Alle inzendingen over klinker

Bij alle zinnen moet nu nagedacht, de tijd verspringt een klinker. Ik ben al uren ouder. ------------------------------ uit: 'Nieuwe Gedichten', 2001.…

Nog baadt de nacht in rust al is dag expliciet in de vlag geklommen en draait het leven als een retrograde telkens weer haar rondjes handgeknepen remmen - terwijl ik vroeger hard het terugtrappen moest hanteren - laten het vuistenwit over de rode klinkers galopperen de winnaar is in zijn geboortevreugd gewiegd in euro’s en wat bloemen…

vinylen vloer en dressoir de hoge zetels hebben, door het oktoberlicht beschenen, nog niets aan waardigheid verloren het gobelin bloeit als nooit te voren alhoewel de zitting tot het verleden behoort kan deze weelde mij nog zo bekoren en ik, overeenkomstig mijn aard, in stilte van achter mijn vertrouwde begonia’s naar een buiten vol klinkers…

Onder het asfalt van de nieuwe tijd liggen de klinkers van de oude straat, die nog op vale ansichtkaarten staat met een allure die men hem nu benijdt. De straat is zijn karakter echter kwijt. Dat wordt met vage termen goed gepraat, door de bestuurderen met een gejat citaat, maar de bewoners steeds vervult met spijt.…

of de groeiende kracht van zachte klinkers in woordenmonden, de verlossing van de bandhond, de krijs van de uil, de moed van de muis. weg jankende verslagenen. aarzelend het juichen nu, schittering in oog. Het andere dicht- geknepen voor te volle zon. mijn jeugd als verloren voorwerp, gehavende poëzie door gebalde vuisten.…

de voordeur laat me uit galmt vriendelijk geluid van kettingen en sloten vrijheid die zij buitensluit tralies zijn nooit echt gebroken ramen kijken op me neer donker in hun blikken ogen zullen nooit verschijnen alleen een trage armzwaai gezichtsloos achter de gordijnen het vage licht valt vuil verzuipt de kleur van klinkers die…

het verveloze kruis alsof het ingegroeid was, vastgebonden zonder inscriptie ieder dag liep ik er langs raakte het verweerde hout net niet aan doodsbang om met de doden tikkertje te moeten spelen vandaag, jaren later zag ik het kruis weer het viel uit het dunne schrift waarin ik een memoriam had geschreven een spiegeltekst vol klinkers…

als de straat dreigt dood te lopen of de lantaarn te weinig belicht vergeet dan voor een wijle de naamplaatjes op deuren of namen van stijlen schrap nummers die aan bordjes zijn toegedicht erken dat het onkruid tussen klinkers is geslopen daarmee schep je nog geen wanorde of ruïnes in spe plaats je geen vlaggen op zwarte lijkauto's…

Gloednieuw klonken de klinkers onder de driewieler van Mathilde. Ze reed de Proefsteen uit vertrouwde straat met de verbanden die we huizen noemen, dreef van haar kamertje vandaan. Onafgebroken verschilde ze van de Mathilde in het kamertje: ze rekt haar genen, volgt haar gids.…

bloedstollende vaten baant hij zich een weg door uitgehold hartegat steeds hoger legt hij de innerlijke lat eenzaamheid sijpelt, niets heeft hij in de gaten omhelst met d’ogen zijn omvangrijke zate daarbij vergetend wat hij ooit bezat fantomen kloppen voortdurend aan zijn poort nachtelijke wezen welke hij mijnde doch geen enkele klinker…

De klinker en de medeklinker zijn De weke onderbuik en het korset Dichter is hij die, schijnbaar zonder pijn, Het vormeloze in de steigers zet. Zijn woorden, corpulent of slank van lijn, Verenigen zich vloeiend tot couplet. De moeiteloosheid, niet het rookgordijn, Is zijn geheim. Met taal gaat hij naar bed.…

ontzetting in taal bestuurde vormen lijnen van denkend worden oorsprong van zijn drink de letters in en proef de dorst van de dichter drijf met gespreide vingers op de klinker stroom waar consonanten de vingertoppen betrommelen absolute ruimte zal vanuit zijn eigen natuur zonder relatie met het externe altijd onveranderlijk en onbeweeglijk…

Tussen beton en steen en stinkend gas In nauwe engtes opgesloten En neonlicht vervangt de zon Slechts hier en daar een sprietje gras Tussen klinkers of asfalt ontsproten Geen notie van de horizon Het gloren van het ochtendrood Geen geur van bossen of weiden Inspanning vergt slechts ademnood Voor iedere ruimte strijden.…

geur en kleur verdansen in de morgen de nachten bijgelicht door maneschijn ik bijt met rammelende tanden in je gammele teksten spuug gal over verzonnen zin en braak emoties kotsend uit ik hikte van je troep verdomde je clichés te slikken stikken zul je in je eigen drek want wat jij schrijft is gek gelepeld uit banaliteiten jouw klinkers…

hak vormen uit een alfabet buig de rij van a tot z totdat hij breekt bij de k als een tak die knapt de prijs van de omelet is het breken van het ei teken van voren, opzij en boven contouren van een lichaam splinters klinkers spatten tegen je veiligheidsbril weet wat dit worden moet de vormen moeten uitnodigend lezen hak er een taille…

de weg naar jou was niet zo lang in uren dan, dat ik op klinkers liep, het rulle zand mij naar de leegte riep de weg was wel wat smal de witte streep wat vaag getrokken in het midden alsof ik weer naar vroeger keek en leunde daar waar de plek zo voelbaar was in mijn herinnering de wereld als een kinderwagen naar mij keek in baai omlopen…

zwart zwangerde de nacht zijn onverwacht donkere boodschap waar stilte onheilspellend klonk warmte drukte zijn eigen dekmantel nog knipperde de laatste straatlantaarn zijn eenzaam licht tegen de blinde muur raffelden schoenen een hoge hakkentoon op de natte klinkers van de ongelijke stoep in een verschrikte oogopslag werd…

Letters lachen in de morgen zinnen maken een verhaal woorden, soms té diep verborgen worden wakker met véél kabaal Medeklinkers worden misbruikt klinkers relativeren smuilend als de ochtend ontluikt zullen de kansen weer keren Gesproken en geschreven taal soms waar, soms overbodig kunnen klinken als krakend staal scherp, venijnig, vaak…

De klinker en de medeklinker zijn De weke onderbuik en het korset. Dichter is hij die, schijnbaar zonder pijn, Het vormeloze in de steigers zet. Zijn woorden, corpulent of slank van lijn, Verenigen zich vloeiend tot couplet. De moeiteloosheid, niet het rookgordijn, Is zijn geheim. Met taal gaat hij naar bed.…

Hoe zou ik weten wie de tijd ontstak, aan ieder woord zijn klinker gaf, zingend in mijn oor. De vreugde kan niet op in alle talen, in elk nieuw boek een jong bestaan. ----------------------------------------- uit: 'Het eiland van elkaar', 2006.…

toen soldaten streden Daar timmerde hij grote tondeldozen Hij was pas 17 en heette Ingvar Toen hij wat kronen kreeg voor z'n examen Begon de jonge Kamprad aan zijn droom Een labyrint voor slapen en voor wonen Voor avond-, nacht- en ochtendrituelen Voor allerhande kindertuig en -spelen Van duizend stapels hout in bruine dozen Drie klinkers…

Ik zoek naar een ritme muziek niet in noten maar in woorden en klinkers letters die dansen op de vloer van mijn scherm. Wat ik hoor is getik. Waar is de muziek gebleven? Waar is mijn muziek gebleven?…

er blind overheen taal laat zij achter in mooie zinnen, waren ze echter zinvol geweest, dan had het alfabet niet gebraakt op de regels van dat uitgelezen onderwerp, daar waar het gezegde zwijgt, spreekt het lijdend voorwerp al snel over poëzie en zonder dat zij het ook maar dichter bij pent, struikelt de tong over verborgen klinkers…

Het huis stokt in de kelen staan de klinkers amper overeind. En ik vlucht naar haar hals waarop een archipel bloedt, ingebrand snoer van smaragd. Wie hangt haar op, de ets die ik van haar bewaren moet, het vergezicht dat stolt op haar huid, de schreeuw die uitrolt op mijn hand? Zij zwijgt, zij weigert elk geluid.…

niets kwam terecht van wat de straat beloofde we liepen onverschillig en in wild- verband, de klinkers hebben ons verstild met elke nieuwe stap die ze verdoofden wie had het recht om over onze hoofden een weg te banen die ons ongewild de kant op wees waarin wij niet geloofden?…

Jij sloeg bruggen over de Amstel en sleep parels van pleinen Slenterend door grauwe straten voel ik onvoorwaardelijk geluk Elke klinker kennende zal ik toch gaarne in jou verdwalen Trekt aan mij als een magneet en heelt al mijn wonden Zoveel moeten zoeken maar immer gevonden Liefde kwam en liefde ging jouw warme jas telkens gevoeld…

Daag’lijks in de weer met klinkers, kwam hij ’s avonds doodmoe thuis. Sprak nog slechts in medeklinkers: nam zijn werk niet mee naar huis. Zijn vrouw was het na jaren moe en voegde hem wat narrig toe: “Je moet eens duidelijk gaan spreken.…

Klompen klossen op de klinkers. Kijk, scheldt de wachter tot zijn God, hier valt geen strijd te winnen. Harder dan hard is de steen, onwrikbaar blijft de sluis. Doggen jagen ieder die mij tart. Zeven vromen stierven in mijn huis. Mijn goud ligt onder de haard, mijn hart is U toegewijd. Mijn vrouw is weg, zonen en dochters mijden mij.…

haar stappen volgen en de geur van chemo mijn geest bedwelmd zoals ik oliebollen vermijd het leven is mij in haar nabijheid wereldvreemd geworden, en voel me een reiziger die pioniert langs zijn eigen gedachten belofte gelofte geloof en beloven, de straat van vroeger ligt niet meer maar strijdt tegen de opmars van de gescheurde klinkers…

vanaf het moment dat we begonnen onherroepelijk te zijn zal onze passie vroeg of laat neigen naar huisgenoot, gaat kindertijd verloren in een gewichtige positie, zal de bakker onbelegd brood aansmeren, gaan klinkers in de straat wijken voor betreden paden, is er geen weg terug geen ogenblik meer om onbehouwen emmers met een onschuldige…