Alle inzendingen over ongeboren

ik zag het in een flard van mist die ijl over het weiland hing er scheen een zacht oranje zon hij stond zo laag dat het net leek of ik hem zomaar pakken kon de wolken waren dun en bleek als door een gum haast uitgewist en middenin die zachte gloed zag ik een onbevangen kind onwetend nog van tegenspoed haar haren dansten in de wind ze…

nog ben je ongeboren maar thuis wacht al de wieg en het ouderlijk perspectief de kleine kamer waar jouw adem in de grote wereld leven brengt jij alle ruimten leert te delen in de zorg en koestering van velen tot je vrijheid grenzen vindt het kind op weg is naar volwassenheid en het ouderlijk perspectief ook dan nog warmte biedt…

laten we bij het begin beginnen als voorbeeld om niet vroegtijdig te eindigen ik heb nog een dagdeel liggen zwervend door kou door de zwijnenstal van omgewoelde tijd het oogt verloren zo tussen de snoeren van verlengd respijt tussen stukjes toekomend ongeboren ik ben degene die de regen verwaait die bladeren verstijft in windstilte…

ik ben het meisje in de hoek besmeurd, verwond en ongeboren handen gebonden tot tegen de borst mijn mond en ogen met kwaad gehecht dat me doet huilen in de kamer om al het bloed dat het mijne is strak gebonden nooit ontsnapt aan die nauwelijks zichtbare haken ik ben de vrouw alleen maar mezelf in leven nog minder dan in…

nu het virus blaffend gaten in het leven vreet weten we dat bomen geen gouden appels dragen nu stemmen verstarren in monotone virustaal wekken we ongeboren woorden tot leven nu we de wet op de zwaartekracht tarten verheffen we gewone mensendingen tot kleine mysteries nu we in de stilte stiller worden…

de daken huilerig regen loopt over de ogen van de huizen huizen zijn onverzettelijke mensen doen alsof ze stokstijf zijn ongeboren wezens schuilen onder de bedropen wimpers de oogkassen gevoegd in verband de pupillen geëtst met kinderen zij ontwaren elkaar moederloos aan de overkant van de straat de blikken schuins en steels het erkennen…

er is geen dood als leven groen weer takken voelt in een nog ongeboren loot zacht keer je terug naar de schoot waaruit we allen eens ter wereld kwamen daar komen de herinneringen samen er is geen tijd meer waar je bent, emoties zijn er ongekend alleen je as zal blijvend zijn wordt opgenomen door leven dat geven in zijn…

Wat je wordt blijft voorgoed ongeboren. En hoewel ik door tijd ben verbonden drijft ons elke tel verder uiteen want we hebben elkaar slechts te leen; nimmer worden wij samen gevonden. Ieder deel van ons was al bemeten, ieder nu een onmogelijkheid in de vouw op het scherp van de tijd die door niemand kan worden gespleten.…

Het warme sienna in het licht, in de kleur van de zon en de lucht en de wind in de toekomst van het ongeboren kind. Ver weg van de flarden mist en tinten grijs de grauwe dikke klompenschapen en de sloten met het eeuwig ijs, ben jij op siennareis.…

stilte daar waar het ooit begon afgebakend door natuurgeluiden daar waar je als ongeboren vrucht ooit zwom doorbroken door je eerste geboortekreet te uiten stilte het is voorgoed passé want elk mens weet dat het zo zal zijn die oerstilte maak je nooit weer mee ze zal ons nooit weer als toen behagen en heel diep in onze ziel doet…

ik vond je in de goot een plant nog zonder blad je winterde in kleuren dood het laatste wat je had ik nam je mee en schoonde je verleden je begon je weer te kleden in dat wat je vergeten was het prille groen ontlook uit ongeboren knoppen lente was niet meer te stoppen tussen takjes schemert rood je bloeit in zomers welbehagen ik spreek…

oprollend zich de slaap gevat met opgetrokken knieën, het hoofd in tussentijd gestoken door ontbrekend glas, gewikkeld in donkere vachten, geen gedachte die mij hier niet wiegt, in deze schemerzee ken ik mij pas, warm gevouwen deinend deint alles dubbel, ik lig er bijna ongeboren bij, dobber in eigen sop tot de dag er op volgt: 'goeiemorgen…

de tijd tikt wat moet ze meer ik verlang slechts naar de lente, een zomer die me doet vergeten wat ik niet wil weten het afgebroken blad een gestorven regel ongeboren vreemde woorden dat, wat niet meer is noch weer kan komen dan in een ongelezen verhaal ik kijk wel naar zij die voetganger willen zijn op deze snelweg vol leven zit…

onbekend nog het gezicht haar lichaam dat langzaam een verandering ondergaat verhalen die de ronde doen doet zij af als bakerpraat voelt ze hoe haar lichaam groeit genietend van ieder moment liefdevol wrijvend over haar buik die ze als geen ander kent koestert ze het leven binnenin stralend als geen ander zou samen één vooralsnog de ongeborene…

een goede afloop ik ben niet van plan zorgelijk te doen over poëzie,want er komt geen einde aan deze verslaving woorden zullen als aas door de ruimte zweven op zoek naar hun dichters in lichte en duistere vormen wetende om er iets fatsoenlijks van te maken onze verzen zullen een na-ijleffect hebben van vele lichtjaren van ons vandaan nog ongeboren…

Haar huis, zonder man of scherpe randen, wacht met haar, of heeft gewacht : die nacht, moegetrild van haar verlangen ontbrandt de eerste ongeboren letter, in razernij en dan is alles daar : de as en de voltooiing, de man die kruisen slaat en zegt altijd al, altijd…

ogen je zal in een leeg zwart huis zijn dat traag groeit vol honger naar links en rechts maar zonder licht en rozen in het haar ademen voor jou is luisteren naar litanieën van vals over slecht naar gewetenloos op stapels van verkoolde handen die tussen kieren worden aangereikt ze zullen zijn als dode woorden: ongeboren…

zonder lezers, achter - gelaten onder stof, bijeengebracht tot schimmel van gedachten, die je deelde met een zielspartner op een ander halfrond, wachtend op alle woorden die je stak in het schrijven van een verbond, waarin een nog niet geboren kind rust in z’n chromosomen, zal het buigen over het geschreven leed, zal het zwijgen over ongeboren…

Ongeboren kind, bevrijd in het niemandsland,. bron van vruchtwater. Onvoltooide tekst, waarin syllaben ontcijfert, vergeelde bladen. Hemelse schouwburg, engelen dragen maskers, doek valt voor de zon.…

Laten we in gebed en gedachten bij hen zijn Die nu lijden aan smart en enorme zielenpijn. Laten we in gebed en gedachten bij hen zijn. Deze zaterdag speelde met de schaduw Niemand verlangde naar tranen Het onzegbare werd werkelijkheid In een hele korte seconden aan tijd. Tijd wrikte graszoden uit de grond Sloot van ontzetting menig mond…

Kleine ongeborene sterrendroom ik droeg je zo liefdevol onder mijn hart tot in het diepst van mijn wezen geraakt jouw fragiele vleugels waren gebroken, af je kloppend engelenhartje al stil verloren koud, nog voor ik je lichaampje leven gaf ik mocht je maar heel even gedenken je koesterende tedere gedachten schenken je mijn vlinderend zonnestraaltje…

De dood heeft me gestreeld, ongeboren mijn roze huid beroerd, verradend in mijn adem gezocht naar een verleidelijk bederven. In het vruchtwater van mijn zuurstof, rimpelloos in mijn longen, spreidt zich een blauwe ijswolk uit van een bevroren sterven.…

Het voorstadium van niet beginnen is heerlijk Ze is net als ongeboren liefde, eerlijk Doch er was een gewaarwording van een beginachtig iets Voor de meeste afgedaan als niets! Een onherkenbaar begin Maar niet in de werkwoordszin!…

Hoe zalig krult het ongeboren kind in de verborgendroom van moeder geboren aan de borst der hoeder waarna het uitgroeien begint wanneer bewustzijn zich dan opent en het andere ogen voelt boven de wieg het nopen smoelt stemmen galmen zeer uitlopend veilig was de stille schuilplaats en het levendig bewegen rondom het draaien van de taats…

het raakt de smaak van angst die belegen in het boeket van onbegrepen tijd zich verzet tegen de hulpeloze geest het ervaren van erkenning ontvreemdt het lot van oorsprong, waar is de wijze in mijn andere hand gebleven nu ik dwaal over de warme stenen die mijn hart bezeren was ik de dienaar zonder harnas maar hard van twijfel en ongeboren…

beschut in haar schoot reizen je ongeboren oren naar het lied dat zij daar buiten voor je zingt boven je kleine hoofd hoor je het kloppen van haar hart en het reizen van het bloed haar hoofd buigt zich naar jou daar binnen je gespitste oortjes zoeken haar melodie daar buiten zij en jij groeien samen een wonderlijke reis lang samen…

molenwiekend wentelen we door het koor op klompen dendert in hun halleluja’s voort storm grijpt de bijgezette zeilen stenen malen kaf koren blijft nog ongeboren de aren zijn niet af de gek dolt dwaas la mancha heeft geen haast de wereld draait wel door zingt het op klompenkoor amen vlagt slechts uiterlijk vertoon hun hoop is…

ik weefde pure kleuren uit het scheppingsverhaal geen schakering of diepere nuancering maar heel basaal zweefde boven het vormgeven van het eerste leven hoorde het zingen van immense koren nog ongeboren kinderen er was geen hemelpoort licht leidde mij in warme intensiteit wist en begreep het eerste vibreren op goddelijk niveau…

Meanderende vingers boven een ven van mistige geschiedenis her en der een pallisade van vergulde ruggen het hoge woord dwarrelt van een schutblad en ergens erboven de zielen van ongeboren dichters met een weerklinkend welven ruggelings zonder spreken noch een voetwaarts horen het heden vermenigvuldigt zich hier in de baarmoeder…

Wie zal mijn vel nog lezen krakend uit zijn voegen alles besloten op het perkament van eeuwig groeien zal mijn huid zich sluiten voor een zee van leven zal ik niet uit de nerven barsten als vochtige ogen de matrijs van het verleden nog eens openen zal ik dan van papier worden op de kantlijn krioelt het van ongeboren poëten…