen, ketenen, trouwringen, ringen van beloftes. En wel vijf ringen in vijf kleuren door elkaar op een smetteloze wit laken. Oh hij wordt gehesen, oh gaat het nog wel goed! Ja het gaat nog goed maar het wordt moeilijker. Die ringen die zingen. Die ringen op de witte vlag zingen. En ze zingen allemaal liedjes voor die ringen.…

Een non in het zwart knipte zijn teennagels maar liet zijn voeten in de ketenen. Hij voelde in zich schaamte, schande, schuld, schuldbult, zweer, overal zweren, overal verlatenheid van veel gewone vrouwen. Hij voelde afhankelijkheid aan haar, zijn vroegere echtgenote, maar nu kwam zij met een vonnis over hem.…